ตอนที่ 17 คุยไลน์ไม่ถนัดขอไปหาที่ห้องแทน

เวลาต่อมา

00:35 น.

ภายในห้องพักส่วนตัวของวายุ มีเจ้าของห้องนั่งอยู่ปลายเตียงนอนขนาดห้าฟุต ในมือหนาถือโทรศัพท์เครื่องหรูราคาแพงของตัวเอง ขณะดวงตาคู่คมจ้องมองหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็กๆที่เปิดหน้าห้องแชทไลน์ของเด็กสาวค้างเอาไว้ เขามองอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานหลายชั่วโมงแล้ว ในระยะเวลาหลายวันที่ผ่านมาเขาพยายามหักห้ามใจไม่ให้ตัวเองคิดเกินเลยกับเด็กสาวมาตลอดเพราะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้องและเขาควรทำเป็นอย่างยิ่ง แต่พอเห็นเด็กสาวเปลี่ยนไปแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกปวดใจและหวั่นกลัวอย่างบอกไม่ถูก และเขาคงทนเฉยชากับเธอต่อไปอีกไม่ไหว ในเมื่อใจที่เคยด้านชาตอนนี้มันกลับต้องการเด็กสาว เพราะฉะนั้นเขาก็ควรทำตามหัวใจของตัวเองก่อนที่เขาจะเสียเธอไปจริงๆ

เมื่อคิดได้ดั่งนั้นจากที่ลังเลอยู่นานเขาจึงพิมพ์ข้อความส่งไลน์ไปให้เด็กสาวทันที ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเวลาเที่ยงคืนกว่า เด็กสาวอาจจะหลับไปแล้วด้วยซ้ำ แต่กระนั้นเขาก็ยังอยากไลน์หาเธอเผื่อว่าพรุ่งนี้เช้าเธอตื่นมาแล้วเห็นข้อความของเขา

ห้องแชทLINE

วายุ : ผมขอโทษ

เขามองหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็กๆอยู่อย่างนั้น คิดให้ความหวังตัวเองเผื่อว่าเด็กสาวอาจจะยังไม่นอนแล้วเปิดอ่านข้อความไลน์ของเขา และมันก็ดันเป็นเช่นนั้นจริงๆ

อ่านแล้ว

เมื่อเห็นว่าเด็กสาวอ่านไลน์ปากหนาได้รูปจึงระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจอย่างที่ไม่เคยดีใจอะไรเท่านี้มาก่อน แต่ทว่าก็ต้องหุบยิ้มในเวลาต่อมาเพราะรออยู่พักใหญ่ก็ไม่มีข้อความตอบกลับจากเด็กสาวเลย เขาจึงตัดสินใจพิมพ์ข้อความส่งไปให้เธออีกครั้ง

วายุ : ผมขอโทษที่เคยพูดจาทำร้ายจิตใจคุณหนู ขอโทษที่มักจะเงียบใส่ตลอด ยกโทษให้ผมได้ไหมครับ

อ่านแล้ว

เมื่อเห็นว่าเด็กสาวอ่านแล้วแต่ไม่ตอบกลับเหมือนเดิม เขาก็ไม่ย้อท้อพิมพ์ไลน์ส่งไปให้เด็กสาวต่ออีก แต่ครั้งนี้สรรพนามที่เขาใช้พิมพ์มันเป็นสรรพนามที่เขาอยากใช้แทนตัวเองและอยากใช้เรียกเด็กสาวมาตลอด

วายุ : พี่ขอโทษครับ ขอโทษทุกเรื่องที่ทำให้หนูเสียใจ หนูพอจะยกโทษให้พี่ได้ไหมครับ

วายุ : หัวใจของหนูพี่ไม่ให้คืนหรอกนะ กลับมารักมาชอบพี่เหมือนเดิมเถอะนะเด็กดีของพี่

อ่านแล้ว

เมื่อเห็นว่าเด็กสาวอ่านแล้วและขึ้นกล่องข้อความกำลังพิมพ์ ปากหนาจึงระบายยิ้มออกมาได้อีกครั้ง ตาคู่คมจ้องมองกล่องข้อความด้านล่างมุมซ้ายที่คนในแชทกำลังพิมพ์อย่างใจจดใจจอ

มิรา : คนเย็นชา คนไม่มีความรู้สึก คนไร้หัวใจ ตอนน้องถามทำไมถึงไม่ยอมตอบน้อง ไม่ยอมพูดกับน้องเลย ตอนนี้พี่จะมาขอโทษน้องทำไม น้องไม่อยากรักพี่แล้วคนใจร้าย (อิโมจิร้องไห้และอิโมจิหัวใจแตก)

เมื่ออ่านข้อความที่เด็กสาวส่งมา ใจแกร่งกระตุกวูบทันที รู้สึกใจเสียไปหมด และรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับเด็กสาวอย่างร้อนใจ เขาลนลานจนมือไม้สั่นไปหมด เสียความเป็นตัวเองไปโดยปริยาย

วายุ : พี่ขอโทษ หนูอย่าเพิ่งหมดรักพี่เลยนะ กลับมารักพี่ต่อได้ไหมครับ

วายุ : พี่อยากคุยต่อหน้า ให้พี่ไปหาที่ห้องได้ไหมครับ

เขาร้อนใจไปหมดอยากจะไปหาเด็กสาวเดี๋ยวนี้ตอนนี้แทบจะอยู่ไม่สุขแล้ว

มิรา : พี่ต้องการอะไรจากน้องกันแน่ น้องไม่เข้าใจพี่วายุเลย จะมาอยากเจอน้องทำไมทั้งที่ก่อนหน้านี้พี่ไม่เห็นจะสนใจน้องเลย

วายุ : ให้พี่ไปหาที่ห้องก่อนแล้วพี่จะบอกว่าต้องการอะไรจากหนู

...

วายุ : ว่าไงครับ ตกลงให้พี่ไปหาที่ห้องได้ไหมครับ

มิรา : ก็ได้ค่ะ แต่ไม่ต้องมาหาน้องที่ห้องหรอก ถ้าเกิดคุณพ่อตื่นมากลางดึกแล้วเห็นเข้าพี่จะแย่เอานะคะ พี่รออยู่ที่ห้องครัวก็พอค่ะเดี๋ยวน้องลงไปหาเอง

วายุ : เป็นห่วงพี่เหรอครับ

ถึงจะดีใจอยู่มากที่เด็กสาวยอมให้เขาไปหา แต่กระนั้นก็อดแซวไม่ได้ที่อย่างน้อยเด็กสาวก็ยังมีใจเป็นห่วงเขาอยู่

มิรา : ลีลาก็ไม่ต้องมาค่ะ

วายุ : พี่ไปรอที่ห้องครัวเดี๋ยวนี้แหละครับ หนูรีบลงมานะ

มิรา : ค่ะ

พรึ่บ!

เมื่อได้รับข้อความยืนยันจากเด็กสาว วายุจึงดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงทันทีแล้วรีบเดินออกจากห้องพักของตัวเองไปอย่างไว ระยะทางที่เขาเดินจากห้องพักไปยังห้องครัวไม่ได้ไกลมากเพราะห้องครัวกับบ้านพักบอดี้การ์ดอยู่โซนด้านหลังของคฤหาสน์ และเขาก็ระวังตัวหลบมุมกล้องวงจรปิดและการ์ดที่เฝ้าเวรยามอย่างดีเสมือนย่องเบาแอบปีนเข้าบ้านคนอื่นยังไงยังงั้น แต่ทว่าท่าทางของเขาก็ดูทะมัดทะแมงและดูเท่ตลอดเวลา ทั้งที่ตอนนี้ใส่แค่เสื้อยืดสีดำกางเกงขายาวผ้านิ่มสีดำและไม่ได้เซ็ตผมแต่อย่างใดเพราะอยู่ในชุดเตรียมพร้อมจะนอน แต่ดูท่าคืนนี้คงไม่ได้นอนง่ายๆถ้ายังเคลียร์เรื่องหัวใจไม่เสร็จ 

ห้องครัว

ภายในห้องครัวมีเพียงแสงไฟจากภายนอกคฤหาสน์ที่ส่องเข้ามาพอให้มองเห็นได้ แต่หากไม่สังเกตดูดีๆคงมองไม่เห็นร่างสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรที่ยืนหลบอยู่ตรงขอบประตูในห้องครัว

หมับ!

"อ๊ะ! อุ๊บ!" เด็กสาวอุทานสะดุ้งตกใจเมื่อมีใครก็ไม่รู้ซึ่งเธอไม่ทันได้มองชัดๆมาคว้าเอวบางของเธอเอาไว้ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้กรีดร้องโวยวายออกมาก็มีมือหนามาปิดปากของเธอเอาไว้เสียก่อน เธอหลับตาปี๋พร้อมมือบางยกขึ้นมาจับมือหนาที่ปิดปากของตัวเองอัตโนมัติตามสัญชาตญาณเมื่อรู้สึกกลัว

"ชูว์~ ไม่ต้องกลัวครับพี่เอง"

เด็กสาวได้ยินเช่นนั้นจึงค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมกับคลายมือบางที่จับมือหนาออก ร่างสูงจึงลดมือที่ปิดปากเด็กสาวลง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยแขนอีกข้างออกจากเอวคอดกิวของเธอ พลางลอบดมกลิ่นกายของเด็กสาวที่หอมละมุนหอมอ่อนๆเหมือนแป้งเด็ก ซึ่งเขาก็ชอบมากกับกลิ่นกายของเธอ

"พี่วายุ ทำไมไม่เรียกน้องก่อนล่ะคะ มาเงียบๆแบบนี้น้องตกใจหมดเลย" มิราบ่นประหนึ่งตำหนิคนตัวโตอย่างไม่จริงจังนัก โดยลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองกำลังโดนเขากอดอยู่ ปากหนาได้รูปจึงยกยิ้มเอ็นดูเด็กน้อยขี้ตกใจ โดยที่เธอไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มนั้น

"มากับพี่นะครับ ไม่ต้องกลัวนะ" เขาเอ่ยบอกน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะปล่อยกอดเด็กสาวเปลี่ยนมาจับมือบางของเธอไว้แทน แล้วพาเด็กสาวเดินออกไปจากห้องครัวท่ามกลางความมืดที่ยังพอมองเห็นทางได้บ้าง ขณะที่สายตาคู่คมกวาดมองไปทั่วอย่างระแวดระวังตัว

แต่กระนั้นถ้าเกิดจะมีใครมาเห็นเข้า เขาก็ไม่ได้นึกกลัวแต่อย่างใดเพราะเขาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเรื่องนี้เพื่อเด็กสาวอยู่แล้ว แต่เขาแค่เป็นห่วงเด็กสาวเพราะรู้ดีว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะรับมือกับผู้เป็นพ่อของเธอในตอนนี้

ด้านเด็กสาวก็ได้แต่เดินตามคนตัวโตอย่างเงียบๆ มองการกระทำของเขาตาปริบๆ โดยไม่ขัดไม่หือไม่อืออะไรเลยแม้แต่น้อย...