บทที่ 19  ภารกิจช่วยชาติ

 

งานเลี้ยงเริ่มเวลาหนึ่งทุ่ม แต่อิงควัตให้อรุณีมาลากับอรุณประภาลงไปในงานเวลาหนึ่งทุ่มสามสิบนาที  เพื่อให้ดูเด่นมากพอ

“พี่จะดูหลานให้เอง  ออกับพิณต้องระวังตัวนะ ถ้าไม่ชอบมาพากลให้ถอยเลย”  อิงควัตดูความเรียบร้อยให้น้องสาวทั้งคู่  คืนนี้คู่แฝดสาวสวยมากทั้งสองคน

“รอบๆ งานจะมีจนท.ที่แฝงตัวมา  พวกเขาจะคอยจับตาอีกทาง” 

“ค่ะพี่อิง” สองสาวรับคำ ด้านอิงควัตแม้จะห่วงน้องแต่เขาคิดว่าทั้งสองคนน่าจะเอาตัวรอดได้

อรุณีมาลาและอรุณประภามองหน้ากัน  “ไม่เป็นไรนะพิณ หลังจากคืนนี้เราจะสลัดไอ้ผู้ชายเฮงซวยออกไปจากชีวิตแบบถาวร  ด้วยการส่งมันเข้าคุก” 

“เดี๋ยวนะออ  ใส่อารมณ์จังผู้ชายเฮงซวยที่ว่านี่รวมดร.ด้วยรึเปล่า”  อรุณประภาถาม  แต่คนอีกกลุ่มที่นั่งฟังผ่านไมโครโฟนพากันหัวเราะ  อรุณีมาลาไม่ตอบเธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินเข้างาน

สองสาวเลือกนั่งโต๊ะที่ว่างโต๊ะหนึ่ง  จากนั้นไม่นานแทนไทและชัยพลก็มองเห็นพวกเธอ  สองคนพากันลุกมาหาคู่แฝดสาวทันที

“พิณมานั่งที่นี่เอง แทนรอตั้งนาน”  แทนไทนั่งลงข้างๆ เขาคิดว่าคนรักยังเคืองอยู่ 

“ยังโกรธแทนอยู่รึเปล่าครับ แทนขอโทษอีกทีนะ”  ชายหนุ่มหันมาหาอรุณีมาลา

“วันนั้นขอโทษออด้วยนะครับ พอดีผมกำลังเครียดเลยไม่ได้ตามไปห้ามเจ้าชัย” 

อรุณีมาลายิ้มนิดๆ  “ไม่เป็นไรค่ะ ออเข้าใจค่ะ” 

“ผมไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายต้นกล้าเลยนะครับออ  แต่พ่อต้นกล้าเขาหาเรื่องผมก่อน”  ชัยพลทำท่าไม่อยากพูด อรุณีมาลาจึงตอบเขา

“ไม่เป็นไรค่ะ ออเข้าใจ  ก็เพราะเขาเป็นแบบนั้นเราถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้”  หญิงสาวพูดเป็นทำนองเข้าข้างชัยพล

“จริงๆ ผมว่าออก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นคนยังไง  คนดีๆ ที่ไหนจะทิ้งลูกไปได้นานขนาดนั้น  เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์เองครับ”  ชัยพลพูด

อรุณีมาลายิ้มให้  “ใช่ค่ะ เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์” 

บรรยากาศบนโต๊ะของหนุ่มสาวสองคู่มีแต่ความชื่นมื่น ส่วนศิวัชนั่งกัดฟันฟังสิ่งที่คนทั้งหมดพูดตอบโต้กัน  

“คารมมันได้ว่ะ” คิรินทร์กล่าวทำลายบรรยากาศตึงเครียด  เขามองหน้าญาติหนุ่มอย่างขบขัน

“ใจเย็นๆ นะด็อก ปล่อยน้องออทำงานของเขาไป” 

เสียงสนทนายังดังต่อมาเรื่อยๆ เวลาผ่านมาเกือบชม.ที่ศิวัชฟังการสนทนาของหญิงสาวและชัยพล 

จนกระทั่ง

“อุ๊ย..” เสียงอรุณีมาลาดังขึ้น

“ออใช้น้ำหอมอะไรครับ  หอมจังเลย” 

เพียงแค่นั้นศิวัชก็ก้าวยาวๆ กลับเข้าไปในงานตรงไปที่หนุ่มสาวคู่นั้น  ไม่ได้ฟังประโยคต่อมาว่า

“ขอโทษค่ะที่ออเซไปชนคุณ”

“ไม่เป็นไรครับออน่าจะเมาแล้ว เดี๋ยวผมพาไปพักนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ออพักสักครู่คงจะดีขึ้นเอง” 

สัญญาณเครื่องดักฟังอีกอันสว่างขึ้น  บอกว่างานของเธอสำเร็จแล้ว  คิรินทร์และเจ้าหน้าที่ตำรวจมองหน้ากันอย่างโล่งอก  ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบๆ  ศิวัชหายไปไหน

“ฉิบหายแล้ว ไอ้ด็อกหายไป”

แต่ศิวัชไม่ได้ไปไหนไกลตามที่คิรินทร์กังวล เพราะ

“จะไปไหน”  นายหัวภาคย์ถามลูกชาย  เขาดึงศิวัชไว้ทันก่อนจะไปทำเสียเรื่องในงาน

“พ่อ...”  ศิวัชพูด ก่อนจะเงียบลงไป

“ปกติก็อารมณ์เย็นดีไม่ใช่เหรอ  วันนี้เป็นยังไงเรา”  ชายวัยกลางคนถามแต่ไม่ได้รับคำตอบ

“ก่อนจะเข้าไปแหกตาดูซะก่อน  หนูออเขาทำงานเรียบร้อยแล้วกำลังเดินมานี่” 

ศิวัชหูผึ่ง เขาหันไปมองตามทิศที่พ่อบอกเห็นอรุณีมาลาเดินเร็วๆ จะก้าวขึ้นตึก

หญิงสาวตั้งใจจะไปล้างมือ  เธอขยะแขยงไอ้หมอนั่นจะแย่ แค่ต้องแกล้งเซไปกอดแล้วติดเครื่องดักฟังที่ปกเสื้อสูทด้านหลังก็ต้องแทบกลั้นหายใจ

“ออ”  ศิวัชขวางหน้า  หญิงสาวทำสีหน้ารำคาญ เธอจึงเลี่ยงไปอีกทาง

“หลบ” หญิงสาวเริ่มโมโห

“ออจะไปไหน”

“จะไปห้องน้ำ จะขวางทำไมคะเนี่ย” น้ำเสียงเธอหงุดหงิดมาก  หญิงสาวเดินพรวดๆ ขึ้นบันไดเปิดประตูห้องนอน แต่ศิวัชก้าวตามเข้ามา  เธอถอยอย่างตกใจแต่ไม่เอ่ยปากไล่เพราะรู้ว่ายังมีคนที่ฟังเสียงผ่านไมโครโฟนอยู่

ศิวัชเดินตาม จนหญิงสาวถอยไปชนผนัง  เขายกมือยันผนังไว้ก่อนจะก้มหน้ามาจนชิดปลดสร้อยเพชรเส้นนั้นออกจากคอของอรุณีมาลา  กดปิดสวิตท์ไมโครโฟนแล้วโยนมันไปบนโต๊ะเครื่องแป้ง

“ถอยไปนะคุณศิวัช”  แต่ชายหนุ่มทำเหมือนไม่ได้ยิน

“มันแตะออตรงไหนรึเปล่า” 

“เปล่าค่ะ”  เธอไม่ได้โกหก

“พี่ไม่เชื่อ แล้วทำไมมันบอกว่าออตัวหอม” 

“เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน มีแต่ฉันที่กอดเขาเอง จะถอยไปได้รึยัง” อรุณีมาลาหงุดหงิดจากชัยพลอยู่แล้ว  มาเจอศิวัชทำแบบนี้อีก เธออยากจะร้องกรี๊ด

แต่คำพูดนั้นทำให้คนโมโหหึงอาการหนักกว่าเดิม  ชายหนุ่มจับคางเล็กให้อยู่นิ่ง บดริมฝีปากลงมาอย่างดุดัน  กดข้อมือเธอติดกับผนังข้างนึง

หญิงสาวยกขากะจะเตะกล่องดวงใจแต่เขารู้ทัน แนบร่างกายลงมาเบียดเธอเข้ากับผนังจนหญิงสาวขยับตัวไม่ได้

ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง  “อย่าพูดแบบนั้นอีก ออก็รู้ว่าพี่หึง” 

“ฉันพูดความจริง ถ้าฉันไม่แกล้งล้มไปกอดเขาแล้วจะติดเครื่องดักฟังได้ยังไง”  หญิงสาวขบฟันอย่างโมโห

เขาดึงร่างเธอมากอด  “พี่ขอโทษ อีกแปบพี่ต้องออกไปข้างนอก อีกสักพักสองคนนั่นน่าจะเตรียมตัวไปกันแล้ว เดี๋ยวพี่พาลูกมาส่งให้ ออจะไม่ลงไปข้างล่างแล้วใช่ไหม”

“จะไปกันกี่คนคะ”  เธอถาม

“พวกผู้ชายก็คงไปกันเกือบหมด แต่พี่จะทิ้งคนจากเกาะไว้ดูแลที่ตึก ออไม่ต้องห่วงนะ พาลูกนอนได้เลย”