ตอนพิเศษ1

 

หลังจากที่คู่แต่งงานใหม่ใช้เวลาด้วยกันตามลำพังสามวัน  คุณปู่คุณย่าก็พาเด็กๆ ตามมาสมทบที่เกาะพยาม และเพราะว่าอยู่ในช่วงปิดเทอมใหญ่  จึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องโรงเรียนของเด็กๆ

เช้านี้นายหัวภาคย์มีแผนจะพาเด็กๆ ไปชมปะการังโดยขึ้นเรือท้องกระจกขนาดใหญ่  ศิวัชสวมเสื้อชูชีพให้ต้นกล้าและต้นข้าว  เด็กชายถามบิดาว่า

“แล้วเราจะลงไปดูในทะเลจริงๆ ได้ไหมคับพ่อ”

“ได้ลูก แต่ลูกต้องโตกว่านี้แล้วไปเรียนดำน้ำก่อนครับ”  ศิวัชตอบลูกชายที่ตื่นเต้นกับทุกสิ่งทุกอย่างที่บ้านคุณปู่

“ต้นข้าวไม่เห็นอยากลงไปเลย แม่บอกว่าเดี๋ยวตัวดำ”  เด็กหญิงพูดขึ้นบ้าง

“นี่มันเรื่องของลูกผู้ชาย”  ต้นกล้าหันไปพูดกับน้อง เขาจำคำพูดของปู่มาใช้

“ไปกันลูกเรียบร้อยแล้ว  ห้ามดื้อ ห้ามโผล่หน้าออกนอกเรือ เข้าใจไหมครับ”  ดร.หนุ่มบอกลูกแฝดต้นข้าวไม่เท่าไร เขากลัวต้นกล้าจะทำอะไรแผลงๆ มากกว่า

เริ่มสายทั้งหมดจึงลงเรือกัน  เรือที่ใช้วันนี้เป็นเรือขนาดใหญ่  มีที่ให้เดินหรือนั่งนอนได้ตามสบายตรงกลางท้องเรือเป็นแผ่นกระจกหนาเส้นผ่าศูนย์กลาง ประมาณ 2.5 เมตร 

ทว่า..เด็กชายต้นกล้ากลับไปสนใจมองปะการังนอกตัวเรือ  เขาชะโงกหน้าออกไปเรื่อยๆ 

“ต้นกล้า หยุดเดี๋ยวนี้นะ” อรุณีมาลาส่งเสียงห้าม เธอรีบเดินมาอีกฝั่งเพื่อจะจับตัวลูกชายแต่ไม่ทัน

ตู้ม!........  เด็กชายเสียหลักตกน้ำไปแล้ว จนท.การ์ดรีบโดดลงไปช่วย แต่ช้ากว่าศิวัชชายหนุ่มไปถึงตัวต้นกล้าก่อน  เด็กน้อยไม่จมน้ำเพราะใส่ชูชีพ เขาส่งตัวลูกชายที่เปียกมะล่อกมะแล่กกลับขึ้นเรือ

“ทำไมทำแบบนี้ แม่เรียกทำไมไม่ฟัง” อรุณีมาลาพูดกับเด็กชาย  เธอหยิบผ้าขนหนูที่ติดมาในตระกร้าเช็ดผมให้ต้นกล้า

เด็กชายหัวเราะไม่มีที่ท่าตกใจ  “น้ำทะเลเค็มจังเลยคุณแม่” 

หญิงสาวหน้าบึ้งเธอไม่ยิ้มด้วย

“ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะต้นกล้า ไม่งั้นแม่จะไม่ให้ไปไหนเลย” 

นายหัวภาคย์หัวเราะ

“เอาน่าหนูออ  ลูกผู้ชายชาวเลมันต้องแบบนี้  เดี๋ยวปู่พาไปหัดดำน้ำไหมลูก”  ชายวัยกลางคนหันไปคุยกับหลานชาย

“ไปคับปู่” เด็กชายตอบรับเสียงใส

“แต่ต้นกล้าต้องโตกว่านี้อีกหน่อยนะลูก ถ้าชอบจริงๆ อีกสัก 4-5 ปีขอแม่เราย้ายมาเรียนที่นี่ไหม  มาอยู่กับปู่กับย่า”  นายหัวคุยกับหลานชาย

“อยากมาคับปู่ ต้นกล้าชอบทะเล” 

'ใจมันได้'  เขานึกชมหลานชายในใจ  ศิวัชเดินเข้ามาใกล้หญิงสาว

“อย่าดุลูกเลยออ  เดี๋ยวลูกจะตกใจ”  เขาหันไปคุยกับเด็กชาย  “ตกใจไหมครับลูก”

“ไม่ครับ  สนุกดี”  ท่าทีไม่มีสลด  คนเป็นแม่มองแล้วส่ายหน้าไปมา

“คุณแม่คร้าบบบ  ต้นกล้าหิว”  เด็กชายเข้ามาประจบกอดเอวมารดาเขารู้ว่าแม่โกรธ  จริงๆ เขาไม่ได้ตกลงไปแต่เขาแค่อยากไปดูปลาใกล้ๆ เท่านั้นเอง

เธอหันมามองลูกชาย  ได้ยินเสียงแบบนี้ใจอ่อนทุกที 

“แม่มีแซนวิชในตะกร้า  กินไหมลูก”

“กินคร้าบ  คุณแม่ของต้นกล้าน่ารักที่สุด”