ตอนที่ 16 จูบแรก

ซึ่งคำพูดของลูกค้าสาวทั้งสองคน ชายหนุ่มทั้งสามได้ยินและรับรู้ทุกอย่าง แต่พวกเขาไม่คิดจะสนใจอะไรเสมือนกับว่าไม่ได้ยินที่พวกเธอสองคนพูด มันก็แค่ผู้หญิงที่แซวผู้ชายทั่วไปก็แค่นั้น ผิดกับเด็กสาวที่ยืนอยู่ท่ามกลางหนุ่มหล่อทั้งสามคน ตอนนี้ใบหน้าของเธอบูดบึ้งบอกบุญไม่รับเลย เธอไม่พอใจนึกโมโหลูกค้าสาวสองคนนั้นเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าเธอพยายามที่จะตัดใจจากอีกคนแต่เจอแบบนี้มันก็อดหึงหวงไม่ได้จริงๆ

และด้วยความโมโหหึง เด็กสาวจึงทำแดกดันด้วยการหยิบหนังสือนิยายที่อยู่ใกล้มือกอบโกยมาทีสามสี่เล่มแล้วยัดใส่ลงในตร้ากร้าที่มาตินถืออยู่ ทำเอาชายหนุ่มทั้งสามคนมองเด็กสาวเป็นตาเดียวกันกับการกระทำของเธอ

"เอาหมดนี่เลยค่ะ" เมื่อยัดหนังสือนิยายจนเต็มตระกร้าขนาดย่อม มิราจึงเอ่ยบอกกับคนที่ถือตระกร้าไปทันทีด้วยน้ำเสียงห้วนๆ แล้วยกแขนเรียวเล็กขึ้นมากอดอกโดยหันมองไปอีกทาง ไม่มองหน้าใครทั้งนั้น ท่าทางกระฟัดกระเฟียดละคนเอาแต่ใจ

"ดะ ได้ครับ งั้นพี่เอาไปจ่ายตังค์ให้เลยนะครับ" มาตินงุนงงกับการกระทำและท่าทางของคนตัวเล็กไม่น้อย แต่กระนั้นก็ต้องทำหน้าที่ของสุภาพบุรุษ เขาจึงเดินไปยังเคาน์เตอร์คิดเงินของร้านทั้งที่ยังนึกงงกับอาการของคนตัวเล็กไม่หาย

ร่างสูงเจ้าของสายตาคมกริบอมยิ้มบางๆออกมาทันทีเมื่อเห็นท่าทางของเด็กสาวเขาก็พอจะรู้แล้วว่าเธอเป็นอะไร ใจแกร่งรู้สึกอุ่นวาบพองโตขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าเด็กสาวยังมีใจหึงหวงเขาอยู่ ตาคู่คมมองเธอที่ยืนหันหลังให้เขาด้วยความรู้สึกคิดถึง ทั้งที่เธออยู่ใก้ลแค่เอื้อม ทั้งที่เห็นเธออยู่ทุกวัน แต่เขากลับรู้สึกโหยหาและคิดถึงเธอเหลือเกินเหมือนกับว่าเธออยู่ไกลแสนไกล

และด้วยความคิดถึงจับใจ วายุไม่มัวรอช้าโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงไปหอมแก้มนุ่มของเด็กสาวจากด้านหลังของเธอทันที

ฟอด~

เขาหอมแก้มนุ่มแช่ไว้อยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดจะผละออก

ด้านมิราดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เธอนิ่งอึ้งสตั้นไปเลย จากที่มีอารมณ์โมโหหึงกลับแปลเปลี่ยนเป็นความรู้สึกสับสนเข้ามาแทน ใจดวงน้อยเต้นรุนแรงไปหมด เธอไม่เข้าใจว่าอีกคนทำแบบนี้กับเธอทำไม

ฝั่งภีมก็ตกใจอึ้งไปเช่นเดียวกันกับการกระทำของรุ่นพี่ แต่กระนั้นเขาก็ดึงสติกลับมาได้เร็ว และแทนที่จะเอ่ยห้ามปรามรุ่นพี่ของตัวเองเขากลับไม่ทำ แต่เลือกที่จะเดินไปดูยังเคาน์เตอร์เพื่อดูต้นทางเป็นหูเป็นตาให้รุ่นพี่แทน ยังดีที่ล๊อคหนังสือที่พวกเขายืนอยู่ไม่มีลูกค้าคนอื่นอยู่ด้วย

ด้านวายุค่อยๆผละใบหน้าออกจากแก้มนุ่มของเด็กสาวอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะเอ่ยกระซิบข้างใบหูเล็กเบาๆ

"คิดถึงจัง"

สิ้นเสียงทุ้ม ความรู้สึกอ่อนไหวก็เกิดขึ้นกับเด็กสาว ขณะที่ใจดวงน้อยเต้นแรงไม่หยุด ก่อนที่เธอจะหมุนตัวหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา แล้วถอยห่างออกจากเขาเล็กน้อย

และด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ เธอจึงถามออกไปด้วยน้ำเสียงเบาปนสั่นเครือเล็กน้อย

"คิดถึงเหรอ คิดถึงทำไม"

วายุเลือกที่จะไม่ตอบ แต่กลับยื่นมือหนาข้างหนึ่งไปกุมแก้มนุ่มเอาไว้ ขณะที่แขนแกร่งอีกข้างคว้าเอวบางเข้าหาตัวโดยที่เด็กสาวก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เธอเอาแต่มองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะค่อยๆโน้มลงมาใกล้แล้วจูบซับหน้าผากมนของเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ลากกึ่งปากกึ่งจมูกลงมาหอมซับแก้มนุ่มข้างขวาและแก้มนุ่มข้างซ้ายอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน เขาทำอย่างละเมียดละมัยอย่างใจเย็น โดยที่เด็กสาวก็ได้แต่ยืนนิ่งๆให้เขาสัมผัสเธอได้ตามใจ ถึงจะตกใจอยู่มากกับการกระทำของเขาก็ตาม

"คิดถึงมากเลยรู้ไหมครับ" เสียงทุ้มพูดออกมาอย่างอ่อนโยน ขณะมือหนาก็ลูบแก้มนุ่มไปด้วยอย่างทะนุถนอม ตาคู่คมมองสำรวจดวงหน้าเล็กไปทั่วก่อนจะหยุดสายตาไว้ที่ปากน้อยๆแลดูอวบอิ่มของเด็กสาว เขามองอย่างหลงใหลและโหยหา ก่อนจะไม่รอช้าปากหนากดจูบปากบางทันทีอย่างนุ่มนวล

"อื้อ!" มิราดวงตาปรือโตขึ้นทันที ยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม แต่ทว่าก็ไม่ได้ผลักไสเขาแต่อย่างใด ก่อนที่เธอจะค่อยๆหลับตาพริ้มยอมให้เขาจูบอย่างเต็มใจละคนเคลิบเคลิ้มกับจูบแรกของตัวเองที่อีกคนเป็นคนมอบให้

"อืม~" วายุครางออกมาด้วยความพึงพอใจที่เด็กสาวไม่ได้ขัดขืน เขาจึงสอดแทรกลิ้นเข้าไปในโพลงปากบางตวัดดูดดันลิ้นเล็กอย่างหยอกเย้า ฉกชิมความหวานของปากน้อยๆอย่างย่ามใจ จากนั้นก็ค่อยๆบดจูบขบเม้มปากบางอย่างเร่าร้อนขึ้นละคนตะกละตะกลาม กระหายในรสชาติของปากน้อยๆนี้ แต่กระนั้นเขาก็ทำทุกอย่างด้วยความอ่อนโยน

แต่แล้วจู่ๆมิราก็ดึงสติกลับมาได้และลืมตาขึ้นมามองคนตัวโตที่กำลังจูบเธออยู่ ก่อนจะผลักเขาออกอย่างแรง

ปึก!

ทำเอาร่างสูงที่กำลังมัวเมาและเคลิบเคลิ้มอยู่กับบทจูบ เซไปด้านหลังเกือบจะเสียหลักเพราะไม่ทันตั้งตัว แต่แค่เซเล็กน้อยเท่านั้นเพราะแรงเท่ามดของเธอไม่สามารถทำอะไรเขาได้

"คุณทำแบบนี้ทำไม ทำแบบนี้ทำไมคะ" มิราถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตากลมโตสั่นระริกมองคนตัวโตตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ นึกโกรธตัวเองที่เผลอไผลไปกับบทจูบของเขาเมื่อครู่

"ผมระ..."

"พี่วายุ คุณมาตินมาแล้ว"

ไม่ทันที่วายุจะได้บอกความในใจกับเด็กสาว เสียงของรุ่นน้องก็ดันเอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน

"แม่ง!" เขาหันไปสบถคำหยาบใส่หน้ารุ่นน้องทันทีอย่างหัวเสีย เขาเข้าใจว่ารุ่นน้องของเขาหวังดี แต่ก็ดันหวังดีผิดเวลา

"เอ่อ" ภีมเกาหัวงึกๆด้วยความงุนงง พลางคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดรุ่นพี่ถึงได้ดูไม่พอใจเขาขนาดนี้ ก่อนที่เสียงของมาตินที่เดินเข้ามาจะดังแทรกสถานการณ์

"ขอโทษนะตัวเล็กที่ให้รอนาน พอดีเครื่องรูดบัตรของทางร้านมีปัญหานิดหน่อยน่ะครับ"

จากนั้นมาตินก็ยื่นถุงใบใหญ่ที่ข้างในถุงมีหนังสือนิยายมากกว่าสิบเล่มถูกห่ออย่างดียื่นให้บอดี้การ์ดส่วนตัวของคนตัวเล็กหรือยื่นให้ภีม

ฝั่งภีมจึงรับมาตามปกติเพราะเป็นหน้าที่ของเขาอยู่แล้ว ถึงชายหนุ่มหน้าตี๋ที่เขารู้จักดีจะไม่ใช้เจ้านายของเขาแต่เพราะเขาให้เกียรติเจ้านายอย่างเด็กสาว เขาจึงปฏิบัติต่อมาตินเสมือนเจ้านายอีกคน 

"ไม่เป็นไรค่ะ จ่ายเงินเสร็จแล้วก็กลับกันเถอะ" พูดจบมิราก็เดินจ้ำอ้าวผ่านชายหนุ่มทั้งสามออกไปจากร้านโดยไม่รอใครเลย ชายหนุ่มทั้งสามคนเห็นแบบนั้นจึงรีบเดินตามหลังเด็กสาวไปติดๆ

ด้านมาตินที่วางแพลนเอาไว้ว่าจะพาคนตัวเล็กไปดูหนังต่อก็ต้องล้มเลิกความคิดทันทีอย่างแสนเสียดาย โดยไม่เข้าใจถึงพฤติกรรมและอารมณ์ที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของคนตัวเล็กเลย แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้โกรธอะไรเธอ แค่นึกเสียดายที่ไม่ได้ใช้เวลากับเธอให้มากกว่านี้