บทที่ 10

ตอนที่ 9 ข่มขู่

"ไม่ต้องคิดจะเถียง ผู้ใหญ่บอกอะไรให้ฟัง" ร่างบางอ้าปากค้างเมื่อครั้นจะถามกลับชายหนุ่มว่ามีเบอร์เธอได้อย่างไร แต่จำต้องกลืนคำถามทุกอย่างลงคออย่างเลี่ยงไม่ได้

"คุณ" ริมฝีปากบางขยับเพียงเล็กน้อยอีกครั้งต้องชะงักนิ่งค้างกลางคันทันทีทันใด

"ปิดไฟนอนซะอิงดาวถ้าภายใน 5 นาทีไฟห้องนอนเธอยังสว่างอยู่ คืนนี้เธอจะไม่ได้นอน" ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยปากถามอะไรออกไป วาจาเสียงดุออกคำสั่งเผด็จการดังมาไม่ขาดสายราวบทสวดมนต์ก่อนนอน

อิงดาวทำตัวไม่ถูกนอนนิ่งอึ้งกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิดว่าจะทำอย่างไรต่อ จะปิดไฟนอนตามที่ชายหนุ่มบอกหรือเดินลงไปด้านล่างเพื่อไล่ชายหนุ่มโรคจิตผู้นี้กลับบ้าน ทันใดนั้นความคิดบางอย่างก็วิ่งเข้ามาในหัว

ร่างบางกระโดดลงจากเตียงทั้งที่ยังถือโทรศัพท์อยู่ในมือและปลายสายก็ยังไม่ถูกตัดไป สาวเท้าเล็กทั้งสองข้างตรงดิ่งไปยังหน้าต่างบานใหญ่ มือเรียวคว้าผ้าม่านที่บดบังกระจกบานใหญ่ให้เปิดออกเผยให้เห็นบริเวณด้านนอกตัวบ้านเด่นชัด ดวงตากลมโตกวาดมองออกไปด้านนอกรอบๆ ตัวบ้านแต่ไร้เงาซึ่งชายแปลกหน้าที่โทรมาก่อกวนอยู่ในขณะนี้

"อยู่ตรงไหนน๊า ตรงหน้าบ้านก็ไม่มี" ดวงตาคู่สวยยังไม่ลดละความพยายาม คิดเพียงว่าชายหนุ่มแปลกหน้าคงหลบอยู่ตรงไหนสักแห่งบริเวณบ้านเธอ จึงสามารถรับรู้ได้ทุกการเคลื่อนไหวของเธอขนาดนี้แต่ทันใดนั้นกลับต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเสียงราบเรียบดังขึ้นจากสมาร์ตโฟนเครื่องหรู

"4 นาที 35 วิเหลือเวลาอีก 25 วิอย่ามัวแต่มายืนชมเดือนชมดาวรีบปิดไฟนอนซะอิงดาวไม่งั้นฉันจะเป็นคนส่งเธอเข้านอนเอง" เสียงทุ้มต่ำดังผ่านปลายสายเหมือนเป็นสัญญาณเตือนครั้งสุดท้าย

"คุณอยู่ไหน" เสียงเอ่ยราวกระซิบเพราะบัดนี้ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาอยู่ในใจหญิงสาวทีละนิด

"ไม่ต้องพยายามมองหา..ถ้าภายในอีก 30 วิข้างหน้าเธอยังยืนบื้ออยู่ตรงนั้นฉันจะเป็นคนอุ้มเธอไปส่งที่เตียงเอง" สิ้นเสียงจากปลายสายสมองสั่งให้เธอพาร่างบางที่เริ่มสั่นเทาเล็กน้อยกลับไปที่เตียงโดยไม่ลืมปิดม่านสีขาวกลับตามเดิมขณะที่มือบางยังกำโทรศัพท์แน่น

"ปิดไฟ" คำสั่งประกาศิตยังดังขึ้นต่อเนื่อง

"คุณกำลังขู่ให้หนูกลัว" เสียงหวานสั่นเทาเอ่ยบอกปลายสายให้รับรู้

"เธอไม่จำเป็นต้องกลัวฉัน หลับฝันดีสาวน้อย" น้ำเสียงอบอุ่นถูกส่งมาจากปลายสายก่อนที่สัญญาณจะถูกตัดไป

อิงดาวจากตอนแรกที่รู้สึกหวาดกลัวบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นใจเต้นแรงโดยไม่ทราบสาเหตุแน่ชัด อาการหวาดกลัวก่อนหน้าได้หายไปเป็นปลิดทิ้ง จากความเพลียตลอดทั้งวันส่งผลให้ร่างบางเคลิ้มหลับในเวลาต่อมาไม่นาน

ช่วงสายวันรุ่งขึ้น

"แม่คะเมื่อคืนหลับสบายดีหรือเปล่า" ด้วยความที่กลัวว่ามารดาจะตื่นมาเจอชายแปลกหน้าที่ก่อกวนเธอเมื่อคืนจึงเอ่ยถามขึ้นเพื่อความแน่ใจ

"ก็หลับปกตินะลูกวันนี้ถามแม่แปลก ๆ มีอะไรหรือเปล่า" ดารินเงยหน้าขึ้นจากมีดแกะสลักในมือและหันไปหาบุตรสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างสงสัย

"เปล่าค่ะ หนูแค่กลัวทำแม่ตื่นที่หนูเข้าบ้านตอนดึกๆ" เด็กสาวโกหกมารดาออกไปคำโตพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบผลไม้ในจานที่ถูกแกะสลักอย่างสวยงามเข้าปาก

"ไปทานข้าวก่อนแล้วค่อยมาทานผลไม้" มือบางถูกผู้เป็นมารดาตีเข้าไปหนึ่งทีขณะที่กำลังจะหยิบผลไม้เข้าปากเป็นชิ้นที่สอง

"โถ่! แม่คะ ขอหนูกินอีกชิ้นหนึ่งไม่ได้เหรอคะ" เสียงโอดครวญจากเด็กสาวแต่ก็ไม่สามารถทำให้ผู้เป็นแม่ใจอ่อนลงได้

"ลุกไปทานข้าว แม่อุ่นกับข้าวไว้ให้จะเย็นหมดแล้ว" ผู้เป็นมารดาเอ่ยบอกอีกครั้งเมื่อเห็นว่าบุตรสาวยังนั่งหน้างออ้อนกินของหวานก่อนกินของคาวในมื้อเช้า อิงดาวจำใจต้องลุกขึ้นจากเก้าอี้ข้างๆ มารดาตรงดิ่งเข้าครัวเพื่อทานอาหารเช้าที่ผู้เป็นแม่จัดเตรียมไว้ให้ตั้งแต่เช้าเช่นทุกวัน

20:30น.

"แม่คะ อิงไปทำงานก่อนนะคะแม่อย่าลืมล็อกประตูบ้านดีๆ นะคะ" ด้วยความที่มารดาอยู่บ้านคนเดียวจึงอดเป็นห่วงไม่ได้ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าแม่ของเธอไม่เคยสะเพร่ากับเรื่องนี้ เพราะที่ผ่านมาต้องเลี้ยงดูเธอลำพังมาตั้งแต่เด็กเรื่องความปลอดภัยจึงเป็นเรื่องที่ตระหนักถึงอยู่ตลอดเวลา

"แม่รู้แล้วจ้า แม่ไม่เคยลืม แม่จะล็อกประตูหน้าต่างทุกบานอย่างแน่นหนาไม่ให้แม้แต่ลูกสาวของแม่เปิดเข้ามาได้เลย" ดารินเอ่ยแซวลูกสาวกลับเพราะตั้งแต่อิงดาวไปทำงานที่ผับเมกะ ทุกครั้งก่อนที่เธอจะออกไปทำงานเธอจะย้ำเตือนมารดาด้วยคำพูดเหล่านี้ทุกครั้ง

"แม่อะ หนูไปก่อนนะคะเลิกงานแล้วหนูนะรีบกลับ" ร่างบางในชุดกางเกงยีนรัดรูปเสื้อยืดสีขาวรองเท้าผ้าใบแบรนด์ดังที่กำลังเป็นที่นิยมในกลุ่มวัยรุ่นขณะนี้ เอ่ยบอกคนเป็นแม่ก่อนที่จะวิ่งไปขึ้นรถพี่สาวที่จอดรออยู่หน้าบ้าน

"ไปกันค่ะพี่ฟ้าไม่ต้องรีบนะคะขอสัก 120 ก็พอเดี๋ยวโดนใบสั่ง" อิงดาวพูดจาหยอกล้อพี่สาวขณะที่ก้าวขาขึ้นรถประตูยังปิดไม่สนิทด้วยซ้ำ

"ห้าวตลอด พรุ่งนี้เปิดเทอมวันนี้ต้องเลิกเร็วหน่อยบอกคุณเมกะเขาหรือยัง" อิงฟ้าเอ่ยถามเมื่อน้องสาวตัวดีทำหน้าระรื่นได้ตลอดเวลากลัวจะสนุกจนลืมหน้าที่สำคัญไป

"บอกแล้วค่ะคุณแม่ อิงเอาตารางเรียนให้พี่ภัทรตั้งแต่วันก่อนแล้วค่ะ" น้ำเสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยประชดประชันพี่สาวอย่างเคยทำ

เวลาผ่านไปเกือบๆ เที่ยงคืนภัทรเปิดประตูเข้ามาในห้องที่เมกะและอิงดาวนั่งทำงานอยู่

"น้องอิงได้เวลากลับบ้านแล้วครับพรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรกเดี๋ยวตื่นสาย" ชายหนุ่มบอกออกไปเสียงเรียบเพื่อส่งสัญญาณบอกว่าให้เด็กสาวเก็บของกลับบ้านได้แล้วในเวลานี้

"รับทราบค่ะพี่ภัทรขออิงอีก 5 นาที ขอตรวจหน้านี้ให้เสร็จก่อนเดี๋ยวโดนลักไก่ถ้าตรวจไม่ละเอียด"

"หึ" เมกะและภัทรได้ยินดังนั้นถึงกลับหลุดขำออกมา อิงดาวช่วยเพิ่มสีสันให้ห้องทำงานที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดมีชีวิตชีวาขึ้นมากตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่

"เฮียสวัสดีค่ะ พี่ภัทรสวัสดีค่ะ" อิงดาวปิดแฟ้มในมือและคว้ากระเป๋าสบายใบเล็กวิ่งออกจากห้องด้วยความเร็วออกไปทางประตูด้านหลังผับอย่างเคยชินเพราะได้รับข้อความจากพี่สาวว่ารออยู่ที่รถเรียบร้อยแล้ว

ระหว่างที่ร่างบางกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถก็เจอกับมือปริศนาคว้าเข้าที่แขนพร้อมกับรั้งร่างบางให้เซเข้าหาจึงทำให้อิงดาวเสียหลักซุกเข้ากับอกแกร่งของใครบางคน