20

สายลมต้นฤดูหนาวพัดกรูเข้ามาตามเฉลียง ธงราชสำนักปลิวแรงจนผ้าสีทองสะบัดเหมือนเปลวเพลิง ขันทีหลวงคุกเข่ากลางโถงตำหนักคุนหนิง เสียงประกาศก้องดังสะท้อน

“พระราชโองการจากฝ่าบาท ให้ซูกุ้ยเฟยเป็นผู้ดูแลกิจการวังหลังทั้งหมด จนกว่าฮองเฮาจะฟื้นพระพลานามัยอย่างสมบูรณ์ พระราชโองการนี้มีผลตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!”

เสียงแผ่นทองคำสลักพระนามกระทบกันเบา ๆ เงียบ...เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของทุกคนในห้อง อวิ๋นซินเยว่นั่งอยู่บนตั่งไม้หอม ดวงหน้าสงบจนผิดธรรมชาติ ไม่แม้แต่จะกะพริบตา นางกำนัลสองคนที่คอยอยู่ข้างหลังเริ่มตัวสั่น

“ฝ่าบาท...หมายความว่า...” เสียงพวกนางขาดหายเมื่อฮองเฮามองมาททงพวกนาง

“วังนี้ช่างเมตตานัก” เธอพูดเสียงเรียบ “ข้าเพียงล้มป่วยไม่กี่วัน ก็มีคนมาช่วยแบ่งภาระ”

ขันทีที่ถือพระราชโองการอยู่แทบกลั้นหายใจ ไม่มีเสียงโวยวาย ไม่มีถ้วยชาแตก ไม่มีคำปฏิเสธ มีเพียงรอยยิ้มบางบนริมฝีปากที่สงบจนน่ากลัว

“ถวายพระพรฝ่าบาท” เธอกล่าวช้า ๆ “หม่อมฉันจะปฏิบัติตามพระบัญชาอย่างเคร่งครัด” เสียงของเธออ่อนโยน แต่แววตาในยามที่มองพระราชโองการนั้นเย็นเสียยิ่งกว่าน้ำแข็ง ราวกับเธอมองกระดาษทองคำแผ่นนั้นเป็นเพียง “เชือก” ที่ถ้าถูกดึงแรงเกินไป จะกลายเป็นบ่วงรัดคอผู้ดึงเสียเอง หลังขันทีออกไป เสี่ยวหลิงปรากฏตัวขึ้นเหนือโต๊ะชา รูปโปร่งแสงของมันสั่นเบา ๆ

[พระราชโองการนี้ส่งผลให้ “อำนาจในวังหลังของผู้ใช้” ลดลง 62%]

[ระบบวิเคราะห์ว่าเป้าหมายกำลัง...] ....

[...ขอโทษ ระบบไม่เข้าใจการแสดงออกของผู้ใช้]

อวิ๋นซินเยว่นั่งจิบชาอย่างสงบ "ที่หนูวิเคราะห์ไม่ได้เพราะมันไม่ใช่ ‘การตอบสนอง’ เสี่ยวหลิง” เธอวางถ้วยชาอย่างแผ่วเบา

“แต่มันคือการเริ่มต้น”

[เริ่มต้น...?]

“ใช่ ฉันเพิ่งรู้ว่าในโลกนี้ คนที่มีอำนาจเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์ชี้เป็นชี้ตายผู้อื่นได้” เธอลุกขึ้น ยกพระราชโองการขึ้นมาดูใกล้ ๆ แสงจากประตูสะท้อนผ่านตัวอักษรสีทอง

“ฝ่าบาทอยากให้ฉันอ่อนลง ฉันก็จะอ่อนลง...แต่ไม่ใช่เพื่อให้เขาชนะหรอก แต่ฉันต้องชนะและได้ออกไปจากที่นี่ซักที”

..........

ขณะเดียวกัน จักรพรรดิอวี้เหยียนวางพู่กันลงบนโต๊ะทรงงาน ข้างกายมีเหวินหรงยืนรอรับพระบัญชาเพิ่มเติม

“ข่าวคงถึงตำหนักคุนหนิงแล้วสินะ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“นางว่าอย่างไรบ้าง”

“...เงียบพ่ะย่ะค่ะ ไม่มีวี่แววต่อต้าน” อวี้เหยียนหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยทั้งความเยาะและความสั่นไหว

“เงียบ...” พระองค์พึมพำ “ข้าน่าจะดีใจ แต่ไม่รู้ทำไม...กลับรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังถูกพรากไป”

เหวินหรงไม่กล้าตอบ พระเนตรของฮ่องเต้มองไปยังแจกันดอกเหมยขาวบนโต๊ะ กลีบที่เหลืออยู่เพียงสองกลีบ หนึ่งโรยรา อีกหนึ่ง...กำลังบานช้า ๆ

ในยามบ่าย เสียงซุบซิบเริ่มกระจายทั่ววังหลัง

“ฮองเฮาถูกลดอำนาจแล้วจริง ๆ หรือ?”

“ได้ข่าวว่าทรงหัวเราะตอนรับพระราชโองการด้วยนะ...”

“หัวเราะงั้นหรือ หรือว่านางเริ่มเสียสติแล้ว”

แต่ในมุมลึกของตำหนักคุนหนิง เสียงหัวเราะของซินเยว่นั้นสงบและมีจังหวะ เธอพูดกับเสี่ยวหลิงเบา ๆ ขณะพลิกสมุดบันทึกในมือ

“เจ้าจำได้ไหม เสี่ยวหลิง...ตอนที่ข้าเคยถามเจ้าว่า ถ้าระบบไม่มีหัวใจจะเข้าใจมนุษย์ได้อย่างไร”

[จำได้ครับ]

“ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว” เธอยิ้มบาง “มนุษย์เองก็ไม่จำเป็นต้องมีอำนาจ ถึงจะเอาชนะอำนาจได้”

เสียงกระดิ่งเงินดังเบา ๆ ยามสาย กลิ่นดอกเหมยอบอวลในอากาศ ภายในตำหนักที่เคยเงียบราวสุสานเมื่อวานนี้ กลับมีเสียงหัวเราะของหญิงสาวดังขึ้นเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน

นางกำนัลคนหนึ่งกระซิบกับอีกคน “พระองค์...มีเรื่องใดที่มำให้อารมณ์ดีหรือเพคะ?”

อีกคนตอบเสียงสั่น “ข้าไม่แน่ใจว่าเป็นหัวเราะ...หรือเป็นเสียงของคนที่เพิ่งตัดสินใจจะไม่กลัวอะไรอีกแล้ว”

อวิ๋นซินเยว่นั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง ปอยผมที่ยังไม่แห้งดีสะท้อนกับแสงแดด ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มบางที่ไม่มีใครอ่านออก

[หม่าม๊ามีอัตราการเต้นของหัวใจปกติ]

[แต่ระดับสารอะดรีนาลีนสูงผิดปกติ]

เสียงเสี่ยวหลิงดังขึ้นอย่างระวัง [ท่านอยู่ในภาวะ... “อันตรายแต่มุ่งมั่น”]

“เจ้าพูดถูก” ซินเยว่ตอบเสียงเรียบ “เพราะถ้าอยากอยู่รอดในวังนี้ ต้องเรียนรู้จะ ‘อันตราย’ พอที่จะไม่ถูกกลืนกินทั้งเป็น”

เธอลุกขึ้น สวมเสื้อคลุมไหมสีงาช้าง มือเรียวหยิบกล่องเครื่องหอมและกลีบดอกเหมยแห้งใส่ถุงผ้า

“ไปตำหนักกุ้ยเฟยกันเถอะ”

[คำเตือน: ตำหนักซูกุ้ยเฟยคือเขตอันตรายระดับสูง]

[ระบบไม่แนะนำให้ท่านเข้าใกล้]

“เจ้าลืมแล้วหรือเสี่ยวหลิง...ข้าชอบเล่นในที่ที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้”

.......

ตำหนักซูกุ้ยเฟย

เสียงพิณอ่อนดังระรื่น กลิ่นเครื่องหอมแรงจนชวนมึน ซูกุ้ยเฟยนั่งอยู่บนตั่งหินอ่อน สีหน้าเรียบเย็นราวสลักจากน้ำแข็ง นางปรายตามองซินเยว่ที่เดินเข้ามาด้วยท่าทีสงบ

“ฮองเฮา...เสด็จมาเยือนตำหนักของหม่อมฉันโดยมิได้แจ้งก่อน เกรงว่าคงจะผิดธรรมเนียมนะเพคะ”

“ธรรมเนียม?” ซินเยว่ยิ้มบาง “ข้าคิดว่าอำนาจการดูแลวังหลังที่ได้ไป คงทำให้เจ้าเผลอลำพองใจมากไปแล้วกระมัง” แม้คำพูดจะคาดโทษแต่โทนเสียงกลับอ่อนโยนราวน้ำผึ้ง ซูกุ้ยเฟยนิ่งไปวูบหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

“มิใช่เช่นนั้นหรอกเพคะ พี่หญิงล้อเล่นแล้ว เพียงแต่ว่ามากระทันหันเช่นนี้ น้องเลยมิได้จัดเตรียมสิ่งใดให้เสวย นอกเสียจากชาร้อนเท่านั้น พี่หญิงอย่าได้ขุ่นเคือง อีกทั้งฝ่าบาทก็พระทัยดีนัก ถึงได้ให้พี่หญิงมาหาหม่อมฉันเช่นนี้"

“ฝ่าบาทใจดีเสมอ” ซินเยว่ตอบเรียบ “เพียงแต่ความใจดีของพระองค์ บางครั้งก็แสดงออกด้วยพระราชโองการ”

ซูกุ้ยเฟยเลิกคิ้ว “พูดเช่นนี้...หมายความว่าอะไรหรือเพคะ”

อวิ๋นซินเยว่ก้าวเข้าใกล้ แล้วเปิดถุงผ้าออก ภายในมีกลีบดอกเหมยขาวแห้งร้อยด้วยด้ายแดงเส้นเล็ก

เธอยื่นให้ “ข้าเพียงอยากให้ของเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับผู้ที่ได้ภาระใหม่ในวัง”

ซูกุ้ยเฟยมองสิ่งนั้นอย่างหวาดระแวง

“นี่คืออะไรหรือเพคะ”

“กลีบเหมยที่ข้าเก็บเองในคืนฝนตก” ซินเยว่เอ่ยเสียงอ่อน

“กลิ่นมันคงจางไปแล้ว...แต่เหมาะสำหรับใช้ในยามนอนไม่หลับ”

ซูกุ้ยเฟยหัวเราะเย้ย “ฮองเฮาไม่กลัวหรือว่า...ข้าจะคิดว่าของนี้มีพิษ?”

“ไม่เลย” ซินเยว่ยกยิ้มอย่างสงบ “เพราะถ้าเจ้าไม่ไว้ใจ ข้าก็จะเป็นคนแรกที่ตาย และนั่นคงทำให้ฝ่าบาทได้เห็นว่าใครกันแน่ที่ ‘ภักดี’ กว่ากัน” คำพูดนั้นทำให้นางในรอบข้างแข็งค้าง มีเพียงซูกุ้ยเฟยที่นิ่งไป ก่อนจะหัวเราะขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แววตานางเริ่มซับซ้อน

“ท่านนี่น่าสนใจนักนะ ฮองเฮา”

“ข้าเป็นเพียงคนที่เบื่อจะต้องอยู่ใต้คำสั่งแล้ว”

หลังจากที่ซินเยว่เดินจากไป ซูกุ้ยเฟยนั่งนิ่งอยู่นาน มือของนางลูบกลีบดอกไม้ในถุงผ้านั้นช้า ๆ กลีบเหมยแห้ง ไม่มีพิษจริง ๆ แต่กลับมีกลิ่นจาง ๆ ที่ทำให้นางใจเต้นแรง

ในความเงียบ เสียงหัวเราะของฮองเฮายังสะท้อนในหัว

“...เบื่อจะอยู่ใต้คำสั่ง?”

ขณะเดียวกัน

ที่ตำหนักหลวง อวี้เหยียนนั่งอยู่บนบัลลังก์ มือพลิกดูรายงานของวังหลัง ในรายงานนั้น มีบันทึกว่า

“ฮองเฮาเสด็จไปตำหนักกุ้ยเฟยด้วยพระองค์เอง”

“ทรงมอบเครื่องหอมส่วนพระองค์ให้กุ้ยเฟยโดยสมัครพระทัย” ปลายนิ้วของอวี้เหยียนหยุดลงบนประโยคสุดท้าย ริมพระโอษฐ์คลี่ยิ้มบาง แต่เป็นรอยยิ้มของนักรบที่เพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มตอบโต้

"เจ้านี่...” พระสุรเสียงแผ่วต่ำ

“เริ่มเล่นในสนามของข้าแล้วสินะ ซินเยว่”