Romances de คุณลาว

ตอนที่4กอด“ตามเร็วดีนี้ ไม่เสียทีที่ทิ้งสัญลักษณ์ไว้ให้” หลินเจี้ยวกั๋วเอ่ยชมออกมาอย่างพอใจในผลงานของสหายตน“เจ้าก็ว่าไป ว่าแต่แผลเจ้าไม่เป็นอะไรแล้วนี้ ทำไมไม่กลับค่าย ต้องรอให้ข้ามาตามกลับหรือไง” ชายหนุ่มท่าทางเจ้าสำราญ แต่กลับมีฐานะเป็นถึงรองแม่ทัพของค่าย“พอดีมีเรื่องให้ทำ ข้าไม่รีบ ยังไงที่นั้นก็ยังมีเจ้า”“แต่พวกเราต้องเดินทางกันต่อแล้ว เสียเวลาให้เจ้าเล่นละครมามากแล้ว”“เอาน่า เสียเวลานิดหน่อยแต่จับหนอนบ่อนไส้ได้ก็ดีมากแล้ว”“แต่มันก็เสี่ยงเกินไป หากมีดนั้นโดนจุดสำคัญเจ้าจะทำยังไง และนี้ยังดีที่มีคนช่วยเจ้าขึ้นจากน้ำได้ทัน หากช้าอีกนิดเจ้าคงได้เป็นผีเฝ้าทะเลจริงๆแล้ว หากเจ้าตายเป็นผีจริงๆมีหวังท่านลุงได้ตามฆ่าข้าเป็นคนแรกแน่ๆ”“เอาน่าคุณชายไป๋ซูท่านเจอข้าแล้วก็ควรกลับค่าย แล้วออกเดินทางได้แล้ว ส่วนข้าเจ้าไม่ต้องห่วง เดี๋ยวถึงเวลาข้าก็กลับเอง” หลินเจี้ยนกั๋วยิ้มกริ่มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องที่ตัวเองจะทำ“เจ้าคิดจะทำอะไร ทำไมยิ้มอย่างนั้น” ไป๋ซูนึกหวั่น เพราะน้อยนักที่เพื่อนของตนจะมีท่าทีเช่นนี้“ไม่ต้องคิดมาก นี้! ข้าฝากจดหมายถึงท่านพ่อด้วย บอกให้รีบจัดการให้ข้าก่อนที่ข้

ตอนที่3ไล่ก็ไม่ไปในที่สุดวันเวลาที่ต้องทนอยู่บนเรือก็ได้สิ้นสุดลงสักที จื่อเวยรู้สึกค่อนข้างอึดอัดอยู่แทบจะตลอดเวลา ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอมักจะรู้สึกได้ว่าเธอถูกจับตามองดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นมักจะจ้องมองมาที่เธอแทบจะทุกเวลาที่มีโอกาส“คุณหนูจะทำยังไงต่อกับเสี่ยวเจี้ยนเจ้าคะ” ถิงถิงเอ่ยออกมาเมื่อมาถึงจวนเล็ก ที่อยู่ใกล้กับตัวเมืองซวนชีจวนแห่งนี้คือจวนของท่านตาของหานลี่อิน ก่อนที่จะทำการค้าจนรุ่งเรืองกลายเป็นตระกูลที่มั่งคั่งอย่างเช่นทุกวันนี้“ไล่เค้าไป” จื่อเวยเดิมไม่ใช่คนใจดำ แต่เพราะเธอไม่ถูกชะตากับคนผู้นี้ เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองถูกจับตามองจากคนคนนี้อยู่ตลอดเวลา“แน่ใจเหรอขอรับ ท่านเป็นคนเก็บมาเองกับมือเลยนะ” สวีห้าวย้ำในการกระทำของเธอ“แล้วจะทำไม ช่วยคนจากความตายไม่ได้หมายความว่าจะต้องเลี้ยงนี้! ไปบอกเสี่ยวเจี้ยนไป” จื่อเวยย้ำกับสวีห้าว“ขอรับคุณหนู” ท่าทีและการกระทำของสวีห้าวแสดงให้รู้สึกถึงการล้อเลียนเธอ“ฮ่า ฮ่า” ถิงถิงเองก็หัวเราะออกมาอย่างโจ่งแจ้งสองวันที่ผ่านมาจื่อเวยได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างจากพวกเค้าสองพี่น้องแม้ว่าสวีห้าวและถิงถิงจะรู้สึกว่าคุณหนูของพวกเค้านิสัยเปลี่ยน

ตอนที่2เมื่อมาแล้วก็ต้องอยู่เพียงเปิดประตูจื่อเวยก็ได้ยินเสียงคลื่นน้ำทะเลที่กระทบกับตัวเรือเป็นจังหวะ สายลมพัดโชยเย็นผ่านใบหน้ารูปไข่ ผิวที่ขาวเนียนระเอียด ดวงตากลมโตสีดำแวววาวขึ้นมาทันที เมื่อทอดมองภาพตรงหน้าท้องฟ้าสีครามสดใสตัดกับสีฟ้าครามของผืนน้ำกว้างใหญ่จนสุดสายตา ดวงอาทิตย์สีทองค่อยๆลับขอบฟ้า ภาพที่ปรากฏตรงหน้าช่างงดงามราวกับภาพวาดความจริงสินะ! นี้ฉันย้อนเวลามาที่นี้ได้ยังไงกัน“คุณหนูอย่าเดินไปใกล้ขอบเรือนักสิเจ้าคะ ลมยิ่งแรงเดี๋ยวพัดตกลงไปนะเจ้าคะ” ถิงถิงจับที่ชายเสื้อของจื่อเวยไม่ปล่อย“ไม่ตกหรอก ลมแค่นี้”“กันไว้ก่อนดีกว่านะเจ้าคะ” ดวงหน้าที่แสดงออกมาว่าเป็นห่วงอย่างชัดเจนของถิงถิง ทำให้จื่อเวยยอมถอยออกมาเล็กน้อย“พอใจหรือยัง”“ออกมาอีกนิดจะดีกว่านี้เจ้าคะ”“พอแล้ว คนทั้งคนนะ จะปลิวง่ายๆเลยหรือไงกัน”“คุณหนูตัวเล็กนิดเดียวเองนะเจ้าคะ แค่ลมพัดก็ล้มได้แล้ว”“บ้าน่า!”“อะไรนะเจ้าคะ”“ไม่มีอะไร” จริงด้วย ยัยหานลี่อินนี้มีหน้าตาเป็นยังไงกันนะ? “ถิงถิงมีกระจกไหม?”“มีสิเจ้าคะ อยู่ในห้อง ทำไมหรือเจ้าคะ”“ไม่มีอะไร” เดี๋ยวค่อยเข้าไปดูละกัน “นั้นเค้าทำอะไรกัน”จื่อเวยชี้นิ้วไปท

ตอนที่1หานลี่อินหุบเขาแม่น้ำหวง“สวีห้าวท่านจะทำยังไงต่อ คุณหนูไม่หายใจแล้ว...ฮือ... พวกเราไม่รอดแน่ หากเรื่องนี้ไปถึงหูนายท่านผู้เฒ่า” เสียงหญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างกังวน “ความผิดที่หลบหนีก็มากพอแล้ว...”“แล้วจะให้ข้าทำยังไง พวกเราทุกคนที่อยู่บนเรือนี้! ยังไงก็ไม่มีทางหนีรอด ยิ่งเจ้ากับข้าที่รับใช้คุณหนูยิ่งไม่มีทางหนีรอดได้ เจ้าทำใจเถอะถิงถิง”ถิงถิง สาวรับใช้คนสนิทของคุณหนูใหญ่ตระกูลหาน นางและคุณหนูของนางติดตามเรือสินค้าของตระกูลมาที่เมืองซวนชีเพื่อที่จะหลบหนีการแต่งงานที่ทางตระกูลจัดขึ้น แต่พอเดินทางมาได้เพียงครึ่งทางคุณหนูของนางกลับเกิดอาการเป็นไข้พิษ บนเรือก็ไม่มีหมอ แม้สวีห้าวจะพยายามเดินเรือให้เร็วขึ้นสักแค่ไหน คุณหนูของพวกเค้าก็ไม่อาจต้านทานไหว อาการไข้พิษเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนร่างบางค่อยๆหมดลมหายใจไป...“คุณหนู...”หญิงสาวร่างบางสวมชุดผ้าฝ้ายสีสันสดใส แต่กลับมีสีผิวที่ขาวซีด นางนอนอยู่บนฟูกหนา ร่างที่ไร่วิญญาณนอนแน่นิ่งอย่างสงบถิงถิงกุมมือของเจ้านายไว้ไม่ห่าง ด้วยความเสียใจ“คุณหนูหากข้าไม่มีท่านแล้วข้าจะอยู่ยังไง...ท่านต้องเหงาแน่ ฮื่อ...หากเป็นเช่นนี้งั้นข้าก็ควรจะตายเป

อารัมภบท“ตลอดเวลาที่อยู่กับเธอชีวิตฉันมันไม่ได้ต่างอะไรกับขอทานเลยสักนิด! จื่อเวย เธอต้องหัดยอมรับความจริงแล้วปล่อยฉันไปได้แล้ว!”ท่าทีเกรี้ยวกราด พร้อมเสียงที่ตะคอกออกมาอย่างสุดทนของฝ่ายตรงข้ามทำเอาหญิงสาวอย่างจื่อเวย สาวแว่นที่มีชีวิตเชยๆไปวันๆถึงกับทำตัวไม่ถูกนี้เธอผิดอะไรกัน ก่อนหน้านี้เค้าคือคนที่มาบอกรักกับเธอเอง ไม่ใช่เหรอ“ซิงเยียนทำไมนายพูดอย่างนี้ ก่อนหน้านี้นายเป็นคนมาบอกรักฉันเองไม่ใช่เหรอ” ความเสียใจเริ่มถาโถม น้ำตาที่ไม่อาจกลั้นเริ่มไหลรินออกมาไม่ขาดสาย “นาย...ก่อนหน้านี่ทำไมไม่พูดออกมาอย่างนี้ นายมาบอกรักฉันทำไม! แล้วทำไมไม่เลิกกับฉันก่อนหน้านี้! ทำไมต้องรอจนถึงวันนี้! นายใจร้ายมาก มากเกินไปแล้วจริงๆ ฮือ...”เสียงฟ้าร้องคำรามออกมาราวกับโกรธแค้น สายลมที่พัดโหมกระหน่ำ ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำจนแทบมองไม่เห็นแม้แต่ดวงจันทร์ที่คอยสาดแสงยามค่ำคืนตอนนี้ ณ ที่ดาดฟ้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่งในเมืองใหญ่ มีชายหญิงคู่หนึ่งยืนทะเลาะกันอยู่นาน ฝ่ายหญิงสวมชุดแต่งงานสีขาวสะอาดยืนร้องไห้แทบขาดใจ ช่างแตกต่างกับอีกคนที่ยืนมองอย่างเรียบเฉย มือทั้งสองข้างสอดเข้าที่กางเกง มองดูเธอด้วยสายตาที่

ตอนที่5เมื่อครั้งวัยเยาว์“นี้นาย! ลืมตาสิ นาย!” มือเล็กของลู่ฟางเหนียงเขย่าตัวของจื่อหยวนอย่างแรงเพื่อให้เจ้าตัวได้สติลู่ฟางเหนียงหรือคุณหนูตระกลูลู่ พยายามที่จะทำให้คนตรงหน้าฟื้นขึ้นมา แต่ไม่ว่าจะทำยังไงเค้าก็ยังนอนนิ่ง ไม่แม้แต่จะขยับนิ้วเลยถึงแม้เธอจะตบเข้าที่ใบหน้าเค้าแรงแค่ไหนก็ตาม“นี้นายถ้าจะตายก็อย่ามาตายต่อหน้าข้าจะได้ไหม ตื่นสิเว้ย!” ใบหน้านวนเริ่มแดงก่ำ ดวงตาเริ่มมีน้ำเอ่อขึ้นมาที่ขอบตา“ฟื้นสิเว้ย หื่อๆๆ อึ หื่อๆๆ”มือเล็กทุบเข้าที่หน้าอกจื่อหยวนอย่างเต็มแรงหลายรอบ พร้อมกับใช้มือเล็กปาดน้ำตาให้ตัวเองไปด้วยเธอเอาแต่โทษตัวเองที่ดึงให้เค้ากระโดดลงแม่น้ำจนทำให้คนตรงหน้านี้ตายลู่ฟางเหนียงเอาแต่โทษที่ตัวเองเป็นต้นเหตุจนไม่ทันสังเกตุเห็นว่าจื่อหยวนเริ่มไอสำลอกน้ำออกมาเบาๆ เค้าลืมตามาก็เห็นเด็กหญิงตัวน้อยที่ดึงเค้าให้ตกน้ำด้วยนั้งร้องให้สะอึกอยู่พร้อมกับกำปั้นน้อยๆนั้นที่ทุบเข้าที่หน้าอกเค้าอย่างไม่ลดละ“อึก! เลิกทุบได้แล้วข้าเจ็บนะ” จื่อหยวนส่งเสียงออกมาเบาๆ เพื่อให้เด็กหญิงได้ยิน ถ้าให้เค้าเดา คิดว่าเธอคงร้องให้เพราะคิดว่าเค้าจมน้ำตายแล้วแน่ๆ เธอคงโทษที่ตัวเองเป็นต้นเหตุห

ตอนที่4เมื่อครั้งวัยเยาว์ลู่ฟางเหนียงเห็นท่าไม่ดี เธอคิดว่าหากปล่อยให้จื่อหยวนต่อสู้ไปแบบนี้เรื่อยๆยังไงก็ไม่รอด หากดูจากจำนวนนักฆ่าที่พุ่งมาทางเธอเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว และเป้าหมายเหมือนจะไม่ใช่สินค้าที่อยู่บนเรือแน่!มือเล็กเอื่อมออกมาจับแขนของจื่อหยวน ลู่ฟางเหนียงฉุดแขนของจื่อหยวนสุดแรงเพื่อพาเค้ากระโดดลงไปที่แม่น้ำใหญ่และเพราะจื่อหยวนเองที่ไม่ทันระวัง เค้าจึงตกลงแม่น้ำตามแรงที่เธอฉุดลงไปอย่างง่ายดาย“เฮ้ย! มันโดดน้ำหนีไปแล้ว อย่าปล่อยมันหนีรอดไปได้” หนึ่งในโจรที่แอบขึ้นเรือมาตะโกนบอกกับพรรคพวกตนแต่ไม่ทันที่พวกมันจะได้กระโดดน้ำตามจื่อหยวนก็มีคนมาขวางไว้ก่อน นั่นก็คือพวกของหนิงอันที่พึ่งจะจัดการกับพวกที่ขึ้นมาทำร้ายคนบนเรือก่อนหน้าสำเร็จ และนึกขึ้นได้ว่านี้อาจเป็นแผนการของพวกที่ต้องการกำจัดพวกตนเป็นแน่ แล้วก็เป็นอย่างที่คาดไว้เป้าหมายของพวกมันคือหนิงอันและจื่อหยวนเหตุการณ์ต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด เรือลำใหญ่ยังแล่นไปอย่างต่อเนื่อง ทุกคนต่างต่อสู้เพื่อคนที่ตนต้องการปกป้อง ทุกอย่างดำเนินไปเรื่อยจนในที่สุดพวกโจรก็ไม่สามารถต่อสู้พวกของหนิงอันได้ พวกของคนที่แอบขึ้นเรือต่างล

ตอนที่3เมื่อครั้งวัยเยาว์“พวกมันอยู่เรือด้านหน้านี้ใช่ไหม” น้ำเสียงเรียบของซูโจวเอ่ยออกมาอย่างพึงพอใจ ในที่สุดเค้าก็สามารถตามพวกของแม่ทัพหนิงอันทันสักที คราวนี้เค้าจะต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย“ครับนายท่าน พวกมันอยู่เรือด้านหน้านี้แน่ สายของเราสืบมาแน่แล้วว่าพวกมันอาศัยเรือของพ่อค้าเดินทางขึ้นเหนือเพื่อหลีกเลี่ยงคนของเรา”“ดี จักการมันซะ อย่าให้เหลือรอดแม้สักคน”“ขอรับ ตอนนี้เราส่งคนขึ้นเรือเล็กลอบไปสังเกตุการณ์แล้วอีกไม่นานหากมีสัญญาณแล้วเราจะบุกทันที”“ดี หากครั้งนี้จัดการเรียบร้อยข้าจะตบรางวัลอย่างงาม” ซูโจวเอ่ย หลังสั่งการคนเสร็จเค้าก็เดินเข้าไปด้านในของตัวเรือเพื่อรอฟังข่าวดีจากลูกน้องของตน“นี้เจ้า! หยุดตอแยข้าจะได้ไหม รำคาญ” จื่อหยวนเริ่มจะหมดความอดทนกับคนตรงหน้า ก็เธอพยายามพูดให้เค้าออกมาเล่นที่ด้านนอก แต่ในสถาณะการณ์ในตอนนี้มันไม่ใช่เรื่อง!“นี้เจ้าจะเกินไปแล้วนะ ก็แค่ชวนออกไปเดินเล่นด้านนอกแค่นี้ถึงกับต้องดุกันขนาดนี้เลยหรือไงกัน”เด็กหญิงตัวน้อยเริ่มบีบน้ำตาออกมาเอ่อล้นขอบตา ทำเอาจื่อหยวนถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อเธอทำท่าจะร้องให้จริงๆ หน้าตาจิ้มลิ่มนี้ไม่เหมาะกับน้ำตาเ

ตอนที่2เมื่อครั้งวัยเยาว์แม่ทัพหนิงอันพานายน้อยของเค้าออกนอกเมืองโดยที่มีทหารค่ายทมิฬคอยคุ้มกันอยู่ตลอดทาง“เราหยุดพักเพื่อฟังข่าวของท่านพ่อท่านแม่ได้หรือไม่”จื่อหยวนเอ่ยขอแม่ทัพหนิงอันถึงจื่อหยวนจะเป็นเพียงเด็กเจ็ดขวบแต่หากเทียบกับบรรดาคนอายุเท่ากันแล้วเค้าเทียบได้ว่าเป็นอัจฉริยะคนหนึ่งเลย ที่ไม่ว่าบู๊หรือบุ๊นจื่อหยวนมักจะทำได้ดีเสมอมา จนคนทั่วไปต่างคิดว่าเด็กคนนี้ละที่จะเป็นว่าที่แม่ทัพที่ทุกคนก็ต่างต้องยอมรับเหมือนบิดาของเค้า“นายน้อยหากเราพักที่นี้เราอาจถูกจับได้นะ”“เราขอแค่รอฟังข่าวอีกสักวันไม่ได้เลยเหรอ”“ไม่! ชีวิตท่านจะอยู่ในความเสี่ยงไม่ได้แม้แต่น้อย หากนายน้อยเป็นอะไรขึ้นมาข้าตัดหัวมาทดแทนอีกสิบหัวก็ไม่เพียงพอ หากท่านอยากรู้ข่าวจริงๆข้าจะส่งคนไปสืบที่เมืองหลวงให้แต่ท่านต้องรีบเดินทาง เราจะช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว”“ก็ได้ แต่ท่านต้องส่งคนไปสืบเรื่องท่านพ่อท่านแม่ให้เรานะ”หนิงอันยิ้มอ่อนที่นายน้อยของเค้าอายุเพียงเท่านี้แต่กลับรู้ความยิ่งนัก เค้าพยักหน้าเป็นคำตอบให้จื่อหยวนแล้วเริ่มออกเดินทางต่อ“เราต้องเดินทาง ทางเรือแล้วอ้อมออกทางเมืองต้วนล่า จะใกล้กับเขตทหารของท่านแม่ทัพอี

ตอนที่1เมื่อครั้งวัยเยาว์...จวนแม่ทัพสวี...“เจ้าพานายน้อยออกไปเดี๋ยวนี้ เร็ว!”“ไม่นะนายท่าน ข้าจะทิ้งให้ท่านสู้รบเพียงคนเดียวไม่ได้!”“หนิงอันเจ้าต้องฟังข้า หากเจ้าอยู่ต่อไปก็รั้งแต่จะตายทั้งหมดเราจะไม่เหลือใครทั้งนั้น หากเจ้าพาแค่นายน้อยของเจ้าไปจากที่นี้แล้วรีบไปหาแม่ทัพอี๋เฉินที่ชายแดนเหนือให้เร็วที่สุดทัพทมิฬก็จะยังคงอยู่”ใบหน้านิ่งขรึมของผู้เป็นนายที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลจากคมดาบจ้องมองมาที่เค้า นายของหนิงอันที่บัดนี้ดูจะเริ่มหมดเรี่ยวแรงแล้ว ‘พวกเค้าเริ่มหมดหนทางที่จะสู้’ ตอนนี้ทำได้เพียงแค่ต้องส่งคนที่ตนรักให้หนีออกไปให้พ้นจากที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุดใบหน้าหยาบที่เต็มไปด้วยหนวดเครามองไปยังภรรยาผู้เป็นที่รักของเค้า และบุตรชายเพียงหนึ่งเดียว เค้าเสียใจที่ไม่สามารถปกป้องครอบครัวตนเองได้“ท่านพี่ข้าจะไม่หนีไปไหนทั้งสิ้น หากตาย เราจะตายด้วยกัน” ดวงหน้างามมองสบตากันกับสามีผู้เป็นที่รักของนาง ดวงตาที่แน่วแน่นี้บอกให้รู้ว่ายังไงเธอก็จะไม่มีทางทิ้งสามีแล้วหนีไปแน่“ใช่ท่านพ่อ ข้าจะสู้ไปกับท่าน เราจะไม่หนีไปไหนทั้งสิ้น” เสียงเล็กจ้อยแต่หนักแน่นของเด็กชายตัวน้อย ที่ร้องออกมาว