บทที่ 37  จบ

 

งานแต่งงานของศิวัชและอรุณีมาลาถูกกำหนดขึ้นในอีกสองเดือนหลังจากนั้น  ยิ่งช่วงใกล้วันงานทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ยิ่งมีเรื่องวุ่นวาย คุณศิตามาอยู่ยาวที่กรุงเทพฯ เพื่อช่วยเตรียมงานล่วงหน้าถึง 1 เดือน

งานนี้มีเพื่อนเจ้าสาวเพียงคนเดียวคืออรุณประภา ซึ่งอรุณีมาลาต้องการให้เป็นแบบนั้น  เธอถือว่าพวกเธออยู่ด้วยกันตั้งแต่เกิดดังนั้นในวันสำคัญของชีวิต เธอต้องการให้คู่แฝดรับหน้าที่นี้เพียงคนเดียว

ส่วนเพื่อนเจ้าบ่าวอรุณีมาลาขอว่าเธอจะเลือกเอง เธอต้องการให้สีหราชซึ่งเคยแนะนำให้เธอกับศิวัชพบกันเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว  ซึ่งชายหนุ่มก็ยินดีอย่างยิ่ง

ในวันลองชุดของหนุ่มสาวสี่คน ซึ่งเป็นร้านเดียวกันในระหว่างที่สองสาวฝาแฝดอยู่ด้วยกันในห้องแต่งตัว

“ออจะไปฮันนีมูนที่ไหนนะ”  พี่สาวถาม

“จะไปเกาะพยามน่ะ ไปรอบที่แล้วมัวแต่ทะเลาะกัน ไม่ได้ดูอะไรเลย”  อรุณีมาลาพูดปนหัวเราะนิดๆ

“พิณดีใจด้วยที่ออมีความสุขสักที”  อรุณประภาดีใจกับคู่แฝด เธอไม่เห็นอรุณีมาลาหัวเราะได้จริงๆ มานานแล้ว

“จะดีกว่านี้ถ้าเราได้แต่งพร้อมกัน”  แฝดน้องพูดด้วยน้ำเสียงสดใส

พวกเธอออกมาจากห้องแต่งตัว  อรุณีมาลาในชุดไทยจักรพรรดิสีงาช้าง  ส่วนอรุณประภาสวมชุดไทยดุสิตประยุกต์สีกลีบบัวเปิดไหล่หนึ่งข้าง

ศิวัชและสีหราชที่แต่งตัวเสร็จแล้วมองเธอทั้งสองอย่างชื่นชม  การลองชุดผ่านไปอย่างกระท่อนกระแท่นเพราะคิรินทร์มานั่งดูด้วยแต่สุดท้ายก็จบด้วยดีจนถึงวันงาน

งานแต่งงานถูกจัดที่โรงแรมฉัตรเพชร จุดเด่นที่สุดของงานไม่ใช่เจ้าบ่าวเจ้าสาวแต่เป็นเด็กแฝดชายหญิงสองคนที่ใครๆ ต่างอยากเห็นว่าหลานของสองตระกูลใหญ่ จะน่ารักเพียงไหน

งานนี้ถือเป็นงานใหญ่ไม่แพ้งานของอัญญา เนื่องจากคู่บ่าวสาวถือเป็นคนมีชื่อเสียงในสังคมทั้งคู่ และถือเป็นผู้มีอิทธิพลในระดับหนึ่ง

เด็กชายต้นกล้าอยู่ในชุดสูทสำหรับเด็กอายุ 5 ขวบ เด็กชายมีคนของนายหัวภาคย์เดินตามดูแลอย่างใกล้ชิด และเขาถูกเรียกว่า “นายน้อย” ตั้งแต่วันนั้น  ส่วนต้นข้าวอยู่ในชุดเจ้าหญิงสีขาวแบบเดียวกับชุดเจ้าสาวของอรุณีมาลาแต่ย่อส่วนให้เป็นชุดของเด็ก

เนื่องจากจัดในโรงแรม หลังงานเลี้ยงค่ำอย่างเป็นทางการ  เจ้าบ่าวเจ้าสาวจึงจัดอาฟเตอร์ปาร์ตี้สำหรับแขกสนิทอยู่ฉลองกันต่อ  ซึ่งแน่นอนว่าเจ้าบ่าวถูกมอมเหล้าจนเมาแอ๋

เหล้านานาชนิดๆ ทุกสัญชาติถูกเสริฟให้ศิวัชกินไม่หยุด เขาจะปฏิเสธก็เหมือนไม่มีใครฟัง

“เฮ้ย คืนแต่งงานใครเขาเข้าหอกัน  มันต้องฉลอง”  เมฆาผู้ซึ่งผ่านงานแต่งงานมาหมาดๆ ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้พูดกลางวง  ท่ามกลางเสียงเฮของเพื่อนและญาติผู้ชายที่จงใจแกล้งเจ้าบ่าว

ส่วนเจ้าสาวกับเพื่อนและพี่น้องคนอื่นๆ คุยกันอีกมุมอย่างเฮฮา  ส่วนต้นกล้าและต้นข้าววันนี้นอนกับคุณปู่คุณย่า ท่านทั้งสองขึ้นไปพักบนห้องพักของโรงแรมที่ฝ่ายเจ้าสาวจัดให้นานแล้ว

หลังจากเลยเที่ยงคืนไปสองชม. งานเลี้ยงก็มีวันเลิกรา อรุณีมาลาดูเจ้าบ่าวที่ถูกหามขึ้นมาส่งอย่างระอาใจ

“พี่วัชคะ” เธอเขย่าตัวเขาแต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ  เธอจึงปล่อยให้เขานอนที่โซฟาทั้งคืน

สายวันต่อมาศิวัชตื่นอย่างมึนงง  เขามองที่หน้าต่างเห็นแสงสว่างจ้าที่ผ่านเข้ามาทำให้รู้ว่าเช้าวันใหม่แล้ว

'ไอ้ด็อกเอ้ย..อุตส่าห์รอวันแต่งงาน  พอถึงวันได้เข้าหอเสือกเมาหลับ' ชายหนุ่มด่าตัวเองในใจ อรุณีมาลาหายไปไหนแล้วไม่รู้

เขาลุกมาดูนาฬิกา ตายห่า!  เขาด่าตัวเองอีกทีเมื่อเห็นว่าสิบโมงเข้าไปแล้ว ชายหนุ่มรีบโทรหาอรุณีมาลาทันที

“ออเหรอจ๊ะ  อยู่ไหนครับตอนนี้” 

“ทานข้าวอยู่ที่ห้องอาหารค่ะ” เธอตอบเรียบๆ จนเขาเดาอารมณ์ไม่ถูก

“พี่วัชรีบลงมาทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวจะตกเครื่องนะคะ เครื่องออกเที่ยง”  เธอพูดต่อ

“พี่อาบน้ำห้านาทีจ้ะ จะรีบลงไป”  ชายหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวเร็วสุดในชีวิต แล้วรีบลงไปหาหญิงสาวที่ห้องอาหารข้างล่าง

“คุณพ่อคุณแม่ไปแล้วเหรอออ”  เขาถามแก้เก้อ เมื่อเธอจ้องเขาแต่ไม่พูดตำหนิอะไร

“ค่ะ ไปแล้วพาต้นกล้าต้นข้าวกลับบ้านไปด้วย  พี่วัชรีบทานเถอะค่ะ จะได้เดินทางกัน”  ท้ายเสียงเธอดูหงุดหงิดจนศิวัชไม่กล้าถามต่อ

บ่ายสองของวันนั้นศิวัชและอรุณีมาลาจึงเดินทางมาถึงระนอง  เพื่อเดินทางต่อไปยังบ้านพักบนเกาะพยาม  และในอีกสิบห้านาทีต่อมาคนทั้งสองก็ได้อยู่บนเรือที่คนของเขานำมาจอดรอที่ท่าก่อนเขาจะมาถึง

ศิวัชนั่งลงข้างอรุณีมาลาเขาวางแขนพาดไปตามพนักเรือ

“ออโกรธพี่เหรอ  พี่ขอโทษนะครับไม่ได้ตั้งใจจะเมาขนาดนั้นเลย” 

“เปล่าค่ะ ไม่ได้โกรธ” 

“ผู้หญิงตอบว่าไม่โกรธ แปลว่าโกรธมาก”  เขาพูดต่อ หญิงสาวหันมามองหน้าเขา  ศิวัชพูดต่อว่า

“ไอ้เมฆมันบอกแบบนี้” 

หญิงสาวหัวเราะคิก  ก่อนจะหันไปมองทะเลต่อ

หลังจากที่เดินทางมาหลายต่อจนถึงบ้านพักบนเกาะพยาม  ศิวัชที่ยังมีอาการเมาค้างอยู่ เมื่อขนของเข้าบ้านแล้วเขาจึงหลับต่อ  อรุณีมาลาสำรวจสิ่งต่างๆ ในบ้านแล้วเธอจึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  หญิงสาวนั่งเล่นที่ชานบ้านซึ่งมีเบาะวางลมเย็นจนเผลอหลับไปอีกคน 

เธอรู้สึกตัวตื่นเมื่อถูกอุ้มลอยกลับเข้าบ้าน 

“นอนตรงนี้เดี๋ยวยุงก็หามหรอก” ศิวัชพูด เขาตื่นมาในตอนเย็นเดินหาหญิงสาวทั่วบ้านเห็นเธอนอนเล่นที่นอกชาน  จึงพาเข้าบ้าน

“เผลอหลับน่ะค่ะ” หญิงสาวพูด  ศิวัชวางเธอลงบนที่นอนนุ่มเขาทิ้งร่างตามลงมา

“วันนี้พี่แก้ตัวใหม่ รับรองจะไม่เมาแล้ว”  เขาจูบเธออย่างนุ่มนวล หญิงสาวหลับตาลงยอมรับการแสดงออกถึงความรักอย่างเต็มใจ

จูบนุ่มนวลทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ  เมื่อเขาเริ่มปลดอาภรณ์แพรพรรณออกจากร่างของเธอ 

“ออสวยกว่าเดิม” เขาพึมพำเมื่อจูบลงไปตามผิวเนื้ออุ่น หญิงสาวป่ายมือเปะปะไปตามลำตัวเขา  เธอครางเสียงแผ่วกัดฟันเมื่อเขาดูดดึงยอดอกเข้าปาก  มืออีกข้างหยอกล้อที่ยอดทรวงไม่น้อยหน้ากัน

อรุณีมาลาครางในลำคอเมื่อเขานวดเฟ้นลูบคลำไปทั่วร่าง ด้วยน้ำหนักมือที่มากขึ้นตามแรงอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง มือของเธอจิกลงกับที่นอนเมื่อส่วนกลางลำตัวถูกโจมตีอย่างหนัก  จนเธอสะท้านสะเทือนไปทั้งร่าง   ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาผละออกไปถอดเสื้อผ้าตอนไหน

ศิวัชกลับมาหาเธอ จูบอีกครั้งอย่างเร่าร้อนจนหญิงสาวเหมือนจะหายใจไม่ออก พร้อมกับที่รู้สึกว่าร่างกายถูกขยายออกจนอึดอัดไปทุกส่วน แต่เพียงครู่เดียวความรู้สึกแบบนั้นก็หายไปจนหมด  กลายเป็นความปรีเปรมเมื่อเธอขยับตัวตอบรับเขา

“พี่วัช..อื้อ..”  เธอครางระรัวเมื่อความรู้สึกใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง  เธอจิกเล็บลงบนไหล่เขาจมลึกลงไปในผิวเนื้อแต่นาทีนั้นชายหนุ่มไม่สนใจความเจ็บแล้ว

“รอพี่ก่อน”  เขาเร่งตัวเองจนตามเธอทันในที่สุด  สองร่างหมดแรงนอนซบกันบนที่นอนหลายนาที 

ชายหนุ่มจูบซับเหงื่อให้เธอไปทั่วดวงหน้า

“พี่รักออ รักออคนเดียวรักมาตลอดเลย  เชื่อพี่ไหม” 

“ถ้าไม่เชื่อล่ะคะ”  เธอถาม

“พี่ก็จะรักออไปเรื่อยๆ  จนออเชื่อ” 

“อันนี้ไม่ใช่ละ”  อรุณีมาลาฟาดลงที่หน้าอกของเขา ศิวัชจับมือเล็กไว้ พลิกตัวเธอลงนอนอีกครั้ง บอกรักด้วยร่างกายอีกครั้ง ..และอีกครั้ง

จบ