บทที่12

big cleaning day..ของเด็กน้อยก็สมเป็นวันทำความสะอาดของบ้านจริงๆ สมาชิกแต่เดิมมีแค่สามคน..เพิ่มเขาอีกคนเป็นสี่..มีเป้าหมายทำความสะอาดบ้านทั้งหลังให้เสร็จก่อนบ่ายสามโมง

เพียงแต่ว่าวันนี้ลูกสาวตัวแสบยังเดินกะเผลก..เถียงให้ตายยังไงคนเป็นแม่ กับยายก็ไม่ยอมให้เธอช่วย 

เด็กหญิงดารินหน้ามู่ทู่..แต่ร่างเล็กยังมีแรงเรียกคนเป็นพ่อให้ตามเธอไปหลังบ้าน..ขนไม้กวาด..ไม้ถูพื้น..ถังน้ำ..และเขาเองก็ปฏิเสธไม่ได้..ส่วนคนเป็นเมียกับแม่ยายก็แยกย้ายกันไปทำความสะอาดห้องน้ำชั้นสอง..กับห้องนอนทั้งหมด

รามิลได้แต่ถอนหายใจ..ร่างสูงใหญ่จำใจต้องเดินตามลูกสาว ถือข้าวของพะรุงพะรัง..มาห้องด้านหลังที่เหมือนจะเป็นห้องเก็บของ..ใบหน้าที่ถอดแบบมาจากเขาเป๊ะสั่งการเสียงเย็นชา

"วันนี้คุณต้องทำความสะอาดห้องนี้..แล้วถ้าเกิดว่ามีอะไรก็ไปหาหนูที่ห้องครัวนะ หนูจะเตรียมของสำหรับทำมื้อกลางวันไว้ให้ยายยายก่อน"

"..."

"อ้อ..ต้องทำให้สะอาดด้วยนะ..เดี๋ยวหนูทำอะไรเสร็จหนูจะมาดู"พูดจบร่างเล็กของคนเป็นลูกก็ทิ้งเขาให้ยืนมึน..กับบรรดาสารพัดอุปกรณ์ทำความสะอาดบ้าน

แล้ว..ต้องทำอะไรก่อนละ?

ร่างสูงใหญ่ทรุดนั่งทันที..พยายามรื้อค้นความทรงจำ..คิดยังไงก็คิดไม่ออก..เขาแทบมั่นใจว่าทั้งชีวิตไม่เคยจับไม้ถูพื้น..แต่..พอมาคิดว่าตัวเองก็เกิดมาอยู่กับยายตั้งแต่เล็ก..จะไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลยเหรอ?

แค่ทำความสะอาดบ้านจะยากตรงไหน?

คิดได้ดังนั้นมนุษย์พ่อก็จัดการเอาไม้ถูพื้นชุบน้ำแล้วถูพื้นทันที..เหมือนที่เขาเคยเห็นแม่บ้านที่โรงพยาบาลทำ..แต่ถูรอบแล้วรอบเล่า...ก็ยังคงเป็นคราบ..พื้นก็ดูไม่สะอาดสักที..มันผิดที่ตรงไหนกัน?

ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มหงุดหงิด..ปากสุดแสนเซ็กซี่เม้มแน่น..เนื้อแท้ของไอ้คนไม่ยอมแพ้..เริ่มคิดหาวิธี..หรือต้องรื้อของออกมาก่อน..คิดได้ดังนั้น..ไอ้ต้าวตัวโตก็เริ่มรื้อกล่อง..แล้วเอามาผ้ามาปัดจนฝุ่นคลุ้งทั้งห้อง..ไม่ต้องสืบสุดท้ายหัวเห่อของคนทำก็เต็มไปด้วยหยากไย่..เสียงไอค่อกแค่กลั่นห้อง..น้ำหูน้ำตาเริ่มไหล..จนมือไปปัดกล่องขนาดไม่ใหญ่หล่นลงพื้น

แผ่นกระดาษในกล่องนั้นกระจายเต็มพื้น..เขารีบก้มเก็บ..ในนั้นมีภาพวาดของเด็กหญิงดาริน..ตั้งแต่สมัยอนุบาล..ยันประถม..มีหลายภาพเป็นภาพ 'ครอบครัว' เป็นรูปคนสี่คนจับมือกัน..มีเขาอยู่ในนั้นด้วย..ความรู้สึกเจ็บแปลบเข้ากลางใจ

ถ้านี้คือ..'ครอบครัว' แปลว่า เขาได้ทิ้งคนข้างหลังให้อยู่ตามลำพังถึง 10 ปี

ไม่แปลกเลยวันแรกที่คนอ้างว่าเป็น 'เมีย' จะโกรธ..ถ้าตอนนั้นเขายังไม่ตาย..ทำไมเขาไม่รีบกลับมาหาทุกคน

ไหนลูกสาวตัวเล็กที่เฝ้ารอคอยเขากลับบ้านด้วย..ลูกคง 'เกลียด' เขามากใช่มั้ย?

แต่..คนมันจำอะไรไม่ได้นี้..ถ้าจำได้คงกลับมาแล้วมั้ย? 

ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือด..ความเจ็บปวดที่หัวเริ่มรุนแรงขึ้น..ภาพบางอย่างแวบเข้ามา..แต่มันรางเลือน..จนเขาจับได้ไม่มั่น..เพราะมันวูบหายไปเร็วเหลือเกิน

"คุณกำลังทำอะไรนะ!!"เสียงเจ้าหญิงของบ้านดังลั่น..เมื่อเห็นสภาพห้องราวกลับเกิดสมรภูมิรบ..แถมคนเป็นพ่อยังนั่งหน้าซีดที่พื้น..เธอลืมไปว่าเขายังป่วยอยู่

เด็กหญิงดารินรีบเข้าบ้าน ตะโกนให้แม่กับยายให้มาช่วย..เพราะเธอขาเจ็บ..ร่างเล็กกลัวจะประคองคนตัวโตไม่ไหว

อันธิยากับคุณนายนกได้ยินเสียงก็รีบลงมาดูผู้ชายคนเดียวของบ้านทันที..เมื่อยัยตัวแสบเห็นผู้ชายตัวโตนั่งหมดสภาพกับกองฝุ่น..หัวมีหยากไย่เต็มผมไปหมด..ก็เกือบจะหลุดหัวเราะออกมา

ติดแต่ว่า..ไอ้ต้าวสามีคงไม่พอใจเป็นแน่..เธอเลยทำได้แต่เพียงเข้าไปประคอง..พอมายืนใกล้ๆถึงรู้ว่าสีหน้าของสุดที่รักไม่ดีเอาซะเลย..ยัยตัวเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อย

"พี่ปวดหัวเหรอ"

"อื่อ"

"งั้นไปนั่งพักก่อนพี่..เดี๋ยวอัญเอายามาให้"เสียงใสปลอบประโลม

เด็กหญิงรีบไปรินน้ำเย็นมาให้ทันที..สีหน้าเด็กน้อยไม่ค่อยดี..หรือเธอใช้งานคนเป็นพ่อหนักเกินไป? แต่..แค่กวาดห้องถูห้องไม่น่าใช่งานยากนะ..เจ้าหญิงน้อยของบ้านเต็มไปด้วยความไม่สบายใจปนรู้สึกผิด

พอคนตัวโตได้ยาหมอ..สีหน้าเริ่มกลับมามีสีสัน..แต่ชายหนุ่มผู้เคยหล่อเหลาก็หมดสภาพไม่น้อย ผมดำสนิท..ใบหน้ามอมแมมเต็มไปด้วยฝุ่น..เสื้อยืดสีชมพูเปรอะเปื้อน

"ไหวมั้ย..เดี๋ยวอัญสระผมให้..มาพี่"น้ำเสียงคนเป็นเมียปลอบประโลม

"ไม่ต้อง..เดี๋ยวพี่ขึ้นข้างบนไปอาบน้ำสระผมเองได้"เป็นครั้งแรกที่เขากลับมาแทนตัวเองว่า 'พี่' โดยที่ชายหนุ่มเองก็ไม่ทันรู้ตัว

"ให้ม๊ะม๊าสระผมให้เถอะ..ม๊ะม๊าสระผมดีนะ"เด็กหญิงที่เคยเป็นปรปักษ์กับคนเป็นพ่อรีบสนับสนุนคนเป็นแม่

รามิลได้แต่จำใจ..เดินตามแรงจูงมือของคนตัวเล็กไปหลังบ้าน..เธอให้เขานั่งบนเก้าอี้เล็กๆ ทั้งให้ถอดเสื้อที่เต็มไปด้วยฝุ่นออก ก่อนที่แม่ยายจะขนเอายาสระผมกับครีมนวดผมมาให้..สีหน้าคุณนายนกเต็มไปด้วยความเห็นใจปนเอ็นดูไม่ได้

สมัยแต่งงานแรกๆ เธอก็ไม่แทบให้ลูกเขยจับงานบ้านเลย เว้นแต่ทำกับข้าวง่ายๆ กับดูแลหลานเล็ก..จริงๆลูกเขยเธอเลี้ยงเด็กเก่งมาก

เนื้อตัวคนเป็นเมียมีกลิ่นสบู่อ่อนๆผสมกับกลิ่นเหงื่อหน่อยๆ..แต่มันไม่ชวนให้น่ารังเกียจเลยสักนิด..เพราะเขารู้เธอตื่นมาทำทุกอย่างแต่เช้า..ยัยตัวแสบแทบไม่มีเวลาพักเลยสักนิด

"เสื้อผ้าพี่แทบไม่มีเลย..เดี๋ยวบ่ายนี้เราไปเดินห้างกันนะ"เสียงใสใจดีส่งมาพร้อมน้ำเย็นค่อยๆรดลงผม

ยัยตัวเล็กเล่านู้นเล่านี้ให้ฟังไปเรื่อยๆ..ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของคนในหมู่บ้าน..หรือเรื่องราวตลกๆที่เธอไปเจอมา

มือน้อยของเธอน้ำหนักพอดีมาก..ค่อยไล่ๆจากบ่าขึ้นศีรษะ..พอนวดที่หัว..ความรู้สึกปวดที่เป็นอยู่..กลับหายเป็นปลิดทิ้ง..มันสบายจนเขาไม่อยากให้เธอหยุดมือ..เธอชโลมยาสระผมทั้งสางหยากไย่ที่ติดออกไปด้วย..น้ำสะอาดถูกชะล้างฟองที่ติดอยู่..เธอทำแบบนี้อยู่สองรอบ..ก่อนจะลงครีมนวดผม..ระหว่างที่รอ..มือแน่งน้อยก็กลับมาไล่นวดบ่า..ไล่ขึ้นขมับ..มันทั้งสบาย..และผ่อนคลาย

เขาเข้าใจแล้ว..ทำไมลูกสาวถึงบอกว่า 'ม๊ะม๊าสระผมดี' คนตัวโตที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังทำตัวเป็นเด็ก..ถูกมือเล็กจูงเข้าไปในบ้าน..เธอใช้ไดร์เป่าผมให้แห้ง..อันธิยาดูแลสามีราวเด็กเล็กที่กำลังเดินหลงทาง

"เดี๋ยวพี่มิลไปอาบน้ำก่อนนะ..จะได้สบายตัว..ไม่ต้องเครียดนะพี่..อัญอยู่ตรงนี้..หนูจะปกป้องพี่เอง"น้ำเสียงคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความจริงใจ

ถ้าเป็นทุกทีเขาคงจะถามเธอว่า..ใครจะปกป้องใครกันแน่..ตัวเธอก็กระเปี๊ยกเดียว..แต่เพราะรอยห่วงใยในแววตา มีผลให้เขาทำตามอย่างว่าง่าย

ตอนที่ชายหนุ่มอาบน้ำเสร็จ..สวมเสื้อสะอาดเรียบร้อยแล้ว..มื้อกลางวันก็ถูกตั้งเตรียมไว้แล้ว

บนโต๊ะมีน้ำพริกอะไรสักอย่างที่เขาไม่รู้จัก..ไข่เจียวร้อนๆ หมูทอดติดมันน่ากิน..และแกงสีเหลืองที่หน้าตาประหลาด

"มานั่งกินข้าวก่อนตามิล..มาๆ"แม่ยายเรียก ชายหนุ่มเลือกจะนั่งลงข้างตัวเล็ก..เจ้าหญิงของบ้านรินน้ำ..ทั้งตักข้าวส่งมาให้..ดวงตาคมสบกับลูกสาว..ฝั่งนั้นไม่ได้พูดแซะอะไร..จนเขาคิดว่า'ผิดปกติ'เป็นอย่างมาก

"ดีขึ้นมั้ยพี่"เสียงใสของคนเป็นเมียถาม

"อื่อ..หายปวดหัวขึ้นบ้างแล้ว"

"หายก็ดีแล้ว..กินเยอะๆนะลูก"'แม่ยายไม่พูดเปล่า..ยังตัดแกงเหลืองหน้าตาประหลาดมาไว้บนจาน..รามิลทำได้เพียงแต่ส่งยิ้มแหยๆ

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาคงไม่คิดแม้จะตักชิม..แต่อาจเพราะวันนี้..รูปในห้องเก็บของ..เขาไม่อยากให้คนในครอบครัวน้อยๆแห่งนี้เสียใจ

"เห้ย แม่..พี่มิลกินเผ็ดไม่ได้!"ยัยตัวเล็กร้องทักทันที..แต่ไม่ทันซะแล้ว..คนตัวโตกินเข้าไปแล้ว..หญิงสาวรีบยื่นแก้วน้ำให้ทันที..แต่ปฏิกิริยาผู้ชายคนเดียวของบ้านกับเป็นตรงกันข้าม

"อร่อย!!!"

"อร่อย..จริงๆเหรอพี่"ดวงตาสีน้ำตาลคู่โตเริ่มคลอไปด้วยน้ำตา..ไอ้ต้าวพี่ชายข้างบ้านตาเป็นประกาย..ราวกับไม่เคยกิน 'แกงไตปลา' มาก่อนในชีวิต เขาตักเอาๆ จนเธอน้ำตาไหล

"ฮือ ๆๆๆ สิบปีที่ผ่านมาพี่ใช้ชีวิตลำบาก..ฮึก..ขนาดไหนกันนะ..ถึงขนาดเปลี่ยนมากินเผ็ดได้..มันคงต้องลำบากแน่เลย..ไม่ต้องห่วงนะ..ต่อไปนี้ฉันจะไม่..ฮึก..ให้พี่อด..จะหาของกินอร่อยๆมาเลี้ยงพี่ทุกวัน ฮืออออ"

ไอ้ต้าวตัวเล็กหลงผัว..ยังพร่ำพรรณนาไม่เลิก..ทำคนบนโต๊ะถึงกับอึ้งกันไป..โดยเฉพาะเจ้าหญิงของบ้านที่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน..ม๊ะม๊าเธอเลี้ยงสามีราวกับลูก