ตอนที่ 15 จะตามไปทำไมเยอะแยะ

สามวันต่อมา

ตั้งแต่วันที่มิราขอหัวใจของตัวเองคืน เธอก็ได้ทำอย่างนั้นจริงๆ ในเมื่อคนที่เธอให้ใจไปเขากลับไม่ต้องการหัวใจของเธอ เธอก็ไม่รู้จะรักเขาต่อไปเพื่ออะไร ตั้งแต่วันนั้นเธอไม่พูดไม่คุยไม่อะไรกับเขาทั้งนั้น เสมือนเขาเป็นอากาศธาตุที่ลอยผ่านไปผ่านมาแต่เธอกลับมองไม่เห็น

11:45 น.

ภายในห้องอาหารของคฤหาสน์หลังใหญ่ มีประมุขของบ้านและลูกสาวของเขานั่งประจำที่ของตัวเอง โดยมีบอดี้การ์ดส่วนตัวต่างก็ยืนอารักขาอยู่ด้านหลังคนเป็นเจ้านายของตัวเองเหมือนอย่างเช่นทุกวัน แต่วันนี้กลับมีแขกผู้มาเยือนเข้ามาร่วมโต๊ะอาหารในมื้อนี้ด้วย นั่นก็คือหนุ่มหน้าตี๋ดีกรีนักเรียนนอกอย่างมาติน

"อาเดย์ครับ วันนี้ผมขอพาน้องออกไปข้างนอกได้ไหมครับ" ในขณะที่ทานข้าวกันอยู่ หนุ่มหน้าตี๋ดีกรีนักเรียนนอกอย่างมาตินหันไปพูดกับประมุขของบ้านหรือเพื่อนรุ่นน้องของพ่อเขาด้วยน้ำเสียงปกติ พลางชำเลืองมองปฏิกิริยาของคนตัวเล็กที่นั่งฝั่งตรงข้ามเขา ซึ่งตอนนี้เธอมองมาทางเขาด้วยท่าทีที่ยังปกติอยู่ โดยที่มาตินไม่ทันได้สังเกตเห็นว่ามีร่างสูงเจ้าของสายตาคู่คมจ้องมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์

"ไม่ต้องถามอาหรอกอาอนุญาตอยู่แล้ว โน่น ถามเจ้าตัวสิ" ประโยคหลังเดชาพะเยิดหน้าไปทางคนเป็นลูกสาว ประหนึ่งเป็นการชงและส่งเสริมให้เด็กทั้งสองคนได้คุยกันเยอะขึ้น เพราะเขาสังเกตมาสักพักแล้วว่าลูกสาวของเขาไม่ชวนเด็กหนุ่มคุยเลย มีแต่เด็กหนุ่มลูกชายของเพื่อนเขาที่เอาแต่ชวนลูกสาวของเขาคุยอยู่ฝ่ายเดียว

"ว่าไงตัวเล็ก อาเดย์อนุญาตแล้ว" มาตินยกพ่อของคนตัวเล็กมาอ้างประหนึ่งเป็นการบังคับเธอไปในตัว แต่เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มปกติ ไม่ได้ดูบังคับเธอแต่อย่างใด

ขณะที่ด้านวายุรอคำตอบจากเด็กสาวยิ่งกว่าเป็นคนถามเสียอีก เขาหวังเป็นอย่างมากว่าคำตอบของเธอจะเป็นที่น่าพอใจสำหรับเขา

"แล้วพี่มาตินจะพามิราไปไหนเหรอคะ" มิราถามกลับแทนที่จะตอบคำถามของมาติน

"แล้วตัวเล็กอยากไปไหนล่ะครับ พี่พาไปได้หมดเลยนะ พี่แค่อยากชวนเราออกไปเที่ยวข้างนอกกับพี่น่ะครับ"

"งั้นไปร้านหนังสือได้ไหมคะ มิราอยากไปซื้อนิยายเรื่องใหม่อยู่พอดีเลย"

สิ้นเสียงหวานของเด็กสาว ก็ทำใจแกร่งของวายุกระตุกสั่นขึ้นมา เธอพูดแบบนี้แสดงว่าเธอตกลงจะออกไปข้างนอกกับผู้ชายคนอื่น ตอนนี้ใจเขาร้อนรนแทบอยู่ไม่สุขแล้ว ทว่าเขากลับทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากยืนนิ่งๆทำหน้าเป็นหินอยู่อย่างนั้น

"ได้เลยครับ งั้นทานข้าวเสร็จเราไปกันเลยนะ" มาตินยิ้มดีใจออกมาทันที ไม่ว่าคนตัวเล็กอยากไปไหนแค่เธอตกลงไปกับเขา เขาก็พอใจแล้ว

"ได้ค่ะ" มิราตอบด้วยรอยยิ้มสดใสตามปกติของเธอ

"ไปกับรถของที่บ้านอานะ ให้ไอ้สองคนนั้นมันไปด้วย มาตินคงไม่ติดอะไรใช่ไหม" ประโยคกลางเดชาพูดพลางพะเยิดหน้าไปทางบอดี้การ์ดส่วนตัวของลูกสาว ถึงเขาอยากจะให้เด็กทั้งสองคนได้ใช้เวลาด้วยกันมากแค่ไหน แต่กระนั้นเรื่องความปลอดภัยของลูกสาวก็ต้องมาก่อน เพราะช่วงนี้นักการเมืองที่เขาปฏิเสธที่จะหนุนหลังก็มีอยู่หลายคน ซึ่งนักการเมืองพวกนั้นอาจจะไม่พอใจที่โดนเขาปฏิเสธและกำลังหาทางเล่นงานเขาอยู่ก็เป็นได้เพราะฉะนั้นเขาไม่ควรประมาท 

"ไม่ครับ ผมเข้าใจดี ยังไงความปลอดภัยของน้องก็ต้องมาก่อนอยู่แล้ว" ซึ่งมาตินก็รู้อยู่แล้วว่าเพื่อนของพ่อเขาเบื้องหลังคือคนที่สนับสนุนนักการเมืองคนใหญ่คนโต เขาจึงเข้าใจและไม่ได้คิดจะขัดความประสงค์ของเดชาแต่อย่างใด

"ขอบใจนะที่เข้าใจอา"

"ให้พี่ภีมไปคนเดียวก็พอแล้วค่ะ คนอื่นจะตามไปทำไมเยอะแยะ" มิราพูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ประหนึ่งพูดลอยๆแต่อยากให้คนด้านหลังได้ยิน พูดจบเธอก็ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ่ยๆอย่างไม่สนใจ

"ให้วายุมันไปด้วยน่ะดีแล้ว ไปกันเยอะๆจะได้ไม่มีใครกล้ามาทำอะไรลูกสาวของพ่อไง" เดชาพูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นึกเอะใจเพราะปกติลูกสาวของเขาไม่เคยขัดเรื่องไปไหนมาไหนโดยมีบอดี้การ์ดคอยตาม แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรเพราะคิดว่าลูกสาวโตแล้ว เลยไม่อยากให้ใครตามติดแจมากจนเกินไปก็เป็นได้

ด้านวายุมองเด็กสาวอยู่ตลอดแทบไม่ละสายตาไปจากเธอเลย ขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่งเสมือนไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆทั้งที่ในใจอยู่ไม่สุขว้าวุ่นแต่เรื่องของเด็กสาว จนไม่มีกะจิตกะใจคิดเรื่องใด ไม่ได้สังเกตแม้กระทั่งบุคคลรอบข้างว่ามีใครคนใดคนหนึ่งได้ลอบมองปฏิกิริยาของเขาอยู่เป็นระยะๆ ซึ่งคนๆนั้นก็คือรุ่นพี่ในแวดวงการเดียวกัน คนที่ชวนเขาเข้ามาทำงานที่นี่หรือบอดี้การ์ดคนสนิทมือขวาของคนเป็นนายใหญ่นั่นเอง

...

ณะ ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

ภายในร้านหนังสือนิยายที่ตั้งอยู่ชั้นล่างในตัวห้างแห่งนี้

"มีนักเขียนในดวงใจไหมครับเดี๋ยวพี่ช่วยเลือก" มาตินถามคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างเขา เพราะเห็นว่าเธอกำลังใจจดใจจอกับการเลือกหาหนังสือนิยายที่เธออยากได้ เขาเลยอยากจะช่วยเธอเลือกและได้โอกาสชวนเธอคุยไปด้วยในตัว

"มีค่ะ มิราชอบอ่านของ***ค่ะ" มิราหันไปตอบก่อนจะหันกลับมาสนใจหนังสือนิยายในมือของตัวเองต่อ

"งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยเลือกนะครับ ตัวเล็กชอบเรื่องไหนก็หยิบใส่มาในตระกร้าได้เลยนะครับ"

"ค่ะ"

ทุกอิริยาบถของคนทั้งคู่ตกอยู่ในสายตาคมกริบของร่างสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรที่ยืนอยู่ในล๊อคหนังสือเดียวกัน เห็นแบบนั้นร่างสูงจึงเดินเข้าไปใกล้เด็กสาวเรื่อยๆแบบเนียนๆด้วยท่าทีนิ่งๆ

ด้านบอดี้การ์ดคู่หูรุ่นน้องอย่างภีมที่ยืนอยู่ใกล้ๆบริเวณเดียวกันมองบอดี้การ์ดรุ่นพี่อย่างนึกขำอยู่ในใจกับท่าทางหวงเด็กสาวของรุ่นพี่ ซึ่งเขาดูออก

"แกดูผู้ชายตรงนั้นสิ หล่อมาก~" เป็นเสียงลูกค้าสาวทั่วไปที่กำลังเดินผ่านล๊อคหนังสือแล้วดันหันไปเห็นชายหนุ่มหล่อหุ่นดีสามคนที่ยืนอยู่กับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง พอเห็นแบบนั้นลูกค้าสาวจึงหันไปสะกิดเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วพูดกระซิบกระซาบกับเพื่อนทันทีด้วยท่าทางดี้ด้า

"ไหนแก... จริงด้วย โอ๊ย~ หล่ออะไรขนาดนี้พ่อคู๊ณ~ งานดีทั้งสามคนเลยอะแก~" ลูกค้าสาวอีกคนหันไปมองตามที่เพื่อนบอก พอเห็นชายหนุ่มดังกล่าวทั้งสามคน เธอก็พูดกับเพื่อนทันทีด้วยอาการดี้ด้าระริกระรี้หนักกว่าเพื่อนของเธออีก

"ฉันอยากได้เขา~" เป็นเสียงลูกค้าสาวคนแรกพูดอย่างคนเหม่อเหมือนคนตกอยู่ในภวังค์ความหล่อของชายหนุ่มที่เธอมองอยู่

"คนไหนอะแก" ลูกค้าสาวคนที่สองเอ่ยถามเพื่อนไป แอบกังวลกลัวเพื่อนจะชอบคนเดียวกับตัวเอง

"คนที่สูงที่สุดในสามคนนั้นไง ที่ใส่ต่างหูดูแบดๆคนนั้นอะ โคตรเท่ โคตรหล่อ โดนใจฉันมากเลยแก" ชายหนุ่มที่ลูกค้าสาวคนนี้พูดถึงก็คือร่างสูงเจ้าของดวงตาคมกริบหรือวายุนั่นเอง

"แกคนนี้ฉันเล็งไว้แล้ว" เอ่ยบอกเพื่อนไปทันทีเพราะเพื่อนดันชอบคนเดียวกับเธอจนได้

"โอ๊ย~ ฉันก็เพ้อไปงั้นแหละ เขาคงไม่เอาฉันหรอก เราไปเถอะ ไปหานิยายอ่านต่อดีกว่า อย่ามัวแต่บ้าผู้ชายอยู่เลย" หยุดสนใจผู้ชายแล้วกลับมาโฟกัสจุดประสงค์ของตัวเองต่อ

"เออๆ แต่ขอมองอีกนิดนึงไม่ได้เหรอ" ปากพูดกับเพื่อน แต่สายตามองผู้ชายตาละห้อยอย่างอาลัยอาวรณ์

"ไม่ได้ ไปเลยเร็วๆ" พูดพลางจับลากแขนของเพื่อนเดินไปยังล๊อคหนังสือถัดไป...