ตอนที่ 26 เรื่องของผัวเมีย

ตอนที่ 26 เรื่องของผัวเมีย

เมื่อเสียงเรียกของเมกะดังขึ้นทุกคนในห้องต่างหันไปทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน

"คะ มีตรงจุดไหนที่ผิดหรือเปล่าคะ" เด็กสาวที่ยังไม่รู้ชะตากรรมต่อจากนี้ หันกลับไปถามชายหนุ่มเจ้าของผับด้วยสีหน้าปกติ

"คอไปโดนอะไรมา" ใจจริงตนก็ไม่อยากทำให้เด็กสาวอายต่อหน้าคนอื่น แต่บางครั้งก็อยากตักเตือนเพื่อนตัวดีของตนเหมือนกันว่าจะทำอะไรก็ให้ระวังด้วยเพราะคนที่เสียหายคือเด็กสาวไม่ใช่ตัวต้นเรื่องที่นั่งเสนอหน้าสบายใจอยู่

ร่างบางรีบควานหากระจกอันเล็กในกระเป๋าสะพายขึ้นมาส่องดูบริเวณต้นคอด้วยมือสั่นเทาเล็กน้อย ทั้งที่ก่อนออกจากบ้านก็เช็กความเรียบร้อยจนแน่ใจว่าไม่มีรอยอะไรหลุดพ้นออกไปให้คนอื่นได้เห็น ลำคอระหงเอียงซ้ายทีขวาทีเพื่อหาร่องรอยแต่ก็ไม่เห็นมีแม้แต่รอยแดงเล็กๆ

"ด้านหลัง ต้นคอด้านหลัง" เมกะพยายามปรับน้ำเสียงให้ดูเป็นปกติที่สุดเพราะไม่อยากดุเด็กสาวให้เสียใจหรือรู้สึกผิดทั้งที่ตัวต้นเหตุของเรื่องยังนั่งทำหน้าระรื่นไร้สำนึก

"น่าจะมีตัวอะไรกัดค่ะ อิงรู้สึกคันก็เลยเกาจนเกิดรอยแดง" เสียงสั่นเทารีบพูดแก้ตัวออกไปทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเมกะไม่เชื่อและไม่มีทางเชื่อที่ตนบอกแน่นอน แต่ก็ไม่มีคำตอบใดที่ดีไปกว่านี้แล้ว

"เฮียไม่ใช่เด็กสามขวบนะอิง" ร่างสูงของเมกะลุกจากเก้าอี้เดินตรงไปหาเด็กสาวที่ยืนก้มหน้าอยู่โต๊ะทำงานถัดจากโต๊ะของภัทรอีกตัว

"อิงขอโทษค่ะ" เอ่ยขอโทษเสียงสั่นเครือมือเล็กสองข้างกำเข้าหากันแน่นจนเกิดรอยแดง ราวกับว่าตอนนี้ตกเป็นจำเลยคดีอุกอาจที่กำลังโดนสอบสวนต่อหน้าศาล หยดน้ำสีใสหยดลงบนหลังมือเนียน เนื้อตัวสั่นเทาเล็กน้อยด้วยความกลัวว่าจะโดนตำหนิและทำให้ชายหนุ่มผิดหวัง

"มันเป็นใคร" น้ำเสียงแข็งกร้าวตะโกนถามออกไปด้วยความโมโหเพราะตัวต้นเหตุยังนั่งไขว่ห้างจิบไวน์อย่างสบายใจปล่อยให้เด็กสาวยืนรับความกดดันอยู่คนเดียว

"-/-" อิงดาวได้แต่ยืนก้มหน้าส่ายหัวไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมา ไม่กล้าแม้แต่จะเงยขึ้นสบตากับเจ้าของผับที่นับถือเหมือนพี่ชายและไม่กล้าหันไปมองหน้าชายหนุ่มอีกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ตอนนี้ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขายังอยู่ในห้องนี้หรือไม่ทำไมเขายังนิ่งไม่แม้แต่จะช่วยเธออธิบายถึงเรื่องนี้ให้เมกะเข้าใจ

"จะปกป้องมันทำไม ผู้ชายสารเลวแบบนั้น" เมกะเอ่ยขึ้นหันหน้าไปทางมาเฟียหนุ่มที่นั่งจิบไวน์อยู่ ลีออนจำต้องหยุดชะงักขณะที่กำลังยกแก้วขึ้นดื่ม ทางด้านพายัพเองก็ยืนอมยิ้มกลั้นขำแทบไม่อยู่มองสบตากับเจ้าของผับอย่างรู้ใจเหมือนว่ากำลังดูละครหลังข่าวเรื่องเดียวกัน

"-/-" อิงดาวยังยืนเงียบ ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมา

"เงยหน้าขึ้นอิงดาว อย่าเอาแต่ก้มหน้า"

"มองหน้าเฮียแล้วตอบเฮียมาว่ามันเป็นใคร" เมกะยังทำเสียงแข็งเพื่อกดดันให้เด็กสาวพูดความจริงออกมาเพราะขืนรอให้เพื่อนตัวดียอมรับเองคงไม่มีทางเป็นไปได้

ฮึก อึก เสียงสะอื้นเริ่มดังแรงขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลอาบแก้ม เด็กสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นตามคำสั่งเจ้าของผับที่กำลังรับหน้าที่เค้นความจริงอยู่ตอนนี้

"เล่นละครจบหรือยัง" ร่างสูงสมส่วนของลีออนลุกพรวดขึ้นจากโซฟาเดินตรงดิ่งไปหยุดกึ่งกลางระหว่างเพื่อนรักกับเด็กสาว สายตาคมเข้มเหลือบมองหน้าเด็กสาวเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับเพื่อนรักที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า

"มึงจะถามเธอให้ได้อะไรขึ้นมา เห็นเธอร้องไห้สนุกมากหรือไง" มาเฟียหนุ่มเอ่ยตำหนิเพื่อนรักที่ทำให้ผู้หญิงของตนร้องไห้จนตาบวมแดง

"แล้วไอ้ตัวต้นเหตุมันมัวทำอะไรอยู่ถึงเอาแต่นั่งมองอย่างสบายใจ และอีกอย่างตอนหัวค่ำหมาตัวไหนมันทำให้อิงดาวร้องไห้วะ" เมกะด่าสวนกลับเสียงดังไม่ไว้หน้าเพื่อนรักแม้เด็กสาวจะยืนอยู่ตรงหน้า

"กูไม่ได้ตั้งใจให้เธอร้องไห้หรือเปล่าวะ กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากูทำอะไรผิด"

"มึงไม่รู้ห่าอะไรเลย มึงก็ไม่ควรยุ่งกับอิงตั้งแต่แรก" เมกะด่าสวนกลับลีออนด้วยความโมโห

"และที่สำคัญ อิงไม่สมควรจะต้องมาเกี่ยวข้องกับคนอย่างมึง" เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจเด็กสาวเมื่อได้ยินสิ่งที่เมกะบอกกับลีออนเพราะเธอไม่มีอะไรเหมาะกับชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย

"สมควรหรือไม่กูเป็นคนตัดสินเอง" สิ้นเสียงประโยคสุดท้ายมือหนาคว้าข้อมือเล็กหวังจะพาออกไปจากตรงนี้

"มึงจะพาอิงไปไหน ปล่อยอิงเดี๋ยวนี้ลีออน" ทั้งสองคนที่กำลังจะก้าวพ้นขอบประตูกลับต้องหยุดชะงัก ร่างหนาเอี้ยวหน้ากลับมาเล็กน้อยก่อนจะให้คำตอบเพื่อนกลับไป

"เรื่องของผัวเมียพี่ชายนอกไส้อย่างมึงอย่าเสือก" เมกะโกรธจนเลือดขึ้นหน้าที่โดนเพื่อนรักขโมยเด็กสาวที่เขาหวงแหนรักเหมือนน้องสาวไปอย่างหน้าตาเฉย

"ไอ้พายัพ เจ้านายมึงนี่ชักจะเลวขึ้นทุกวัน" เมกะหันไประบายกับพายัพที่กำลังเก็บกระเป๋าเพื่อนำกลับไปให้อิงดาวที่โดนเจ้านายตนฉุดไปก่อนแล้ว

"ผมก็ว่าอย่างนั้นครับ กู่ไม่กลับ นิสัยเคยเลวยังไงก็เลวเหมือนเดิม" พายัพพูดออกมาหน้าตาเฉยโดยไม่เกรงกลัวว่าคนเป็นนายจะมาได้ยิน ถึงได้ยินก็ไม่มีผลกับบอดี้การ์ดหนุ่มเพราะพูดเรื่องจริง ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย โบราณท่านว่าไว้

"ถ้าวันหนึ่งกูเผลอฆ่าเจ้านายมึงก็ขอโทษด้วยแล้วกัน คนอย่างมันมีหรือจะรักใครเป็น ไอ้มาเฟียไร้หัวใจ" ประโยคแรกพูดกับพายัพแต่ประโยคหลังเหมือนจะด่าออกไปลอยๆ เพื่อระบาย

"เอาตามที่เห็นสมควร แต่อย่าลืมจ้างผมต่อด้วยนะครับ ผมยังร้อนเงิน.. ขอตัวครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มก้มหัวให้เมกะเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปยังลานจอดรถด้านหลังผับ พายัพใช้เส้นทางด้านหลังที่มีเพียงกลุ่มเพื่อนของเจ้าของผับที่จะสามารถใช้เส้นทางนี้ได้เพราะเป็นเส้นทางลับเฉพาะเอาไว้ใช้เวลาฉุกเฉิน

ทางด้านของอิงดาวถูกลากมาถึงลานจอดรถที่มีจอดเพียงไม่กี่คันและมีคนของเมกะยืนเฝ้าเวรยามอยู่ตลอด 24 ชั่วโมง

"คุณจะพาหนูไปไหน" มือเล็กสะบัดข้อมือเล็กให้หลุดจากการเกาะกุมจากชายหนุ่ม

"พูดได้แล้วเหรอ เมื่อกี้เห็นยืนบื้อให้มันตะคอกเสียงใส่อยู่ได้" ลีออนพูดออกมาอย่าหัวเสียที่เด็กสาวดูอ่อนแอจนทำให้คนอื่นอาจจะรังแกเธอได้ง่ายๆ แม้จะรู้ว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่เพื่อนตนแค่แกล้งหลอกด่าตนแค่นั้น ไม่ได้ตั้งใจจะว่าทำร้ายจิตใจเด็กสาวแม้แต่น้อย

"หนูไม่ได้เป็นใบ้นะ ด่าคนเป็น" ใบหน้าเรียวเล็กแหงนมองจ้องหน้ามาเฟียหนุ่ม ด้วยความสูงที่ต่างกันมากจึงทำให้เด็กสาวต้องแหงนคอขึ้นจนเกือบหงายหลัง

"ด่าผัวตัวเองทางสายตา เลิกซะอย่าหาทำ" นิ้วเรียวยาวยกขึ้นดีดหน้าผากมนไปหนึ่งทีอย่างมันเขี้ยว