บทที่ 15

พอโดนพ่อเฒ่าเซียวตวาดนางลี่อี้จูถึงกับหน้าดำหน้าแดงเพราะว่ากลัวคำขู่ของสามีว่าจะให้ใบหย่าตอนที่นางพาลูกชายสะใภ้ใหญ่รวมถึงหลานสุดที่รักทั้งสองคนมาที่บ้านรองเซียว ได้แต่ยืนกัดฟันข่มความโกรธที่มีพอโดนสามีเอาจริงนางก็กลัวเพราะว่าสามียอมนางตั้งแต่ที่รับเอาบุตรชายของน้องสาวมาเลี้ยง เขาก็ไม่ยุ่งเรื่องที่นางเลี้ยงเซียวอี้ถังมาตามที่สัญญาเอาไว้จนถึงวันนี้ที่สามีถึงกับออกปากบอกจะหย่าให้นางถ้ายังไม่เลิกราจากบ้านรองอีก

พอหัวหน้าหมู่บ้านลงที่หนังสือตัดขาดเพิ่มเสร็จจึงยื่นให้พ่อเฒ่าเซียวเก็บไว้เป็นหลักฐานกับบ้านรองเซียวคนละใบ

     "เดี๋ยวข้าจะกลับไปที่บ้านแล้วเขียนลงเพิ่มให้แล้วจะเอามาให้ลงชื่อในวันพรุ่งนี้ด้วยเลยเอาละทุกคนนี้ก็มืดค่ำแล้วกลับบ้านไปพักผ่อนกันได้แล้วพรุ่งนี้ต้องมาช่วยนังหนูเย่วเย่วเพาะปลูกเมล็ดผักอีก"   พอหัวหน้าหมู่บ้านพูดจบชาวบ้านต่างก็แยกย้ายกันเดินทางกลับบ้านใครบ้านมัน

"ข้ากลับบ้านก่อนละนังหนูเย่วเย่วพรุ่งนี้ข้าจะพาคนมาช่วยปลูกผักช่วยอีก"  ก่อนที่จะหันไปหาตาเฒ่าเซียวที่ยืนดูลูกชายคนรองที่ตอนนี้ลูกกับภรรยากำลังพาเข้าบ้าน

"เจ้ารองพ่อขอโทษนะลูกที่ไม่ได้ช่วยอะไรลูกได้เลยตลอดเวลาหลายสิบปีมานี้"   เซียวอี้ถังที่กำลังหันหลังจะกลับเข้าบ้านจึงกลับมามองหน้าของบิดาที่พาตัวเขามาที่บ้านใหญ่เป็นลูกอีกคนจึงตอบกลับไปว่า

"ข้าจะไม่โกรธท่านพ่อหรอกขอรับที่ผ่านมาถ้าไม่ได้ท่านพ่อข้าคงจะตายไปแล้ว ข้าจะถือว่าข้าได้ตอบแทนบุญคุณพวกท่านจนเพียงพอแล้วต่อจากนี้ข้าจะขอทำเพื่อครอบครัวของข้าจริงๆสักที ข้าไม่โทษท่านพ่อแต่นับจากนี้อย่าให้ภรรยาของท่านมาหาเรื่องครอบครัวของข้าอีกและข้าจะยึดตามใบตัดขาดทันทีต้องจ่ายตำลึงทันที่ถ้าผิดสัญญา"  เซียวอี้ถังตอบบิดาที่เลี้ยงตัวเองมา

"ได้ขอเพียงลูกยกโทษให้พ่อก็พอแล้วเจ้ารองสิ่งพ่อพ่ออยากพูดพ่อก็ได้พูดไปหมดแล้วถึงยังไรพ่อก็ยังรักลูกเหมือนเดิม"  พ่อเฒ่าเซียวพูดจบก็หันหลังจะเดินออกไปจะบ้าลูกชายคนรองไปด้วยใจเจ็บปวด

แล้วพูดเสียงเย็นกับลูกชายคนโตรวมถึงหลานกับภรรยา 

  "ยังไม่ไสหัวกันกลับบ้านอีกหรืออย่าให้ข้าหมดความอดทนข้าจะตัดขาดพวกแกทุกคนออกจากบ้านของข้าเลย" เซียวจิ้นหูที่ได้ยินเสียงบิดาพูดขึ้นก็จูงบุตรชายเดินนำหน้าบิดาหลิ้วก่อนเลย

ส่วนนางเซียวอี้จูที่ได้สะใภ้พยุงกับหลานสาวไม่กล้าพูดอะไรอีกเพราะกลัวจะเสียตำลึงเพราะหัวหน้าหมู่บ้านเดินรั้งท้ายกับพวกผู้ชายอีกนับสิบคน ส่วนพวกผู้หญิงเดินไปก่อนหน้าที่ลุงผู้ใหญ่บ้านบอกแล้วแต่ก็มองหน้าบ้านนางด้วยความเกลียดชังก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกไป เย่วเย่วจึงทำหน้ากวนๆส่งไปให้ย่าจอมปลอมส่งสายตาเยาะเย้ยให้ทั้งสามคนมหาภัยไปที่ขู่ว่าจะเอาเรื่องเซียวอี้หลิงแต่จะเอาคืนทีหลังก็ยังไม่สาย

ในเมื่อรู้แล้วว่าไม่ใด้เป็นหลานในใส้เย่วเย่วจะเอาคืนทีหลังแก้แค้นสิบปีก็ยังไม่สาย 

 

พอทุกคนกลับไปจนหมดนางจึงเดินไปปิดประตูลงดานอย่างเรียบร้อยก่อนที่จะเดินตามหลังพ่อแม่พี่ชายเข้าบ้านไป เย่วเย่วเดินไปเก็บของเข้ามิติหมดแล้วก็พาครอบครัวเข้าไปมิติด้วยเลยพอเข้ามาในมิติแล้วจึงได้มีโอกาสพูดกันท่านแม่ที่จับมือท่านพ่อที่นั่งเสียใจที่ได้รับรู้ความจริงเรื่องมารดา และมีพี่ใหญ่นั่งอีกข้างเย่วเย่วนั่งลงข้างมารดาและฟังที่ทุกคนจะคุยกัน

"ท่านพี่อย่าเสียใจไปเลยนะเจ้าคะดีแล้วที่วันนี้ท่านพ่อยอมพูดความจริงไม่อย่างนั้นคนอย่างภรรยาของท่านพ่อคงจะมาหาเรื่องครอบครัวของเราต่อไปอีกเรื่อยๆ"

"จริงด้วยเจ้าค่ะท่านพ่อต่อจากนี้พวกเราจะมีแต่สี่คนพ่อแม่ลูกเรามาสร้างครอบครัวของพวกเราให้พวกเขากระอักเลือดตายไปเลยเจ้าค่ะ ข้าจะยังไม่ทำอะไรตอนนี้หรอกเจ้าค่ะแต่จะให้บทเรียนให้กับทุกคนที่ทำร้ายบ้านของพวกเราให้รู้สึกอยากจะบ้าตายไปเลย นี้คงจะแทบเต้นที่เห็นคนมาช่วยทำงานที่บ้านของพวกเรามากมาย และชวดเนื้อหมูป่าไปตั้งใจจะมาบังคับเอาให้ได้แต่ก็ดีที่ท่านปู่ตัดสินใจบอกความจริงถึงแม้จะบอกช้าเท่าอายุของท่านพ่อก็เถอะ"     ตามเย่วเย่วปลอบใจท่านพ่อของตัวเอง

"ข้านั้นดีใจยิ่งนักขอรับที่ได้รู้ว่าท่านพ่อไม่ใช่ลูกท่านท่านปู่กับหญิงใจร้ายคนนั้นที่ทำร้ายครอบครัวของพวกเรามาหลายสิบปี"     เซียวอี้เหอพูดด้วยความโล่งใจท่านพ่ออย่าเสียใจไปเลยนะขอรับลูกชายปลอบใจบิดา

"พ่อไม่ได้เสียใจแล้วละลูกเพราะพ่อได้เสียใจมากในวันที่พ่อตกเขากับเย่วเย่วโดนผลักตกน้ำปางตาย แต่คนที่พ่อเรียกแม่ทั้งชีวิตจะเข้าข้างแต่บ้านใหญ่ขับไล่ตัดขาดพวกเราเหมือนไม่ใช่คน วันนี้พ่อเข้าใจแล้วที่แท้พ่อไม่ใช่ลูกชายของพวกเขานี้เองนับตั้งแต่วันนี้พวกเราสี่คนพ่อแม่ลูกคือครอบครัวของพ่อที่เหลือ พ่อจะโทษท่านปู่ก็ไม่ได้เพราะคำสัญญามันค้ำคอท่านจึงปิดตาข้างหนึ่งให้นางเลี้ยงพ่อมาจนเติบใหญ่ พ่อได้ตอบแทนบุญคุณนางไปหมดแล้วสำหรับท่านปู่ลูกอย่าทิ้งท่านเลยนะถ้าท่านมาขอความชวยเหลือให้ช่วยเพียงท่านปู่แค่คนเดียวคนพวกนั้นพ่อไม่นับญาติกับพวกเขาอีก"

เซียวอี้ถังบอกกับลูกและภรรยาที่นั่งให้กำลังใจข้างกายในวันที่เจ็บปางตายมีเพียงลูกเมียคอยเคียงข้างตัวเขาเท่านั้น

"เจ้าค่ะ/ขอรับท่านพ่อ"

"พวกข้าจดจำเอาไว้แล้วท่านพ่อทำใจให้สบายเถิดขอรับ น้องเล็กเราเข้าครัวไปทำมื้อค่ำกกันเถอะให้ท่านพ่อได้พักผ่อนกับท่านแม่"      เซียวอี้เหอชวนน้องสาวเข้าครัวปล่อยให้ท่านแม่ปลอบใจท่านพ่อต่อจากพวกตน

"เจ้าค่ะพี่ใหญ่วันนี้ข้าจะย่างกุ้งจิ้มน้ำจิ้มรสเด็ดรับรองอร่อยชัวร์ "   เย่วเย่วบอกก่อนจะเดินตามพี่ชายเข้าครัวไปสองสามีมองภรรยามองลูกทั้งสองคนเดินเข้าครัวไปแล้วจึงยิ้มให้กัน ก่อนที่เซียวอี้ถังจะดึงภรรยามากอดสองสามีลุกขึ้นจูงมือกันเข้าไปในห้องปลอบใจกันตามประสาสามีภรรยาที่รักกันเข้าใจมาจนถึงทุกวันนี้ ตอนนี้ร่างกายของเซียวอี้ถังนั้นหายดีมาได้สองอาทิตย์ตั้งแต่ที่ได้ดื่มน้ำของพุวิเศษของลูกสาวคนเล็ก ส่วนภรรยาก็ไม่อยากให้สามีคิดมากเรื่องมารดาที่เสียชีวิตไปเหลือเพียงหยกที่ท่านพ่อนำมาให้ในวันที่โดนตัดขาดจากบ้านใหญ่ ถ้ามีวาสนาคงจะต้องรู้ว่าบิดาคือใครอย่างแน่นอนสองสามีภรรยานอนกอดกันคุยเรื่องที่ผ่านมาและจะทำให้ชีวิตต่อไปในวันข้างหน้ามีแต่ความสุขเพราะมีลูกที่ดีคอยให้กำลังใจ

สองพี่น้องที่ช่วยกันย่างกุ้งที่จับลงมาจากบนเขาพี่ชายก่อไฟให้น้องสาวแล้วก็ไปล้างเครื่องในหมู่ซ้ำอีกรอบต่อจากชาวบ้านที่ช่วยกันล้างแล้วก่อนจะยกมาให้น้องสาวตุ๋นต่อ หลังจากที่ทำทุกอย่างในครัวหมดแล้วสองพี่น้องจึงยกอาหารไปขึ้นโต๊ะไปตามพ่อแม่มากินมื้อค่ำและฉลองกันเล็กๆในครอบครัวของนางจนอิ่มแปล้จึงแยกย้ายกันไปนอนพักนางที่เอายาบำรุงให้บิดากินกับท่านแม่รับรองว่าคนทั้งคู่จะต้องตื่นมาด้วยความสดชื่นอย่างแน่นอนหึๆ