พูดออกมาจากใจหรือกัดฟันพูด

เฟิงอวี่ จ้องมองใบหน้าของหนิงหวงนิ่งๆ ก่อนที่นางจะกดยิ้มมุมปากอย่างดูแคลนให้เขา

“ในเมืองหลวงมีแต่สตรีเช่นเจินเจินของเจ้านะหรือ ข้ายอมเป็นสตรีชายแดนเสียดีกว่า”

“เหตุใดต้องพูดถึงนางด้วย” ใบหน้าของหนิงหวงเย็นชาทันที เฟิงอวี่คิดว่าเขาไม่พอใจที่นางตำหนิคนรักของเขา จึงเบ้ปากอย่างดูแคลน

“ท่านส่งข้าเพิ่งเท่านี้ก็พอ ข้าจะเดินทางต่อไปเอง”

“ไม่ได้ ข้าต้องไปส่งเจ้าให้ถึงจินเป่ย”

“เจ้าจะกล้าพบเจอบิดามารดาข้าหรือ ยิ่งข้าเจ็บหนักกลับมาเช่นนี้ เจ้าไม่กลัวว่าท่านพ่อข้าจะบุกเมืองหลวง ถล่มจวนตระกูลโจวหรือ”

“ผู้ใดทำผิดก็สมควรได้รับโทษ”

“หึหึ พูดออกมาจากใจหรือกัดฟันพูด”

“ตระกูลโจว ไม่มีค่าใดเมื่อเทียบกับตระกูลเซี่ยของเจ้า”

“ข้าอยากให้เจินเจินของเจ้ามาได้ยินนัก ว่าคนรักของนางพูดถึงบ้านเดิมของนางเช่นนี้”

“อาอวี่ พอได้แล้ว เจ้าเลิกถากถางข้าได้แล้ว พอข้าไม่ให้ความเป็นธรรมเจ้าก็ตำหนิ พอข้าจะจัดการลงโทษคนทำร้ายเจ้า เจ้ากลับถากถางข้าไม่เลิก” เสียงของหนิงหวงดังอย่างหมดความอดทน

“ท่านไม่ต้องทำสิ่งใด ความเจ็บของข้าครั้งนี้ ข้าไม่มีทางปล่อยไปอย่างแน่นอน ข้าเจ็บหนักแค่ไหน มันผู้นั้นจะไม่เหลือแม้แต่ผงกระดูก ไม่ว่าใครคิดขวางทางข้า...ข้าจะสังหารไม่เลือก”

หนิงหวงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แววตาของนางบ่งบอกเขาทั้งหมดว่าที่นางพูดเป็นเรื่องจริง ให้เขารอดูนางเล่นสนุกได้เลย

“เจ้าไม่ต้องคิดให้หนักหัว ข้าจะ จะจัดการเอง”

“ขอรอชมก่อนก็แล้วกันว่าท่านจะจัดการเช่นใด”

พอเข้าเขตชายแดนเหนือหลังจากที่เดือนทางมาด้วยรถม้าร่วมเดือน ร่างกายของเฟิงอวี่ก็ฟื้นตัวได้เกือบจะเจ็ดส่วน ตอนที่นางขยับตัวยังมีอาการเจ็บรั้งแผลอยู่ นางจะเปลี่ยนมาขี่ม้าแทน แต่หนิงหวงยังต้องการให้นางเดินทางด้วยรถม้าอยู่ เสี่ยวเยว่ก็เห็นด้วยกับเขา เฟิงอวี่นางจึงต้องนั่งๆ นอนๆ อยู่ภายในรถม้า

หนิงหวงเห็นนางเบื่อจนไม่พูดกับผู้ใด แม้แต่เสี่ยวเยว่เอ่ยถามนางก็ยังไม่อยากจะตอบ จึงอยากจะเอาใจนาง

“อาอวี่ เมืองหงเป่ย ญาติผู้พี่ของเจ้าเป็นนายอำเภอมิใช่หรือ เจ้าอยากจะแวะเที่ยวหาเขาหรือไม่”

“...” เฟิงอวี่ค้นหาญาติผู้พี่ของนางในความทรงจำ เมื่อจดจำใบหน้าของเขาได้ นางก็พยักหน้ารับทันที

จินตงหลาง ญาติผู้พี่ของเซี่ยเฟิงอวี่ มีใบหน้าเหมือนนักฆ่าในองค์กรเดียวกับนาง เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนในองค์กรเพียงผู้เดียวที่เฟิงอวี่นางสนทนาด้วยบ่อยที่สุด

หนิงหวงเห็นว่านางพอใจกับคำแนะนำของเขา จึงได้ส่งองครักษ์ไปแจ้งที่จวนนายอำเภอล่วงหน้าก่อน

จินตงหลาง พอรู้ว่าญาติผู้น้องจะผ่านทางมาแวะเที่ยวหา จึงได้ออกมารอรับที่ประตูเมือง

เสี่ยวเยว่ประคองเฟิงอวี่ลงจากรถม้า นางมองไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคยก็เห็นเขาฉีกยิ้มกว้าง และโบกมือให้นางอย่างยินดี

มุมปากของเฟิงอวี่โค้งขึ้นอย่างหาได้ยาก หนิงหวงที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกว่าตนคิดผิดไปเสียแล้ว ที่ชวนนางเที่ยวเล่นที่เมืองหงเป่ย

“พี่หลาง” นางโบกมือตอบเขา แล้วเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่แค่หนิงหวงที่ตกตะลึงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของนาง แม้แต่องครักษ์ต่างก็ตกตะลึงนิ่งค้าง ฝ่าเท้าของแต่ละคนไม่ขยับเลย

“อาอวี่ เจ้าเดินทางกลับมาเยี่ยมท่านน้าเขยกับท่านน้าหรือ”

“มิใช่ ข้าจะกลับมาอยู่จินเป่ย”

“อะแฮ่ม ข้าแค่พานางมาเยี่ยมท่านพ่อตาท่านแม่ยายเท่านั้น” เฟิงอวี่หรี่ตามองหนิงหวงอย่างไม่พอใจ

“ถวายบังคมองค์ชายรองพ่ะย่ะค่ะ”

“เข้าเมืองเถิด ข้ามีเรื่องจะสนทนากับท่านเยอะเลย” เฟิงอวี่คว้าตัวตงหลางเอาไว้ไม่ให้เขาคุกเข่า

“จะ เจ้า” หนิงหวงแทบเนื้อเต้น เมื่อนางเดินเข้าไปประคองตัวตงหลางอย่างสนิทสนม

“เอ่อ...พระชายา”

“พระชายาอันใดเล่า เรียกข้าอาอวี่เช่นเดิมเถิด”

“แต่ว่า...ได้” สายตาของเฟิงอวี่ราวกับมีอำนาจบางอย่างที่ทำให้ตงหลางไม่อาจปฏิเสธได้

“คืนนี้ท่านคงต้องเลี้ยงสุราข้าเสียแล้ว”

“ย่อมได้ แต่บอกไว้ก่อน ในจวนข้ามีเพียงไม่กี่ไห เจ้าจะกินผู้เดียวไม่ได้เล่า”

“หึหึ ข้าเตรียมมาด้วย ท่านไม่ต้องห่วง หากท่านได้ดื่มสุราของข้า ท่านจะลืมสุราของแคว้นต้าซ่งไปเลย”

“ดียิ่ง”

ทั้งสองพูดคุยกันโดยไม่สนใจคนอื่นเลย หนิงหวงได้แต่เดินตามไปด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง

พอเท้าของเฟิงอวี่นางเหยียบเขตแดนเหนือ ก็ราวกับได้กลับคืนถิ่น ชาวบ้านไม่น้อยต่างหยุดทักทายนาง นางก็ยิ้มมุมปากน้อยๆ ตอบกลับทุกคนอย่างใจเย็น หนิงหวงได้แต่มองพบตรงหน้าอย่างแปลกใจ เขาไม่เคยเห็นมุมนี้ของเฟิงอวี่มาก่อน ไม่เคยเห็นนางพูดคุยกับชาวบ้าน และตงหลางจนดูเหมือนนางได้ปลดปล่อยนิสัยเดิมของนางออกมา

ชาวบ้านต่างเมืองใช้ชีวิตเรียบง่าย เฟิงอวี่นางก็ปลดความระมัดระวังตัวลง ทำให้นางเริ่มพูดคุยกับทุกคนได้อย่างสนิทใจ แต่ใบหน้าของนางก็ยังคงเย็นชาอยู่เช่นเดิม

“พระชายาของข้า นางได้รับบาดเจ็บมา นางต้องพักแล้ว” หนิงหวงเดินเข้าไปโอบตัวเฟิงอวี่เอาไว้

“ปล่อย” นางเอ่ยให้ได้ยินเพียงสองคน

“ไปเถิด ข้าจะช่วยประคองเจ้า” หนิงหวงยกยิ้มที่มุมมากอย่างอ่อนโยน แต่ดวงตาที่มองเฟิงอวี่ยังเต็มไปด้วยความข่มขู่นาง

อย่าได้หักหน้าข้า สายตาของเขาบ่งบอกเช่นนั้น เฟิงอวี่สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ก่อนจะปล่อยให้เขากึ่งลากกึ่งประคองเข้าไปในจวนนายอำเภอ

“ปล่อยข้า” นางสะบัดตัวออกทันทีที่ประตูจวนปิดลง “พี่หลาง ท่านให้คนไปจัดเตรียมสุราได้แล้ว ข้าจะดื่มเลย”

“ดะ ได้” ตงหลางรีบร้อนสั่งคนให้ไปจัดการ

เรือนพักของเฟิงอวี่ถูกจัดให้อยู่ร่วมกับหนิงหวง ยังดีที่มีห้องให้เลือกหลายห้อง หากมีเพียงห้องเดียว นางคงได้ขอให้ตงหลางจัดห้องพักเพิ่มให้นางแน่

“เจ้าไปหาไหสุรามาเปลี่ยน” เฟิงอวี่นำไวน์ที่นางซื้อเก็บเอาไว้ออกมาหลายขวด พร้อมสั่งให้เสี่ยวเยว่ไปจัดการ

นางเปิดขวดขึ้นมายกดื่มลงไปหลายอึก เพื่อระงับโทสะเมื่อครู่ที่หนิงหวงกล้าแตะต้องนางต่อหน้าผู้คนมากมาย

“คุณหนู!!! ท่านดื่มสุราได้มากเสียที่ไหน” เสี่ยวเยว่ที่ไปหาไหสุรามาได้หลายไห เข้ามาภายในห้องก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นเฟิงอวี่นางกำลังยกขวดไวน์ขึ้นกระดกราวกับหิวกระหายน้ำมาหลายวัน

“ดื่มด้วยกันหรือไม่” นางยื่นขวดไปตรงหน้าของเสี่ยวเยว่

“ไม่เจ้าค่ะ ข้าต้องดูแลคุณหนู”

“ลองชิมดู สุราของข้า ไม่เหมือนที่เจ้าเคยดื่มแน่”

เสี่ยวเยว่รับมาดื่มอย่างเกรงใจ เมื่อรสชาติไวน์อบอวลอยู่ภายในช่องปากของนาง ความหวานปนขมฝาดเล็กน้อย ดื่มง่ายกว่าสุราที่นางเคยลิ้มลองจริงด้วย

“สุราชั้นดี หากเป็นเช่นนี้บ่าวคงดื่มได้หลายไหโดยไม่เมา” เสี่ยวเยว่เลียริมฝีปากอย่างพอใจ

“หึหึ ขึ้นชื่อว่าสุราดื่มอย่างไรก็เมา” เฟิงอวี่หัวเราะเบาๆ ในลำคอ

"บ่าว บ่าวขอที่เหลือได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ได้เอาไปเถิด”

เฟิงอวี่ยกไวน์ขวดที่กินเหลือไว้ครึ่งให้เสี่ยวเยว่ แล้วนางก็นำขวดใหม่ออกมา สองนายบ่าวนั่งดื่มไวน์เงียบๆ เพื่อรอให้สาวใช้ของตงหลางมาเรียกไปที่เรือนหลัก

เฟิงอวี่เพิ่งจะเข้าใจคำเตือนของเสี่ยวเยว่ ที่บอกว่านางดื่มสุรามากไม่ได้ ไวน์เพียงขวดเดียวนางก็เริ่มมึนหัวแล้ว ต่างจากในโลกก่อน ที่ดูเหมือนจะดื่มไปมากเท่าใดก็ไม่เคยสัมผัสคำว่าเมามายมาก่อน

“เสี่ยวเยว่ ถ้าข้าทำตัวไม่เหมือนเช่นเดิมออกมา เจ้าต้องรีบพาข้ากลับเรือนพักทันทีเข้าใจหรือไม่”