ตอนที่4 กอด

ตอนที่4

กอด

“ตามเร็วดีนี้ ไม่เสียทีที่ทิ้งสัญลักษณ์ไว้ให้” หลินเจี้ยวกั๋วเอ่ยชมออกมาอย่างพอใจในผลงานของสหายตน

“เจ้าก็ว่าไป ว่าแต่แผลเจ้าไม่เป็นอะไรแล้วนี้ ทำไมไม่กลับค่าย ต้องรอให้ข้ามาตามกลับหรือไง” ชายหนุ่มท่าทางเจ้าสำราญ แต่กลับมีฐานะเป็นถึงรองแม่ทัพของค่าย

“พอดีมีเรื่องให้ทำ ข้าไม่รีบ ยังไงที่นั้นก็ยังมีเจ้า”

“แต่พวกเราต้องเดินทางกันต่อแล้ว เสียเวลาให้เจ้าเล่นละครมามากแล้ว”

“เอาน่า เสียเวลานิดหน่อยแต่จับหนอนบ่อนไส้ได้ก็ดีมากแล้ว”

“แต่มันก็เสี่ยงเกินไป หากมีดนั้นโดนจุดสำคัญเจ้าจะทำยังไง และนี้ยังดีที่มีคนช่วยเจ้าขึ้นจากน้ำได้ทัน หากช้าอีกนิดเจ้าคงได้เป็นผีเฝ้าทะเลจริงๆแล้ว หากเจ้าตายเป็นผีจริงๆมีหวังท่านลุงได้ตามฆ่าข้าเป็นคนแรกแน่ๆ”

“เอาน่าคุณชายไป๋ซูท่านเจอข้าแล้วก็ควรกลับค่าย แล้วออกเดินทางได้แล้ว ส่วนข้าเจ้าไม่ต้องห่วง เดี๋ยวถึงเวลาข้าก็กลับเอง” หลินเจี้ยนกั๋วยิ้มกริ่มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องที่ตัวเองจะทำ

“เจ้าคิดจะทำอะไร ทำไมยิ้มอย่างนั้น” ไป๋ซูนึกหวั่น เพราะน้อยนักที่เพื่อนของตนจะมีท่าทีเช่นนี้

“ไม่ต้องคิดมาก นี้! ข้าฝากจดหมายถึงท่านพ่อด้วย บอกให้รีบจัดการให้ข้าก่อนที่ข้าจะกลับไปเมืองหลวง” หลินเจี้ยนกั๋วยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้กับไป๋ซู

“อะไร ทำไมท่าทางลับๆล่อๆอย่างนี้”

“เดี๋ยวก็รู้ ไปละ”

หลินเจี้ยนกั๋วกระโดดขึ้นบนหลังม้าก่อนที่จะควบกลับไปยังจวนเล็กแห่งนั้นทันที ปล่อยให้ไป๋ซูมองตามหลังอย่างสงสัย

เช้าวันต่อมา

จื่อเวยตื่นนอนแต่เช้าเพื่อที่จะออกสำรวจตลาดของซวนชีจากประสบการณ์ก่อนตกตึก จื่อเวยเคยเป็นนักการตลาดของบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง ชีวิตที่สุขสบายกำลังจะเริ่มต้นแต่กลับโดนหักหลังซะก่อน

“คุณหนูทำไม่เราต้องออกมาเดินตลาดแต่เช้าอย่างนี้ ข้าง่วง...”

ถิงถิงเดินบ่นพึมพำตามหลังจื่อเวย

“อย่าบ่นนักเลย อยากอดตายรึไงกัน เราต้องทำมาหากินนะ หากนอนรอ ใช้เงินเก่ามีหวังได้อดตายกันพอดี”

“โถ่วคุณหนู เงินเหลือใช้ตั้งมากมาย ไม่อดตายหรอกเจ้าคะ”

“ยัยขี้เกียจ เราต้องทำมาหากินนะ เข้าใจไหม” จื่อเวยจับเข้าที่แก้มตุ๋ยของถิงถิงก่อนจะออกแรงบีบเล็กน้อยให้เธอตื่นตัว “ได้ยินที่พูดไหม”

“ได้ยินเจ้าคะ”

“ดี เดินต่อได้แล้ว เร็วๆด้วย”

จื่อเวยเดินนำหน้า โดยมีถิงถิงและหลินเจี้ยนกั๋วตามปิดหลัง

ตามจริงหากวันนี้หลินเจี้ยนกั๋วไม่ตามติดมาที่ตลาดด้วย จื่อเวยคงไม่บังคับถิงถิงให้มาด้วย

จื่อเวยเดินเข้าออกร้านค้าต่างๆ เธอถามไถ่เรื่องการค้าขายของที่ตลาดแห่งนี้ สำรวจการขาย ผู้คน และความต้องการของลูกค้าของเมืองแห่งนี้อยู่แทบทั้งวัน

ท่าทางจริงจังกับการสร้างกิจการของจื่อเวย ยิ่งทำให้หลินเจี้ยนกั๋วรู้สึกสนใจในตัวเธอมากขึ้นไปอีก นานมากแล้วที่เค้าไม่เคยมีความรู้สึกดีดีต่อใครสักคน แล้วยิ่งเป็นผู้หญิงเค้ายิ่ง แทบจะไม่เคยให้ความสำคัญอะไรเลย นอกจากเรื่องค่ายทหาร

เรื่องการเจอหานลี่อินสำหรับหลินเจี้ยนกั๋วคือเรื่องบังเอิญ ก่อนหน้านี้เค้าเพียงออกมาล่าพวกโจรที่อยู่ละแวกหุบเขาแม่น้ำหวงเพียงเท่านั้น

ตกเย็นทุกคนก็กลับจวนและก็เป็นเช่นนี้ตลอดห้าวันที่ผ่านมา จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้น วันที่หก ถิงถิงไม่สบาย ดังนั้นจื่อเวยต้องไปกับหลินเจี้ยนกั๋วเพียงสองต่อสอง เพราะสวีห้าวต้องดูแลถิงถิงและจวนที่ยังคงปรับปรุงไม่เสร็จ

“เจ้าไม่ต้องเดินมาใกล้ข้า เดินตามหลังห่างๆก็พอ เข้าใจไหม”

“อืม” อืม...อย่างงั่นเหรอ มีทาสคนไหนกล้าพูดอย่างนี้บ้างถ้าไม่ใช่เค้า

“ไปเถอะสายละ”

จื่อเวยและหลินเจี้ยนกั๋วเดินมาจนถึงโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง ทั้งคู่เดินเข้าไปนั่งดื่มน้ำชา และคอยสังเกตเป้าหมายลูกค้าที่เข้ามา

“เสี่ยวเจี้ยนข้าว่าข้าเปิดร้านผ้าไหมกับเครื่องประดับที่นี้เจ้าว่าจะเป็นยังไง” ในเมื่อไม่มีใครให้ปรึกษาดังนั้นเธอปรึกษากับคนตรงหน้านี้แล้วกัน ดีกว่าคิดอยู่คนเดียว

“ท่านแน่ใจ”

“อื่ม...ทำไม”

“เดินมาตั้งหลายวันท่านคิดได้แค่นี้”

หมายความว่าไง

“เจ้าคิดอะไรได้ละ!” จื่อเวยแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาจนหลินเจี้ยนกั๋วอมยิ้มกับท่าทางของเธอ

“เคยสังเกตไหม แม้ว่าที่นี้จะมีแต่คนแต่งตัวฟุ่มเฟือย แต่ทุกคนจะมีคนคอยติดตามตลอดเวลา นั้นหมายความว่าไง แล้วส่วนคนที่ไม่แต่งตัวด้วยผ้าไหมที่ดีก็แต่งตัวด้วยผ้าฝ้ายเกรดต่ำไปเลย หลังตะวันลับฟ้าผู้คนที่นี้ก็จะปิดร้านทันที ไม่มีตลาดดึก หรือถ้ามีก็จะมีเพียงบ่อน”

“แล้วยังไง?” วิเคราะห์เก่งซะด้วย

“ท่านเดาดูสิ”

“โจรเหรอ” จื่อเวยนึกถึงคำพูดที่สวีห้าวเคยพูดตอนที่อยู่บนเรือ ก่อนที่เธอจะกระโดดลงน้ำไปช่วยคนตรงหน้า

“อื่ม...หัวไวดี”

ชมเหรอวะ “แล้วทำไมก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็น เราเดินกันอยู่ตั้งหลายวัน”

“คิดว่ายังไงละ”

“กลัวพวกเราเหรอ ไม่น่าใช่ สตรีสองคนกับบุรุษหนึ่ง ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย หรือว่า...”

จื่อเวยเพ่งมองคนตรงหน้าเธออย่างพินิจ พิจารณาว่าเพราะอะไร หรือคนตรงหน้าเธอคือหัวหน้าโจรเลยทำให้พวกโจรด้วยกันไม่กล้าเข้าใกล้

“กำลังคิดว่าข้าคือพวกเดียวกันกับพวกนั้นหรือ” หลินเจี้ยนกั๋วเอ่ยออกมา

“ไม่นี้! ยังไม่ได้พูดเลย”

ใครจะกล้า รังสีอำมหิตออกมาซะขนาดนี้

“ก็ดี”

“แล้วเจ้าคิดว่าพวกโจรกลัวอะไร ถึงไม่กล้าเข้ามาใกล้พวกเรา ข้าว่าตัวข้าก็น่าจะเป็นที่ต้องตาของพวกมันอยู่นะ” จื่อเวยเหลือบมองดูการแต่งกายของตัวเองที่ถิงถิงมักจะแต่งให้เธอแบบจัดเต็ม

ล่อเสือล่อจระเข้มากพอตัว

“พูดอย่างนี้อยากโดนจับไปเป็นเมียโจรเหรอ” น้ำเสียงเริ่มแผ่ถึงความไม่พอใจ

“เจ้าบ้าหรือไง ใครจะอยากโดนจับ”

“ก็นึกว่าอยากเป็นเมียโจร ข้าช่วยได้นะถ้าคุณหนูต้องการ”

“เจ้า! นี้! ชักจะเกินไปแล้ว” จื่อเวยเอ่ยออกมาอย่างโมโหแต่ไม่รู้ว่าจะต่อว่าอะไรคนตรงหน้า

“เกินไปยังไง ก็ท่านเป็นคนพูดเองว่าตัวเองน่าจะต้องตาโจรบ้างไม่ใช่เหรอ” หลินเจี้ยนกั๋วยังคงตีหน้าตายพูดออกไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ข้าไม่พูดกับเจ้าแล้ว!” จื่อเวยลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้านนอกร้านทันที โดยมีหลินเจี้ยนกั๋วที่รีบเดินตามออกมา

“นี้! โกรธเหรอ”

“ไม่ได้โกรธ! ไปเดินห่างๆหน่อยจะได้ไหม เห็นหน้าเจ้าแล้วอารมณ์ไม่ดี”

“เอาแต่ใจ” หลินเจี้ยนกั๋วเอ่ยพึมพำแต่กลับเสียงดังฟังชัด

“บ่นอะไรลับหลังข้า รีบๆหน่อย ข้าจะกลับจวนแล้ว”

จื่อเวยเร่งฝีเท้าอย่างอารมณ์เสียแม้จะได้ยินแต่เธอก็ไม่อยากจะต่อล้อต่อคำกับเค้า 

แต่แล้วจู่ๆเสียงฟ้าก็ร้องขึ้นมา เหมือนต้องการสื่อว่าอีกไม่นานฝนจะตก

“ไม่นะ อย่าตกนะไอ้ฝนบ้า” จื่อเวยเอ่ยออกมาเหมือนคนจะร้องให้

คนยิ่งอารมณ์ไม่ดี จะด่าก็ไม่กล้าด่า บ้าที่สุด!

“นี้คุณหนู ฝนจะตกแล้วหาที่หลบฝนก่อนไหม” เสียงเข้มเอ่ยออกมาจากทางด้านหลังของจื่อเวย

“จะตกก็ให้มันตกมาเถอะ ข้าไม่กลัว”

เปรี้ยง!!

เสียงสายฟ้าฟาดดังขึ้นจนจื่อเวยที่เร่งความเร็วในการเดินเมื่อสักครู่ รีบหันหน้ากลับมาหาหลินเจี้ยนกั๋วที่เดินอยู่ด้านหลัง เธอกระโดดกอดหลินเจี้ยนกั๋วแน่น จนเค้าเองก็ตั้งตัวไม่ทันจนเกือบจะตั้งท่าต่อสู้ให้เธอเห็น

แขนเล็กกอดรัดร่างหนาซะจนเค้าเกือบจะกระดิกตัวไม่ได้ ดวงตาทั้งสองข้างของเธอปิดแน่นด้วยความกลัว

เมื่อสบโอกาสหลินเจี้ยนกั๋วก็ยกมือทั้งสองข้างของเค้าขึ้นแล้วค่อยๆโอบรัดร่างบางไว้ในวงแขน เหมือนปลอบประโลมเธอ

“กลัวเหรอ...” หลินเจี้ยนกั๋วก้มลงกระซิบที่ข้างใบหูเล็ก

จื่อเวยที่ใจกลัวเมื่อสักครู่ก็กระโดดเด้งออกจากอกแกร่งทันที เมื่อรู้ตัวว่าตนเองกอดใครอยู่

“ไม่นี้! ไม่ได้กลัว” จื่อเวยหันหน้าซ้ายขวาไปมา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเห็นเธอเมื่อสักครู่ เธอจึงรีบเดินหนีไปที่โรงเตี้ยมด้านหน้าที่ใกล้ที่สุดทันที โดยทำทีเป็นไม่สนใจคนที่เธอกอดเมื่อสักครู่

“นี้! คุณหนู เดินรอหน่อยก็ได้ จะรีบอะไรขนาดนั้น”

จื่อเวยแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ทำทีเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เค้าพูด

จื่อเวยเอ๋ยจื่อเวยเธอไปกอดเค้าทำไม อร๊าย! บ้าที่สุด เมื่อกี้ยังโกรธแล้วจู่ๆไปกระโดดกอดแบบนั้น นายนั้นจะคิดยังไงกันนะ

หัวใจที่เต้นถี่แรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อหลินเจี้ยนกั๋วเดินเข้ามาใกล้เธอ มือเล็กยกขึ้นกุมที่หน้าอกอย่างเบามือ คล้ายปลอบประโลม

นี้ฉันใจเต้นแรงเพราะนายเสี่ยวเจี้ยนเนี้ยนะ ไม่หรอกมั่ง แต่จะว่าไปนายนี้ก็หล่อใช่เล่นนะยัยจื่อเวย หากเทียบกับสวีห้าวแล้ว หึ! ราวฟ้ากับเหวเชียว ไม่! ไม่!

“นี้! คุณหนู ส่ายหัวแรงแบบนั้นทำไม เป็นอะไร”

“เปล่า!” จื่อเวยปฏิเสธเสียงแข็ง “เข้าไปหลบด้านในก่อนแล้วกัน”

จื่อเวยชี้ไปที่โรงเตี้ยมด้านข้างก่อนที่จะรีบเดินหนีเข้าไปทันที...