บทที่ 35  Ship หาย ที่ไม่ได้แปลว่าเรือหาย

 

หญิงสาวตื่นมาอีกทีในตอนเช้าของอีกวัน  เวลาเดียวกับที่ศิวัชเปิดประตูห้องน้ำออกมา

“พี่ทำออตื่นเหรอเปล่า”  เขามองหน้าเธออย่างเป็นห่วง อังมือกับหน้าผากของเธอทำท่าโล่งใจ

“ดีนะ ออไม่มีไข้”

“กี่โมงแล้วคะ ลูกล่ะ”  เธอถาม

“ตอนนี้เพิ่งหกโมงเช้าเอง  ลูกอยู่กับแม่น่ะออ แม่กับพ่อมาถึงเมื่อคืนตอนเที่ยงคืน ออหลับอยู่พี่เลยไม่ได้ปลุก”

“ค่ะ เลยทำคนอื่นลำบากกันไปหมด” 

“อย่าพูดแบบนั้น ทุกคนที่พูดถึงก็ครอบครัวทั้งนั้น”  ศิวัชปลอบ รู้ว่าอรุณีมาลายังกลัวอยู่ 

“ออย้ายไปอยู่บ้านพี่นะ” ศิวัชบอกเมื่อเห็นเธอพยักหน้าเขาจึงพูดต่อว่า

“เดี๋ยวพี่ให้คนไปเก็บของให้  ถ้าออยังกลัวก็ไม่ต้องไปเอง”

“อิ๋วด้วยนะคะ ให้มาอยู่ดูแลเด็กๆ ด้วยได้ไหม”  อรุณีมาลาห่วงคนของตัวเอง  ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างโดนทำร้ายอะไรตรงไหนเธอยังไม่ทันได้ดูเลย

“ได้จ้ะ พี่ให้คนของออตรวจร่างกายแล้วเมื่อคืน  หมอบอกว่าไม่มีอะไรมาก ฟกช้ำนิดหน่อยตรงข้อมือที่ถูกมัด  พี่เลยให้ไปอยู่ที่บ้านตั้งแต่เมื่อคืน  จะได้อยู่เป็นเพื่อนต้นกล้าต้นข้าวด้วย”  ศิวัชพูดเสียงนุ่ม

“ขอบคุณค่ะ” อรุณีมาลาสบายใจขึ้นบ้าง

“ออหิวไหม  อยากกินอะไรรึเปล่าพี่ลงไปซื้อให้นะ” 

เธอส่ายหน้า  “เจ็บค่ะกินไม่ลง”  หญิงสาวยกมือขึ้นลูบแก้มที่โดนตบ มันยังเป็นรอยผื่นเห็นได้ชัดเจน

ศิวัชขบกราม อรุณีมาลาตัวนิดเดียวไอ้ชัยพลมันยังลงไม้ลงมือขนาดนี้  น่าส่งไปคุยกับรากมะม่วงแต่คิดอีกทีตายทันทีอาจจะปรานีมันมากไป

“อย่านะคะ อย่าทำอะไรเขาเลยค่ะ”  หญิงสาวไม่อยากให้ใครต้องมามือเปื้อนเลือดเพราะตนเอง  เอาอนาคตไปแลกกับคนชั่วแบบนั้นไม่มีอะไรคุ้ม

“พี่ไม่ทำอะไรเขาหรอก  ออนอนเถอะ” ศิวัชพูด แต่ที่คิดในใจคือ “ถ้าใครจะทำอะไรเขาก็คงห้ามไม่ได้เช่นกัน” 

ฉับพลันเธอลืมตาขึ้นมา 

“คุณศิวัช ถ้าชัยพลมาดักทำร้ายฉันแล้วพิณล่ะ นายแทนไทจะอยู่ที่ไหนคะ เขาได้ประกันตัวทั้งสองคนรึเปล่า”  น้ำเสียงเธอตื่นตระหนก 

ศิวัชโทรหาคิรินทร์ทันที 

“มันมาที่นี่จริงๆ”  คิรินทร์ตอบ  เขามองอรุณประภาที่ยังหลับอยู่

“แล้วมันทำอะไรคุณพิณรึเปล่า  แล้วทำไมนายไม่โทรบอกใคร”  ศิวัชถามต่อ นึกโมโหคิรินทร์ที่มีอะไรไม่บอก

“ฉันจัดการแล้วเรียบร้อย  นายดูแลน้องออก็พอ” 

“แล้วตอนนี้คุณพิณอยู่ไหน  ออเขาอยากคุยด้วย” 

คิรินทร์ปรายตามองอรุณประภาอีกครั้ง

“น้องพิณหลับอยู่บนเตียง...ของฉัน ตื่นเมื่อไหร่ฉันจะให้พิณคุยกับออแล้วกัน” 

คิรินทร์ตัดสายไปแล้ว คราวนี้เป็นฝ่ายศิวัชที่จะต้องพูดคำว่า 

“ฉิบหายแล้ว  ไอ้คิน”

และแล้วความฉิบหายของจริงก็เกิดกับผู้ที่อยู่เบื้องหลังขบวนการของแทนไท เมื่ออธิบดีกรมกองหนึ่งในสายงานปราบปรามถูกสั่งปลดฟ้าผ่า

“ท่านครับ ทำไมอยู่ๆ ถึงปลดผม ผมก็ช่วยท่านตั้งมากแล้วนะ” 

เขากล่าวกับนักการเมืองใหญ่รายหนึ่ง

“มึงไปมีเรื่องอะไรกับสายสกุลเกียรติภากรล่ะ แทนที่จะอยู่เฉยๆ มึงเสือกแส่ไปช่วยลูกน้องมึงออกจากคุก  ถ้าไม่อยากถูกโบกลงทะเลก็อยู่ไปเฉยๆ ใช้เงินที่ยังมีให้สบายใจหรือจะตายก็เลือกเอา”  นักการเมืองพูดต่อ 

“แล้วมึงไม่ต้องมาหากู ไม่ต้องติดต่อกูแล้ว  แค่นี้กูก็มีปัญหาในพรรค  สมัยหน้าจะได้ลงสมัครรึเปล่ายังไม่รู้”

“สายสกุลเกียรติภากร ผมนึกไม่ออกจริงๆ ครับท่าน”  อดีตข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ยังมึน

“กูจะบอกให้เอาบุญละกัน  สายสกุลเกียรติภากรที่เหลืออยู่ก็คือหม่อมหลวงศิตา  เมียนายหัวภาคย์ญาติดองของตระกูลฉัตรอรุณไง  มึงโชคดีแค่ไหนที่เขาใช้อิทธิพลฝั่งนี้  ถ้านายหัวลงมือเองมึงลงไปนอนก้นทะเลแล้ว เหมือนไอ้แทนไทไง”

แทนไทที่ตามไปแก้แค้นอรุณประภาถึงในฟาร์มมุกคิรินทร์  เขาโดนคิรินทร์จับได้สั่งให้คนซ้อมเสียน่วมแล้วเอาไปโยนทิ้งข้างทาง 

“นายหัวผมขอไอ้นี่นะ” นายพลลูกน้องคนหนึ่งของคิรินทร์พูด

“ฉันไม่อยากฆ่าคน”  คิรินทร์ตอบ เขาละคำว่า 'ถ้าไม่จำเป็น' ไว้ในใจ

“นายไม่ต้องฆ่ามัน ที่ผมขอเพราะมันเคยหลอกลูกสาวผมไปขายที่ปอยเปต  นังหนูมันส่งรูปมาให้ดู”  นายพลพูดถึงลูกสาวที่หนีกลับมาได้จากขุมนรก  ตอนนี้อยู่ในระหว่างรักษาสุขภาพจิต

คำพูดนั้นทำให้คิรินทร์หันหลังให้ 

“ถือว่าฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรแล้วกัน”  เดินไปได้ห้าเมตร  ชายหนุ่มหยุดเดินก่อนจะสำทับโดยไม่หันมามอง

“เก็บกวาดให้เรียบร้อย อย่าให้มีขยะเหลือในฟาร์ม”

ด้านชัยพลที่ถูกควบคุมตัวไปฝากขังที่สถานีตำรวจ ในระหว่างที่ถูกนำตัวไปขึ้นศาล  มีอุบัติเหตุรถกะบะไม่มีทะเบียนชนเข้ากับรถขนผู้ต้องหา  ระหว่างที่เกิดความวุ่นวายมีใครคนนึงเปิดประตูไขกุญแจลูกกรงหลังรถ  

ชัยพลรีบลงมาอย่างดีใจ  แต่เขาไปได้ไม่ถึงสิบก้าวก็โดนรถอีกคันที่ไม่รู้มาจากไหนพุ่งชนจนตายคาที่

การตายของทั้งชัยพลและแทนไทไม่มีใครรื้อฟื้นคดีขึ้นมา  ญาติพี่น้องของทั้งสองคนไม่มีใครแสดงตัวกับทางการ  ปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปราวสายลม