ตอนที่ 24 แฟนเก่าที่ไม่เคยรัก

"อ้าวพี่ หายไปไหนมาตั้งนาน" ภีมเอ่ยทักทันทีเมื่อเห็นรุ่นพี่กำลังเดินมาทางเขา

วายุไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับมองหาเด็กสาวที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้อย่างที่เขาคิดไว้ หรือเธอคงอาจจะเสียใจและวิ่งขึ้นห้องนอนของเธอไปแล้ว เช่นนั้นก็ดี ดีกว่าที่เธอมานั่งอยู่กับไอ้หน้าตี๋

"ตัวเล็กไปเข้าห้องน้ำนานจัง เดี๋ยวฉันไปตามดีกว่า" พูดจบมาตินก็ตั้งท่าจะลุกขึ้น แต่ทว่าวายุก็ดันกดไหล่ของมาตินให้นั่งลงเช่นเดิม ก่อนจะเอ่ยพูดออกไปน้ำเสียงแข็ง ใบหน้าเรียบนิ่ง

"ไม่ต้องไปตามหรอก คุณหนูบอกว่าง่วง เลยขอตัวขึ้นห้องไปนอนแล้ว ส่วนคุณก็กลับบ้านไปได้แล้ว"

"นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน ฉันจะไปดูตัวเล็ก" มาตินปัดมือของวายุออกจากไหล่ตัวเอง ขณะมองหน้าวายุอย่างไม่พอใจที่บังอาจมาสั่งเขา แถมท่าทางก็ยังกำแหง ดูไม่ให้เกียรติและไม่เกรงใจเขาเลย

ด้านภีมเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพูดแทรกสถานการณ์ตรงหน้า

"เอ่อ ผมว่าคุณมาตินกลับไปก่อนดีกว่านะครับ คุณหนูหลับไปแล้วคงไม่มีประโยชน์ถ้าคุณจะขึ้นไปหาคุณหนูตอนนี้ อีกอย่างมันก็ไม่เหมาะสมที่คุณจะขึ้นไปหาคุณหนูบนห้องด้วย"

พรึ่บ!

สิ้นเสียงของภีม มาตินก็ลุกพรวดขึ้นมาแล้วพูดสวนกลับภีมอย่างไม่พอใจ

"ไม่เหมาะสมยังไง อีกไม่นานฉันกับตัวเล็กเราก็จะแต่งงานกัน พวกนายเป็นแค่บอดี้การ์ดมีสิทธิ์อะไรมาห้ามว่าที่สามีอย่างฉัน"

"พูดดีๆ คงไม่รู้เรื่องสินะ" วายุพูดสวนไปทันควัน น้ำเสียงกดต่ำ ขบกรามแน่น จ้องมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง พร้อมบวกตลอดเวลา

แต่แล้วมาตินกลับรู้สึกใจไม่กล้าขึ้นมาทันที กลับปอดแหกเสียอย่างนั้นที่เห็นวายุดูเอาเรื่องเช่นนี้ เขาไม่คิดว่าวายุจะกล้าถือดีกับเขาที่มีศักดิ์เป็นเจ้านาย ทำให้สถานการณ์ตอนนี้เขาดูด้อยไปเลย ได้แต่ข่มอารมณ์ขุ่นเคืองเอาไว้ในใจ เพราะไม่กล้าที่จะต่อกลอนกับอีกฝ่าย ยิ่งตอนนี้เขาตัวคนเดียว หากสู้ไปก็มีแต่จะเสียเปรียบ เขาจึงสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อทำอะไรไม่ได้

"โธ่เว้ย!" หลังจากนั้นก็ยอมกลับบ้านไปเสียแต่โดยดี แม้จะไม่อยากกลับก็ตาม

"โธ่เอ๊ย นึกว่าจะแน่ เจอสายตาพิฆาตของพี่วายุเข้าหน่อยก็ป๊อดขึ้นมาเลยนะไอ้คุณมาติน" คล้อยหลังมาติน ภีมก็พูดเย้ยหยันออกมาทันที รู้สึกสะใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายกลับกลัวรุ่นพี่ของเขาจนรีบเผ่นหนีกลับบ้านไป แต่ทว่าพอภีมหันกลับมาหารุ่นพี่อีกทีก็ดันไม่เห็นแล้ว

"ไปไหนแล้ววะ ไวฉิบหาย"

ด้านมิรา

แกรก!

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู มิราที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ปลายเตียงนอนหรูสีหวานจึงหันไปมองทางประตูห้องทันที

และเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เปิดประตูเข้ามาในห้องของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต เธอจึงลุกพรวดจากที่นอนนุ่มแล้วเดินจ้ำอ้าวมุ่งไปหาเขาอย่างเอาเรื่อง พลางโวยวายออกมาทั้งที่ยังร้องไห้อยู่อย่างนั้น

"เข้ามาทำไม ใครอนุญาตให้พี่เข้ามา ออกไปเลยนะ ไปให้พ้นหน้าน้องเลย"

ขณะเดียวกันวายุก็รีบปิดประตูห้องอย่างไวและไม่ลืมที่จะกดล๊อคห้อง โดยไม่สนใจเสียงโวยวายของเด็กสาวแต่อย่างใด เขาเดินเข้าไปหาเธอที่กำลังเดินมาหาเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เห็นเช่นนั้นใจแกร่งกระตุกวูบทันที พอมาถึงตัวเด็กสาวเขาก็คว้าตัวเธอเข้ามากอดไว้อย่างไว

หมับ!

"ฟังพี่ก่อนนะครับเด็กดี"

"ไม่ฟัง ปล่อยน้องเลยนะคนใจร้าย ทำแบบนี้กับน้องได้ยังไง ออกไปเลยนะ ฮือๆ~" มิราขัดขืนพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของคนตัวโต ขณะที่ร้องไห้โวยวายใส่เขาไม่หยุดด้วยความเสียใจและน้อยใจละคนผิดหวังในตัวเขาเป็นอย่างมาก

"พี่ไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง หนูใจเย็นๆแล้วฟังพี่ก่อนได้ไหมครับ ให้โอกาสพี่ได้อธิบายหน่อยนะ พี่ขอร้องนะครับหนูมิ หนูฟังพี่หน่อยเถอะครับ" เขาไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ ยิ่งเธอดิ้นเขายิ่งกอดเธอแน่นขึ้น ขณะเดียวกันมือหนาข้างหนึ่งก็คอยลูบศีรษะเล็กไปด้วยอย่างอ่อนโยน พยายามที่จะกล่อมเด็กสาวให้ใจเย็นลง

ด้านมิราเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยขอร้องเหมือนกับกำลังอ้อนว้อนเธออยู่ ไหนจะสัมผัสอ่อนโยนของเขา ทำให้ใจดวงน้อยของเธออ่อนยวบลงทันที จากที่ดิ้นก็เริ่มนิ่งลง

ด้านวายุเมื่อเห็นเด็กสาวเริ่มนิ่งเหมือนเธอจะยอมฟังคำอธิบายของเขาแล้ว เขาจึงผละกอดออกแล้วเปลี่ยนมาจับข้อมือเล็กไว้แทน ก่อนจะพาเด็กสาวเดินไปนั่งลงตรงขอบเตียง จับเธอนั่งลงบนขาของเขาแล้วโอบกอดเอวบางเอาไว้หลวมๆ โดยที่เด็กสาวก็ยอมนั่งยอมให้เขากอดแต่โดยดี แต่ทว่าใบหน้าน่ารักของเธอกลับหันมองไปอีกทาง ไม่ได้มองเขาเลยสักนิด เห็นแบบนั้นเขาทำได้แค่ยอมรับกับท่าทีหมางเมินของเด็กสาว ก่อนจะเริ่มอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เธอฟัง

"เมื่อเช้าพี่ไปซื้ออย่าคุมให้หนูแล้วบังเอิญเจอแฟนเก่า (ขวับ!) ใจเย็นๆครับ ฟังพี่อธิบายให้จบก่อนนะ" พอพูดคำว่าแฟนเก่า เด็กสาวก็หันขวับมามองเขาทันทีด้วยใบหน้าไม่พอใจ จนเขาต้องพูดดักไว้ก่อนเพื่อไม่ให้เธอเข้าใจเขาผิดไปมากกว่านี้ พร้อมกระชับกอดเอวบางแน่นขึ้นแล้วเริ่มอธิบายต่อ

"ผู้หญิงคนนั้นเธอเข้ามาคุยกับพี่ แต่พี่ไม่ได้คุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้นหรอกนะครับ ไม่ได้มองเลยด้วยซ้ำ พอซื้อยาคุมเสร็จพี่ก็กำลังจะเดินออกจากร้าน แต่มันเป็นจังหวะที่ผู้หญิงคนนั้นเดินมาที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน เธอเลยชนเข้ากับพี่พอดี เสื้อพี่ก็เลยมีรอยลิปสติกของผู้หญิงคนนั้นติดมาด้วย เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ" วายุอธิบายเรื่องราวความจริงทั้งหมดให้เด็กสาวฟังไปหมดแล้ว หลังจากนี้ก็สุดแล้วแต่เธอจะเชื่อเขาหรือไม่ แต่หากเธอไม่เชื่อ เขาก็จะง้อเธอต่อไป

"จริงเหรอคะ" เสียงหวานถามทั้งๆที่เชื่อเขาไปแล้วหมดใจ ความเสียใจที่มีจากตอนแรกลดหายไปเมื่อได้ฟังคำอธิบายของเขา

"จริงครับ หนูเชื่อใจพี่ได้"

"แล้วแฟนเก่าพี่วายุชื่ออะไรเหรอคะ ทำไมพี่ถึงไม่เอ่ยชื่อเลย เห็นเรียกแต่ผู้หญิงคนนั้น" แม้จะไม่ค่อยอยากถามถึงแฟนเก่าของเขา แต่ด้วยความสงสัยจึงอดไม่ได้ที่จะถาม น้ำเสียงกระเง้ากระงอด ทำหน้ามุ่ยใส่เขา

"ผู้หญิงคนนั้นชื่อฟ้า เธอไม่ได้สำคัญอะไร พี่เลยไม่อยากพูดถึง" ที่จริงเขาลืมผู้หญิงคนนั้นไปแล้วด้วยซ้ำเพราะเธอไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาเลยสักนิด ถ้าไม่ติดว่าต้องอธิบายให้เด็กสาวฟัง เขาก็ไม่คิดจะพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเลยด้วยซ้ำ

"แล้ว... ตอนคบกัน พี่วายุรักเธอมากไหมคะ รักมากกว่าน้องรึเปล่า" ด้วยความที่อยากรู้เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามต่ออีก

"เด็กโง่ ถามอะไรแบบนี้ครับ พี่ไม่เคยรักผู้หญิงคนนั้นเลยต่างหาก ตอนนั้นพี่แค่อยากลองคบใครดูสักคนเฉยๆ แต่พอคบแล้วมันไม่โอเคก็เลยแยกย้าย" นึกแล้วก็อยากตีปากเด็กน้อยบนตักขึ้นมา เธอคงไม่รู้ว่าเขารักเธอมากแค่ไหนถึงได้ถามอะไรแบบนี้

"ทีหลังอย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนนั้นอีกนะครับ เพราะคนที่พี่รักมีแค่หนูคนเดียวเท่านั้น เข้าใจไหมครับ"

"เข้าใจแล้วค่ะ" มิราตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มๆ พอได้ฟังคนตัวโตบอกมาแบบนี้มันทำให้เธอสบายใจและดีใจเป็นที่สุดที่เขารักเธอแค่เพียงคนเดียว

"หายโกรธพี่แล้วใช่ไหมครับ หื้ม" เขาโน้มใบหน้าไปถามคลอเคลียอยู่ข้างแก้มนุ่ม พลางลอบสูดดมกลิ่นแก้มนุ่มเข้าปอดอย่างหลงใหล

"ค่ะ หายโกรธแล้ว" เด็กสาวพยักหน้าตอบ ก่อนที่คนตัวโตจะทนไม่ไหวกับกลิ่นกายสาวอันเย้ายวนชวนสัมผัส เขาจึงกดหอมแก้มนุ่มของเธอซ้ำๆ ทำเอาเด็กสาวยิ้มเคอะเขินไม่หุบ

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็หยอกเย้ากันตามประสาคู่รัก ผลัดกันหอมผลัดกันจูบจนภายในห้องอบอวนไปด้วยความสุขของทั้งสอง แต่กระนั้นความสุขที่มากเกินไปก็มักจะเป็นลางบอกเหตุเสมอ...