FAZER LOGINCompartilhar
ตอนที่2 เมื่อมาแล้วก็ต้องอยู่
Última atualização:
2025-09-19 16:33:54ตอนที่2
เมื่อมาแล้วก็ต้องอยู่
เพียงเปิดประตูจื่อเวยก็ได้ยินเสียงคลื่นน้ำทะเลที่กระทบกับตัวเรือเป็นจังหวะ สายลมพัดโชยเย็นผ่านใบหน้ารูปไข่ ผิวที่ขาวเนียนระเอียด ดวงตากลมโตสีดำแวววาวขึ้นมาทันที เมื่อทอดมองภาพตรงหน้า
ท้องฟ้าสีครามสดใสตัดกับสีฟ้าครามของผืนน้ำกว้างใหญ่จนสุดสายตา ดวงอาทิตย์สีทองค่อยๆลับขอบฟ้า ภาพที่ปรากฏตรงหน้าช่างงดงามราวกับภาพวาด
ความจริงสินะ!
นี้ฉันย้อนเวลามาที่นี้ได้ยังไงกัน“คุณหนูอย่าเดินไปใกล้ขอบเรือนักสิเจ้าคะ ลมยิ่งแรงเดี๋ยวพัดตกลงไปนะเจ้าคะ” ถิงถิงจับที่ชายเสื้อของจื่อเวยไม่ปล่อย
“ไม่ตกหรอก ลมแค่นี้”
“กันไว้ก่อนดีกว่านะเจ้าคะ” ดวงหน้าที่แสดงออกมาว่าเป็นห่วงอย่างชัดเจนของถิงถิง ทำให้จื่อเวยยอมถอยออกมาเล็กน้อย
“พอใจหรือยัง”
“ออกมาอีกนิดจะดีกว่านี้เจ้าคะ”
“พอแล้ว คนทั้งคนนะ จะปลิวง่ายๆเลยหรือไงกัน”
“คุณหนูตัวเล็กนิดเดียวเองนะเจ้าคะ แค่ลมพัดก็ล้มได้แล้ว”
“บ้าน่า!”
“อะไรนะเจ้าคะ”
“ไม่มีอะไร”
จริงด้วย ยัยหานลี่อินนี้มีหน้าตาเป็นยังไงกันนะ? “ถิงถิงมีกระจกไหม?”
“มีสิเจ้าคะ อยู่ในห้อง ทำไมหรือเจ้าคะ”
“ไม่มีอะไร” เดี๋ยวค่อยเข้าไปดูละกัน “นั้นเค้าทำอะไรกัน”
จื่อเวยชี้นิ้วไปที่คนงานทาสในเรือที่จัดการขนของ เตรียมของเพื่อขนลงเมื่อถึงที่หมาย
“ของที่ต้องส่งไปขายไงเจ้าคะ คนงานพวกนั้นกำลังเริ่มเตรียมของ เพราะใกล้ถึงซวนชีแล้ว นี้คุณหนูลืมไปหมดแล้วจริงๆเหรอเจ้าคะ” ถิงถิงยังคงถามซ้ำ
“ก็ลืมหมด จะให้ทำยังไงละ”
“ไม่ได้แล้วอย่างนี้ พอถึงที่ซวนชีข้าต้องพาคุณหนูไปพบท่านหมอแล้ว”
“แล้วแต่...” จื่อเวยทำท่าทีไม่ใส่ใจ เพราะเธอรู้ดีว่าหากพูดหรืออธิบายอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์
จื่อเวยหันหน้ากลับไปมองที่ทะเล เธอไม่อยากจะสนใจใครเพราะแค่เรื่องที่ตัวเองต้องพบเจอก็หนักพอแล้ว
ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ หลังจากลงเรือใหญ่นี้ไปจะต้องเจออะไรอีก พระเจ้า!ฉันอยากจะกระโดดลงน้ำนี้แล้วตายอีกรอบจริงๆ เฮ่ย!
“ถิงถิงนั้นอะไร” จื่อเวยมีท่าทีตกใจขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเธอมองลงไปที่ใกล้ท้องเรือแล้วเจอกับอะไรไม่รู้ที่มีลักษณะละม้ายคล้ายกับคน
“อะไรเจ้าคะ” ถิงถิงชะเง้อหน้ามองไปทางที่จื่อเวยชี้บอก
“เห็นไหมถิงถิง”
“นี้! นี้! คนหรือเปล่าเจ้าคะคุณหนู” ถิงถิงทำท่าทางตกใจออกมาอย่างชัดเจน
คนงานทาสที่อยู่ใกล้ต่างก็มามุงดูด้วยเช่นกัน และสวีห้าวเองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย
“คุณหนูข้าว่าท่านกลับไปที่ห้องพักเถอะขอรับ”
“ไม่! รีบลงไปช่วยคนสิ จะให้ฉันหลบไปอยู่ที่ห้องทำไม”
“ไม่ขอรับ ที่นี้โจรค่อนข้างมาก เราต้องรีบไป”
“บ้าเหรอ คนทั้งคนนะ ตายไม่ตายเราต้องลงไปดูสิ”
“ไม่ขอรับ หากเป็นกับดักเราจะแย่”
จื่อเวยและสวีห้าวยืนถกเถียงกัน จนคนงานที่มุงดูอยู่ด้วยไม่รู้ว่าต้องเชื่อใครกันแน่ ไม่รู้ต้องช่วยหรือต้องเร่งเรือหนี
“คุณหนูเชื่อสวีห้าวนะเจ้าคะ เรารีบกลับเข้าห้องเถอะ” ถิงถิงพยายามจับแขนของจื่อเวยให้ไปที่ห้อง
“ไม่!” จื่อเวยสะบัดแขนออกทันที “ได้! ในเมื่อไม่ช่วย งั้นฉันช่วยเองก็ได้!”
ตู้ม!!
ทันทีที่จื่อเวยพูดจบเธอก็กระโดดลงทะเลทันที ทำเอาคนงานในเรือถึงกับตกใจจนต้องรีบกระโดดตาม
ตอนนี้คนนับสิบต่างกระโดดลงไปที่ทะเลเพื่อช่วยคุณหนูของพวกเค้า ส่วนสวีห้าวเองก็รีบกระโดดลงทะเลเช่นกันด้วยความเป็นห่วง
“นี้! สวีห้าวเค้ายังไม่ตาย เร็ว!รีบมาช่วยหน่อย” จื่อเวยที่ถึงก่อนรีบร้องเรียกให้มาช่วยคนทันที
เธอพยายามประคองร่างนั้นไว้เพราะกลัวเค้าจะจมลงน้ำแล้วตายจริงๆ
ทุกคนต่างร่วมมือช่วยกันอย่างแข็งขัน ไม่ว่าจะคนที่อยู่บนเรือหรือคนที่อยู่น้ำก็ตาม
เมื่อทุกคนขึ้นมาบนเรือได้สำเร็จ ต่างก็พากันตรวจดูผู้ที่ลอยคอหมดสติอยู่ได้ท้องเรือเมื่อสักครู่นี้
“เป็นยังไงบ้างสวีห้าว”
“คุณหนูอย่าพึ่งสนคนอื่นเลยรีบไปเปลี่ยนชุดก่อน” ถิงถิงรีบมาดึงตัวคุณหนูของนางกลับไปห้องทันทีที่ขึ้นมาบนเรือ
“เดี่ยวสิ!”
“ไม่เจ้าคะ” ถิงถิงไม่ยอม นางรีบดึงจื่อเวยกลับเข้าห้องทันที
จื่อเวยที่อยู่ในร่างหานลี่อินถึงกับปลิวตัวลอยไปตามแรงดึงของ
ถิงถิง
โถ่วเว้ย! ทำไมร่างยัยคุณหนูนี้ไม่มีแรงแม้แต่จะต้านยัยถิงถิงเลยวะ
ถิงถิงจับคุณหนูของนางมาเปลี่ยนชุดในห้องทันที
“นี้! จะทำอะไร ฉันเปลี่ยนเองได้” เมื่อถิงถิงทำท่าทีจะถอดชุดของจื่อเวย เธอก็รีบสะบัดมือของถิงถิงออกทันที
“คุณหนู ท่านสวมชุดไม่เป็นนี้เจ้าคะ ทำไมจู่ๆจะเปลี่ยนชุดเอง ทำเป็นแล้วเหรอเจ้าคะ”
“ห๊ะ!” เป็นคุณหนูหรือเป็นง่อยวะ
“เป็นสิ ทำไมจะไม่เป็น” จื่อเวยเอ่ยออกมาเสียงแข็ง“คุณหนู...เปลี่ยนไปนะ แน่ใจเหรอว่าคุณหนูเปลี่ยนเป็น” ถิงถิงมีท่าทีสงสัยอย่างชัดเจนทั้งใบหน้าและคำพูด
“แน่สิ เธอหันหลังไปก่อน”
“เธอหรือเจ้าคะ” ถิงถิงชี้มาที่ตนเอง
“เอ่อ เจ้านั้นและ”
โถ่วเว้ย! ฉันเริ่มสับสนกับคำพูดแล้วนะเว้ย อะไรก็ไม่รู้
“ก็ได้เจ้าคะ” ถิงถิงยอมเชื่อฟัง นางหันกลับหลังตามที่จื่อเวยสั่ง
แค่นี้!
เวลาผ่านไปสักพักจื่อเวยสามารถถอดเสื้อผ้าออกได้แต่กลับสวมชุดใหม่ไม่เป็น
เสื้อผ้าบ้าอะไรกัน
ทำไมใส่อยากใส่เย็นอย่างงี้นะจื่อเวยจับชุดพันไปมารอบตัวเองอยู่นาน ทำให้ถิงถิงที่ยืนหันหลังให้เธออยู่นั้นแอบสงสัยจึงค่อยๆหันหน้ากลับมามอง
“คุณหนูก็ยังเหมือนเดิม สวมไม่ได้ทำไมถึงไม่ให้ข้าช่วยละเจ้าคะ”
ถิงถิงเดินมาที่จื่อเวยก่อนที่จะพูดพร่ำออกมาเบาๆแต่มือก็ยังคงพยายามสวมชุดให้คุณหนูของนางอย่างเบามือ
“อยากทำเองบ้างไม่ได้หรือไง” จื่อเวยเอ่ยออกมาแก้เก้อ
“ได้เจ้าคะ ถ้าคุณหนูอยากใส่เองเดี๋ยวข้าสอนนะ”
“ทำไมเธอดีกับฉันจัง”
“อะไรนะเจ้า”
“เปล่า...ว่าแต่ฉันเอ่อ...ก่อนหน้านี้ข้าเป็นยังไง หมายถึงนิสัยอะ”
เผื่อจะได้เรียนรู้ เดี๋ยวปรับตัวไม่ถูก
“คุณหนูทำไมถามแบบนี้เจ้าคะ เอ๋... แต่ก็จริงคุณหนูทำไมจู่ๆถึงว่ายน้ำเป็นเจ้าคะ ข้าไม่เคยเห็นคุณหนูว่ายน้ำเลยสักครั้ง”
“ไม่รู้สิ” สมัยมหาลัยฉันนี้ละตัวเต็งเลย
“จะว่าไป ข้าเองก็รู้สึกแปลกอยู่นิดหน่อย”
“ยังไง?”
“คุณหนูดูไม่เรียบร้อยเหมือนเคย ปกติท่านไม่ค่อยพูด และยิ่งการกระโดดลงน้ำแบบนั้นยิ่งไม่ใช่คุณหนูเลย”
“ไม่ใช่ข้าแล้วจะเป็นใครกันละ เจ้านี้พูดแปลกๆ”
“คงใช่ ไม่ใช่ท่านแล้วจะเป็นใคร”
จื่อเวยยะ
สองสาวพูดคุยกันไปเรื่อย จื่อเวยคอยแอบเรียบเคียงถามถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา และสถานการณ์ต่างๆที่ตัวเองต้องเผชิญในวันข้างหน้า เรื่องครอบครัว เรื่องว่าที่สามี
“อะไรนะ สามีข้าคือท่านแม่ทัพเลยเหรอ”
“เจ้าคะ ท่านกลัวท่านแม่ทัพมาก ถึงกับต้องหนีมาซวนชี ข้าว่าตอนนี้เราต้องโดนตามล่าจากท่านแม่ทัพและก็นายท่านแน่ ไม่กล้าจะคิดเลย”
“ท่านแม่ทัพน่ากลัวขนาดนั้นเลย”
“ข้าเองก็ไม่รู้ พวกเรายังไม่เคยเจอท่านแม่ทัพเลยสักครั้ง”
“อ้าว แล้วจะแต่งกันยังไง”
“ราชโองการของฝ่าบาทไงเจ้าคะ คุณหนูเคยพูดว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะพระสนมเจินไฉ” ถิงถิงเอ่ยไปพลางจัดชุดให้จื่อเวย “เรียบร้อยแล้วเจ้าคะ”
จื่อเวยก้มหน้ามองดูชุดที่ตนเองสวมใส่
โหแต่งขนาดนี้ คงใช้เวลาอีกนานกว่าจะใส่เป็น แต่จะว่าไปก็สวยดีนะ หน้าตาที่ดูสวยผุดผ่อง ผิวเนียนละเอียด เฮ่อ! ถ้าฉันสวยอย่างคุณหนูนี้ คงไม่โดนหักหลังจนต้องตกตึกตายอย่างตอนนี้แน่
“คุณหนู...ทำไมดูท่านเหม่อลอยเจ้าคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ใครกันพระสนมเจินไฉ...ทำไมต้องมาจัดการเรื่องแต่งงานให้ข้า”
“ไม่รู้เจ้าคะ ที่ข้าพูดก็เพราะคุณหนูเคยพูดไว้เหมือนกัน”
แล้วฉันจะรู้ไหมละเนี้ย!
“ช่างเถอะ เราออกไปข้างนอกกันเถอะ ไม่รู้เค้าเป็นยังไงบ้าง”
“เจ้าคะ”
ด้านนอกเรือ
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง มีกล้ามเนื้อล่ำสันที่เห็นได้ชัดเพราะเสื้อคลุมยาวนั้นได้ถูกถอดออกโดยคนงานที่ยืนเฝ้ามองอาการ ที่อกแกร่งยังคงมีรอยดาบที่ดูจากลักษณะแล้วคงพึ่งถูกทำร้ายมาไม่นาน เลือดที่ไหลออกมาทางบาดแผลเริ่มไหลซึมออกมาไม่มา
“แผลไม่ได้ถูกจุดสำคัญขอรับ แต่ดูแล้วที่สลบคงเพราะเหนื่อยจากการลอยคอที่แม่น้ำนาน” สวีห้าวอธิบาย
“ฝากดูแลด้วยแล้วกัน ไม่ว่าจะเป็นคนดี หรือร้ายนายก็ไม่ควรปล่อยเค้าให้ตาย เข้าใจไหม” จื่อเวยยังคงเคืองสวีห้าว
“ขอรับ”
“อีกนานไหมกว่าจะถึงซวนชี”
“อีกสองวันขอรับ”
“อื่ม...ไปกันเถอะถิงถิง เหนื่อยแล้ว”
“เจ้าคะ”
หลังจากที่จื่อเวยออกมาดูอาการคนที่เธอช่วยไว้ เธอก็รีบกลับเข้าด้านในตัวเรือทันที
จื่อเวยต้องการการปรับตัว เธอต้องใช้เวลาศึกษาเรื่องราวต่างๆอย่างจริงใจ ไม่ว่าชีวิตต้องเจออะไรเธอจะต้องรับมือให้ได้
หากดูจากสถานการณ์เพียงไม่นาน ตลอดเวลาที่เธออยู่ในร่างนี้ เธอรับรู้ได้ว่าคนในเรือใหญ่ต่างให้ความเคารพ และเกรงกลัวบารมีของยัยหานลี่อินนี้ไม่น้อย...
ในเมื่อได้ชีวิตใหม่ที่ไม่ต้องการสักเท่าไหร่ แต่ยังไงก็ต้องอยู่กับมันให้ใด้ สู้สิวะ จื่อเวยเธอต้องสู้ เผื่อชีวิตนี้มันจะดีขึ้นมาบ้าง
Último capítulo
พรนี้ข้าไม่ได้ขอ ตอนที่4 กอด
ตอนที่4กอด“ตามเร็วดีนี้ ไม่เสียทีที่ทิ้งสัญลักษณ์ไว้ให้” หลินเจี้ยวกั๋วเอ่ยชมออกมาอย่างพอใจในผลงานของสหายตน“เจ้าก็ว่าไป ว่าแต่แผลเจ้าไม่เป็นอะไรแล้วนี้ ทำไมไม่กลับค่าย ต้องรอให้ข้ามาตามกลับหรือไง” ชายหนุ่มท่าทางเจ้าสำราญ แต่กลับมีฐานะเป็นถึงรองแม่ทัพของค่าย“พอดีมีเรื่องให้ทำ ข้าไม่รีบ ยังไงที่นั้นก็ยังมีเจ้า”“แต่พวกเราต้องเดินทางกันต่อแล้ว เสียเวลาให้เจ้าเล่นละครมามากแล้ว”“เอาน่า เสียเวลานิดหน่อยแต่จับหนอนบ่อนไส้ได้ก็ดีมากแล้ว”“แต่มันก็เสี่ยงเกินไป หากมีดนั้นโดนจุดสำคัญเจ้าจะทำยังไง และนี้ยังดีที่มีคนช่วยเจ้าขึ้นจากน้ำได้ทัน หากช้าอีกนิดเจ้าคงได้เป็นผีเฝ้าทะเลจริงๆแล้ว หากเจ้าตายเป็นผีจริงๆมีหวังท่านลุงได้ตามฆ่าข้าเป็นคนแรกแน่ๆ”“เอาน่าคุณชายไป๋ซูท่านเจอข้าแล้วก็ควรกลับค่าย แล้วออกเดินทางได้แล้ว ส่วนข้าเจ้าไม่ต้องห่วง เดี๋ยวถึงเวลาข้าก็กลับเอง” หลินเจี้ยนกั๋วยิ้มกริ่มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องที่ตัวเองจะทำ“เจ้าคิดจะทำอะไร ทำไมยิ้มอย่างนั้น” ไป๋ซูนึกหวั่น เพราะน้อยนักที่เพื่อนของตนจะมีท่าทีเช่นนี้“ไม่ต้องคิดมาก นี้! ข้าฝากจดหมายถึงท่านพ่อด้วย บอกให้รีบจัดการให้ข้าก่อนที่ข้
พรนี้ข้าไม่ได้ขอ ตอนที่3 ไล่ก็ไม่ไป
ตอนที่3ไล่ก็ไม่ไปในที่สุดวันเวลาที่ต้องทนอยู่บนเรือก็ได้สิ้นสุดลงสักที จื่อเวยรู้สึกค่อนข้างอึดอัดอยู่แทบจะตลอดเวลา ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอมักจะรู้สึกได้ว่าเธอถูกจับตามองดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นมักจะจ้องมองมาที่เธอแทบจะทุกเวลาที่มีโอกาส“คุณหนูจะทำยังไงต่อกับเสี่ยวเจี้ยนเจ้าคะ” ถิงถิงเอ่ยออกมาเมื่อมาถึงจวนเล็ก ที่อยู่ใกล้กับตัวเมืองซวนชีจวนแห่งนี้คือจวนของท่านตาของหานลี่อิน ก่อนที่จะทำการค้าจนรุ่งเรืองกลายเป็นตระกูลที่มั่งคั่งอย่างเช่นทุกวันนี้“ไล่เค้าไป” จื่อเวยเดิมไม่ใช่คนใจดำ แต่เพราะเธอไม่ถูกชะตากับคนผู้นี้ เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองถูกจับตามองจากคนคนนี้อยู่ตลอดเวลา“แน่ใจเหรอขอรับ ท่านเป็นคนเก็บมาเองกับมือเลยนะ” สวีห้าวย้ำในการกระทำของเธอ“แล้วจะทำไม ช่วยคนจากความตายไม่ได้หมายความว่าจะต้องเลี้ยงนี้! ไปบอกเสี่ยวเจี้ยนไป” จื่อเวยย้ำกับสวีห้าว“ขอรับคุณหนู” ท่าทีและการกระทำของสวีห้าวแสดงให้รู้สึกถึงการล้อเลียนเธอ“ฮ่า ฮ่า” ถิงถิงเองก็หัวเราะออกมาอย่างโจ่งแจ้งสองวันที่ผ่านมาจื่อเวยได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างจากพวกเค้าสองพี่น้องแม้ว่าสวีห้าวและถิงถิงจะรู้สึกว่าคุณหนูของพวกเค้านิสัยเปลี่ยน
พรนี้ข้าไม่ได้ขอ ตอนที่2 เมื่อมาแล้วก็ต้องอยู่
ตอนที่2เมื่อมาแล้วก็ต้องอยู่เพียงเปิดประตูจื่อเวยก็ได้ยินเสียงคลื่นน้ำทะเลที่กระทบกับตัวเรือเป็นจังหวะ สายลมพัดโชยเย็นผ่านใบหน้ารูปไข่ ผิวที่ขาวเนียนระเอียด ดวงตากลมโตสีดำแวววาวขึ้นมาทันที เมื่อทอดมองภาพตรงหน้าท้องฟ้าสีครามสดใสตัดกับสีฟ้าครามของผืนน้ำกว้างใหญ่จนสุดสายตา ดวงอาทิตย์สีทองค่อยๆลับขอบฟ้า ภาพที่ปรากฏตรงหน้าช่างงดงามราวกับภาพวาดความจริงสินะ! นี้ฉันย้อนเวลามาที่นี้ได้ยังไงกัน“คุณหนูอย่าเดินไปใกล้ขอบเรือนักสิเจ้าคะ ลมยิ่งแรงเดี๋ยวพัดตกลงไปนะเจ้าคะ” ถิงถิงจับที่ชายเสื้อของจื่อเวยไม่ปล่อย“ไม่ตกหรอก ลมแค่นี้”“กันไว้ก่อนดีกว่านะเจ้าคะ” ดวงหน้าที่แสดงออกมาว่าเป็นห่วงอย่างชัดเจนของถิงถิง ทำให้จื่อเวยยอมถอยออกมาเล็กน้อย“พอใจหรือยัง”“ออกมาอีกนิดจะดีกว่านี้เจ้าคะ”“พอแล้ว คนทั้งคนนะ จะปลิวง่ายๆเลยหรือไงกัน”“คุณหนูตัวเล็กนิดเดียวเองนะเจ้าคะ แค่ลมพัดก็ล้มได้แล้ว”“บ้าน่า!”“อะไรนะเจ้าคะ”“ไม่มีอะไร” จริงด้วย ยัยหานลี่อินนี้มีหน้าตาเป็นยังไงกันนะ? “ถิงถิงมีกระจกไหม?”“มีสิเจ้าคะ อยู่ในห้อง ทำไมหรือเจ้าคะ”“ไม่มีอะไร” เดี๋ยวค่อยเข้าไปดูละกัน “นั้นเค้าทำอะไรกัน”จื่อเวยชี้นิ้วไปท
พรนี้ข้าไม่ได้ขอ ตอนที่1 หานลี่อิน
ตอนที่1หานลี่อินหุบเขาแม่น้ำหวง“สวีห้าวท่านจะทำยังไงต่อ คุณหนูไม่หายใจแล้ว...ฮือ... พวกเราไม่รอดแน่ หากเรื่องนี้ไปถึงหูนายท่านผู้เฒ่า” เสียงหญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างกังวน “ความผิดที่หลบหนีก็มากพอแล้ว...”“แล้วจะให้ข้าทำยังไง พวกเราทุกคนที่อยู่บนเรือนี้! ยังไงก็ไม่มีทางหนีรอด ยิ่งเจ้ากับข้าที่รับใช้คุณหนูยิ่งไม่มีทางหนีรอดได้ เจ้าทำใจเถอะถิงถิง”ถิงถิง สาวรับใช้คนสนิทของคุณหนูใหญ่ตระกูลหาน นางและคุณหนูของนางติดตามเรือสินค้าของตระกูลมาที่เมืองซวนชีเพื่อที่จะหลบหนีการแต่งงานที่ทางตระกูลจัดขึ้น แต่พอเดินทางมาได้เพียงครึ่งทางคุณหนูของนางกลับเกิดอาการเป็นไข้พิษ บนเรือก็ไม่มีหมอ แม้สวีห้าวจะพยายามเดินเรือให้เร็วขึ้นสักแค่ไหน คุณหนูของพวกเค้าก็ไม่อาจต้านทานไหว อาการไข้พิษเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนร่างบางค่อยๆหมดลมหายใจไป...“คุณหนู...”หญิงสาวร่างบางสวมชุดผ้าฝ้ายสีสันสดใส แต่กลับมีสีผิวที่ขาวซีด นางนอนอยู่บนฟูกหนา ร่างที่ไร่วิญญาณนอนแน่นิ่งอย่างสงบถิงถิงกุมมือของเจ้านายไว้ไม่ห่าง ด้วยความเสียใจ“คุณหนูหากข้าไม่มีท่านแล้วข้าจะอยู่ยังไง...ท่านต้องเหงาแน่ ฮื่อ...หากเป็นเช่นนี้งั้นข้าก็ควรจะตายเป
พรนี้ข้าไม่ได้ขอ อารัมภบท
อารัมภบท“ตลอดเวลาที่อยู่กับเธอชีวิตฉันมันไม่ได้ต่างอะไรกับขอทานเลยสักนิด! จื่อเวย เธอต้องหัดยอมรับความจริงแล้วปล่อยฉันไปได้แล้ว!”ท่าทีเกรี้ยวกราด พร้อมเสียงที่ตะคอกออกมาอย่างสุดทนของฝ่ายตรงข้ามทำเอาหญิงสาวอย่างจื่อเวย สาวแว่นที่มีชีวิตเชยๆไปวันๆถึงกับทำตัวไม่ถูกนี้เธอผิดอะไรกัน ก่อนหน้านี้เค้าคือคนที่มาบอกรักกับเธอเอง ไม่ใช่เหรอ“ซิงเยียนทำไมนายพูดอย่างนี้ ก่อนหน้านี้นายเป็นคนมาบอกรักฉันเองไม่ใช่เหรอ” ความเสียใจเริ่มถาโถม น้ำตาที่ไม่อาจกลั้นเริ่มไหลรินออกมาไม่ขาดสาย “นาย...ก่อนหน้านี่ทำไมไม่พูดออกมาอย่างนี้ นายมาบอกรักฉันทำไม! แล้วทำไมไม่เลิกกับฉันก่อนหน้านี้! ทำไมต้องรอจนถึงวันนี้! นายใจร้ายมาก มากเกินไปแล้วจริงๆ ฮือ...”เสียงฟ้าร้องคำรามออกมาราวกับโกรธแค้น สายลมที่พัดโหมกระหน่ำ ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำจนแทบมองไม่เห็นแม้แต่ดวงจันทร์ที่คอยสาดแสงยามค่ำคืนตอนนี้ ณ ที่ดาดฟ้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่งในเมืองใหญ่ มีชายหญิงคู่หนึ่งยืนทะเลาะกันอยู่นาน ฝ่ายหญิงสวมชุดแต่งงานสีขาวสะอาดยืนร้องไห้แทบขาดใจ ช่างแตกต่างกับอีกคนที่ยืนมองอย่างเรียบเฉย มือทั้งสองข้างสอดเข้าที่กางเกง มองดูเธอด้วยสายตาที่
Você também pode gostar
ใต้หล้าสยบรัก
จูน189.9K visualizaçõesเกิดใหม่เป็นคุณหนูไร้ค่าพร้อมมิติบ้านสวน
ต้าซินซิน34.0K visualizaçõesลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท
โม่เชียนซาง127.2K visualizaçõesชายาแพทย์พลิกชะตา
ฮวาฮวาตีลังกาแปล603.2K visualizaçõesท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว
มี่เยี่ยน2.5K visualizaçõesวาสนานี้ข้ามิอยากได้
l3oonm@9.8K visualizaçõesในวันที่ใจของข้าถ่องแท้
จ้าวเฉียว / พลอยพันแสง2.4K visualizaçõesหยกลิขิตรัก
ไป๋เฉิน (白辰)157 visualizações
