ตอนพิเศษ2

 

เวลาผ่านล่วงเลยมาสี่ปี  เด็กชายต้นกล้าในวัยเก้าขวบเขาบอกมารดาว่า

“คุณแม่  ต้นกล้าอยากย้ายไปอยู่กับคุณปู่คับ”

อรุณีมาลาเงยหน้าขึ้นมองลูกชาย

“ลูกเพิ่งเรียนเกรด 3 เองนะลูก  ที่นั่นไม่มีนานาชาติให้ไปต่อนะ”

“เปิดเทอมหน้าต้นกล้าก็เรียนเกรด 4 แล้วคุณแม่  ปู่บอกว่าถ้าอยากไป ก็เรียนโรงเรียนประจำที่ภูเก็ตได้ ปิดเทอมกลับไปอยู่กับคุณปู่”   เด็กชายพูด

“ต้นกล้าไม่อยากอยู่กับแม่แล้วเหรอ”  หญิงสาวเริ่มน้อยใจลูกชายนิดๆ         

ศิวัชเดินเข้ามาในห้องเขาได้ยินพอดี  ชายหนุ่มวางมือบนบ่าของเธอเป็นเชิงให้ใจเย็น

“ลูกไม่เคยเรียนโรงเรียนประจำจะอยู่ได้เหรอลูก”  เขาถามต้นกล้า

“ปู่บอกว่าพ่อก็เคยเรียน  พ่ออยู่ได้ต้นกล้าก็ต้องอยู่ได้ครับ”  เด็กชายตอบหนักแน่น

ศิวัชหันไปถามต้นข้าว  “ต้นข้าวล่ะลูก หนูอยากไปไหม” 

เด็กหญิงส่ายหน้า “หนูอยากอยู่กับพ่อแม่ค่ะ” 

“คืนนี้พ่อจะคุยกับคุณปู่อีกที  ปิดเทอมนี้ต้นกล้าไปเยี่ยมคุณปู่ตามปกติก่อนแล้วกันลูก”  ศิวัชสรุป

คืนนั้นศิวัชคุยกับอรุณีมาลา  เขารอจนเธอลมหายใจสงบเป็นปกติจากบทรักหนักหน่วง  ชายหนุ่มดึงร่างเธอมากอดลูบแผ่นหลังเรียบเนียน

“เรื่องต้นกล้า ออคิดยังไง” 

“ออเป็นห่วงลูกค่ะ ต้นกล้ายังเด็กจะไปอยู่ไกลตาขนาดนั้น” อรุณีมาลานิ่งไปหลายนาทีก่อนจะตอบ

“ต้นกล้าโตกว่าเด็กวัยเดียวกัน  อออาจจะต้องทำใจนะครับถ้าเขารู้ตัวเองได้เร็วว่าเขาต้องการอะไร”  ศิวัชพูด

หญิงสาวนิ่งคิด เธอทบทวนไปมา เธอไม่ได้หวงลูกชายแต่เธอเป็นห่วงต้นกล้ายังเด็ก  และกล้าที่จะทำอะไรหลายๆ อย่างจนเธอตกใจ

##############

เช้ามืดวันต่อมาอรุณีมาลาลุกจากที่นอนกระทันหันเมื่อเธอคลื่นเหียนอยากอาเจียนขึ้นมาเฉยๆ 

ศิวัชลุกตามมาดูเธอในห้องน้ำเมื่อเขาได้ยินเสียงเธออาเจียนโอ้กอ้าก  เขาคอยลูบหลังให้เธอ

หญิงสาวล้างหน้าตาบ้วนปากแล้วเดินกลับมานอนอย่างอ่อนเพลีย  ศิวัชมองอย่างกังวล

“ไปหาหมอไหมครับออ” 

เธอส่ายหน้า “ออไม่เป็นไรหรอกค่ะ” 

“ไม่เป็นได้ยังไง  อยู่กันมาตั้งหลายปีออไม่เคยเป็นแบบนี้”  เขากระวนกระวายใจ

บ่ายนั้นศิวัชพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลจนได้

“ยินดีด้วยครับ คนไข้ไม่ได้ป่วยอะไรแต่อาจจะต้องบำรุงกันมากหน่อย  ตอนนี้เธอตั้งครรภ์ได้ 8 สัปดาห์แล้วครับ”

นายแพทย์ผู้ตรวจกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มละไม  ศิวัชจับมือภรรยาด้วยความยินดี  เขานึกว่าเธอจะไม่ยอมมีลูกอีกแล้วเสียอีก

“ค่อยๆ เดินนะครับ”  ดร.หนุ่มแทบจะอุ้มเธอลงจากรถ แต่อรุณีมาลากลับบอกว่า

“พี่วัชถอยไปห่างๆ เลยค่ะ ออเหม็น” 

เขาทำหน้าเหลอหลา ก้มลงดมตัวเองแน่ใจว่ากลิ่นน้ำหอมยังหอมอยู่ ก่อนออกจากบ้านก็อาบน้ำแล้ว

“พี่เหม็นเหรอครับออ  พี่ก็อาบน้ำแล้วนะ” 

“ไม่รู้ค่ะ แต่เหม็น พี่วัชถอยไปห่างๆ ก่อน” เธอเดินหนีไปอีกทางไม่ยอมให้สามีเข้าใกล้

คุณศิตาหัวเราะเมื่อลูกชายเล่าให้ฟัง ท่านลงมาเยี่ยมลูกสะใภ้เมื่อลูกชายโทรไปบอกว่าเธอกำลังตั้งครรภ์   

“คนแพ้ท้องน่ะวัช อาจจะเป็นไม่นานหรอกช่วงนี้วัชก็อย่าเข้าใกล้หนูออเขาแล้วกัน” 

“อ้าว” ลูกชายคราง  คุณศิตาหัวเราะอย่างขบขันเมื่อเห็นสีหน้าของเขา

อรุณีมาลาไม่มีอาการอยากกินของเปรี้ยวของดองแต่อย่างใด แต่คนที่อยากกินกลับเป็นศิวัช

เธอมองชายหนุ่มกินมะม่วงจิ้มกะปิอย่างเข็ดฟันแทน

“พี่วัชชอบของพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”  เธอทำสีหน้าแปลกใจ

“ไม่รู้สิ อยู่ๆ ก็อยากกิน ออไม่ชอบเหรอปกติพวกผู้หญิงชอบกินนี่” เขาส่งให้เธอ แต่เธอส่ายหน้า

“ไม่ล่ะค่ะ”

7 เดือนหลังจากนั้นอรุณีมาลาถึงกำหนดผ่าคลอด  นายแพทย์ที่เธอฝากครรภ์พิเศษ แนะนำให้ผ่าคลอดเพราะเด็กตัวใหญ่มาก 

“3.9 โลแน่ะ หลานปู่คนนี้มันน่าเกลียดน่าชังไม่แพ้พี่ๆ”  นายหัวภาคย์เอ่ยชมหลานชายคนเล็ก 

“ต้นน้ำของย่า”  คุณศิตาอุ้มเด็กชายแรกเกิดขึ้นมา  ท่านเรียกคู่แฝดมาหา

“มาดูน้องไหมลูก”  ต้นกล้าและต้นข้าวมองอย่างสนใจ

“น้องตัวเล็กจังคับย่า”  เด็กชายบอก

“น้องตัวแดง ทำไมแขนขาย่นแบบนี้ละคะคุณย่า”  ต้นข้าวสงสัย

“น้องเพิ่งเกิด เดี๋ยวน้องก็โตลูก  เมื่อก่อนหนูสองคนก็ตัวเล็กๆ แบบนี้ล่ะ” คุณย่าตอบ

“หนูอยากได้น้องผู้หญิงค่ะพ่อ”  เธอบอกคุณพ่อ  ศิวัชตอบลูกสาวว่า

“หนูต้องถามแม่แล้วล่ะ”  เขาหัวเราะในขณะที่แม่ลูกอ่อนส่ายหน้า  “แม่ไม่ไหวแล้วค่ะลูก”