บทที่ 21  อย่าทำเหมือนทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน

 

“หยุด นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ ยกมือขึ้น”  กรธัชตะโกนสั่งแต่พวกมันต่อสู้เปิดฉากยิงใส่ตำรวจก่อน

ฝ่ายจนท.จึงยิงตอบโต้กันนานเกือบสิบห้านาที  ฝ่ายคนร้ายคนหนึ่งถูกวิสามัญ คนที่มากับรถตู้ที่เหลืออีกสามคนจึงยอมมอบตัว  โดยยกมือขึ้นโยนปืนมาข้างหน้า

ด้านชัยพลและแทนไท กระสุนจากปืนของร้อยเอกหัวหน้าชุดจับกุมเจาะเข้าที่ขาซ้ายของแทนไทจนเขาล้มลง 

กรธัชตรงเข้าไปยึดปืนจากแทนไทและใส่กุญแจมือ  ส่วนคนอื่นๆ ต่างจัดการกับชายฉกรรจ์ทั้งสามคน  ในจังหวะช่วงชุลมุนชัยพลหนีขึ้นรถถอยออกจะหนี

แต่เขาไปได้ไม่ถึงยี่สิบเมตรก็เจอกับรถคันหนึ่งที่จอดขวางทาง  พร้อมกับเมฆาที่ลงมาจากรถ ยิงไปที่ล้อเพื่อหยุดการหลบหนี  ชายฉกรรจ์หลายคนกรูลงมาล้อมรถเขาไว้กระชากร่างชัยพลลงมากองกับพื้น   เขาหน้าถอดสีเมื่อเห็นนายหัวภาคย์ลงมาเป็นคนสุดท้าย

ชัยพลทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นทำทีว่าไม่สู้  แต่เมื่อนายหัวเดินมาใกล้ๆ เขาชักปืนออกมาจะยิงแต่ถูกเตะปืนจนกระเด็นหลุดมืออย่างรู้ทัน  และจากนั้นโดนกระทืบอีกหลายที

“สำหรับที่มึงจะทำร้ายหลานกู และกับทุกความระยำที่พวกมึงทำกับเพศแม่  ถ้ามึงไม่ตายในคุกกูจะส่งคนไปฆ่ามึงเอง มึงจำไว้”  นายหัวทิ้งท้ายก่อนที่กรธัชจะเข้ามาปราม

“พอเถอะครับนายหัว”  เขาใส่กุญแจมือให้กับร่างที่โดยซ้อมจนเกือบสลบ 

ขณะนั้นตำรวจท้องที่มาถึงตามการประสานงานของเมฆา  เสียงไซเรนดังไปทั่วบริเวณ แทนไทและชัยพลถูกนำส่งโรงพยาบาลและอายัดตัวทันที โดยมีจนท.จากกองปราบปรามการค้ามนุษย์เฝ้า 24 ชม.

จากนั้นเป็นเรื่องของการดูแลเหยื่อที่ถูกจับมาทั้งหมดถูกนำตัวไปสอบสวนที่โรงพักท้องที่  และติดต่อญาติในกรณีที่มีญาติมารับได้หลังจากสอบปากคำเสร็จ   กลุ่มของครอบครัวฉัตรอรุณทั้งหมดปลีกตัวกลับเมื่อมาถึงตรงนี้  กรธัชกล่าวว่า

“ขอบคุณทุกคนนะครับที่ให้ความร่วมมือกับทางเจ้าหน้าที่  ยังไงกลับไปถึงกรุงเทพฯ แล้วคงจะต้องรบกวนให้พวกคุณเข้าไปให้ปากคำที่กองปราบด้วย” 

“ไม่เป็นไรครับผู้กอง  แล้วคืนนี้จะได้พักกันไหม”  เมฆาถาม  ผู้กองหนุ่มส่ายหน้า

“คิดว่าคงไม่ได้พักครับ  เดี๋ยวผมต้องไปท้องที่กับไปโรงพยาบาลดูแลผู้ต้องหาคนสำคัญ” 

“งั้นลาตรงนี้เลยครับ มีอะไรติดต่อกันอีกที” เมฆาสรุป ทุกคนจึงแยกย้ายกันเดินทางกลับบ้านฉัตรอรุณ

เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบตีสอง  เนื่องจากห้องนอนบนตึกใหญ่ห้าห้องเต็มหมดแล้ว  อิงควัตจึงให้คิรินทร์ไปนอนที่บ้านพักของตนเอง รวมถึงนายหัวและศิวัชด้วย 

ดร.หนุ่มจะปฏิเสธแต่เนื่องจากเขายังไม่ได้แต่งงานกับอรุณีมาลา  จึงไม่สามารถบอกพี่ชายเธอได้ว่านัดกับต้นกล้าไว้ ว่าจะไปนอนที่ห้องบนตึกใหญ่  จึงต้องนอนที่บ้านอิงควัตอย่างจำยอม

นายหัวภาคย์หัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าบุตรชาย

“เอ็งก็ต้องใจเย็นนะด็อก  ไหนๆ มาแล้วให้พ่อคุยเรื่องหมั้นหมายไว้ไหม”  เขาถามลูกชายคนเดียว

“ยังจะต้องหมั้นหมายอีกเหรอพ่อ แต่งเลยได้ไหม”  ศิวัชท้วง

“หนูออเขาตกลงกับด็อกไหมล่ะ ถ้าตกลงก็คงได้”  คนเป็นพ่อพูดอย่างรู้ทัน

“อะไรๆ ที่มันผิดขั้นตอน ผิดเวลามาจนขนาดนี้ แก้ไขได้ก็ควรแก้ไขนะด็อก  ผู้หญิงทุกคนอยากมีช่วงเวลาดีๆ ทั้งนั้น อยากเป็นเจ้าสาว อยากถูกขอแต่งงาน ด็อกควรจะทำให้ถูกประเพณี เรามีลูกสาวนะอย่าลืม” 

ตอนเช้าศิวัชไปที่ตึกใหญ่ตั้งแต่เช้า  เขาตั้งใจไปก่อนต้นกล้าตื่นไม่อยากให้ลูกคิดว่าพ่อผิดสัญญา  ชายหนุ่มเคาะประตูเบาๆ ไม่นานอรุณีมาลามาเปิดประตู  เธอมองเขาอย่างงุนงง

“มาทำไมแต่เช้าคะ” 

ศิวัชแทรกตัวเข้าไปในห้อง พร้อมกับบอกว่า

“เมื่อคืนพี่สัญญาไว้ว่าจะมานอนกับต้นกล้า ไม่อยากให้แกคิดว่าผิดสัญญา  ลูกตื่นรึยังครับ” 

“ไม่อยากผิดสัญญาก็แค่ไม่ต้องรับปากอะไรที่ทำไม่ได้ ก็แค่นั้นเองค่ะ”  เธอว่าตรงๆ

“ออ  พี่ไม่ได้คิดว่าจะไม่ทำตามสัญญา แต่คุณอิงให้พี่ไปนอนบ้านเขา พี่จะบอกพี่ชายออได้ไงว่าอยากมานอนที่นี่” 

“ก็นั่นสิคะ แปลว่าคุณก็รู้ว่ามันไม่เหมาะ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย” 

“แล้วออจะให้พี่ทำยังไง  พี่ขอแต่งงานออก็ไม่แต่ง  เรื่องลูกพี่ไม่ได้ตั้งใจจะทอดทิ้งแต่พี่ไม่รู้ว่าออท้อง” 

“อย่าพูดเหมือนทุกเรื่องเป็นความผิดของฉัน แล้วคุณไม่เคยทำอะไรผิดเลย  เพราะมันไม่ได้ทำฉันรู้สึกดีกับคุณมากขึ้น”  อรุณีมาลาระเบิดอารมณ์

“ถ้าห้าปีที่ผ่านมาคุณก็อยู่ของคุณมาได้  มีความสุขกับชีวิตที่คุณเป็นคนเลือกเอง  ก็ไม่จำเป็นต้องมาอยู่ตรงนี้”  เธอหันกลับออกไปนอกห้องวิ่งลงไปอย่างรวดเร็ว  ศิวัชจะก้าวตามแต่เสียงของเด็กหญิงเรียกเบาๆ

“พ่อขา พ่อมาแล้วเหรอ”  เขาหันกลับไปหาเด็กหญิงต้นข้าว 

“มาแล้วค่ะลูก หนูนอนต่อก็ได้นะยังเช้าอยู่”  ชายหนุ่มปลอบให้ลูกสาวหลับต่อ

เขานึกถึงคำพูดของบิดาเมื่อคืน 

“อะไรๆ ที่มันผิดขั้นตอน ผิดเวลามาจนขนาดนี้ แก้ไขได้ก็ควรแก้ไขนะด็อก  ผู้หญิงทุกคนอยากมีช่วงเวลาดีๆ ทั้งนั้น อยากเป็นเจ้าสาว อยากถูกขอแต่งงาน ด็อกควรจะทำให้ถูกประเพณี เรามีลูกสาวนะอย่าลืม” 

ใช่เขามีลูกสาว  เมื่อนึกถึงว่าในวันข้างหน้าถ้าต้นข้าวต้องเจออะไรแบบอรุณีมาลาศิวัชก็เจ็บปวด เมื่อนั้นเขาจึงเข้าใจได้ว่าสิ่งที่ตนเองทำมันยังไม่ดีพอ  ยังไม่มีอะไรที่แสดงได้เลยว่าเขาขอโทษและรู้สึกผิดจริงๆ    ชายหนุ่มทบทวนเรื่องต่างๆ จนต้นกล้าและต้นข้าวตื่น  เมื่อพี่เลี้ยงลูกเข้ามาจัดการพาเด็กๆ อาบน้ำแต่งตัวเขาจึงลงมาข้างล่างเดินหาอรุณีมาลา เธอหายไปจะสองชม.แล้วยังไม่กลับมา

          อรุณีมาลาเจอรถของที่บ้านจึงให้ไปส่งเธอที่บ้านพักส่วนตัว  หญิงสาวเลือกที่จะซ้อมยิงปืนระบายอารมณ์  แต่ด้วยความไม่มีสมาธิ วันนี้กระสุนไม่เข้าเป้าสักนัด

“เป็นอะไรเหรอคะน้องออ  ทะเลาะกับไอ้ด็อกมาเหรอ”  เสียงห้าวดังอยู่ด้านหลัง  เธอหันไปมองแปลกที่คิรินทร์เป็นผู้ชายที่มีความเป็นบุรุษเพศเต็มตัว มีเซ็กแอพพีลสูงแต่เขาสามารถพูดคะขาได้อย่างฟังแล้วไม่ขัดหู 

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะคะพี่คิน”  เธอเรียกเขาว่าคินตามเมฆา 

“ก็...ในบ้านตอนนี้พี่เห็นว่าคนที่น้องออไม่ชอบขี้หน้า  เห็นจะมีแต่มันคนเดียว”  เหตุผลของเขาทำให้เธอหัวเราะคิกทันที  เพราะมันจริงมาก

“ด็อกมันอาจจะเป็นคนขาดๆ เกินๆ ไปสักหน่อยนะคะ  แต่พี่บอกได้เลยว่ามันรักน้องออกับลูกจริงๆ แต่ช่างเถอะเรื่องนี้มันต้องบอกน้องออเอง  พี่อยากชวนน้องออกับน้องพิณไปฟาร์มมุกของพี่  ไปเปลี่ยนบรรยากาศกันน้องอออยากไปไหม” 

หญิงสาวนิ่งคิด “ฟาร์มของพี่คินอยู่ที่ไหนคะ” 

“กระบี่จ้ะ  คนละที่กับเกาะรังนกของไอ้ด็อก”  เขาบอกราวกับรู้ใจ 

“ก็ดีนะคะ ชวนพิณไปด้วยจะได้ไปเที่ยวให้ลืมๆ เรื่องไอ้คนเฮงซวยนั่น”  เธอตอบรับ

“ยินดีต้อนรับจ้ะ”  คิรินทร์พูด