ตอนที่ 24 ไม่ใช่อีหนูของคุณ

ตอนที่ 24 ไม่ใช่อีหนูของคุณ

"ตรงไหนที่เรียกอันธพาล" มือหนาเลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อ 3 เม็ดบนออกเนื่องจากรู้สึกร้อนเพราะใช้พลังงานกับการจัดการเด็กดื้อที่นั่งหน้างออยู่ข้างๆ

ปั้ง! เสียงปิดประตูรถด้านหน้าตรงตำแหน่งคนขับซึ่งมีบอดี้การ์ดหนุ่มขึ้นนั่งประจำอยู่

"นายจะไปไหนครับ" เมื่อรถเคลื่อนตัวออกมาได้สักพักบอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยถามขึ้นเพราะไม่แน่ใจว่าคนเป็นนายต้องการจะให้ตนขับรถไปที่ไหน เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนคำถามนี้ไม่จำเป็นเลยสำหรับพายัพแต่ ณ ปัจจุบันตนยอมรับว่าไม่สามารถเดาใจเจ้านายถูกเพราะช่วงนี้เจ้านายค่อนข้างอารมณ์แปรปรวน

"แวะทานข้าวก่อนแล้วค่อยไปส่งอิงดาวที่บ้าน" น้ำเสียงปกติตอบกลับลูกน้องก่อนจะหยิบไอแพดขึ้นมาเปิดดูกราฟอะไรสักอย่างโดยไม่พูดอะไรต่อ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงด่าพายัพจนหาทางกลับบ้านแทบไม่เจอถ้าจะถามคำถามสิ้นคิดแบบนี้

"ร้านเดิมนะครับ"

"อยากกินอะไร" น้ำเสียงอบอุ่นหันไปถามเด็กสาวที่นั่งหน้าบึ้งไม่พูดไม่จามาตลอดทาง

"หนูไม่หิวค่ะ ช่วยจอดให้หนูลงตรงป้ายรถเมล์ข้างหน้าด้วยค่ะ" เด็กสาวตอบกลับเสียงแข็งไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมองชายหนุ่มได้แต่หันหน้ามองสองข้างถนน

"อย่าดื้อได้ไหมอิงดาว" ชายหนุ่มถอนหายใจเสียงดังพร้อมกับวางไอแพดในมือลงและหันหน้าไปทางเด็กสาวที่บัดนี้แทบจะหันหลังให้เขาด้วยซ้ำ

"พี่พายัพช่วยจอดรถตรงข้างหน้าด้วยค่ะ" เหมือนคำพูดของมาเฟียหนุ่มระเหยหายไปในอากาศที่ไม่ผ่านเข้าโสตประสาทเด็กสาวแม้เพียงสักนิด

"-/-" ความเร็วรถถูกลดระดับลง สายตาบอดี้การ์ดหนุ่มมองหน้าเจ้านายผ่านกระจกมองหลังเพื่อขอคำตอบว่าจะเอาอย่างไรดี

"ไปร้านเดิม" สิ้นเสียงคำพูดของชายหนุ่มเครื่องยนต์ถูกเร่งความเร็วให้กลับมาอยู่ในระดับปกติขับเคลื่อนผ่านป้ายรถเมล์ที่เด็กสาวหมายจะลงเพื่อขึ้นรถกลับบ้าน

"เผด็จการ" เสียงหายใจฟึดฟัดเมื่อไม่เป็นดั่งที่ใจหวัง จำต้องนั่งนิ่งอยู่ในรถเพื่อเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางที่เจ้าของรถต้องการ

ครืด ครืด ครืด ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของอิงดาวดังขึ้น มือเล็กรีบควานหาในกระเป๋าใบเล็กและกดรับสายทันทีเมื่อดูที่หน้าจอว่าใครเป็นคนโทรเข้า

‘ค่ะเฮีย’ พยายามปรับน้ำเสียงให้ดูเป็นปกติ

‘อิงอยู่ไหน เห็นเจมันบอกว่าอิงกลับไปก่อน เมื่อเช้าก็ไปเรียนแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่า’ ปลายสายถามกลับด้วยความเป็นห่วงทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าวันนี้ใครเป็นคนรับส่งเด็กสาวไปมหาวิทยาลัย

‘อิงกำลังจะไปซื้อของที่ห้างค่ะ สักพักซื้อเสร็จอิงจะรีบกลับ เฮีย ไม่ต้องห่วงนะคะอิงจะไม่ไปเถลไถลที่ไหนแน่นอนค่ะ’ น้ำเสียงเจื้อยแจ้วสดใสเพื่อไม่ให้ปลายสายสงสัยและถามอะไรมากไปกว่านี้

‘เฮียแค่นี้ก่อนนะคะ อิงถึงห้างพอดีด้านนอกเสียงรถดังมาก แล้วเจอกันคืนนี้ค่ะ สวัสดีค่ะ’ เด็กสาวรีบตัดบทและกดวางสายทันทีพร้อมกับพ่นลมหายใจอย่างโล่งอก

"ทำไมต้องกลัวมันขนาดนั้น มันเป็นพ่อเธอหรือไง" ความหงุดหงิดเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเด็กสาวดูเหมือนแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเอง

"ไม่ใช่พ่อค่ะ แต่ก็รักและแคร์มาก" มาเฟียหนุ่มหันขวับมามองตาขวางแต่เด็กสาวหาสนใจไม่เบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ

รถยนต์คันหรูสีดำสัญชาติยุโรปตอนนี้ได้มาจอดอยู่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม บรรยากาศยามเย็นค่อนข้างเงียบสงบลมพัดพากลิ่นดอกไม้อ่อนๆ โชยมากระทบจมูกเมื่อได้สูดดมกลิ่นความหอมทำให้รู้สึกผ่อนคลาย

"คุณลีออนเชิญด้านในครับ" พนักงานชายรีบเดินออกมาต้อนรับชายหนุ่มเมื่อเห็นว่าบุคคลที่พึ่งมาถึงนั้นเป็นลูกค้าคนสำคัญของเจ้าของร้าน เดินนำชายหนุ่มไปยังห้องรับรองส่วนตัวที่มักจะไว้ใช้รับรองแขกคนสำคัญเวลาแวะเวียนมาทานอาหารที่ร้าน

"คุณชายแจ้งว่าให้รอสักครู่ครับ ตอนนี้ติดทำเมนูสำคัญอีก 5 นาทีจะออกมาต้อนรับครับ" พายัพก้มหัวให้เล็กน้อยเมื่อพนักงานของร้านเดินผ่านหน้าออกไป ซึ่งบุคคลที่มาต้อนรับเมื่อสักครู่นั้นมีตำแหน่งเป็นถึงผู้จัดการร้านที่สละเวลาออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

แอ๊ด ~

เสียงประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง

"สวัสดีหลานรัก พักนี้แวะมาอุดหนุนร้านลุงบ่อยนะ ข้าวที่บ้านไม่อร่อยหรืออยากมีคนนั่งทานด้วย" ชายวัยห้าสิบปลาย ๆ เอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเองเมื่อเปิดประตูเข้ามา และมองหน้าเด็กสาวที่นั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับมาเฟียหนุ่ม

"เปล่าครับ ผ่านมาทางนี้ก็เลยแวะมานะครับ" สายตาคมเข้มตวัดขึ้นมองหน้าเด็กสาวพร้อมกับตอบกลับเจ้าของร้าน

"วันนี้ลุงมีเมนูพิเศษพึ่งทำเสร็จพอดี หนูอยากลองชิมดูไหม" เมื่อสัมผัสถึงบรรยากาศตึงเครียดระหว่างหนุ่มสาวทั้งสองจึงหันไปถามเด็กสาวที่นั่งหน้าบึ้งอยู่เพื่อจะให้ผ่อนคลายถ้าได้ลิ้มรสอาหารรสชาติอร่อยที่ตนเป็นคนรังสรรค์ขึ้นเองกับมือ

"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเพื่อรักษามารยาททั้งที่จริงแล้วตอนนี้เธอไม่นึกอยากอาหารอะไรแม้แต่น้อย อยากกลับบ้านพาร่างกายที่บอบช้ำจากเหตุการณ์เมื่อเช้าไปพักผ่อนซะมากกว่าเพราะคืนนี้เธอต้องไปทำงานที่ผับในช่วงดึก

เวลาผ่านไปราว 30 นาที อาหารตรงหน้าก็ถูกจัดการจนเกลี้ยงไม่เหลือซากจากฝีมือเด็กที่บอกว่าไม่หิว จนชายหนุ่มต้องตักแบ่งอาหารจากจานของตัวเองมาให้เด็กสาวที่ตักอาหารเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย

"คืนนี้จะไปทำงานที่ผับไอ้เมกะไหม" เมื่อรถเคลื่อนตัวมาจอดบริเวณหน้าบ้านของเด็กสาวชายหนุ่มจึงเอ่ยถามขึ้นก่อนที่เด็กสาวจะเปิดประตูลงจากรถ

"ไปค่ะ" เด็กสาวจำใจต้องตอบคำถามชายหนุ่มทั้งที่ไม่ได้อยากสนทนาด้วยสักเท่าไหร่

"ไปทำไม ทำไมไม่พักผ่อนตัวก็รุมๆ เหมือนจะเป็นไข้ งานมันก็ให้มันทำเองสิลูกน้องมันเยอะแยะ" ชายหนุ่มพูดออกมาเสียงดังอย่างหัวเสียสายตาคมเข้มตวัดมองหน้าเด็กสาวอย่างต้องการคำตอบว่า ไม่ไปแล้วก็ได้ แต่คำตอบที่เด็กสาวตอบกลับมา ยิ่งทำให้อารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้นเพิ่มความรุนแรงขึ้นกว่าเดิม สังเกตจากหน้าตาที่ตึงเครียด คิ้วหนาสองข้างขมวดเข้าหากันและใบหน้าแดงก่ำบ่งบอกว่าตอนนี้นั้นกำลังโมโหมาก

"เป็นลูกจ้างก็ต้องไปทำงานสิคะ ฉันไม่ได้รวยเหมือนคุณนี่" สรรพนามที่ห่างเหินถูกใช้ในบทสนทนาของเด็กสาวจนคนฟังถึงกับคิ้วขมวดมากขึ้นกว่าเดิมเพราะฟังแล้วไม่ชอบใจอย่างมากที่เด็กสาวแทนตัวเองว่าฉันแทนคำว่าหนู

"เลิกทำ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเธอฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง"

"หนูไม่ใช่เด็กของคุณนะ ที่จะต้องแบมือขอเงินคุณใช้" อิงดาวสวนกลับเสียงแข็ง ดวงตากลมโตแพขนตางอนมีน้ำใส ๆ คลออยู่เล็กน้อย

"แล้วตอนนี้ไม่ใช่ตรงไหน เธอเป็นคนของฉัน ค่าใช้จ่ายต่างๆ ของเธอฉันเป็นคนรับผิดชอบฉันพูดผิดตรงไหน" น้ำตาเม็ดเล็กหยดลงอาบแก้มเนียนยากจะห้ามให้หยุดไหลเพราะคำพูดพวกนั้นทำร้ายจิตใจอิงดาวแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไม่เหลือชิ้นดี

"หนูไม่ใช่อีหนูของคุณ เก็บเงินของคุณไว้เถอะค่ะหนูไม่ต้องการ" มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาพอลวกๆ ก่อนที่วิ่งเปิดประตูเข้าบ้านไปโดยมือทั้งสองข้างกำสายกระเป๋าสะพายแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวด