บทที่ 33

เมื่อเห็นเฟิงอ๋องออกจากจวนไปแล้ว แต่ละคนในห้องโถงต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ฉินเยี่ยนฟางรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า เพราะไม่คิดฝันว่า เฟิงอ๋องจะเลือกสู่ขอน้องสาวของตนแทน

“ลูกขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” ฉินเยี่ยนฟางลุกขึ้นทำความเคารพ แล้วรีบเดินกลับเรือนฉางเอ๋อในทันที

ฉินเจียวเยี่ยนเห็นอย่างนั้น จึงได้ลุกขึ้นทำความเคารพเช่นกัน “ลูกก็ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”

ในโถงหลักจึงเหลือเพียงซ่านเต๋อโหวที่ยังคงตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น และหลินซื่อที่กำลังยิ้มแย้มปลาบปลื้มในตัวว่าที่ลูกเขยเป็นอย่างยิ่ง

ซ่านเต๋อโหวพึมพำ “ไม่ได้การ ไม่ได้การ”

“ไม่ได้การอันใดกันเจ้าคะ” หลินซื่อหันมาถามด้วยความแปลกใจ “เยี่ยนเอ๋อร์ของเราน่ารักออกปานนี้ ท่านอ๋องเอ็นดูก็มิเห็นเป็นเรื่องแปลกอันใดนี่เจ้าคะ”

ซ่านเต๋อโหวหมดคำพูด “...”

หลินซื่อรักและเอ็นดูฉินเจียวเยี่ยนอย่างสุดหัวใจ ไม่ว่า ฉินเจียวเยี่ยนจะดื้อรั้น เอาแต่ใจเพียงใด ล้วนแต่เกิดมาจากการตามใจของหลินซื่อทั้งนั้น

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ ข้าจะต้องหาอาจารย์มาสอนนาง” ซ่านเต๋อโหวบอกเสียงเข้ม “นางต้องเรียนรู้มารยาท เชี่ยวชาญทั้งพิณ หมากล้อม อักษร และภาพวาดให้ได้ เหมือนฟางเอ