ตอนที่ 18 ขอคบ

ภายในห้องพักส่วนตัวของวายุ

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันยุ่ง ด้วยความสงสัยจึงอดที่จะถามไม่ได้

"พี่วายุพาน้องมาที่นี่ทำไมคะ" เธอรู้ว่าที่นี่คือบ้านพักบอดี้การ์ดและนี่คงเป็นห้องพักส่วนตัวของเขา แต่ด้วยความไร้เดียงสาเธอจึงไม่รู้จริงๆว่าเขาพาเธอมาที่ห้องเขาทำไม

"พี่อยากเห็นหนูชัดๆครับ ในครัวมันมืด ถ้าเปิดไฟอาจจะมีคนมาเห็น แต่ถ้าอยู่ในห้องพี่ มีแค่เราสองคนไม่มีใครเห็นแน่นอนครับ" วายุกลับพูดร่ายยาวออกมาทั้งที่ตัวเองเป็นคนพูดน้อย แค่เพราะเป็นเด็กสาวตรงหน้าเขาจึงอยากพูดอยากถาม

ขณะที่เขามองสบตาเด็กสาว เขากลับมองไม่ออกว่าดวงตาแป๋วๆคู่นี้เจ้าของมันกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะในแววตาของเธอช่างดูไร้เดียงสาเหลือเกิน พลางเดินต้อนเด็กสาวจนแผ่นหลังบางชิดติดกับผนังห้องฝั่งหัวเตียง มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นมาทาบบนผนังห้องกักเด็กสาวเอาไว้ มือหนาอีกข้างยกขึ้นมาเกลี่ยปอยผมของเด็กสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยถามเธอ

"กลัวรึเปล่าที่อยู่ในห้องกับพี่แค่สองคนแบบนี้"

"น้องไม่กลัวหรอกค่ะ แต่น้องยังงอนอยู่"

พรึ่บ!

ด้วยความที่ยังงอนอยู่ มิราจึงปัดมือหนาที่เกลี่ยผมของตัวเองออกอย่างไม่แรงมาก ก่อนจะเอ่ยพูดต่ออย่างกระเง้ากระงอด

"ชิ ไม่ต้องมาแตะน้องเลย" หนำซ้ำยังทำปากมุ่ยใส่เขา ก่อนจะยกแขนเรียวเล็กขึ้นมากอดอก ทำเอาอีกคนที่มองอยู่หลุดยิ้มออกมาอย่างง่ายดายด้วยความเอ็นดูในความน่ารักของเธอ

ขณะที่เขาได้แต่คิดว่าเด็กอะไรขนาดงอนและทำหน้าบึ้งใส่เขาก็ยังน่ารักได้อีก ไม่ใช่น่ารักธรรมดา แต่เธอช่างน่ารักมาก และด้วยความหมั่นเขี้ยวเด็กน่ารักเขาจึงอดไม่ได้ที่จะโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงไปฉกหอมแก้มนุ่มไปหนึ่งฟอดในขณะที่เด็กสาวเผลอ

ฟอด~

เขาใช้กึ่งปากกึ่งจมูกฝังลงบนแก้มนุ่มจนผิวเนื้อแก้มนุ่มของเด็กสาวยุบลงไปตามแรงกดหอมของเขา แล้วสูดดมกลิ่นแก้มนุ่มเข้าปอดโดยหอมแช่ไว้อยู่อย่างนั้น เสมือนตอนกลางวันในร้านหนังสือเขาหอมแก้มนุ่มของเธอยังไม่ชื่นใจพอ เลยต้องหอมชดเชยในตอนนี้ ไม่อยากผละออกจากแก้มนุ่มเลยด้วยซ้ำ

ด้านมิราดวงตาปรือโตทันทีด้วยความตกใจกับการกระทำของคนตัวโต เธอไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอเหมือนตอนที่อยู่ในร้านหนังสือ แต่กระนั้นก็ไม่ได้ผลักไสเขาแต่อย่างใด ยอมให้เขาหอมแต่โดยดี

และเมื่อหอมแก้มนุ่มซ้ำๆนานพอจนชื่นใจแล้ว วายุจึงผละใบหน้าออกเล็กน้อยอย่างอ้อยอิ่ง มองดวงหน้าเล็กที่ค่อยๆหันกลับมามองเขา ทำให้ปลายจมูกเล็กเชิดรั้นชนกับปลายจมูกโด่งเป็นสันของเขาเข้าพอดี

ทำเอาเด็กสาวสะดุ้งรู้สึกประหม่าปนตื่นเต้นกับสัมผัสที่ใกล้ชิดจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย เธอหลุบตาต่ำไม่กล้าสบตาคนตัวโตตรงหน้า ขณะที่ปากบางอมยิ้มน้อยๆด้วยความเคอะเขิน เธอยอมรับเลยว่าการกระทำของเขามีผลต่อหัวใจของเธอเป็นอย่างมาก แค่โดนเขาหอมแก้มและพูดจาอ่อนโยนใส่ ความน้อยใจที่มีจากตอนแรกก็หายไปจนเกือบหมดสิ้น ทว่าก็ยังสับสนและไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมอยู่ๆเขาถึงเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนที่เขาไม่แม้อยากจะคุยกับเธอเลยด้วยซ้ำ

"พี่ไม่ได้รำคาญหนูอย่างที่เคยพูดกับไอ้ภีมเลยนะ ที่พี่พูดไปแบบนั้นเพราะพี่ไม่อยากให้มันมายุ่งเรื่องส่วนตัวของพี่ ถ้าพี่รู้ว่าหนูแอบฟังอยู่พี่จะไม่พูดแบบนั้นให้หนูเสียใจเด็ดขาด และวันนั้นที่พี่ไม่ตอบคำถามของหนูพี่ขอโทษจริงๆครับ ตอนนั้นที่พี่เงียบและทำเป็นไม่สนใจหนูมาตลอด เพราะพี่คิดว่ามันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้หนูตัดใจและเลิกยุ่งกับพี่ได้ เพราะสถานะระหว่างเราสองคนคงยากที่จะรักกันได้ แต่พอเอาเข้าจริงพี่กลับรับไม่ได้เลยที่หนูจะตัดใจจากพี่และทำหมางเมินกับพี่แบบนี้ พี่ขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมาที่พี่เคยทำให้หนูเสียใจ วันนี้พี่รู้แล้วว่าพี่เสียหนูไปไม่ได้จริงๆ พี่รักหนูนะครับ รักตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันด้วยซ้ำ" เป็นอีกครั้งที่วายุพูดร่ายยาวออกมา เพราะเขาอยากอธิบายเหตุผลและความรู้สึกของเขาให้เด็กสาวได้รับรู้ว่าสิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดเขาเองก็เสียใจเหมือนกัน เขาเจ็บมากกว่าเธอด้วยซ้ำ

"หัวใจของหนูที่ให้พี่มาแล้วพี่ไม่ให้คืนหรอกนะ คุณหนูของผมกลับมารักผมเหมือนเดิมได้ไหมครับ" ขณะที่ถาม เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโตอย่างลึกซึ้ง เลื่อนมือหนาข้างหนึ่งขึ้นมากอบกุมแก้มนุ่มอย่างทะนุถนอม

ด้านมิรามองคนตัวโตตรงหน้านิ่งๆ เธอรับรู้ได้ถึงความจริงใจในคำพูดและแววตาของเขาที่จ้องมองมา ถึงเธอจะไม่สู้สายตาของเขาเท่าไหร่แต่เธอก็ยังอยากที่จะมองเขา และจากที่เหมือนจะช๊อคไปกับคำสารภาพรักของเขาเธอก็ดึงสติกลับมาแล้วเอ่ยถามออกไป

"ถ้าน้องกลับมารักพี่วายุเหมือนเดิม พี่วายุจะไม่เย็นชาใส่น้องอีกใช่ไหมคะ" เธอถามเพื่อความมั่นใจเพราะกลัวที่จะต้องเสียใจอีก

"ไม่ครับ พี่จะไม่เฉยชากับหนูอีกแล้ว หนูจะรังเกียจไหมถ้าพี่จะขอคบ"

"วะ ว่าไงนะคะ" มิราหูผึ่งตาลุกวาวทันที เธอแทบจะไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ขณะที่ภายในใจกระโดดโลดเต้นไปแล้วเมื่อถูกเขาขอคบ

"พี่ถามว่าหนูจะรังเกียจไหมถ้าพี่จะขอคบ คบกับพี่นะ เป็นแฟนกันนะครับคุณหนูของผม" 

"น้องไม่เคยรังเกียจพี่วายุเลยค่ะ น้องอยากเป็นแฟนกับพี่วายุตั้งนานแล้ว น้องตกลงคบกับพี่วายุค่ะ" มิราตอบอย่างไม่ต้องคิด น้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริด้วยความดีใจ แล้วกอดหมับคนตัวโตเอาไว้แน่น

หมับ!

ด้านวายุจึงกอดตอบเด็กสาวทันที ขณะที่ปากหนายิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจเช่นเดียวกันที่เด็กสาวตกลงยอมคบกับบอดี้การ์ดอย่างเขา ซึ่งรอยยิ้มของเธอเมื่อครู่มันช่างน่ารักเหลือเกิน ทำเอาเขาเก็บอาการไม่อยู่ อดใจไม่ไหวกับความน่ารักของเธอ มือไม้จึงอยู่ไม่สุขลูบไล้แผ่นหลังบางพลางกระชับกอดเด็กสาวแน่นขึ้นอีก เด็กสาวที่ไร้เดียงสาก็กอดเขาแน่นขึ้นเช่นเดียวกัน เธอใสซื่อเกินกว่าจะรู้เท่าทันว่าเขากำลังคิดไม่ซื่อกับร่างกายของเธอ

และเมื่ออดทนต่อความต้องการที่มีในตัวเด็กสาวไม่ไหว วายุจึงผละกอดออก แล้วเอ่ยขอในสิ่งที่เขาต้องการออกมาตรงๆอย่างไม่คิดอ้อมค้อม

"เป็นของพี่นะครับเด็กดี"

มิราได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับตกใจ ถึงเธอจะใสซื่อไปบ้างและไร้เดียงสาไปหน่อย แต่เธอก็พอจะเข้าใจกับสิ่งที่เขาขอมา 

"แต่น้องไม่เคย น้องกลัวค่ะ" เธอมีสีหน้ากังวลขึ้นมาทันทีอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่ได้รังเกียจที่จะต้องร่วมรักทางกายกับเขา เธอแค่หวั่นกลัวด้วยความที่ตัวเองนั้นไม่เคยมีเพศสัมพันธ์กับใครมาก่อน แม้กระทั่งจูบแรกเธอก็เพิ่งโดนเขาพรากไป

"ไม่ต้องกลัวครับ เชื่อใจพี่นะ" วายุพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางยกมือหนาข้างหนึ่งขึ้นมาลูบศีรษะเล็กไปด้วยเบาๆอย่างปลอบประโลม ถึงเด็กสาวไม่บอก เขาก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าเธอยังบริสุทธิ์เพราะเขาดูออกว่าเด็กสาวไม่ประสีประสากับเรื่องพวกนี้ แม้เธอจะชอบทำตัวแก่แดดกับเขาไปบ้าง แต่ที่ผ่านมาเธอก็เป็นกับเขาแค่คนเดียวซึ่งเขาก็คอยสังเกตเธอมาโดยตลอด...