로그인공유
บทที่ 515
관련 챕터
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 516
รถม้าเดินทางไปได้ระยะหนึ่ง เจี่ยนอันอันก็มองเห็นเบื้องหน้าที่ไม่ไกลออกไปนัก มีขอทานหลายคนกำลังห้อมล้อมเด็กน้อยอยู่เด็กน้อยหันหลังให้พวกเขา ทว่าเมื่อมองไปยังเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่นั้น เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวเจี่ยนอันอันก็จดจำได้ทันที นั่นคือเฉียวอี้เด็กคนนี้ทำไมถึงได้ถูกขอทานห้อมล้อมอยู่กัน?เมื่อรถม้าเข้ามาใกล้นั้น ก็ได้ยินขอทานทั้งหลายพูดออกมาว่า "เฉียวอี้ ตอนนี้เจ้าร่ำรวยแล้ว ไม่ใช่ว่าจะต้องมอบเงินให้พวกเราเสียหน่อยหรือ""ใช่แล้ว ในตอนนั้นที่เจ้าออกมาขอทานกับแม่เจ้า พวกเราได้ช่วยเหลือเจ้าสองแม่ลูกไว้ไม่น้อย""หยุดพูดไร้สาระกับเขาได้แล้ว ดูเขาสวมใส่เสื้อผ้ามีราคามากเช่นนี้ ทุกคนถอดเสื้อผ้าเขาออกเสีย คงจะขายได้เงินมาไม่น้อย"เฉียวอี้ก้าวถอยหลังด้วยความประหม่า เขาจับเสื้อผ้าที่สวมเอาไว้แน่น ไม่ให้ผู้ใดแตะต้อง"นี่เป็นเสื้อผ้าที่ผู้มีพระคุณมอบให้ข้า พวกเจ้าห้ามถอดมันออก" เฉียวอี้พูดขึ้น ก็หมุนกายจะวิ่งออกไปทว่าด้านหลังของเขายังมีขอทานอีกสองคนยืนอยู่ พวกเขาต่างก็มองไปยังเฉียวอี้ อย่างไม่หวังดีนัก"จะให้พวกเราถอดให้เจ้า หรือว่าเจ้าจะถอดออกมาเอง"ขอทานคนหนึ่งพูดออกมา มือก็ยื่
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 517
ขอทานทั้งหมดพากันหลบออกไป เผยให้เห็นขอทานคนที่พูดออกมาต่อหน้าของเจี่ยนอันอัน พวกเขาล้วนแต่ออกมาเพื่อหาอาหาร แต่ไม่กล้าที่จะล่วงเกินผู้อื่น จนมีจุดจบด้วยการถูกเตะกระเด็นลอยออกไป สหายคนนั้นที่ถูกเตะลอยไปนั้น นอนอยู่บนพื้นโดยไม่ไหวติง ตอนนี้จะเป็นหรือตายก็ไม่อาจรู้ได้ ขอทานคนที่พูดออกมานั้นเมื่อเห็นว่าคนอื่นๆ ล้วนแต่ไม่สนใจเขา ก็รีบหดคอลง ไม่กล้าที่จะพูดมากอีก ใบหน้าของเจี่ยนอันอันเต็มไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย แล้วพูดกับขอทานทั้งหมดนี่ “พวกเจ้าหากว่าภายหน้ายังกล้ามายั่วยุเฉียวอี้กับแม่ของเขาอีก ก็อย่ามากล่าวโทษที่ข้าลงมือโหดร้าย!”ขอทานทั้งหลายถูกรอยยิ้มของเจี่ยนอันอันทำให้ตกใจกลัวเข้ามีคนพูดเสียงกระซิบออกมา “ยังมัวยืนอยู่ทำไมอีก รีบวิ่งหนีเข้า!”ขอทานคนอื่นๆ เมื่อได้ยินเข้า ก็รีบหมุนกายวิ่งหนีไปทันทีไม่มีใครคิดจะไปตรวจดูสหายคนที่ถูกเตะกระเด็นไปเมื่อเห็นว่าพวกเขาหนีไปหมดแล้ว เฉียวอี้ถึงได้กล้าที่จะเดินออกมาจากด้านหลังของเจี่ยนอันอันเขาโบกมือให้เจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิง “ขอบคุณผู้มีพระคุณทั้งสองท่านที่ลงมือช่วยเหลือ”เสื้อผ้าของเขาในที่สุดก็สามารถปกป้องเอาไว้ได้แล้ว ต่อไ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 518
ฉู่จวินสิงกระแอมออกมาเบาๆ หยุดความคิดวุ่นวายนั่นของเหยียนอวี่เสียเขารู้สึกได้ว่าสายตาของเหยียนอวี่ที่ใช้มองเจี่ยนอันอันนั้น เหมือนว่าจะมีความรู้สึกบางอย่างอยู่ในนั้นนี่ทำให้เขายิ่งมองในใจก็ยิ่งไม่มีความสุขเจี่ยนอันอันยกมือออก พูดออกมาอย่างเรียบเฉย “ดูเหมือนว่าหลายวันมานี้เจ้าจะกินยาตรงตามเวลา ร่างกายเองก็ดีขึ้นกว่าแปดส่วน”“กินยาต่อไปเหมือนกับก่อนหน้านั้น ผ่านไปอีกสามวัน อาการป่วยของเจ้าก็จะหายดีแล้ว”เมื่อได้ยินว่าร่างกายของเขากำลังจะฟื้นตัว ใบหน้าของเหยียนอวี่ก็เผยรอยยิ้มกว้างออกมาทันทีขอเพียงแค่ร่างกายของเขาฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ได้ เขาก็สามารถขอร้องพี่สาว ให้นำเขาไปพบเจี่ยนอันอันที่หมู่บ้านชิงสุ่ยได้หลายวันมานี้เขาครุ่นคิดทั้งกลางวันกลางคืน หวังว่าจะสามารถพบกับเจี่ยนอันอันได้โดยเร็ววันบางทีความคาดหวังของเขาที่ได้รับความโปรดปรานจากสวรรค์ วันนี้เจี่ยนอันอันถึงได้มาเยี่ยมเขา“แม่นางเจี่ยน พี่สาวข้าไปซื้ออาหารในตลาด พวกท่านจะอยู่กินข้าวด้วยกันแล้วค่อยไปหรือไม่?”เจี่ยนอันอันเมื่อได้ยินว่าเหยียนซวงไปตลาด ทว่านางเพิ่งจะกลับมาจากตลาด กลับไม่พบเหยียนซวงหรือว่า ในอำเภอไถหยางน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 519
คนกลุ่มนั้นสวมชุดเครื่องแบบทางการ แล้วจับตัวนางไปโดยไม่อธิบายใดนางไม่ได้ทำอะไรผิดไป แน่นอนว่าย่อมไม่ตามคนกลุ่มนั้นไปเพราะเหตุนี้จึงมีเรื่องทะเลาะกับคนกลุ่มนั้นขึ้นมาคนที่เป็นผู้นำพูดว่าเหยียนซวงขโมยเงินพวกเขาไป บอกว่าไม่ว่าจะอย่างไรก็จะนำนางไปแน่นอนว่าเหยียนซวงย่อมปฏิเสธออกมา แล้วต่อสู้กับพวกเขาขึ้นมาทว่าถึงแม้ว่านางจะมีวรยุทธ์ ทว่าสองมือก็ยากที่จะต่อสู้กับสี่มือคนกลุ่มนั้นอาศัยที่มีคนมาก ในมือก็ยังมีมีดอยู่ จึงได้ทุบตีนางจนกลายเป็นเช่นนี้ภายหลังเจ้าของแผงลอยบอกว่า เงินของคนกลุ่มนั้นถูกคนผู้อื่นขโมยไป พวกเขาถึงได้หยุดมือลงเหยียนซวงพูด สองมือกำแน่นเป็นหมัด“เจ้าหน้าที่อะไรกัน ข้าว่าพวกเขาล้วนแต่แสร้งปลอมตัว”“หากว่าให้ข้าได้พบกับพวกเขาอีก ข้าจะต้องไม่ปล่อยพวกเขาไปแน่”เหยียนซวงพูดขึ้น พร้อมกัดฟันเจี่ยนอันอันเข้าใจแล้ว ว่าคนกลุ่มนั้นจะต้องเป็นทั้งสามคนที่ถูกฉู่จวินสิงเตะกระเด็นออกไปดูเหมือนว่าพวกเขาตามหาตนเองไม่พบ ก็เลยระบายความโกรธลงไปที่เหยียนซวงเพียงแต่นางสับสนอยู่มาก ในตอนที่นางกลับมาจากตลาดนั้น ไม่เห็นแม้แต่เงาของเหยียนซวง“ข้าเองก็ไปตลาดมา ทำไมถึงได้ไม่พบเ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 520
บางทีคนในภาพเหมือน ดูไม่เหมือนกันกับเจ้าของเดิมมากนักในตอนที่เจ้าหน้าที่เหล่านั้นผ่านรถม้าไป ยังเหลือบมองมายังทางด้านของทั้งสองคนพวกเขาเพียงแค่ขมวดคิ้วออกมา แล้วรีบวิ่งจากไปสายตาเฉียบแหลมของเจี่ยนอันอันมองเห็นว่า ในมือของเจ้าหน้าที่ที่เป็นผู้นำนั้น กลับมีภาพเหมือนสองรูปของนางกับฉู่จวินสิง วาดไปอย่างน่าเกลียดเป็นอย่างยิ่งโดยเฉพาะภาพเหมือนของนาง ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยกระ ดวงตาข้างหนึ่งยังเอียงอีกด้วยหากว่าด้านบนนั้นไม่ได้เขียนชื่อของนางกับฉู่จวินสิงเอาไว้ เจี่ยนอันอันก็คงจะคิดว่าภาพบนนั้นคือผู้อื่นแล้ว“โอ้ ใครกันที่วาดภาพนี้ ถึงกับวาดพวกเราสองคนได้น่าเกลียดเช่นนี้ คนที่วาดภาพเหมือนนี้ เกรงว่าคงจะใช้เท้าวาดสินะ”นางคิดถึงที่ก่อนหน้านั้นถูกกู้มั่วหลีขังเอาไว้ในห้องลับนั้น กู้มั่วหลีบอกว่าด้านนอกนั้นยังมีคนกำลังตามจับนางอยู่อาศัยภาพเหมือนนี่ แล้วใครจะเชื่อมโยงนางกับคนในภาพเหมือนนี้ได้?นอกจากคนผู้นั้นเป็นอัจฉริยะ!ฉู่จวินสิงเมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจที่เจ้าหน้าคอยตามจับนาง ยังคงล้อเลียนคนในภาพเหมือนนั่นมุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ความตึงเครียดในใจก็หายไปเขากลับไม่ก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 521
“เฉินหย่งเหนียน ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าเจ้ายังไม่ไสหัวลงมาอีก ข้าจะทำให้เจ้าเลือดสาดหอประตูเมือง!”เจี่ยนอันอันประกาศกร้าวไปทางเฉินหย่งเหนียนเฉินหย่งเหนียนตกใจจนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง รีบร้อนลงมาจากหอประตูเมืองทหารคนอื่นๆ ก็วิ่งตามลงมาด้วยเช่นกันพวกเขาล้อมเจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงเอาไว้ แต่ไม่กล้าก้าวเข้ามาอีกแม้ก้าวเดียวเฉินหย่งเหนียนเองก็ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดทุกครั้งที่เขามองไปทางเจี่ยนอันอัน ในใจมักรู้สึกหวาดหวั่นเขาเป็นทหารรักษาเมืองมานานหลายปีก็ไม่เคยหวาดกลัวผู้ใดมาก่อนทว่ายามอยู่ต่อหน้าเจี่ยนอันอัน เขากลับรู้สึกใจคอไม่สู้ดีเหมือนหนูเผชิญหน้ากับแมวกระนั้น“เจ้า พวกเจ้ามาทำอันใด?”อย่าบอกเขานะว่าฝ่ายตรงข้ามจะออกไปนอกเมืองเจี่ยนอันอันแค่นหัวเราะแล้วเอ่ยว่า “เฉินหย่งเหนียน ข้าขอถามเจ้า ก่อนหน้านี้เจ้ารับเงินของหนิงเจิ้นใช่หรือไม่?”เฉินหย่งเหนียนคิดไม่ถึงว่าเจี่ยนอันอันจะรู้จักหนิงเจิ้นส่วนเรื่องที่เขารับเงินหนิงเจิ้น มีเพียงเขากับหนิงเจิ้นสองคนที่รู้เจี่ยนอันอันไปได้ยินเรื่องนี้มาจากไหน หนิงเจิ้นบอกนางอย่างนั้นหรือ?เห็นเฉินหย่งเหนียนไม่พูดจา เจี่ยนอันอันย่อมรู้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 522
เจี่ยนอันอันได้ยินแล้วก็หัวเราะ ริมฝีปากนางเผยอขึ้นเล็กน้อย “เจ้าไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร ข้าจะไปคุยเรื่องนี้กับขุนนางฝ่ายราชเลขาธิการเอง ถึงตอนนั้นจะรอดูว่าเจ้าจะอธิบายเรื่องนี้กับขุนนางฝ่ายราชเลขาธิการอย่างไร”เจี่ยนอันอันว่าแล้วก็หันหลังเตรียมจากไปเฉินหย่งเหนียนหัวใจกระตุกวูบ เขารู้ว่าขุนนางฝ่ายราชเลขาธิการจัดการเรื่องต่างๆ อย่างโหดเหี้ยมถ้าปล่อยให้ขุนนางฝ่ายราชเลขาธิการทราบเรื่องจริงๆ เขาคงต้องหัวหลุดจากบ่าแน่แล้ว“ท่านช้าก่อน พวกเรามาคุยกันดีๆ ดีกว่า”เฉินหย่งเหนียนรีบส่งเสียงรั้งเจี่ยนอันอันเจี่ยนอันอันเลิกคิ้ว นางหันกลับมาอย่างช้าๆ รอยยิ้มเย็นชาประดับอยู่บนใบหน้าเฉินหย่งเหนียนกัดกรามกรอด สุดท้ายก็พูดว่า “ใช่ ข้ายอมรับว่ารับเงินหนิงเจิ้น”“แต่ข้าแค่ให้ทหารเปิดประตูเมืองแล้วปล่อยเขาออกไป เรื่องนี้คงไม่ถึงกับต้องทำให้ข้าหัวหลุดจากบ่าหรอกกระมัง”เจี่ยนอันอันยิ้มเย็นเอ่ยว่า “ถ้าเจ้าร่วมมือกับข้า ข้าสามารถรับประกันว่าเจ้าจะไม่หัวหลุดจากบ่า”“ถ้าเจ้าไม่อยากร่วมมือกัน ข้าสามารถทำให้หัวกับตัวเจ้าแยกกันอยู่ได้ตอนนี้เลย”เจี่ยนอันอันกล่าวพลางเลิกคิ้วเฉินหย่งเหนียนย่อมรู้ว่าตนเ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 523
เฉินหย่งเหนียนเปิดประตูเมืองเป็นช่องขนาดพอให้คนหนึ่งคนออกไปได้ ให้เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงออกไปหลังคนทั้งสองออกไปแล้ว เขาก็รีบปิดประตูเมืองเจี่ยนอันอันออกไปนอกเมืองแล้วก็รู้สึกว่าอากาศข้างนอกนั้นสดชื่นกว่าในเมืองมากนักนางกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็เห็นว่าเหมือนมีคนปลูกกระโจมเรียบง่ายหลังหนึ่งไว้บริเวณที่ค่อนข้างห่างไกลจากประตูเมืองเห็นที ยามนี้คนที่เฝ้าอยู่นอกเมืองผู้นั้นคงพักอยู่ที่นั่นเองขณะที่ก่อนหน้านี้ พวกแม่นมหลี่กับเตียวเฉียงก็ไม่ได้ข้อมูลที่มีประโยชน์อันใดจากการจับตามองกวนซินต่อให้หนิงเจิ้นออกมารายงานคนที่เฝ้าอยู่ตรงนั้น เกรงว่าก็คงไม่ได้นำข่าวอันใดออกมาด้วยเกรงว่าขณะนี้คนผู้นั้นคงกำลังรอข่าวจากหนิงเจิ้นอยู่คนทั้งสองก้าวไวๆ ตรงไปทางกระโจมหลังนั้นฝีเท้าของพวกเขาแผ่วเบายิ่ง ไม่ก่อให้เกิดเสียงดังแม้แต่น้อยยามนั้น คนสองคนที่เฝ้าอยู่ในกระโจมกำลังสนทนากันอยู่หนึ่งในนั้นกล่าวว่า “ผู้บัญชาการหนิงบอกว่าสองวันนี้จะออกมานอกเมืองอีกครั้ง คราวนี้เขาคงจะนำข่าวที่มีประโยชน์ออกมาได้เสียทีกระมัง”อีกคนกล่าวว่า “เรื่องกวนซิน ข้าไม่สนใจเลยสักนิด ข้าแค่อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับเยียน
최신 챕터
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 827
และไม่นานเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ร่างกายเริ่มมีอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาว กระดูกและข้อต่อค่อยทวีความเจ็บปวดรุนแรงขึ้นเสียงร้องของเขาดังยิ่งกว่าเมื่อครู่หลายเท่าตัว แต่หัวหน้าผู้คุมและลูกน้องต่างไม่เห็นยาพิษที่เจี่ยนอันอันโยนออกไป จึงเห็นการกู่ร้องของเฝิงซานกวงเป็นเพียงการขัดขืนครั้งสุดท้ายเท่านั้นแม้พวกเราจะรู้ดีว่า เฝิงซานกวงเป็นญาติกับเจ้าเมืองตานแต่เมื่อท่านเจ้าเมืองออกคำสั่งมาแล้ว พวกเขาก็ย่อมต้องปฏิบัติตามพวกเขาคุมตัวเฝิงซานกวงไปยังห้องลงทัณฑ์ พร้อมจับมัดไว้กับม้านั่งตัวหนึ่งผู้คุมสองคนยกไม้พลองขึ้น พร้อมฟาดลงที่สะโพกเฝิงซานกวงอย่างแรง“อ๊าก โอ๊ย โอ๊ย!”เดิมทีร่างกายก็เจ็บปวดอยู่แล้ว ยังมาถูกโบยซ้ำอีกเฝิงซานกวงเจ็บเสียจนเสียงร้องโหยหวนราวกับหมูโดนเชือดไม่นานก็โบยครบยี่สิบไม้ พร้อมกับสะโพกเฝินซานกวงซึ่งยับเยินไม่เป็นชิ้นดีเลือดไหลซึมออกมาจนเปื้อนเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นเจี่ยนอันอันตามมายังห้องลงทัณฑ์ มองลอดหน้าต่างเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตาและบัดนี้เฝิงซานกวงได้หมดสติไปแล้ว เสื้อผ้ายังเปื้อนด้วยเหงื่อเย็นที่โซมกายนางพอใจเป็นอย่างมากที่ผลออกมาเช่นนี้ จึงได้กล่าวต่อเจ้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 826
เฝิงซานกวงถลึงตาใส่เจี่ยนอันอัน พลางกล่าวแก้ตัว “ท่านอารอง ข้าไม่เห็นว่าแร่หินจะมีปัญหาอันใด”“หากแร่เหล่านี้มีพิษจริง แล้วข้าจะอยู่รอดปลอดภัยมาได้อย่างไร?”คำกล่าวนี้ย่อมทำให้เจ้าเมืองตานเกิดความกังขาเช่นกัน จึงมองไปยังฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอัน รู้สึกว่าคำพูดของสองคนนี้ ดูจะไม่ชอบมาพากลนักเจี่ยนอันอันยิ้มหยันพลางกล่าว “ท่านย่อมจะปลอดภัยแน่นอน เพราะรู้แต่แรกแล้วว่าแร่หินมีพิษ จึงกินยาป้องกันไว้ก่อนล่วงหน้า”เฝินซานกวงแอบสะดุ้งในใจ แต่ยังไม่คิดยอมรับว่าแร่หินมีพิษจริงจึงได้กล่าวแก้ตัวอีกครั้ง “เจ้าอย่าได้กล่าวเหลวไหล ข้าเคยกินยาถอนพิษเมื่อไหร่กัน”นี่ล้วนเป็นสิ่งที่เจ้าคิดเองเออเองทั้งเพ หวังนำมาซ้ำเติมให้ข้ามีโทษหนักมากขึ้น”เจี่ยนอันอันพอดูออกว่า เจ้าเมืองตานเริ่มคล้อยตามคำพูดเฝิงซานกวงบ้างแล้วนางจึงกล่าวต่อเจ้าเมืองตานว่า “หากท่านเจ้าเมืองไม่เชื่อคำพูดของข้า ก็ให้ส่งคนไปตรวจสอบที่เหมืองแร่ได้ เพื่อดูว่าข้าพูดถูก หรือเฝิงซานกวงพูดถูกกันแน่”เจ้าเมืองตานจึงรีบเรียกทหารในจวนมา พร้อมสั่งให้ไปตรวจสอบที่เหมืองแร่ไม่นานทหารผู้นั้นก็ได้กลับมา พร้อมรายงานว่าคนงานที่อยู่ในเหมือง ล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 825
ครั้นเจ้าเมืองตานได้ยินว่าฉู่จวินสิงมา หัวใจก็พลันหนักอึ้งเขาสาวเท้าออกไปจากคุกในทันที “รีบเชิญพวกเขาเข้ามา”องครักษ์ได้ยินเจ้าเมืองตานใช้คำว่าเชิญ ในใจก็คิดว่าฉู่จวินสิงจะต้องเป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่งเป็นแน่เขาไม่กล้าชักช้าจึงย้อนกลับไปโดยพลันเขากล่าวกับฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันอย่างนอบน้อม “ใต้เท้าของข้าเชิญพวกท่านเข้าไปข้างใน”ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันสาวเท้าเข้าไปในจวน โดยมีองครักษ์นำทางไปยังโถงใหญ่คนทั้งสองมาถึงบริเวณนอกโถงใหญ่ก็เห็นว่าเจ้าเมืองตานรออยู่ข้างในแล้วเจ้าเมืองตานรีบออกมาต้อนรับ เขาประสานมือกล่าว “ทั้งสองท่านมาที่จวนข้าได้อย่างไร เหมืองนั่นเกิดเรื่องอันใดขึ้นอีกอย่างนั้นรึ?”“เจ้าเมืองตานกล่าวไม่ผิด เหมืองนั่นเกิดเรื่องขึ้นแล้วจริงๆ”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้สองมือของเจ้าเมืองตานกำแน่นเขานึกแล้วเชียวว่าจะต้องเป็นเรื่องดีๆ ที่เฝิงซานกวงทำอีกแล้วเป็นแน่เจี่ยนอันอันบอกเรื่องที่แร่ในเหมืองมีพิษออกมาเจ้าเมืองตานได้ยินแล้วก็ยิ่งโมโหอย่างหนักเขามีหลานแบบนี้ได้อย่างไรกันนะ ถึงกับให้คนเหล่านั้นขุดแร่มีพิษเลยหรือนี่ถ้าไม่ใช่เพราะเฝิงซานกวงเป็นหลานของเขา เขาคงส
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 824
พวกลูกน้องต่างมองหน้ากัน ความงุนงงฉายเกลื่อนใบหน้าพวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดตนเองจึงไม่ถูกพิษหากไม่ใช่เพราะเจี่ยนอันอันเพิ่งพูดออกมาว่าแร่ของที่นี่มีพิษ พวกเขาก็คงยังไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำลูกน้องคนหนึ่งในจำนวนนั้นเอ่ยขึ้น “พวกข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ แต่ตอนแรกที่พวกข้ามาที่นี่เคยได้กินน้ำแกงปลาจี้ที่เจ้าเหมืองเฝิงทำ”“หรือจะเป็นเพราะน้ำแกงนั่น พวกข้าถึงได้ไม่ถูกพิษ?”ลูกน้องคนอื่นๆ ก็รีบร้อนพยักหน้าด้วยเช่นกัน“ใช่แล้ว วันแรกที่พวกข้ามาที่นี่ล้วนแต่ได้ดื่มน้ำแกงปลาจี้ไปหนึ่งถ้วย”“ข้าคิดออกแล้วเหมือนกัน ตอนที่ข้าซดน้ำแกงปลาจี้นั่นยังคิดอยู่เลยว่าเจ้าเหมืองเฝิงช่างใจกว้างนัก เพิ่งมาถึงก็ให้พวกข้าดื่มน้ำแกงปลาจี้ที่สดใหม่เช่นนี้ อาศัยน้ำแกงปลาจี้นี้ ข้าก็จะตั้งใจทำงานให้เขา”เจี่ยนอันอันมุ่นคิ้ว เมื่อครู่นางดมดูแล้ว พิษในแร่นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถถอนพิษได้ด้วยน้ำแกงปลาจี้ถ้วยเดียวเห็นทีเรื่องนี้คงต้องไปถามเฝิงซานกวงถึงจะรู้เรื่องในเมื่อแร่มีพิษ แต่เฝิงซานกวงและพวกลูกน้องล้วนแต่ปลอดภัยไม่ได้รับผลกระทบ แสดงว่าเขาจะต้องมีวิธีแก้พิษอยู่อย่างแน่นอนนา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 823
เจี่ยนอันอันขมวดคิ้วมุ่น นางมองไปทางซ่งไหล “ท่านเล่า จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร บ้านอยู่ที่ไหนด้วยเหมือนกันรึ?”ซ่งไหลส่ายหน้าเบาๆ “จำไม่ได้”เจี่ยนอันอันคว้าข้อมือซ่งไหลขึ้นมาจับชีพจรให้เขาในไม่ช้านางก็ได้ข้อสรุปคนเหล่านี้ทุกคนล้วนถูกพิษ ขณะที่พิษประเภทนี้จะทำให้คนที่ถูกพิษสูญเสียความทรงจำไปในชั่วพริบตาหลังจากที่นางปล่อยมือซ่งไหลก็สุ่มหยิบแร่ก้อนหนึ่งบนพื้นขึ้นมานางนำมาจ่อใต้จมูกดมดูก็ได้กลิ่นสกปรกจางๆ ที่แผ่ซ่านออกมาจากก้อนแร่ได้ในทันทีนางกล่าวกับฉู่จวินสิง “ถ้าข้าเดาไม่ผิด แร่ในเหมืองนี้ล้วนแต่มีพิษ”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้ทุกคนบริเวณนั้นล้วนสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวจากก้นบึ้งหัวใจที่พวกเขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร เป็นเพราะต้องพิษจากแร่พวกนี้อย่างนั้นหรือ?“พวกข้าควรทำอย่างไรดี ข้าไม่อยากตาย!”“ข้าก็ไม่อยากตายเหมือนกัน ข้าอยากไปจากที่นี่”“แม่นางได้โปรดปล่อยพวกข้าไปเถอะ ให้พวกข้าไปจากที่นี่เถอะนะ”คนงานเหมืองเหล่านั้นขอร้องเจี่ยนอันอันเสียงระงม หวังว่านางจะสามารถปล่อยพวกเขาไปซ่งไหลก็หวาดกลัวมากเช่นกัน เขาอยากไปจากที่นี่ ไม่อยากตายอยู่ในสถานที่แห่งนี้เจี่ยนอันอัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 822
ฉู่จวินสิงและซ่งไหลที่รออยู่ด้านนอกล้วนร้อนใจอย่างยิ่งโชคดีที่เจี่ยนอันอันออกมาอย่างรวดเร็ว ทั้งยังพาเด็กชายหนึ่งคนออกมาด้วยซ่งไหลรีบอุ้มเด็กชายออกมาข้างนอกเขากระซิบเรียกชื่อเด็กชายเบาๆ “หวายหมิง เจ้าฟื้นเร็วเข้า”เจี่ยนอันอันเห็นว่าซ่งไหลมีท่าทางเป็นกังวลอย่างมาก นางจึงบอกเสียงเบาว่า “เขาแค่สลบไปเท่านั้น ไม่ได้เป็นอันใดมาก”หลังจากที่นางพูดจบก็มุดเข้าไปในถ้ำอีกครั้งรอจนถึงตอนที่นางพาเด็กชายคนที่สองออกมาก็ถอดแว่นสายตากลางคืนออกแล้วนางกล่าวกับฉู่จวินสิงว่า “พวกเราออกไปจากที่นี่ก่อนค่อยคุยกัน”ฉู่จวินสิงพยักหน้าน้อยๆ แล้วอุ้มเด็กชายอีกคนขึ้นมาซ่งไหลอุ้มหวายหมิงตามเจี่ยนอันอันออกไปจากในเหมืองด้วยเช่นกันคนที่รออยู่ด้านนอกล้วนแต่ร้อนใจเป็นที่ยิ่งไม่รู้ว่าข้างในเป็นอย่างไรบ้างแล้วเมื่อพวกเขาเห็นพวกเจี่ยนอันอันออกมาก็พากันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเจี่ยนอันอันให้พวกเขาวางเด็กชายทั้งสองลงบนพื้นที่ว่าง นางหยิบถุงเข็มเงินออกมาจากในมิติแล้วฝังเข็มให้เด็กชายสองคนนั้นผ่านไปไม่นาน ในที่สุดเด็กชายทั้งสองก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาซ่งไหลเห็นว่าน้องชายทั้งสองของตนเองฟื้นแล้วก็คุกเข่าล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 821
แต่ไม่ว่าเขาออกแรงมากเท่าไรก็ไม่อาจผลักหินยักษ์ออกไปได้ก่อนหน้านี้ที่นี่ก็เคยเกิดการถล่มมาก่อน แต่ไม่ได้หนักหนาเท่าครั้งนี้หากยังไม่ช่วยคนข้างในออกมา เกรงว่าเด็กสองคนนั้นคงต้องจบชีวิตลงที่นี่จริงๆ แล้วเจี่ยนอันอันขมวดคิ้วมุ่น นางพลันก้าวออกมาบริเวณหน้าถ้ำแล้วออกแรงผลักหินยักษ์ก้อนนั้นแต่หินยักษ์หนักเกินไป นางผลักอยู่หลายทีแต่ก็ไม่สามารถทำให้หินยักษ์นั้นขยับเขยื้อนได้เลยฉู่จวินสิงก็รีบเดินเข้ามาหา เขาให้เจี่ยนอันอันถอยออกไปแล้วรวบรวมกำลังภายในฟาดฝ่ามือใส่หินยักษ์ก้อนนั้นอย่างหนักหน่วงครั้นฝ่ามือนั้นฟาดลงไป หินยักษ์ก้อนนั้นเพียงสั่นคลอนไม่กี่ที แต่ก็ไม่ได้ถูกกำลังภายในทะลวงไปได้ขณะที่ทุกคนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีนั่นเอง เจี่ยนอันอันพลันกวาดตามองคลังอาวุธในมิติครุ่นคิดว่าสามารถหยิบระเบิดออกมาจากในนั้นสักลูกได้หรือไม่โชคดีที่ตอนที่นางช่วยสองแม่ลูกสกุลเฉียวต่อกรกับเฝิงซานกวงก่อนหน้านี้ คลังอาวุธได้เลื่อนขั้นอย่างเงียบๆคำประกาศปรากฏขึ้นในมิติ : [ระดับคลังอาวุธ 50 สามารถหยิบอาวุธได้สองชนิด]เจี่ยนอันอันนึกยินดี นางรีบบอกให้ทุกคนหลบไปนอกเหมือง แม้แต่ฉู่จวินสิงก็ให้ออกไปจากตร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 820
เจ้าเมืองตานประสานมือต่อเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิง “เรื่องราวได้จบลงแล้ว ข้าน้อยคงต้องขอกลับจวนไปไต่สวนเรื่องนี้ต่อ ขอลาแต่เพียงเท่านี้”เจี่ยนอันอันประสานมือตอบเช่นกัน “ท่านค่อยๆ เดิน ไม่ส่งแล้ว อย่างไรคงต้องรบกวนท่านให้ความเป็นธรรมแก่เรื่องนี้”“ข้าน้อยทราบดี” เจ้าเมืองตานกล่าวพลางขึ้นรถม้าไปพร้อมกับถอนหายใจหนักหน่วงอีกครั้งเหตุใดเขาจึงมีหลานชายที่ชอบก่อเรื่องนี้เช่นนี้หนอ? ช่างไม่ยอมปล่อยให้เขาได้อยู่สบายบ้างเลยรอจนเจ้าเมืองตานจากไปแล้ว เจี่ยนอันอันจึงหันมามองเหล่าบริวารของเฝิงซานกวงอีกครั้งซึ่งทุกคนต่างก็รู้ว่า ยามนี้ในเหมืองได้เปลี่ยนเจ้าของใหม่แล้วพวกเขาจึงไม่กล้าทำส่งเดชอีก ได้แต่ก้มหน้าก้มตายืนนิ่งอยู่เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเย็นชา “พวกเจ้ามัวยืนเซ่อหาอันใดอีก ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเฝิงซานกวงอีกแล้ว แต่ละคนจงรีบไสหัวไปให้พ้น”“หากวันหน้าข้าได้รู้ว่า พวกเจ้ากลับมาก่อเรื่องที่นี่อีก ข้าจะให้มีจุดจบเช่นเดียวกับเฝิงซานกวง”บรรดาลูกน้องเฝิงซานกวงเห็นว่าบัดนี้คงได้ตกงานเป็นแน่แท้ต่อไปจะรับเงินใต้โต๊ะคงไม่มี ยิ่งอย่าหมายว่าคิดลักขโมยแร่หินในเหมืองออกไปขายบ้างจึงต่างพากัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 819
แต่เรื่องนี้หากจะว่าไป ก็ล้วนเป็นความผิดของเฝิงซานกวงหากเขามิได้แอบใช้แรงงานเด็ก เจี่ยนอันอันก็ไม่อาจใช้เพียงหนึ่งร้อยตำลึง มาซื้อเหมืองแร่แห่งนี้ได้ไม่ทันรอให้เจ้าเมืองตานได้กล่าวตอบ เฝิงซานกวงกลับโมโหขึ้นก่อน “นังตัวดี อย่าถือว่าเคยเป็นอดีตชายาเยียนอ๋องมาก่อน ก็จะใช้เงินเพียงหนึ่งร้อยตำลึงมาซื้อเหมืองของข้าได้”“ขอบอกให้รู้ เหมืองแห่งนี้ข้าเป็นคนขุดขึ้นเอง จะไม่มีวันยอมขายให้เจ้าเด็ดขาด”เจี่ยนอันอันมองหน้าเฝิงซานกวงด้วยแววตาดูหมิ่น สีหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน“ฟังนะเฝิงซานกวง บัดนี้เจ้ากลายเป็นนักโทษแล้ว มีสิทธิ์อันใดมาเพ้อเจ้อไร้สาระกับข้าอีก”เฝิงซานกวงโกรธจนสุดจะทนไหว พลันกระอักโลหิตออกจากปากทันทีพร้อมพาเอาฟันหน้าสองซี่ที่ถูกต่อยร่วงเมื่อครู่นี้ออกมาด้วยเจ้าเมืองตานรู้ดีว่าไม่อาจสู้เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงได้ อีกทั้งเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของเฝิงซานกวงจริงว่าตามกฎหมายแล้ว เมื่อเฝิงซานกวงทำผิดเช่นนี้ เหมืองของเขาก็ควรจะถูกทางการยึดคืนดังนั้นเจี่ยนอันอันจึงได้มาพูดกับเขา ว่าจะขอซื้อเหมืองแห่งนี้ไว้เองอีกทั้งเฝิงซานกวงก็ไม่มีสิทธิ์ชอบธรรม ที่จะยับยั้งการซื้อขายของ
