บทที่ 6 สุ่มอาชีพมาเป็นไอดอลงั้นเหรอ ไอดอลก็ไอดอลสิวะ!

หลังจากที่วางระเบิดลูกใหญ่ให้แม่เลี้ยง สายตาตอนหล่อนมองมาก็ยิ่งเย็นชาขึ้นกว่าเดิม แม้จะดูเหมือนว่าเธอสงบเสงี่ยมมากขึ้นแต่รอยยิ้มนั่นกลับส่งไปไม่ถึงดวงตา

ถึงอย่างนั้นเซนก็ไม่แคร์หรอก ถ้าเค้ามัวแต่คิดเล็กคิดน้อยอยู่ก็คงไม่ลงมือฉีกหน้าน้านาตาลีเมื่อวานหรอกจริงไหม

ใครจะไปคิดว่าแค่ย้ำว่าบ้าน ‘ยากจน’ ต้อง ‘ประหยัด’ หลาย ๆ ที ผลตอบรับของพ่อเจ้าของร่างเดิมจะดีขนาดนี้

ช่างเป็นผู้ชายที่หน้าบางอย่างคาดไม่ถึง

แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่าคนที่กุมอำนาจเบ็ดเสร็จยังไม่ได้ถูกเปลี่ยนมือไปทางแม่เลี้ยง และถ้าพ่อของเค้ายังคงมีนิสัยเป็นคนไม่ยอมเสียหน้าและโลภมากแบบนี้ การใช้ชีวิตในตระกูลดักกลาสก็อาจจะไม่แย่เท่าที่ผ่านมา

ดูสิ นอกจากพ่อจะเรียกน้านาตาลีไปคุยอย่างไม่เคยทำมาก่อนแล้ว แพลนที่จะไปเยี่ยมตายายกำมะลอของเซนกลับพับไปดื้อ ๆ

แถมยังสวมบทบาทเป็นพ่อที่ใจดี ทำเรื่องลาหยุดเรียนให้เซน 1 วัน พร้อมพาเขาไปเปิดบัญชีโดยให้เงิน 30,000 เหรียญเงินเป็นเงินขวัญถุงชดเชยจำนวนเงินที่หายไปตลอด 5-6 ปีที่ผ่านมา พร้อมตบท้ายด้วยการพาไปซื้อแล็ปท็อป 1 เครื่อง ก่อนจะขอตัวไปประชุมตอนบ่าย

เวลาที่เหลืออีกครึ่งวันเซนจึงจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าหน้าผมที่ห้องน้ำห้างสรรพสินค้าเหมือนอย่างเคย แล้วค่อยออกไปสำรวจย่านธุรกิจในตัวเมืองที่เมื่อวานยังไม่ได้ไป

เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วก่อนจะปิดรับออดิชัน และเขาต้องผ่านทุกรอบเพื่อเข้าไปเป็น 1 ในผู้ร่วมแข่งขันรายการ Gate No.1

เมื่อคืนนี้เด็กหนุ่มทำการบ้านวิเคราะห์จุดดีจุดด้อยของทักษะที่ระบบให้มา พร้อมไล่ฟังเพลงหลาย ๆ เพลงในยุคนี้จนดึกดื่น โชคดีที่ของรางวัลสารานุกรมดนตรี 2 โลกมาด้วย มันสามารถค้นหาเพลงในโลกเปรียบเทียบกับเพลงในดาวอความารีนแห่งนี้ว่าซ้ำกันรึเปล่า หรือยังไม่เคยเพลงนี้บนดาวนี้

เซนเลี้ยวเข้าไปในร้านคาราโอเกะร้านหนึ่งที่ค่อนข้างเงียบสงบในตอนเวลากลางวัน

เมื่อคืนนี้เค้าลองฮัมเพลงในลำคอนิดเดียว ไม่ได้ร้องเต็มเสียงด้วยซ้ำ แต่ป้าแม่บ้านข้างห้องก็เคาะผนังห้องบ่นยาวไปเป็นสิบนาที

บ้านก็ตั้งใหญ่โตแต่ผนังห้องบางเกินไหมเนี่ย

ต้องหาทางย้ายออกจากบ้านตระกูลดักกลาสอย่างจริงจังซะแล้ว ไม่อย่างนั้นจะซ้อมเต้นซ้อมร้องตรงไหน เขาเองยังไม่อยากถูกเนรเทศไปปรโลก 60 ปีหรอกนะ

“เช่าห้องเล็ก 3 ชั่วโมงครับ”

พนักงานวัยรุ่นหญิงที่สวมหูฟังสีขาวโยกหัวไปตามทำนองเพลง แทบไม่ได้ยินเสียงของลูกค้าที่มายืนหน้าเคาน์เตอร์ด้วยซ้ำ

เซนเอื้อมมือไปโบกตรงหน้าของหล่อนขึ้นลง จนน้องเค้ายอมถอดหูฟังออกนั่นแหละ เขาถึงกลับมายืนตัวตรงแล้วพูดซ้ำคำเดิม

“เช่าห้องคาราโอเกะห้องเล็ก 3 ชั่วโมงครับ”

“อะ ได้ค่ะ ห้องเล็กเนอะ” เธอชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะกลับเข้าสู่โหมดทำงานอย่างไม่ติดขัด เอื้อมมือไปหยิบคีย์การ์ดหมายเลข 6 ขึ้นมาวางหน้าเคาน์เตอร์อย่างว่องไว

“ห้องในสุด ชั้น 1 ซ้ายมือนะ” พนักงานสาวรุ่นขยิบตา “พวกตำรวจนักเรียนจะได้มองไม่เห็น”

เซนยิ้มเจื่อน แม้กระทั่งดาวอความารีนก็ยังมีตำรวจนักเรียนมาคอยตรวจพวกเด็กโดดโรงเรียนเหรอเนี่ย

เขาคร้านจะปฏิเสธว่าวันนี้ตัวเองลาหยุด เลยตอบปัด ๆ “ต้องจ่ายเงินเลยไหมครับ”

“จ่ายไว้ก่อน 1 ชม. 2 เหรียญเงิน ส่วนที่เหลือจ่ายตอนออกก็ได้”

เขาเลือกสแกนจ่ายเงินผ่านอควาเพย์ มีบัญชีธนาคารของตัวเองแล้วก็ดีแบบนี้ แถวอควาเพย์ก็มีหน้าตาคล้ายกับพร้อมเพย์บวกกับวีแชท นอกจากจะโอนเงินไม่เสียค่าธรรมเนียมแถมยังส่งอังเปาได้อีกสะดวกสบายมาก

พนักงานสาวแอบชะเง้อคอมองเด็กหนุ่มรูปร่างเพรียวบางแล้วกลับมาครุ่นคิด

“หน้าคุ้น ๆ แฮะ เป็นเด็กฝึกหรือดาราที่บริษัทไหนรึเปล่านะ”

เซนเข้ามาในห้องคาราโอเกะ ห้องในสุด อาจจะเป็นเพราะเป็นช่วงบ่ายทุกห้องที่ผ่านมาจึงว่างโล่ง เหมาะกับการซ้อมร้องเพลงไม่น้อย ห้องคาราโอเกะที่นี่ก็ค่อนข้างคล้ายกับร้านที่ในกรุงเทพ

มันมีลักษณะเป็นห้องเล็กไม่ได้ปิดทึบ มีช่วงที่เป็นกระจกและช่วงที่ผนังบุเสียง จอคาราโอเกะก็ค่อนข้างใหญ่เครื่องเสียงก็ดังใช้ได้ เด็กหนุ่มลองเลื่อน ๆ แล้วกดเพลงที่ฮิตติดอันดับ 1 หนึ่งของที่นี่ชื่อเพลงว่า ‘รอ’ ของคริสโตเฟอร์ คิม

เพลงนี้กำลังดังมากในจักรวรรดิ ด้วยเนื้อหาเพลงที่ซาบซึ้งใจและโชว์การร้องและเส้นเสียงไม่น้อย ไม่ใช่คนทั่วไปจะร้องให้เพราะได้ง่าย ๆ เซนเองก็เคยได้ฟังตอนเปิดแอปสตรีมมิ่งฟังเพลงหลายหนในหลายวันที่ผ่านมา

แต่น่าเสียดาย วันนี้พรุ่งนี้เด็กหนุ่มก็ต้องอัดคลิปส่งออดิชันแล้ว ให้มาซ้อมร้องใหม่น่าจะไม่ทันเวลา

เซนเปิดโน้ตในมือถือ พร้อมกับดูลิสต์เพลงที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เขาเลือกเพลงภาษาอังกฤษล้วนโดยเทียบกับสารานุกรมที่ได้มาอย่างรอบคอบ ตรวจสอบจนแน่ใจว่าการประกวดไอดอล Gate No.1 นั้นแม้ตลาดส่วนมากจะอยู่ที่ทวีปภาคกลาง แต่เด็กฝึกจากทวีปอื่น ๆ จะเข้าร่วมด้วยได้ ทำให้ไม่จำเป็นต้องใช้ภาษากลางเท่านั้นในการเลือกเพลงมาร้อง จะเลือกเพลงจากทวีปใต้ที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลักก็ได้เช่นกัน

เด็กหนุ่มค่อย ๆ ร้องทีละเพลง เพลงละรอบ ทั้งเพลงเร็ว เพลงช้า เพลงแรป เพลงร็อกก็มีเช่นกัน

บางเพลงร้องไปก็ติ๊กถูก บางเพลงร้องไปก็ขีดฆ่าลบไป

จะว่าไปเขาก็อดแปลกใจนิดหน่อยไม่ได้ ที่จริงเขาก็พอพูดภาษาอังกฤษได้แค่พอสื่อสารได้เท่านั้น โธ่ ภาษากับวิศวะมันของแสลง 70 % ของนายช่างอะ เก่งคำนวณแค่ไหนก็มาตกม้าตายตรงภาษาตลอด นี่เซนยังถือว่าโชคดีที่เขาพอพูดได้อยู่บ้างเพราะมีช่วงไปแลกเปลี่ยนตอนมหาวิทยาลัย แต่สำเนียงก็จะออกติดไทยอยู่บ้าง ไม่ได้เป๊ะปังหนุ่มอังกฤษอะไรขนาดนั้น

แต่พอทะลุมิติมาระบบได้ติดตั้งภาษาให้ใหม่ 5 ภาษา และภาษาอังกฤษก็เป็นอีก 1 ภาษาที่ระบบได้ติดตั้งไว้ให้ด้วย ทำให้ตอนนี้คุณภาพของการพูดภาษาอังกฤษของเซนดีขึ้นมาก เรียกได้ว่าเป็นเจ้าของภาษามาเอง

ข้อดีของการมีระบบไว้เป็นสูตรโกงก็สบายแบบนี้นี่เอง

หลังจากใช้เวลาไปกว่าชั่วโมง สุดท้ายก็คัดเพลงมาได้ 2 เพลงที่เข้ากับปากตัวเองมากที่สุด และซ้อมร้องวนไปอีก 1 ชั่วโมง

โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีลูกค้า ไม่อย่างนั้นชาวบ้านคงสงสัยแล้วว่าทำไมห้องนี้มันร้องเพลงอยู่แค่ 2 เพลง

เซนจิบน้ำเปล่า ก่อนจะเปิดคลิปเสียงที่บันทึกเสียงร้องในห้องคาราโอเกะเมื่อครู่ฟัง อัตลักษณ์ไซเรนแร็ปที่ทางระบบสุ่มมาให้นี่มันโดดเด่นกว่าการร้องปกติของเขามากจริง ๆ

จะบอกว่าเซนร้องเพลงแย่ก็ไม่ใช่ พอได้รับการปรับปรุงจากทางระบบทักษะการร้อง 10 ที่ได้มาก็ทำให้การร้องของเด็กหนุ่มดีกว่าตอนอยู่โลกมาก และมีความไซเรนที่ทั้งก้องและน่าค้นหาเขาสามารถบิดปลายเสียงเอื้อนลงต่ำได้ง่ายดายอย่างไม่เคยทำได้มาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นมันเทียบกับการแร็ป ที่ได้ทักษะ 17

จังหวะการโฟลของเนื้อเพลงที่เร็วแค่ไหน การแบ่งช่วงหายใจ ทุกอย่างแทบจะเรียกได้ว่าไม่ผิดพลาด ให้ร้องสดก็เอาอยู่ไม่ตายไมค์

ถ้าเป็นเพลงแร็ปฮิปฮอปแล้ว เซนสามารถที่จะอัดวิดีโอ 1.30 นาทีได้ในตอนนี้เลย

แล้วจะรออะไร จัดไปเลยสิครับ

ข้อดีของห้องคาราโอเกะที่นี่ก็คือแม้จะเป็นห้องเล็ก แต่แสงสว่างสามารถปรับให้มืดหรือสว่างได้ แถมด้วยความเป็นห้องในสุด ผนังห้องจึงปิดทึบด้านหนึ่ง ทำให้ถ้าดูเผิน ๆ พอกลบความเป็นห้องคาราโอเกะได้อยู่บ้าง แถมตอนนี้ทั้งชั้น 1 เขาจอง ไม่ต้องกลัวเสียงอื่นใดสอดแทรกเข้ามาในคลิปอีกต่างหาก

เซนตั้งขาตั้งมือถือ พร้อมกับอัดคลิปสำหรับออดิชันความยาว 2 นาที ในห้องคาราโอเกะนั้นนั่นเอง

“สวัสดีครับ ผมนรินทร์ หวัง อายุ 17 ปี วันนี้จะมาร้องเพลงที่มิกซ์กันระหว่างเพลง ปีศาจ และ แพ้ตัวเอง ครับ”

ด้วยความที่ตัดสินใจไม่ได้ ก็ตัดสินใจที่จะใช้มันทั้ง2 เพลงสุดท้ายที่ซ้อมร้องมันเลยแล้วกัน เพื่อให้ง่ายกับการตัดต่อ ในช่วงเริ่มต้นเขาจึงตั้งใจร้องแบบไม่มีเสียงดนตรีเพื่อโชว์สกิลการร้องเพลงของตัวเอง

[เหล่าปีศาจร้ายน่ะเหรอ พวกเขาเป็นเพื่อนของฉัน

มันนอนอยู่ใต้เตียงตอนนี้เลย

และฉันก็ค่อย ๆ ถูกเสียงของพวกมันก้องกังวานอยู่ในหัว

คุณพยายามจะช่วยเหลือฉัน

หยุดกลั้นหายใจเสียที

คุณจะคิดว่าฉันบ้าก็ได้นะ

ใช่ คุณต้องคิดว่าฉันบ้าไปแล้วแน่ๆ

ฉันอยากโด่งดัง]

เขากระชับไมค์ในห้องคาราโอเกะ แม้จะดูยังขัดเขินไม่เจนสนามอยู่บ้าง แต่ทักษะการร้องของเขากลับกลบข้อด้อยนั้นได้อย่างอยู่หมัดเสียงทุ้มนั้นกังวานก้องพาให้พนักงานสาวชะงักงันราวต้องมนต์

หญิงสาวจำเพลงของทวีปภาคใต้เพลงนี้ได้ ตอนนั้นเพลงปีศาจดังมากจริง ๆ เมื่อราว 5 ปีก่อนและเป็นอีก 1 เพลงโปรดของเธอด้วย พนักงานสาวจึงพอจับจุดได้ว่าเด็กหนุ่มตั้งใจดึงจังหวะให้ช้าลงหนึ่งจังหวะ

ความโศกเศร้าลึกที่สื่อออกมาทางนัยน์ตาสีเทาอ่อน

ประกอบเข้ากับน้ำเสียงที่ล่อลวงให้ล่องลอยราวกับเดินบนเส้นทางที่ไม่เห็นด้านหน้าแต่ก็ยังเต็มใจจะติดตามเขาไปรวมกับใบหน้าลูกรักพระเจ้านั่น

จากตอนแรกที่เธอเพียงสงสัยเฉย ๆ หลังจากได้ยินเด็กผู้ชายคนนั้นร้องเพลงวนอยู่แค่ 2 เพลงเป็นสิบรอบ กลัวว่าระบบจะมีปัญหาอะไรรึเปล่า หล่อนเลยเดินมาตรวจตราทั่วไป แต่พอได้ฟังน้ำเสียงที่ร้องโดยไม่มีดนตรีท่อนแรกนั้นเธอก็อดไม่ได้จะยกมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอ แม้จะมองไม่เห็นทั้งตัว เพราะส่วนกราฟิกในห้องปิดบังไว้พอดี แต่ก็พอเห็นใบหน้าได้อยู่บ้าง เพราะตอนนี้ห้องนั้นสว่างกว่าทุกห้องในชั้นนี้แล้ว

ทว่าพอเขากดเปิดเพลงคาราโอเกะให้เพลงที่ 2 ขึ้นมา ดวงตานัยน์ตาเศร้าก็เปลี่ยนไปทันที เขาเลื่อนมือไปจับเสือฮู้ดสีดำขึ้นมาปิดผมด้านหน้า พาให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาไม่ชัดนักแต่ดวงตาที่จริงจังกลับพุ่งไปมองกล้องด้วยประกายตาคมกริบ

[มือที่ชื้นเหงื่อ เข่าที่อ่อนแอ และแขนอันทรงพลัง

คล้ายจะสำรอกอาหารที่ของแม่ออกมาหมด

ด้านในเขาบ้าคลั่ง แต่กลับทำตัวนิ่งๆ

รอคอยที่จะระเบิดมันออกมา แต่ตอนนี้เขาคงลืมไปแล้ว

ลืมไปว่าตัวเองขีดเขียนว่าอะไร คนพวกนี้ก็ช่างเสียงดังเหลือเกิน]

เพียงเริ่ม น้ำเสียงของเขาแตกต่างจากเพลงปีศาจอย่างชัดเจน ทั้งไรท์ร้อง จังหวะจะโคนทั้งการออกเสียงไม่มีจุดไหนพลาด การระบายลมหายใจเข้าออก พร้อมกับโยกตัวเล็กน้อยไปตามทำนอง ภาษากายที่ออกมาทรงพลังจนแม้จะมองไม่เห็นใบหน้าได้ชัด แต่กลับส่งพลังของเพลงแพ้ตัวเองเพลงนี้ไต่ขึ้นสูงได้มากกว่าเพลงปีศาจเสียอีก

[พอเปิดปาก แต่กลับพูดไม่ออก

เขาสำลัก ทุกๆ คนกำลังหัวเราะเยาะเย้ย

นาฬิกาเดินจนจบ หมดเวลา ที่สุดก็

กลับไปที่ความจริงอีกครั้งหนึ่ง โอ้ – ช่างว่างเปล่า

โธ่ ไปเถอะกระต่ายน้อย เขาแพ้แล้วละ

เขาแทบคลั่งแต่เขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

ไม่มีวันสิ ผมจะไม่เป็นแบบนี้อีก

ผมรู้ ชีวิตทั้งหมดของผมเข้าใกล้กับคำว่าหมดสิ้นแล้ว

แต่มันไม่สำคัญ ผมเจ๋งอยู่แล้ว

ผมรู้อยู่นะ แต่ผมก็จนนี่สิ

รู้สึกเมื่อยล้าเหลือเกิน แต่ผมก็รู้

และเมื่อที่เขากลับไปใช้ชีวิตเดิมๆ เมื่อนั้นแหละ

การได้กลับมาแร็ปอีกครั้ง โย่

ผมจะคว้าช่วงเวลานี่ไว้และหวังว่าอย่าให้มันผ่านเขาไป]

เซนยิ่งร้องยิ่งเข้าถึงอารมณ์ คว้าจับจังหวะงับอากาศอย่างแม่นยำ พลังทักษะการแร็ปที่ให้มา 17 นั้นไม่ธรรมดาจริงๆ แม้จะอยู่ในคาราโอเกะแต่กลับเหมือนเขากำลังแสดงบนเวทีก็ไม่ปาน

คนแบบเขาจะแพ้เหรอ? ไม่มีวัน เขาจะไม่ยอมแพ้

ชีวิตมันจบสิ้นไปแล้วชีวิตหนึ่ง

ก็ไม่ได้หมายความว่าเซนจะต้องก้มหน้าแล้วใช้ชีวิตแบบเจ้าของร่างที่ปล่อยให้ตระกูลดักกลาสโขกสับไปวันๆ

ช่วงเวลาไม่กี่วันนี้ทำให้ชายหนุ่มได้เรียนรู้ว่าการมีชีวิตอยู่มันไม่ได้ง่ายเลย และเขาควรหวงแหนมันแค่ไหน

นั่นคือเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาไม่อาจตัดใจจากเพลงนี้ และเลือกร้องมันทั้ง 2 เพลงไปเลย

[ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเสียงเพลง

ช่วงเวลานี้เป็นของนายแล้ว นายอย่าปล่อยมันไปเด็ดขาด

นายเป็นแค่ครั้งเดียวเท่านั้น อย่าปล่อยให้โอกาสนั้นหายไปนะ

โอกาสมันมาแค่ครั้งเดียวในชีวิตเท่านั้นนะ]

ช่วงเวลานี้เป็นของเขาแล้ว และเขาจะไม่ปล่อยให้ชีวิตนี้ผ่านไปอย่างสูญเปล่า

ในเมื่อระบบลิขิตให้อาชีพของชาตินี้เป็นไอดอล งั้นก็มาลองทำให้แม่งสุดพลังดูสักที

ดูสิว่าชีวิตชาตินี้มันจะไปได้ไกลแค่ไหน

จะมีสีสันกว่าการเป็นซารารี่แมน ที่ไม่มีครอบครัว ไม่มีแฟน ไม่มีจุดมุ่งหมาย ไม่มีอะไรเลยแบบชาติที่แล้วขนาดไหน

สุ่มอาชีพมาเป็นไอดอลงั้นเหรอ ไอดอลก็ไอดอลสิวะ!

โปรดติดตามตอนต่อไป