ตอนที่22 หวงเมีย

ในเวลาหกโมงเช้ามิราเปิดประตูออกมาจากห้องนอนของตัวเอง ก็เห็นคนเป็นพ่อเหมือนกำลังจะเดินทางไปไหน เพราะเธอเหลือบไปเห็นกระเป๋าลากใบใหญ่ที่บอดี้การ์ดคนสนิทของพ่อเธอกำลังถืออยู่ เธอจึงเอ่ยถามคนเป็นพ่อไป

"นั่นคุณพ่อจะไปไหนแต่เช้าคะ"

เดชาหยุดชะงักเท้าแล้วหันมาตอบคำถามของลูกสาว

"พ่อต้องไปคุยงานที่ต่างจังหวัด หนูอยู่บ้านก็อย่าดื้ออย่าซนนะลูก ถ้าจะออกไปข้างนอกก็ให้ไอ้ภีมกับไอ้วายุมันพาไป แต่ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าออกไปไหน เข้าใจไหมครับ"

"ค่ะ แล้วคุณพ่อจะไปกี่วันคะ" ซึ่งคนเป็นพ่อก็มักจะไปคุยงานต่างจังหวัดแบบนี้อยู่บ่อยๆจนมิราชินไปเสียแล้ว เธอเลยไม่ได้กังวลอะไรกับการที่ต้องอยู่บ้านคนเดียวโดยไม่มีผู้เป็นพ่ออยู่ด้วย

"ถ้าไม่มีปัญหาอะไร พรุ่งนี้พ่อก็น่าจะกลับแล้วครับ"

สิ้นคำตอบของคนเป็นพ่อ มิราก็พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเข้าไปกอดเอวสอบของพ่ออย่างออดอ้อน โดยที่คนเป็นพ่อก็กอดตอบลูกสาวของตนทันที

"เดินทางปลอดภัยนะคะคุณพ่อสุดหล่อของหนู เอ๊ะ ว่าแต่คราวนี้จะหิ้วสาวๆกลับมาด้วยรึเปล่าคะเนี้ย" เอ่ยแซวคนเป็นพ่อไปอย่างนั้น ทั้งที่รู้ดีว่าคนเป็นพ่อไม่มีทางพาผู้หญิงเข้าบ้านแน่นอน อย่างมากก็พาไปโรงแรมหรือที่ไหนก็แล้วแต่ที่ไม่ใช่บ้าน ซึ่งเธอก็เข้าใจคนเป็นพ่อกับเรื่องพวกนี้ เพราะพ่อของเธอเป็นชายโสดพ่อม่ายลูกติด เธอเลยมองว่ามันไม่ได้ผิดหรือเสียหายอะไรถ้าพ่อของเธอจะหาความสุขทางกายกับผู้หญิงที่พ่อของเธอพึงพอใจ

แต่กระนั้นถึงเธอจะเปิดทางให้คนเป็นพ่ออย่างไร แต่เธอก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมพ่อของเธอถึงไม่หาเมียเป็นตัวเป็นตนเสียที ได้แต่ครองตัวเป็นโสดตั้งแต่ที่แม่เธอเสียตอนคลอดเธอออกมา จนถึงตอนนี้พ่อของเธอก็ไม่ยอมมีเมียเป็นตัวเป็นตนเสียที

"ทำมาเป็นรู้ดีนะเรา เคยเห็นพ่อพาสาวเข้าบ้านด้วยเหรอ หื้ม" เดชาพูดพลางขยี้ผมของลูกสาวเบาๆอย่างนึกหมั่นเขี้ยวและเอ็นดู ซึ่งเขาไม่เคยพาคู่นอนคนไหนเข้าบ้านเลยแม้แต่คนเดียว อย่างมากก็เปิดห้องในโรงแรม ไม่ก็คอนโดที่เขาซื้อไว้สำหรับทำกิจบนเตียงโดยเฉพาะ ซึ่งลูกสาวของเขาก็ช่างน่ารัก ไม่เคยว่าอะไรเขาเลย มีแต่จะเข้าใจเขาไปเสียหมด หนำซ้ำยังคอยยุยงให้เขาหาแม่เลี้ยงให้อยู่ร่ำไป

"ไม่เคยค่ะ ก็แล้วทำไมคุณพ่อไม่พาสาวๆของคุณพ่อมาแนะนำให้หนูมิรู้จักบ้างล่ะคะ จะได้สนิทกันไว้ไง"

"ไว้พ่อเจอคนที่ถูกใจจริงๆเมื่อไหร่ พ่อจะพามาแนะนำให้หนูรู้จักก็แล้วกันนะครับ แต่ตอนนี้พ่อต้องรีบไปแล้วไว้ค่อยคุยกัน หนูอยู่บ้านดีๆนะ พ่อไปล่ะ" บอกก่อนจะดันตัวลูกสาวออกเบาๆ คนเป็นลูกจึงพยักหน้าตอบรับทันที

"ค่ะ คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงหนูมิหรอก ไปทำงานเถอะค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ"

คนเป็นพ่อจึงพยักหน้ายิ้มๆโดยไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะลูบศีรษะเล็กของลูกสาวอย่างรักใคร่เอ็นดู จากนั้นก็เดินออกไปโดยมีบอดี้การ์ดคนสนิทเดินถือกระเป๋าลากใบใหญ่ตามหลังไปติดๆ

ภายในห้องอาหาร

ตอนนี้เป็นเวลาอาหารมื้อเช้า มีแค่คุณหนูของบ้านกำลังนั่งทานข้าวอยู่คนเดียวตรงตำแหน่งที่ประจำของตัวเอง โดยมีบอดี้การ์ดส่วนตัวทั้งสองคนยืนอารักขาอยู่ด้านหลังของเธอไม่ห่างเหมือนอย่างเช่นทุกวัน

ซึ่งก่อนหน้านี้ด้านวายุก็ได้ไปซื้อยาคุมฉุกเฉินแล้วนำมาให้เมียหมาดๆของเขากินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งมันก็ทำให้เด็กสาวสบายใจและหายกังวลเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้กินยาคุม

...ทว่าจู่ๆเสียงของแขกไม่ได้รับเชิญก็ดังขึ้น

"ตัวเล็ก"

มิราที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่หันไปมองตามเสียงเรียกที่คุ้นเคยทันที โดยไม่ได้พูดอะไรเพราะเธอกำลังเคี้ยวข้าวในปากตุ่ยๆอย่างเอร็ดอร่อย

"มาทันพอดีเลย พี่รีบขับรถมาหาเพื่อมาทานข้าวเช้ากับเราเลยนะ วันนี้อาเดย์ไม่อยู่ พี่เลยจะมาอยู่เป็นเพื่อน เราจะได้ไม่เหงาไง" มาตินพูดขณะเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างคนตัวเล็ก ซึ่งหลังจากที่เขาได้รับโทรศัพท์จากปลายสายก็คือเดชาพ่อของเธอ เขาจึงได้รู้ว่าเธออยู่บ้านคนเดียว เขากลัวว่าเธอจะเหงาเลยรีบมาหาเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ

ขณะเดียวกันด้านวายุในตอนนี้จ้องมองมาตินตาเขม็งอย่างเอาเรื่อง แต่ก่อนเขาหวงเด็กสาวมากอยู่แล้ว พอได้เธอเป็นเมียยิ่งหวงหนักกว่าเดิม ยิ่งมาเห็นอีกฝ่ายเข้าใกล้เมียตัวเอง เขาก็แทบอยากจะระเบิดหัวมันให้เละ

"ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาอยู่เป็นเพื่อน แต่ที่จริงพี่มาตินไม่ต้องลำบากมาหาแต่เช้าก็ได้ค่ะ มิราไม่ได้เหงาอะไร ดูสิคะคนเต็มบ้านเลย" มิราพะเยิดหน้าไปทางสาวใช้สองคนที่ยืนอีกฝั่งของโต๊ะอาหาร ต่อให้คนเป็นพ่อไม่อยู่ก็มีสาวใช้และบอดี้การ์ดเต็มบ้าน ใช่ว่าเธอจะอยู่คนเดียวเสียหน่อย เมื่อถูกมาตินตามติดแบบนี้ก็รู้สึกอึดอัดไม่น้อย แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้ ก่อนจะหันไปมองด้านหลังที่มีบอดี้การด์ส่วนตัวของเธอทั้งสองคนยืนอยู่ เธอถึงกับหน้าเจื่อนเมื่อเห็นบอดี้การ์ดคนของใจที่ตอนนี้ได้เลื่อนขั้นเป็นแฟนและเพิ่งจะกลายเป็นผัวของเธอไปหมาดๆ จ้องมองมาทางเธอด้วยใบหน้าเข้มดุ เธอจึงรีบหันกลับมาเพราะไม่สู้กับสายตาของเขา มันทำให้เธอรู้สึกขนลุกซู่ เสียวสันหลังวาบขึ้นมา

และหลังจากนั้นบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็ดำเนินไปด้วยเสียงของมาตินที่เอ่ยพูดกับเด็กสาวและถามเธอไปเรื่อยไม่หยุด

ทางด้านมิราที่ไม่อยากพูดอยากตอบ แต่ก็ต้องพูดต้องตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ บ้างก็พยักหน้าหงึกๆแค่นั้น เพราะหวั่นเกรงต่อสายตาของคนรักที่มองอยู่ เธออยากจะเอาตัวเองออกไปจากตรงนี้เสียเหลือเกิน เกิดเป็นเธอก็มีเรื่องให้ลำบากใจเหมือนกัน ใช่ว่าจะสุขสบายตลอดเวลา

ด้านวายุตอนนี้ได้แต่ยืนขบกรามและกำหมัดแน่น แทบอยากจะเอาลูกปืนยัดปากของมาตินเสียให้ได้ที่พูดมากไม่หยุด ไม่รู้หรือไงว่าผู้หญิงที่มันชวนคุยอยู่ ผัวเธอก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ ยิ่งมองยิ่งเดือด หากไม่ติดว่าเมียตัวน้อยของเขานั่งอยู่ตรงนี้เขาคงเอาลูกปืนยัดปากอีกฝ่ายจริงๆเป็นแน่...