ตอนพิเศษ3

 

สิบสองปีต่อมา ณ เกาะพยาม 

อธิปหรือต้นกล้ายืนมองทะเลไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา เขาเพิ่งกลับจากการไปเรียนต่อในระดับปริญญาตรีที่สหรัฐอเมริกา  ชายหนุ่มเรียนจบแล้วและตั้งใจจะมาอยู่ที่นี่สักพัก  ก่อนที่จะกลับไปเรียนต่อปริญญาโท

แต่วันนี้บ้านพักที่เคยสงบกลับเต็มไปด้วยผู้คนเพราะเป็นงานวันเกิดของนายหัวภาคย์ คุณปู่ของเขาเอง  อธิปไม่ชอบคนเยอะเขาจึงปลีกตัวออกมาหาความสงบตามลำพัง

“ต้นกล้า” เสียงเรียกของผู้หญิงคนที่เขารักที่สุดดังอยู่ด้านหลัง 

“คุณแม่” เขาหันกลับไปหาอรุณีมาลา  แม่ของเขาในวัยสี่สิบสี่ยังสวยพริ้งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง  ยังทำให้พ่อเขาหึงได้อยู่เสมอ

“แม่เดินหาลูกตั้งนาน  มาทำอะไรตรงนี้” เธอถามลูกชายที่โตขึ้นผิดหูผิดตา  ก่อนที่เขาจะจากไปเรียนต่อในตอนอายุ 17 ปีต้นกล้ายังเป็นวัยรุ่น แขนขายาวเก้งก้างแต่สี่ปีผ่านไปเขากลายเป็นหนุ่มเต็มตัว ตัวสูงกว่าเธอเสียอีก

“ผมไม่ค่อยชอบคนเยอะเลยครับแม่ รำคาญ” คำพูดของลูกชายทำให้เธอหัวเราะ

“วันนี้มีแต่พี่ๆ น้องๆ ทั้งนั้นเลยลูก”  เธอหมายถึงต้นข้าวและต้นน้ำ  และบรรดาหลานๆ เช่น ไอย่าลูกสาวของอัญญาและเมฆา  อัครินทร์และมุกจันทร์ ลูกชายลูกสาวของอรุณประภาและคิรินทร์  รวมถึงเอแคลลูกสาวของคมกริช  จะว่าไปวันนี้เหมือนวันรวมญาติลูกหลานของนายหัวภาคย์ก็ไม่ผิดนัก

สองแม่ลูกเดินเคียงคู่กันเข้าบ้าน  เมื่อเข้าไปใกล้ๆ จึงได้ยินเสียงเด็กชายวัยสิบสองทะเลาะกัน

อธิปเดินยาวๆ เข้าไปดู เห็นว่าต้นน้ำน้องชายของตนกำลังทะเลาะกับอัครินทร์ลูกชายแม่พิณของเขา  ชายหนุ่มพูดเสียงดัง

“หยุด” เสียงนั้นทำให้เด็กชายสองคนหยุดกึก เขาหันมามองหน้ากันส่งสายตารู้กันว่า  'ซวยแล้ว'

“เป็นลูกผู้ชายจะมาทะเลาะกันทำไม  เขตเอานวมมาสองคู่ทีสิ” ตอนท้ายประโยคต้นกล้าหันไปสั่ง   คงเขตหลานชายคนสนิทของนายหัวภาคย์ที่โตมาพร้อมกับตนเอง

คงเขตหัวเราะเขาส่งนวมให้อธิปในขณะที่เด็กชายสองคนหน้าเสีย  อรุณีมาลาทำท่าจะพูดอะไรแต่ศิวัชทำสัญญาณให้เธอเงียบ

อธิปโยนนวมสองคู่ลงตรงหน้าเด็กชายทั้งสอง

“เอ้า ชกกันเลย จะทะเลาะกันทั้งทีเอาให้สุด” 

“เอ่อ..”  ต้นน้ำถึงกับอึ้งเมื่อเจอมุกนี้ของพี่ชาย

“เราไม่ได้ทะเลาะกันนะพี่ต้นกล้า  แค่คุยกันเสียงดังไปหน่อย”  อัครินทร์แย้ง

“แน่ใจนะว่าไม่ได้ทะเลาะกัน”  พี่ชายย้ำ

“ครับ” เด็กชายสองคนตอบพร้อมเพรียง กอดคอกันโดยอัตโนมัติ

ชายหนุ่มมองไปรอบๆ เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นเด็กสาวที่เขาไม่รู้จัก  นายหัวภาคย์เรียกเขาเข้าไปใกล้

“ต้นกล้า นี่หนูกรรณเป็นลูกสาวของอาเกวลินหลานอีกคนของปู่  ย่าเราเขารับยายกรรณมาดูแลอีกหน่อยถ้าต้นกล้ากลับมาอยู่ที่นี่ก็คงได้เจอกันบ่อย” 

ชายหนุ่มมองเด็กสาววัยสิบห้าปีตรงหน้า เขานึกถึงเกวลินมารดาของเธอ  ลูกสาวยายคุณป้าปากแดงนี่เอง

“แล้วแม่เขาไปไหนเหรอครับ ทำไมบ้านเราต้องถึงรับน้องเขามาดูแล” 

“แม่น้องเขาเสียแล้วน่ะลูก  ยังไงต้นกล้าก็อย่ารังเกียจน้องเลยนะ ถ้าย่าเป็นอะไรไปก่อนที่น้องเขาจะเรียนจบย่าฝากดูแลยายกรรณด้วยนะลูก” 

คำพูดนั้นทำให้ชายหนุ่มตรงเข้าไปกอดคุณศิตา  “คุณย่ายังแข็งแรงต้องอยู่กับผมอีกนาน  อย่าพูดแบบนี้เลยครับ” 

“รับปากย่านะลูก”  ผู้สูงวัยกว่ากำชับ ท่านรู้ว่าอะไรที่หลานชายรับปากแล้วเขาจะไม่ผิดคำพูด

“ครับย่า ผมจะดูแลน้องเขาต่อจากคุณย่าเอง” 

คุณศิตายิ้ม  “กรรณขอบคุณพี่เขาสิลูก” 

กรรณิการ์ยกมือไหว้เขาแววตาของเธอดูเกร็ง คงจะกลัวเขานิดๆ   “ขอบคุณค่ะพี่ต้นกล้า”

“ครับ ตั้งใจเรียนแล้วกัน”  เขาพูดแค่นั้น ก่อนจะเลิกสนใจเธอ

################

สี่ปีต่อจากนั้นอธิปกลับมาที่ระนองเพื่อมาอยู่ที่นี่จริงจัง  ชายหนุ่มวัยเบญจเพศตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่ถาวรเพื่อดูแลกิจการต่อจากนายหัวภาคย์  จากนั้นเพียงสองปีให้หลังนายหัวภาคย์และคุณศิตาเริ่มป่วยด้วยโรคชราและโรคอื่นๆ ท่านทั้งสองจากไปอย่างสงบในเวลาต่อมา  ในวันเปิดพินัยกรรมศิวัชได้ฝากให้เขาดูและจัดการตามที่นายหัวภาคย์เขียนไว้ทุกอย่างได้เลย  เขาจึงจัดการเรื่องทรัพย์สินให้เป็นไปตามพินัยกรรมอย่างเรียบร้อย

โดยที่นายหัวภาคย์ยกที่ดินส่วนใหญ่ให้พวกเขาสามคนพี่น้องแบ่งเป็นสามส่วนเท่าๆ กัน  บ้านในเมืองเป็นของต้นข้าวและเขาคนละหลัง  บ้านที่เกาะเป็นของเขา  ส่วนอาคารพาณิชย์ที่ปล่อยเช่าที่กทม.เป็นของต้นน้ำน้องชายคนเล็ก 

เงินสดและเครื่องเพชรทุกอย่างไม่มีปัญหา  เขาจัดการตามเจตนารมณ์ของท่านที่ต้องการให้แบ่งให้ทุกคนรวมถึงคนงานที่อยู่กันมายาวนานด้วยส่วนหนึ่ง

แต่มีมรดกอีกอย่างที่เขาไม่เข้าใจ 

ข้อสุดท้ายขอให้นายอธิปหรือต้นกล้า หลานชายคนโตเป็นผู้ดูแลนางสาวกรรณิการ์  จนกว่านางสาวกรรณิการ์จะเรียนจบในระดับสูงสุดเท่าที่พอใจหรือแต่งงานมีครอบครัว

อนึ่งที่ดินผืนเล็กขนาดห้าไร่ที่เกาะพยามและที่ดินพร้อมตัวบ้านแปลงเล็กที่อำเภอเมืองระนอง จำนวนพื้นที่สามงานห้าสิบตารางวา พร้อมเงินสดในธนาคารอีกสองล้านบาทขอมอบให้นางสาวกรรณิการ์ โดยให้อยู่ในความดูแลของนายอธิปจนกว่านางสาวกรรณิการ์จะอายุครบยี่สิบสองปีบริบูรณ์

ชายหนุ่มขมวดคิ้วถามคมกริช

“กรรณิการ์ใครเหรอครับอา” 

“อ้าวก็เราเคยรับปากคุณย่าไว้ว่าจะดูแลใครล่ะ  ลืมไปแล้วเหรอ”  คมกริชตอบยิ้มๆ กรรณิการ์อยู่โรงเรียนประจำจนถึงระดับมหาวิทยาลัยที่อังกฤษมาตลอด จึงแทบไม่เคยพบอธิปเลย

“อ้อ”  เขาทบทวนเริ่มจำได้ลางๆ ลูกสาวป้าปากแดงนี่เอง

“แล้วตอนนี้เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหนครับ”  ทำไมเขาไม่เห็นเธอในงานศพ  ถ้าคุณปู่คุณย่าเป็นผู้ส่งเสียอุปการะ  งานศพท่านทั้งทีทำไมเธอไม่มา เขาเริ่มไม่ชอบใจ

“ย่าเราส่งหนูกรรณเขาไปเรียนต่อที่อังกฤษน่ะต้นกล้า  น้องกำลังจะสอบเทอมสุดท้ายพวกเราเลยยังไม่บอก อยากให้สอบเสร็จก่อน เดี๋ยวสักอาทิตย์หน้าน้องก็คงกลับมาถึงไทย”  คมกริชเฉลย

จบตอนพิเศษค่ะ