บทที่ 20  ปฏิบัติการ

 

ศิวัชพาต้นกล้าและต้นข้าวไปส่งให้อรุณีมาลา  เด็กสองคนเริ่มงอแงเพราะง่วงนอน

“พ่อจะมานอนกับเราไหม”  ต้นกล้าถาม

ศิวัชเหลือบตามองอรุณีมาลาที่กำลังพาต้นข้าวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำด้านในห้อง

“มาสิ เดี๋ยวพ่อรีบกลับนะลูก”  เขาทำเสียงกระซิบกระซาบ

ต้นกล้าพูดแบบไม่มีเสียงตอบกลับ “โอเคคับ”

งานเลี้ยงยังดำเนินไปอยู่อย่างสนุกสนานแต่อรุณประภาอ้างว่าเวียนศีรษะ ขอตัวลุกจากโต๊ะหลังที่น้องสาวฝาแฝดขอตัวไปห้องน้ำไม่นานนัก  แทนไทและชัยพลจึงถือขอโอกาสขอตัวออกจากงาน เขาบอกเจ้าภาพว่า

“เราขอตัวกลับไปนอนก่อนนะครับ  รู้สึกมึนๆ” 

เมฆายิ้ม “ขอบคุณนะครับที่ให้เกียรติมาร่วมงานของเราสองคน”  

เมื่อแทนไทและชัยพลขับรถออกไปจากบริเวณงาน สีหราชก็มาถึง 

“เรียบร้อย”  เขาพูดเพียงสั้นๆ เข้าใจกันได้ดี 

เจ้าภาพปล่อยให้งานเลี้ยงดำเนินไป ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเครื่องขยายเสียงและไฟ  แต่สมาชิกหลักในครอบครัวและจนท. รวมถึงคนที่มาช่วยหายเข้าไปในห้องประชุม  ต่างรอฟังความเคลื่อนไหวจากผลงานในวันนี้

อรุณประภาและอรุณีมาลาเข้ามาสมทบหลังจากที่เด็กๆ หลับแล้ว  เธอสองคนนั่งโต๊ะเดียวกับอัญญา

“เจ้าแฝดล่ะ”  พี่สาวคนโตถาม

“หลับแล้วค่ะ ให้พี่เลี้ยงอยู่เป็นเพื่อน” แม่เจ้าแฝดตอบ เธอเงี่ยหูฟัง เมื่อมีสัญญาณเสียงจากเครื่องดักฟังที่ติดบนตัวของชัยพล

“คืนนี้ของมาพร้อมรึยัง”  เสียงของแทนไท

“กำลังมาน่าจะอีกประมาณครึ่งชั่วโมงมาถึง”  ชัยพลตอบ เสียงเขาพูดต่อว่า

“กูนึกว่ามึงจะเลิกกับคุณพิณจริงๆ เสียอีก”

“เลิกได้ยังไงกูยังไม่ได้ถอนทุนคืนเลย  เสียไปเป็นแสนแขนยังไม่ได้จับ”  แทนไทพูด  “หวงตัวฉิบหาย” 

อรุณประภาหน้าแดงด้วยความโมโหเมื่อถูกพูดถึงแบบนั้น  ในขณะที่คิรินทร์เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ  เขาถึงกับร้องออกมา

“ว้าว...” 

“ว้าวอะไร” ศิวัชถาม  แต่เจ้าตัวตอบ “เปล่า..”  ยิ้มนิดๆ เมื่ออรุณประภาตวัดสายตามอง

“แล้วมึงล่ะ ยังไม่ตัดใจจากน้องออเหรอ แม่งผัวเก่าหวงขนาดนั้น”  เสียงแทนไท

“ไอ้แทน  คำว่าผัวเก่าอะไรเก่าๆ มันก็คือของเก่าตามนั้นไหมวะ  น้องออบอกกูว่าก็แค่คนบังเอิญไปเจอกัน”  ชัยพลตอบทำให้สีหราชหัวเราะออกมาเต็มที่

“ไอ้สิงห์”  ศิวัชเรียก ชายหนุ่มมองไปที่อรุณีมาลาเธอทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้  ส่วนนายหัวภาคย์หัวเราะชอบใจ

“แม่หนูพูดดี พ่อชอบ”  ชายวัยกลางคนหัวเราะเสียงดัง

“ขอบคุณค่ะ”  เธอตอบนายหัวเสียงใส

จนท.ทำสัญญาณมือให้เงียบ เมื่อ GPS เริ่มมีการเคลื่อนไหว  คิรินทร์และศิวัชขยับตัวพร้อมนายหัวภาคย์

“ไปกัน จนท.ข้างนอกพร้อมแล้วใช่ไหมผู้กอง”  นายหัวถามร้อยเอกกรธัชที่กำลังลุกเช่นกัน

“พร้อมครับ เราไปกันได้เลย” 

อำเภอคลองใหญ่ จ.ตราดเป็นส่วนที่แคบสุดในประเทศ และที่ดินของตระกูลฉัตรอรุณที่นี่มีส่วนติดชายแดนค่อนข้างยาว  ดังนั้นการเดาใจว่าแทนไทจะเลือกตรงไหนเป็นที่ส่งสินค้าข้ามแดนจึงค่อนข้างยาก

“เท่าที่สำรวจดูมันมีสามจุดที่สามารถข้ามฝั่งไปได้ง่ายๆ มีแค่รั้วลวดหนามกั้นไม่มีจนท.เฝ้า ไม่มีคูน้ำธรรมชาติด้วยซ้ำ”  คิรินทร์ประเมินทั้งจากภาพถ่ายจากดาวเทียมและการลงพื้นที่เอง

“แต่มันมีอยู่สองจุดที่รั้วลวดหนามขาดและมีรอยรถวิ่งผ่าน”  ชายหนุ่มชี้ไปตามแผนที่  ซึ่งจุดที่เขาอยู่คือกึ่งกลางระหว่างสองจุด

อิงควัตขับรถตามมาสมทบในนาทีต่อมา 

“เราคงต้องใช้คนเฝ้าทั้งสองจุด เพราะถ้าขับรถตาม gps มันน่าจะรู้ตัว” พี่ชายคนที่สองพูด

“จนท.ไม่น่าจะพอนะครับ  นอกจากพวกเราจะคอยซุ่มอยู่ด้วย” คิรินทร์พูด  อิงควัตพยักหน้ารับรู้ก่อนที่เขาจะปลีกตัวไปคุยกับกรธัช

“ไหนๆ ก็มาแล้ว  นายเองก็ทุ่มสุดตัวไปแล้ว”  ศิวัชมองญาติอย่างพิจารณา  “ไม่น่าเชื่อว่านายอยากช่วยคุณพิณขนาดนี้ นี่แค่ช่วยญาติดองถ้าเป็นแฟนนายจะช่วยขนาดไหนวะ” 

“ฉันแค่ไม่ชอบพวกค้ายา ค้าผู้หญิง ทำมาจับผิดฉันแล้วที่นายยอมเทข้อมูลบริษัทล่ะ”  คิรินทร์ย้อน

“นั่นฉันอยากช่วยออ  ถึงยังไงออก็เป็นแม่ของลูก เป็นเมีย..”  ศิวัชเน้นคำพูดเป็นพิเศษ  เขามองคิรินทร์ยิ้มๆ  ไม่พูดอะไรอีกแต่ค่อนข้างแน่ใจสิ่งที่ตนคิดมากพอดู

กรธัชตกลงวางแผนแบ่งคนเป็นสองจุด  จุดแรกมีจนท.สามคน  อิงควัต เมฆาและนายหัวภาคย์ที่มาด้วยกัน รวมถึงคนของนายหัวจากเกาะอีกหนึ่งคน  จุดที่สองคิรินทร์ ศิวัช จนท. สามคนและตัวกรธัชเอง ที่เหลือเป็นคนจากเกาะอีกสองคน 

ทุกคนเช็คอาวุธเตรียมความพร้อมและประจำจุดคอยซุ่ม  เอารถจอดแอบไว้ตามพงไม้รกเรื้อจนไม่เป็นที่สังเกตชัดเจน

อีกราวยี่สิบนาทีต่อมา ณ จุดที่สองมีรถตู้สองคันมาจากฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน  มีชายสองคนลงจากรถมองไปรอบๆ และมองนาฬิกาข้อมือ 

กรธัชส่งสัญญาณให้ลูกน้องของตนเองเช็คบนรถว่ามีคนมาอีกกี่คน  ซึ่งได้รับคำตอบอีกในสองนาทีต่อมาว่ามันมากันเพียงสองคนเท่านั้น  พวกเขาจึงจัดการพวกมันด้วยมือเปล่า  และจับมัดปิดปากไว้ ในระหว่างนั้นคิรินทร์พบว่ามันเป็นคนไทยหนึ่งคนและคนเขมรหนึ่งคน  พวกเขาใช้เวลาสำรวจรถตู้อย่างรวดเร็วพบหลักฐานเพิ่มเติมจึงส่งให้กรธัชเก็บไว้ 

ร้อยตำรวจเอกหนุ่มหัวหน้าชุดจับกุมให้จนท.หนึ่งคนและคนของศิวัชที่พูดภาษาเขมรได้หนึ่งคน  สวมรอยเป็นคนขับรถทั้งสองที่โดนมัดมือมัดปากไว้ โดยให้สวมหมวกและมีผ้าปิดหน้า

หลังจากนั้นทางจุดที่หนึ่งได้ส่งข้อความบอกว่ามีรถตู้สองคันและรถของแทนไทวิ่งผ่านจุดที่หนึ่งมาทางนี้แล้ว ทั้งหมดจึงต้องเร่งมือจัดการรอรับรถตู้ที่มาส่ง ‘สินค้า’

รถตู้สองคันและรถยนต์ของแทนไทเลี้ยวมาจอดในเวลาเกือบพอๆ กัน  แทนไทลงจากรถตามด้วยชัยพล  รถตู้ถูกเปิดออกและมีชายร่างใหญ่หนวดเครารุงรังลงมาจากรถคันละสองคน

แทนไทส่องไฟฉายไปที่ทะเบียนรถจากฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน เมื่อเห็นว่าตรงกับที่แจ้งมาเขาจึงส่งสัญญาณให้เคลื่อนย้ายสินค้าโดยเร็ว  ผู้หญิงหลายสิบคนถูกมัดมือ มัดปากถูกสั่งให้ทยอยลงเดินจากรถ มีชายร่างใหญ่ถือปืนคอยประกบ ทำให้พวกเธอต้องยอมเดินไปอย่างไม่มีทางเลือก

“เร็วๆ สิวะ เดี๋ยวพ่อมึงก็มาหรอก”  ชัยพลเร่ง

“มึงก็อย่าเร่งนัก ใจเย็นๆ ทำมากี่ครั้งเคยมีปัญหาที่ไหน” แทนไทยังใจเย็น

กรธัชรอให้พวกมันย้ายผู้หญิงขึ้นรถตู้สองคันจนหมดและกดล็อกประตูรถแล้ว เขาส่งสัญญาณให้จนท.จู่โจมทันที