ตอนที่ 23 รอยลิปสติก

บริเวณสวนหย่อมข้างบ้าน

หลังจากมื้ออาหารเช้าจบลง มิราก็พาแขกที่ไม่ได้รับเชิญมานั่งเล่นบริเวณสวนหย่อมข้างบ้าน แต่กลับไม่มีบอดี้การ์ดคนของใจตามเธอมาด้วย ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน หลังจากที่ทานข้าวเสร็จเธอก็ไม่เห็นเขาอีกเลย ตอนนี้ก็ได้แต่หันซ้ายหันขวา ชะเง้อมองหาคนรักจนคอยาวเป็นยีราฟแล้ว

"มีอะไรรึเปล่าครับ มองหาใครอยู่เหรอ" มาตินเอ่ยถามเพราะท่าทางของคนตัวเล็กทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้

ด้านมิราถึงกับชะงักกับคำถามของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยตอบเขาไปด้วยอาการเลิ่กลั่กเล็กน้อย

"ปะ เปล่าค่ะ ไม่ได้มองหาใคร"

ด้านมาตินได้ยินเช่นนั้นก็เลือกที่จะไม่ถามเซ้าซี้อะไรอีก ก่อนเสียงหวานจะเอ่ยพูดต่อ

"พี่มาตินนั่งตรงนี้ไปก่อนนะคะ มิราขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน พี่ภีมฝากดูแลพี่มาตินด้วยนะคะเดี๋ยวน้องมิมา" พูดจบมิราก็ดันตัวลุกขึ้นเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในบ้านทันที ทิ้งให้มาตินได้แต่มองตามหลังอย่างนึกสงสัยกับท่าทางที่ผิดปกติของเธอ แต่ไม่ใช่กับบอดี้การ์ดคนสนิทอย่างภีม เพราะภีมรู้ดีว่าคุณหนูตัวน้อยเป็นอะไร

...ซึ่งภีมก็ได้รู้แล้วว่ารุ่นพี่ของเขากับเด็กสาวมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งจนไปถึงขั้นผัวเมียกันแล้ว และที่เขารู้ได้นั้นก็เพราะเมื่อเช้าเขาได้เอ่ยทักรุ่นพี่ที่เหมือนกำลังจะออกไปไหนแต่เช้าตรู่ ซึ่งรุ่นพี่ของเขาก็ได้บอกตรงๆว่าจะออกไปซื้อยาคุมฉุกเฉินให้เด็กสาว เขาที่ได้ยินแบบนั้นก็อึ้งและตกใจเป็นอย่างมาก และหลังจากที่เขาหายช๊อคกับการที่ได้รู้ว่าคุณหนูตัวน้อยได้ตกเป็นเมียของรุ่นพี่ไปเรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้แนะนำให้รุ่นพี่ไปซื้อยาคุมฉุกเฉินที่ร้านขายของชำที่อยู่อีกซอยถัดไป เพราะเวลาตอนนั้นเป็นเวลาเช้ามาก ร้านยาเภสัชคงยังไม่เปิด ซึ่งไม่แปลกที่คนอย่างเขาจะรู้ดีว่าร้านไหนขายอะไรเกี่ยวกับการป้องกันทางเพศ เพราะเขาก็เสือผู้หญิงตัวพ่อคนนึงเหมือนกัน

ด้านมิราเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน ดวงตากลมโตก็กวาดมองไปรอบๆเพื่อหาคนรักของตัวเอง และเมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับแผ่นหลังกว้างที่มองจากข้างหลังก็รู้แล้วว่าเป็นใคร เธอจึงรีบเดินจ้ำอ้าวไปหาเขาทันที เมื่อเดินมาถึงบริเวณด้านหลังของคฤหาสน์ที่มีคนของใจกำลังยืนหันหลังให้เธออยู่ เธอจึงหยุดชะงักเท้าหยุดยืนอยู่ด้านหลังของเขา มองเขาที่กำลังเงยหน้าพ้นควันสีขาวออกทางปากและจมูก ขณะมือข้างหนึ่งของเขาคีบบุหรี่อยู่ เธอจึงตัดสินใจถามออกไป

"พี่วายุสูบบุหรี่ด้วยเหรอคะ" ถามทั้งๆที่เห็นอยู่ว่าเขากำลังสูบบุหรี่ เธอรู้สึกไม่ชอบเอาเสียเลยที่เห็นเขาสูบบุหรี่อยู่แบบนี้

ด้านวายุเมื่อได้ยินเสียงหวานของเมียตัวน้อย เขาจึงดีดบุหรี่ในมือทิ้งลงพื้นหญ้าทันที แล้วหมุนตัวหันไปหาเด็กสาว ยืนมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอ แล้วเอ่ยตอบออกไปน้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นเดียวกับใบหน้า

"พี่สูบนานๆครั้งครับ เฉพาะตอนที่มีเรื่องในหัวให้ต้องคิดพี่ถึงจะสูบ"

"หมายถึงสูบบุหรี่เฉพาะตอนที่เครียดน่ะเหรอคะ" เธอเหมือนจะเข้าใจกับคำตอบของเขา แต่ก็ไม่เข้าใจเสียทีเดียว

"ก็ไม่เชิงว่าเครียดหรอกครับ แค่มีเรื่องต้องให้คิด" เขาพูดอย่างใจเย็น น้ำเสียงและท่าทางยังนิ่งเหมือนเดิม

ด้านมิราจึงเงียบไป ขณะที่คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันยุ่งเพราะกำลังใช้ความคิด ยิ่งเขาพูดเธอก็เหมือนจะยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่ ซึ่งในความคิดของเธอคนเรามันก็ต้องใช้ความคิดในทุกๆวันอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง วันนี้ที่เขาสูบบุหรี่เพราะมีเรื่องให้คิด แล้วปกติในทุกๆวันที่เขาไม่สูบบุหรี่เขาไม่มีเรื่องอะไรให้คิดเลยเหรอ ยิ่งคิดทวนคำพูดของเขาเธอก็ยิ่งงง

ขณะเดียวกันวายุก็มองเด็กสาวอยู่ตลอดไม่ละสายตา นึกเอ็นดูใบหน้างุนงงของเธอ คำพูดของเขามันเข้าใจยากตรงไหนกัน ทำไมเมียเขาถึงเข้าใจอะไรยากจัง เห็นทีต้องสอนกันยาวงานนี้ 

"มานี่มา" ไม่พูดเปล่า เขาคว้าข้อมือเล็กของเด็กสาว แล้วพาเธอเดินไปยังห้องน้ำที่มีไว้สำหรับรองรับแขก 

...ซึ่งดีที่บริเวณตรงนี้ไม่มีกล้องวงจรปิด มิเช่นนั้นเจ้าของคฤหาสน์ที่กำลังมองภาพวิดีโอกล้องวงจรปิดผ่านโทรศัพท์เครื่องหรูของเขาอยู่ ณ ตอนนี้ คงได้เห็นความเคลื่อนไหวของลูกสาวตนกับบอดี้การ์ดส่วนตัวเป็นแน่

และเมื่อวายุพาเด็กสาวเข้ามายังห้องน้ำรับแขก เขาก็ดันตัวเด็กสาวจนแผ่นหลังบางชิดติดฝาผนังห้องน้ำโดยไม่ลืมกดล๊อคกลอนประตู กันคนข้างนอกเข้ามาขัดขวางทางรักของเขา ไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงไปบดจูบปากบางทันที ประหนึ่งเป็นการลงโทษ ทั้งที่เด็กสาวยังไม่ได้ทำผิดอะไรเลย

"อื้อ!" เสียงหวานครางอยู่ในลำคอเกือบตั้งรับไม่ทันกับบทจูบอันรวดเร็วของอีกคน เมื่อเริ่มปรับตัวได้เธอจึงจูบตอบด้วยการส่งลิ้นเล็กตวัดดูดดันลิ้นหนากลับอย่างเงอะงะ มือบางสองข้างเลื่อนขึ้นมาคล้องลำคอหนาเอาไว้

"อืม~" วายุครางเสียงกระเส่าด้วยความพอใจลิ้นเล็กที่ตอบสนองเขากลับ แม้จะเงอะงะไม่ประสีประสาแต่เธอก็เก่งขึ้นมากและเขาก็ชอบมากกับความเรียนรู้ไวของเธอ

มือหนาทั้งสองข้างลูบไล้แผ่นหลังบางไปทั่ว พลางบีบก้นกลมมนไปด้วยเบาๆ ทำเอาเด็กสาวสะดุ้งรู้สึกวูบวาบหายใจไม่ทั่วท้องกันเลยทีเดียว และเหมือนจะทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเวลานี้ไม่ควรจะมาทำเรื่องแบบนี้กัน เธอจึงพยายามเบี่ยงใบหน้าหลบจูบของเขา ก่อนจะเอ่ยบอกออกไป

"พะ พี่วายุ พอแล้วค่ะ หยุดก่อนน้องต้องกลับไปหาพี่มาตินแล้ว เข้าบ้านมานานเดี๋ยวพี่มาตินจะสงสัยเอา" 

"แคร์มัน" เขาถามด้วยน้ำเสียงแข็งพร้อมกับออกแรงบีบต้นแขนเรียวเล็กทั้งสองข้าง ใบหน้าที่เคยนิ่ง คิ้วหนากลับขมวดเข้าหากันยุ่งด้วยความไม่พอใจที่เด็กสาวปฏิเสธจูบของเขากลางคันเพราะไอ้หนุ่มหน้าตี๋นั่น

"เปล่าค่ะ" เธอปฏิเสธทันทีด้วยน้ำเสียงเบา มองคนตัวโตอย่างแปลกใจเพราะไม่เคยเห็นเขาใส่อารมณ์กับเธอแบบนี้

"ถ้าไม่ได้แคร์มันก็ไล่มันกลับไปซะ" เขาพูดอย่างเป็นคำสั่งน้ำเสียงแข็ง พร้อมกับออกแรงบีบต้นแขนเรียวเล็กแรงขึ้นตามอารมณ์หึงหวง โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว 

"พี่วายุน้องเจ็บค่ะ" เธอเอ่ยบอกเขาน้ำเสียงเบา มองคนตัวโตตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำรุนแรงกับเธอด้วย แค่บอกเธอดีๆเธอก็พร้อมจะทำตามแล้ว

ด้านวายุจึงได้สติ รีบผละมือหนาออกจากต้นแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างทันที

"พี่ขอโทษครับ หนูเจ็บมากไหม" เขาจับต้นแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างอีกครั้ง แล้วลูบเบาๆอย่างทะนุถนอม นึกโกรธตัวเองเป็นอย่างมากที่หึงหวงเด็กสาวจนขาดสติเผลอลงแรงกับเธอไป

"เจ็บนิดหน่อยค่ะ... แต่เอ๊ะ นี่มันรอยอะไรคะ" สายตาของเธอดันไปสะดุดเข้ากับคราบสกปรกที่เปื้อนเสื้อเชิ้ตสีดำของอีกคนตรงบริเวณอกข้างซ้าย ถ้าไม่สังเกตดีๆก็จะไม่เห็น เธอจึงใช้ปลายนิ้วเรียวเช็ดคราบรอยเปื้อนที่เป็นรูปทรงปาก และทันทีที่เห็นคราบเปื้อนสีแดงติดมากับปลายนิ้วมือของตัวเอง ใจดวงน้อยก็กระตุกวูบทันที ก่อนจะเบนสายตาขึ้นมองคนตัวโตตรงหน้าด้วยดวงตาสั่นระริก แล้วถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"นี่มันอะไรกันคะพี่วายุ" ถามทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก มองเขาด้วยความรู้สึกผิดหวัง

"พี่ไม่รู้ว่ามันมาได้ยังไง พี่ก็เพิ่งเห็นเหมือนกันครับ" เขารีบอธิบายให้เด็กสาวฟังทันที ซึ่งเขาไม่รู้จริงๆว่ารอยลิปสติกนี้มันมาได้ยังไง เพราะเขาเองก็เพิ่งจะเห็นมันพร้อมกับเด็กสาวเนี้ยแหละ

"ไม่รู้ หึ ไม่รู้อย่างนั้นเหรอคะ พูดง่ายจัง" ยิ่งคนตัวโตพูด เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดหวังในตัวเขามากขึ้นกว่าเดิม เพราะข้ออ้างของเขามันฟังไม่ขึ้นเลย น้ำใสๆที่เอ่อคลอเบ้าตาจึงไหลหยดแหมะลงมาอาบแก้มนุ่มทั้งสองข้าง

ทำเอาใจแกร่งกระตุกวูบทันทีเมื่อเห็นเด็กสาวร้องไห้ เขาจึงไม่รอช้าคว้าตัวเด็กสาวเข้ามากอดไว้แน่น

หมับ!

"ไม่ร้องนะครับ อย่าเพิ่งเข้าใจพี่ผิดเลยนะ พี่ไม่รู้จริงๆว่ารอยนี่มันมาได้ยังไง หนูเชื่อพี่นะ อย่าร้องไห้เลยนะครับเด็กดีของพี่" ขณะปากพูด มือหนาข้างหนึ่งก็ลูบแผ่นหลังบางมือหนาอีกข้างลูบศรีษะเล็กอย่างปลอบประโลม

ปึก!

ทว่าทันทีที่เขาพูดจบ เด็กสาวก็ผลักอกแกร่งของเขาอย่างแรงจนทำเขาเซไปด้านหลังเพราะไม่ทันตั้งตัว

"อย่ามาแตะต้องตัวน้อง! คนหลายใจ!" เธอพูดใส่หน้าเขาเสียงดังด้วยความเสียใจเป็นอย่างมาก พูดจบก็เปิดประตูเดินออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

"หนูมิ!" วายุตะโกนเรียกตามหลังเพราะคว้าตัวเด็กสาวเอาไว้ไม่ทัน แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้ตามเธอไปแต่อย่างใด เพราะต่อให้ตามเด็กสาวไปตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์ เธอโกรธอยู่คงไม่ยอมฟังเขาอย่างแน่นอน แม้ว่าอยากจะตามไปง้อเด็กสาวมากแค่ไหน แต่เขาก็คงต้องรอ รอให้เธอใจเย็นและพร้อมที่จะรับฟังเขามากกว่านี้

เขาก้มมองรอยลิปสติกบนเสื้อตรงอกข้างซ้ายของตัวเอง พลางนึกคิดว่ารอยนี่มันมาได้ยังไง แต่แล้วคิดได้ไม่นานก็นึกออก ในหัวจึงกระจ่างทันที จากนั้นก็รีบเช็ดคราบสกปรกนี่ออกจากเสื้อจนสะอาดหมดจด แม้ใจจริงอยากจะเปลี่ยนเสื้อใหม่แล้วทิ้งเสื้อตัวนี้ไปซะ แต่กระนั้นเวลานี้มันคงไม่ใช่เวลาที่เขาจะมัวมาเปลี่ยนเสื้อใหม่ เพราะตอนนี้เขาควรคิดหาวิธีง้อเด็กสาวก่อน...