17

ความเงียบในทางเดินหินของตำหนักหลวงนั้นหนาวกว่าฝนด้านนอก เสียงพระสุรเสียงของจักรพรรดิอวี้เหยียนยังสะท้อนอยู่ในหัว ของอวิ๋นซินเยว่ชัดจนแทบจับน้ำเสียงขุ่นเคืองภายใต้ความเย็นชานั้นได้

“ข้าไม่เคยไว้ใจนาง...ต่อให้ต้องสูญเสียทุกสิ่ง ก็จะไม่ยอมอ่อนแอเพราะนาง” เพียงคำเดียว...อวิ๋นซินเยว่รู้สึกเหมือนมีบางอย่างกดทับบนอกเธออย่างเฉียบพลัน ปลายนิ้วที่เคยสัมผัสดอกเหมยขาวเมื่อวันก่อนสั่นน้อย ๆ ดอกไม้นั้น...ตอนนี้เหมือนสิ่งโง่เขลาที่เธอเผลอเก็บไว้หวังแทนหัวใจคนอื่น ดอกเหมยที่ครั้งก่อนชายคนนั้นเพิ่งมอบมันให้เธอ เสี่ยวหลิงส่งเสียงในหัวทันที

[ระดับอารมณ์ของจักรพรรดิอวี้เหยียนแปรปรวนเกินค่ามาตรฐาน 78%]

[คำเตือน: หากความสัมพันธ์ทรุดต่ำกว่าค่าความเชื่อมั่น 10 หน่วย ภารกิจ “ฟื้นฟูพระเอก” จะเข้าสู่สถานะล้มเหลว] อวิ๋นซินเยว่หัวเราะในลำคอเบา ๆ น้ำเสียงนั้นแตกพร่าเหมือนแก้วร้าว

“ภารกิจล้มเหลวเหรอ...” เธอพึมพำ “หนูคิดว่าโลกนี้จะพังเพราะโค้ดของหนูเหรอ? ไม่...มันพังเพราะหัวใจของคนโง่อย่างฉันนี่แหละ”

เธอก้าวออกจากทางเดินแคบ ๆ สู่อากาศเย็นจัดข้างนอก พระจันทร์ซ่อนอยู่หลังม่านหมอก หยดฝนเริ่มร่วงช้า ๆ แตะหน้าผากเธอหลับตา สูดกลิ่นชื้นลึกเข้าเต็มปอด กลิ่นเหมือนกลีบเหมยที่ถูกเหยียบจนช้ำ ในอีกมุมหนึ่งของวังหลวง อวี้เหยียนนั่งอยู่ในห้องบัลลังก์ส่วนพระองค์ บนโต๊ะมีถ้วยชาที่เย็นชืด พระเนตรทอดอยู่บนช่อเหมยขาวหนึ่งดอกที่วางอยู่ตรงหน้า ดอกสุดท้ายที่เหลือจากช่อที่เขาให้ ขันทีคนสนิทเข้ามาเงียบ ๆ“ฝ่าบาท...จะให้หม่อมฉันส่งคำสั่งต่อไปหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“ส่ง”

“แต่ว่า...”

“ข้าไม่ไว้ใจใครในวังนี้ทั้งนั้น” อวี้เหยียนพูดเสียงเรียบ แต่พระหัตถ์ที่กำถ้วยชาแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เงาในดวงตาพระองค์ไม่ใช่ความเยือกเย็นอีกต่อไป หากเป็นความหวาดกลัว กลัวสิ่งที่ตัวเองเริ่มรู้สึก และไม่อาจควบคุม

“ความอ่อนโยนคือหายนะของจักรพรรดิ”

“ข้าต้องกำจัดมัน...ก่อนที่มันจะกำจัดข้า” เสียงพระองค์เบาลงเรื่อย ๆ จนเหลือเพียงเสียงฝนที่กระทบขอบหน้าต่าง แต่ในความมืดนั้น ดอกเหมยขาวดอกสุดท้ายกลับเริ่มบานออกทีละกลีบและไม่มีผู้ใดรู้ว่า ในใจของคนที่สั่งให้ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม...กำลังแตกออกจากข้างใน

.........

“ฮองเฮาเสด็จ ซูกุ้ยเฟยเสด็จ...”

ห้องโถงเครื่องหอมในตำหนักชิงอวิ๋นประดับด้วยม่านแพรสีเงินระย้า กลิ่นอบเชยผสมเกสรดอกเหมยอวลอยู่ทั่วอากาศ ข้างหน้ามีโต๊ะยาววางเครื่องหอมหลากชนิด รอให้สนมเอกทั้งหลาย “กรองกลิ่นถวายเทวสถาน” เพื่อขอพรให้แคว้นสงบ พิธีนี้เป็นเพียงธรรมเนียม...แต่ในวังหลัง ไม่มีอะไรที่เป็นเพียงธรรมเนียม ซินเยว่นั่งประจำตำแหน่งฮองเฮา ม่านบางข้างหลังพลิ้วเบา ๆ แสงแดดลอดเข้ามาต้องข้างแก้ม เธอพยายามคุมมือไม่ให้สั่น แม้ในใจยังได้ยินเสียงเมื่อคืนชัดเจน

“ข้าไม่เคยไว้ใจนาง...”

ข้างกันนั้น ซูกุ้ยเฟยนั่งพิงเบา ๆ พัดแพรในมือเคลื่อนช้า สายตาแฝงประกายเยาะอย่างจงใจ

“กลิ่นหอมนี้ช่างอ่อนละมุนเสียจริงเพคะ” ซูกุ้ยเฟยพูดขึ้นเสียงหวาน “คล้ายกลิ่นช่อเหมยขาวที่ฝ่าบาทประทานให้ฮองเฮาเมื่อคืนก่อนเลย หอมเย็นแต่...ชวนให้หนาวเหน็บพิกล”

คำว่า “ฝ่าบาทประทานให้ฮองเฮา” ดังขึ้นราวเสียงระฆังหิน ทุกคนในห้องขยับตัวเล็กน้อย แต่ไม่มีใครกล้าพูด อวิ๋นซินเยว่ยังยิ้มบาง พูดเรียบเสียงนิ่ง “เพราะดอกเหมยขาวนั้น...คงเติบโตในที่หนาวจัด จึงไม่ชินกับไออุ่นสักเท่าไหร่”

คำพูดฟังเหมือนคำตอบธรรมดา แต่ในความหมายกลับเหมือนเธอกำลังพูดถึงหัวใจของใครบางคน ลมพัดแรงเข้ามาทางหน้าต่างจนเทียนสั่น เปลวไฟสะท้อนในดวงตาของทั้งคู่ ซูกุ้ยเฟยหัวเราะแผ่ว “จริงเพคะ ฮองเฮารู้ลึกเรื่องกลีบเหมยเสียจริง หวังว่าดอกนั้นจะไม่เหี่ยวเฉาก่อนถึงฤดูใหม่” เสียงรอบตัวเงียบลงอีกครั้ง

และในจังหวะนั้นเอง พระสุรเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากปลายโถง

“ข้าก็หวังเช่นนั้น”

ทุกคนลุกขึ้นพร้อมเพรียง “ถวายพระพรฝ่าบาท...!”

อวี้เหยียนเสด็จเข้ามาโดยไม่มีการแจ้งล่วงหน้า ฉลองพระองค์เรียบง่าย แต่รัศมีรอบกายกลับเย็นเยียบเหมือนทถกคนพากันหยุดหายใจ พระเนตรเหลือบไปยังโต๊ะเครื่องหอม เห็นแจกันคู่ตั้งอยู่ด้านหน้า เหมยขาวของฮองเฮา และเหมยแดงของกุ้ยเฟย

“เจ้าทั้งสอง เลือกกลิ่นได้ต่างกันนัก” ซูกุ้ยเฟยยอบกาย ยิ้มหวาน “หม่อมฉันเพียงเลือกกลิ่นที่เข้ากับพระวรกายฝ่าบาทเพคะ หอมแรง ทรงพลัง และไม่จืดชืดเกินไป” เสียงหัวเราะเบา ๆ ของสนมหลายคนดังคลอ

อวี้เหยียนหันไปมองฮองเฮา “แล้วเจ้าล่ะ”

อวิ๋นซินเยว่ยอบกาย “หม่อมฉันเลือกกลิ่นที่เบาบางที่สุดเพคะ กลิ่นที่ต้องเข้าใกล้มาก จึงจะได้กลิ่น”

ทั้งห้องเงียบอีกครั้ง แววตาของอวี้เหยียนสั่นวูบ ก่อนแข็งกร้าวกลับอย่างเฉียบขาด พระโอษฐ์คลี่ยิ้มบางแต่เยือกเย็น

“บางที กลิ่นเช่นนั้น...อาจต้องพิจารณาเสียใหม่ ว่าสมควรถูกมอบให้ผู้ใด” เสียงกระซิบดังขึ้นทันทีจากปลายแถว

เลือดในร่างซินเยว่เย็นเฉียบ นี่คือ “คำตัดสิน” ต่อหน้าทั้งวัง แต่เธอยังคงยกถ้วยชา ยิ้มบาง ๆ แล้วเอ่ยอย่างแผ่วเบา

“เพคะ ฝ่าบาทควรพิจารณาให้ดี ว่ากลิ่นไหนกันแน่ที่ทำให้พระองค์..หลับสนิทได้ในยามค่ำคืน” ถ้วยชาที่เธอยกขึ้นแตะริมฝีปากสั่นเพียงนิดเดียวอวี้เหยียนจ้องเธออย่างนิ่งงัน มีบางอย่างแล่นผ่านในดวงตา คล้ายความเจ็บ แต่เขากลืนมันลงคอลึกจนไม่มีใครเห็น ขันทีที่ยืนอยู่เบื้องหลังรู้ดีว่า สิ่งที่เกิดขึ้นในโถงนี้ไม่ใช่พิธีถวายเครื่องหอมอีกต่อไป แต่มันคือ สงครามระหว่างหัวใจของคนสองคนที่ยังไม่ยอมแพ้กัน

วันต่อมา พระสุรเสียงประกาศเรียกประชุมด่วนในท้องพระโรงดังขึ้นในยามบ่าย ฝนหยุดแล้ว แต่เมฆหนายังคลุ้งทั่วฟ้า หนักอึ้งเหมือนใจใครบางคน ขันทีคนสนิทก้าวตามพระวรกายสูงสง่าที่เดินเข้าสู่บัลลังก์ทอง ใบหน้าของอวี้เหยียนสงบนิ่งราวหินแกะสลัก แต่แววพระเนตรกลับคมจนเหมือนจะเฉือนอากาศได้

“เรียกเสนาบดีฝ่ายซ้ายเข้ามา”

เสียงฝ่าบาทแผ่วต่ำ แต่ไม่มีใครกล้าขัด ข้าราชบริพารโค้งศีรษะต่ำจนแทบแตะพื้น เมื่อเสนาบดีหลิ่วคุกเข่าถึงหน้าบัลลังก์

อวี้เหยียนเอ่ยโดยไม่หันไปมอง

“ช่วงนี้ชายแดนเหนือเงียบผิดปกติเกินไป เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าอาจมีบางอย่างเคลื่อนไหวในความเงียบ”

“ฝ่าบาทหมายถึง...”

“ตระกูลอวิ๋น” เพียงสี่พยางค์ ทั่วทั้งห้องเหมือนหยุดหายใจ อัครเสนาบดีหน้าเสีย

“ฝ่าบาท ท่านอวิ๋นจิ้นคือผู้คุมชายแดนผู้ภักดีต่อราชวงศ์มาตลอด”

“ภักดีหรือไม่ภักดี...” อวี้เหยียนเอื้อมพระหัตถ์หยิบเอกสารจากเหวินหรง พรืดเปิด

“ดูนี่! กองลาดตระเวนของเขาเคลื่อนแนวเข้ามาใกล้กว่ากำหนดถึงสามลี้ในสัปดาห์เดียว เจ้ายังกล้าเรียกว่านั่นคือความจงรักภักดีหรือ” เสียงเอกสารกระทบโต๊ะดังก้อง

เหวินหรงก้มหน้าแน่นขึ้น เขารู้ว่าพระองค์จงใจตีความเกินจริง แต่ไม่กล้าพูด

“ข้าสั่งให้ส่งคนไปตรวจทุกจุด ค้นบันทึกการเดินทัพของอวิ๋นจิ้นทั้งหมด”

พระสุรเสียงเฉียบ “อย่าให้เหลือแม้แต่รอยเท้าเดียวที่ไม่ผ่านการสอบสวน” เสนาบดีชะงัก “ฝ่าบาท...หากเรื่องนี้รั่วไหล อาจทำให้ผู้คนเข้าใจผิดว่าพระองค์ไม่ไว้ใจเสนาบดีฝ่ายขวา”

“ข้าไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น” ประโยคสั้นนั้นกรีดผ่านความเงียบ ทุกสายตาในห้องหลบลงต่ำทันที เพราะทุกคนรู้ว่าไม่ใช่เพียง “ขุนนาง” ที่ถูกหมายถึง...แต่คือ “หญิงผู้เป็นฮองเฮา” ด้วย

.......

ในเวลาเดียวกัน

ณ ตำหนักคุนหนิง

เสียงสายลมกระแทกหน้าต่าง เสียงเครื่องดินเผาที่ตั้งอยู่บนขอบหน้าต่างร่วงแตกเป็นเสี่ยง

นางกำนัลรีบเข้ามารายงาน “ฝ่าบาท...ทรงมีพระบัญชาให้ตรวจสอบการเคลื่อนไหวของกองทัพชายแดนเพคะ” ช่อเหมยขาวในมือซินเยว่หล่นลงกระทบพื้นเธอก้มลงช้า ๆ มองกลีบขาวที่กระจายบนพื้นหิน นิ้วเธอสั่น แต่ริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มบาง

“ในที่สุด...” เธอพึมพำ

“พระองค์ก็ลงมือแทงข้าด้วยพระหัตถ์เองเสียที”เสี่ยวหลิงปรากฏขึ้นเหนือโต๊ะ รูปโปร่งใสของมันสั่นระริก

[อารมณ์ของเป้าหมาย “ฮองเฮา” ลดต่ำเกินค่าความปลอดภัย]

[ภารกิจใกล้เข้าสู่ภาวะล้มเหลว]

“หุบปากไปเถอะ” เธอตอบทั้งเสียงสั่น

“ระบบของวัดค่าหัวใจไม่ได้หรอก” เธอยืนขึ้นช้า ๆ เสื้อคลุมไหล่หล่นจากบ่า

“แต่ข้าจะไม่ยอมให้หัวใจเขาอยู่ในมือของใคร นอกจากข้าเอง”

.....

หลังทุกคนออกไป เหลือเพียงเงาอวี้เหยียนกับเหวินหรง

“ฝ่าบาท...” เสียงขันทีเฒ่าดังแผ่ว “พระองค์กำลังลงโทษนาง...หรือพระองค์กำลังลงโทษตัวเอ

เงียบไปนานมาก จนคิดว่าจะไม่ได้ยินคำตอบแล้วแล้วเสียงพระองค์ตอบเบา ๆ

“ต่างกันตรงไหน”