ตอนที่ 25 เข้าใจผิด

ตอนที่ 25 เข้าใจผิด

หลังจากที่เด็กสาววิ่งเข้าบ้านไป มาเฟียหนุ่มได้แต่ถอนหายใจทำหน้าคิดหนักอยู่ในรถเพราะไม่เข้าใจว่าเด็กสาวไม่พอใจเรื่องอะไรถึงได้ร้องไห้วิ่งเข้าบ้านไปแบบนั้น เมื่อเห็นเช่นนั้นในใจมันรู้สึกหน่วงๆ อยากเข้าไปกอดปลอบและอธิบายเรื่องที่เด็กสาวคลางแคลงใจให้เข้าใจซะตอนนี้

"กูพูดอะไรผิดวะพายัพ" หลังจากที่นั่งคิดทบทวนอยู่สักพักแต่ก็หาเหตุผลที่ทำให้เด็กสาวร้องไห้ไม่เจอจำต้องเอ่ยถามลูกน้องอย่างพายัพที่อยู่ในเหตุการณ์ตลอดเวลา

"ผู้หญิงทุกคนไม่ได้ต้องการเงินเหมือนกันทั้งหมดหรอกนะครับ เพราะบางคนต้องการความรักมากกว่าเงินทองหรือของมีค่า" พายัพตอบคนเป็นนายออกไปแบบอ้อมๆ และหวังว่าลีออนจะเข้าใจ ทั้งที่ใจจริงอยากตอบกลับคนเป็นนายดังๆ ว่าผิดที่ปากเสียก็เกรงใจว่าเป็นคนจ่ายเงินเดือนให้ตน

"กูก็ไม่ได้จะเอาเงินฟาดหัวเธอ แต่อิงดาวเป็นคนของกู กูก็ต้องดูแลเธอกูผิดหรือไง ผู้หญิงนี่เข้าใจยากชะมัด" สุดท้ายคำพูดสวยหรูของพายัพก็ไม่สามารถทำให้คนอย่างลีออนเข้าใจได้ คำพูดเถื่อนๆ หรือตรงไปตรงมาน่าจะทำให้ลีออนเข้าใจง่ายขึ้นกว่านี้

"แต่คำพูดของนายเธอไม่ได้คิดแบบนั้น" พายัพพยายามอธิบายให้คนเป็นนายเข้าใจแต่มันช่างเป็นเรื่องยากมากซะจริงๆ ที่จะพูดให้คนอย่างลีออนเข้าใจมันยากซะยิ่งกว่าฆ่าคนหลายร้อยเท่าพันเท่า

"แล้วอิงดาวคิดแบบไหน" คิ้วหนาดกดำขมวดเข้าหากันสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นกว่าเดิมจ้องมองหน้าพายัพเพื่อรอฟังคำตอบ

"เธอคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงที่นายเลี้ยงไว้ในสต๊อกเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ" พายัพจำต้องไล่เรียงคำพูดที่เข้าใจง่ายและไม่แสดงให้เห็นว่าคนเป็นนายนั้นโง่มากแค่ไหนกับเรื่องแค่นี้ก็ยังไม่เข้าใจ ทีเรื่องวางแผนฆ่าคนนั้นเก่งและฉลาดแต่กับเรื่องผู้หญิงไม่รู้แม้กระทั่งว่าชอบและไม่ชอบอะไรแต่ริอ่านอยากมีเมีย

"ผู้หญิงคนอื่น กูมีที่ไหนมึงก็รู้ว่ากูมีแค่เธอ" พายัพถึงกลับยกมือขึ้นกุมขมับไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้คนเป็นนายเข้าใจ

"ผมรู้ แต่เธอไม่รู้และตอนนี้เธอก็กำลังเข้าใจนายผิดด้วยครับ รีบไปขอโทษและอธิบายให้เธอเข้าใจก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไปกว่านี้นะครับ" ความอัดอั้นที่อยู่ข้างในบัดนี้ได้ถูกพูดออกมาจนหมดถึงแม้จะดูเหมือนว่าตนกำลังสอนคนเป็นนายและเสี่ยงที่จะถูกเจ้านายกระทืบก็ตาม

"ทำไมกูต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ"

"เฮ้อ..แล้วแต่นายเถอะครับ เพราะยังไงนายก็ไม่ยอมเอ่ยขอโทษใครอยู่ดี ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนผิด" เมื่อรู้ตัวว่าหลุดพูดสิ่งที่ไม่ควรออกมาจึงรีบหลบสายตาคนเป็นนายทันที

"ไอ้พายัพ" เสียงกร้าวตะโกนใส่หน้าพายัพเสียงดังเมื่อโดนลูกน้องหลอกด่า

"ขอโทษครับนาย จะกลับเลยไหมครับ"

"ไม่ต้อง จอดรออิงดาวอยู่ตรงนี้แหละอีกสักพักน่าจะออกมาเพราะวันนี้เธอจะต้องไปทำงานที่ผับไอ้เมกะ" มาเฟียหนุ่มนั่งรอในรถอย่างใจเย็นทั้งที่ปกติไม่เคยต้องมารอใครแบบนี้และมักจะพูดเสมอว่าเวลาของตนมีค่าและจะไม่เสียเวลากับเรื่องไร้สาระโดยเฉพาะกับเรื่องผู้หญิงอแต่บัดนี้เหมือนกับว่าชายหนุ่มจะลืมคำพูดที่เคยพูดไว้ก่อนหน้า

"แล้วถ้าเธอไม่ลงมาละครับ" พายัพเอ่ยถามคนเป็นนายออกไปเพื่อลองใจว่าเจ้านายจะตอบอะไรกลับมา

"ถ้าไม่ลงมาก็แค่ปีนขึ้นไปหา" คำพูดราบเรียบสีหน้าก็เรียบนิ่งดูไม่เป็นกังวลของชายหนุ่มทำให้พายัพถึงต้องกุมขมับอีกรอบ นี่เจ้านายตนจะใช้วิธีง้อผู้หญิงเหมือนชาวบ้านปกติทั่วไปไม่เป็นหรือยังไงกันถึงได้แต่จ้องจะปีนบ้านบุกเข้าไปหาลูกสาวชาวบ้านเขาแบบนั้น ป่าเถื่อนสมกับเป็นมาเฟียจริงๆ พายัพถึงกลับต้องส่ายหัว

"มึงส่ายหัวทำไม" ชายหนุ่มถอนสายตาจากหน้าจอไอแพดในมือเงยหน้าจ้องไปยังลูกน้องที่นั่งเอนหลังพิงเบาะตรงตำแหน่งคนขับ

"เปล่าครับ ผมแค่รู้สึกมึนหัวนิดหน่อย"

เวลาผ่านไปราวสองชั่วโมงเด็กสาวในชุดเสื้อยืดตัวเล็กสีขาวกับกางยีนขายาวสีซีดสะพายกระเป๋าใบเล็กคู่ใจเปิดประตูบ้านออกมา ดวงตากลมโตที่บวมอยู่เล็กน้อยกวาดสายตามองหาอะไรบางอย่างอยู่สักพักก่อนจะรับสายของใครบางคนที่โทรเข้ามาและเดินออกมาบริเวณหน้าบ้านหลังจากที่วางสายไป

กึก! เท้าเล็กหยุดฝีเท้ากะทันหันเพราะพบเข้ากับรถของใครบางคนที่เธอนั้นคิดว่าเขาคงกลับไปตั้งแต่สองชั่วโมงก่อนที่มาส่งเธอแล้ว ทำไมเขายังอยู่ที่เดิม นี่เขาจอดรอเธออย่างนั้นหรือ ความคิดตีวนกันอยู่ในหัว ทันใดนั้นกระจกประตูด้านหลังถูกเลื่อนลงเผยให้เห็นหน้าชายหนุ่มที่พูดจาทำร้ายจิตใจเธอก่อนหน้า

"ขึ้นรถ" เด็กสาวระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ข่มกลั้นความรู้สึกเสียใจเอาไว้ มือเล็กทั้งสองข้างกระชับสายกระเป๋าไว้แน่นเตรียมจะเดินผ่านหน้าชายหนุ่มที่มองจ้องเธออยู่เหมือนไม่สนใจว่าเขาอยู่ตรงนี้

"อิงดาว อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ ขึ้นรถ" เสียงทุ้มต่ำบอกออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเด็กสาวกำลังจะก้าวเท้าเดินหนีไป

"ได้โปรดอย่ามายุ่งกับฉันเลยค่ะ เราต่างคนต่างอยู่ได้ไหมคะฉันรับมือคุณไม่ไหวจริงๆ" ความเข้มแข็งที่เธอสะสมมาก่อนหน้าได้ถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของชายหนุ่มจนเกือบหมดสิ้น ทำให้เด็กสาวเอ่ยประโยคขอร้องนี้ออกมา ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ก่อนหน้าบัดนี้เปรอะเปื้อนคราบน้ำตาที่หยดไหลอาบแก้วเนียนเป็นทาง

"ขึ้นมา แล้วฟังฉันอธิบายก่อน..ได้ไหม? " น้ำเสียงอ่อนลงที่ชายหนุ่มเอ่ยออกไปเหมือนฉุดเด็กสาวที่กำลังอ่อนแรงและเจ็บปวดให้ลุกขึ้นจากการผลักไสของชายหนุ่มจนเธอล้มลงกองอยู่ที่พื้น

พายัพรีบลงมาเปิดประตูให้เด็กสาวขึ้นไปบนรถ นานนับนาทีกว่าอิงดาวจะตัดสินใจก้าวเท้าขึ้นไปนั่งตรงตำแหน่งข้างๆ ที่ลีออนนั่งรออยู่ท่ามกลางเสียงถอนหายใจโล่งอกของชายหนุ่ม เกิดมายังไม่เคยต้องลุ้นอะไรขนาดนี้ เด็กสาวคนนี้มีอะไรแปลกใหม่ให้ตนได้เรียนรู้เสมอ

บรรยากาศรอบตัวคนทั้งสองตกอยู่ในความอึดอัดชวนให้หายใจไม่ออก มีเพียงเสียงถอนหายใจจากชายหนุ่มดังออกมาเป็นระยะตั้งแต่รถเคลื่อนตัวออกมาห่างจากตัวบ้านหลายกิโล

"นายครับ" เสียงเรียกจากพายัพเรียกขึ้นเพื่อเตือนสติเจ้านายว่าควรรีบพูดสิ่งที่ควรพูดออกไปได้แล้วเพราะขืนมัวแต่นั่งถอนหายใจอยู่แบบนี้มีหวังนั่งรถไปจนถึงผับก็ไม่ได้ทำให้เธอเข้าใจเจ้านายมากขึ้น

"เอ่อ..ที่ฉันพูดกับเธอก่อนหน้าไม่ได้หมายความว่าฉันจะเอาเงินฟาดหัวเธอนะ ฉันแค่ไม่อยากให้เธอต้องไปทำงานดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้อีกแค่เธอตั้งใจเรียนอย่างเดียวก็พอแล้ว" ใบหน้าเรียวสวยปรากฏแววว้าวุ่นงุนงงฉายขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูดอธิบายกับเธอ

"หนูแบ่งเวลาได้ค่ะ หนูโตแล้ว" สิ้นเสียงเด็กสาวทุกอย่างภายในก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง จนรถยนต์คันหรูเคลื่อนมาจอดด้านหลังผับ เด็กสาวเปิดประตูก้าวลงจากรถทันทีเมื่อรถจอดสนิทโดยไม่หันไปมองหน้าหรือกล่าวขอบคุณบุคคลที่มาส่งแม้แต่น้อย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"น้องอิง สวัสดีครับ" ภัทรกล่าวทักทายเด็กสาวขณะเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสารเมื่อปรากฏบุคคลที่มาใหม่

"เฮีย สวัสดีค่ะ พี่ภัทร สวัสดีค่ะ" เด็กสาวยกมือขึ้นไหว้บุคคลทั้งสองอย่างมีมารยาท

"มายังไง ไม่โทรบอกเฮียว่าจะมาเฮียจะได้ให้เจไปรับ" เมกะเอ่ยทักทายเด็กสาวออกไปทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าคนที่มาส่งเธอที่ผับวันนี้เป็นใคร

พรวด! เสียงเปิดประตูเข้ามาโดยไม่มีการเคาะประตูซะก่อนปรากฏร่างชายหนุ่มสองคนที่เปิดประตูเข้ามาอย่างถือวิสาสะ

"ไม่มีมารยาท" เมกะพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าบุคคลที่มาใหม่นั้นเป็นใคร

"ไม่จำเป็น" ร่างสูงของชายหนุ่มเดินไปหย่อนสะโพกลงบนโซฟาตัวใหญ่ที่วางเด่นอยู่กลางห้อง

"มาทำไม"

"-/-" ไร้คำตอบจากปากชายหนุ่ม สายตาเอาแต่จับจ้องเด็กสาวที่ก้มหน้าก้มตาทำงานตั้งแต่มาถึง

"เฮียคะ เอกสารแฟ้มนี้อิงตรวจสอบความถูกต้องหมดแล้วค่ะ เฮียดูอีกครั้งก็เซ็นอนุมัติได้เลยค่ะ" อิงดาววางเอกสารลงบนโต๊ะเมกะก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินกลับไปทำงานที่โต๊ะของตน แต่สายตาของเมกะเหลือบไปเห็นรอยแดงตรงต้นคอด้านหลังของเด็กสาวที่ลอยเด่นชัดเพราะวันนี้อิงดาวรวบผมขึ้นและม้วนเกล้าไว้ด้านบน

"อิง" เสียงเรียกเสียงดังทำให้อิงดาวและทุกคนในห้องถึงกับสะดุ้งตกใจ