ถูกลอบสังหาร (1)

เสี่ยวซีกำลังถูกเฆี่ยนด้วยแส้หวาย แผ่นหลังบอบบางมีเลือดซึมออกมาจากอาภรณ์เป็นรอยแส้

ในตอนที่มาถึงเสี่ยวซีกำลังจะสติดับวูบลง ทว่าตอนนี้นางดูเหมือนจะข่มความเจ็บปวดไว้ ไม่ยอมให้ตนเองหมดสติ ลู่ผิงถิงเข้าไปกอดเสี่ยวซีไว้ ไม่ให้แส้ที่เต็มไปด้วยโลหิตฟาดลงบนแผ่นหลังบางนั้นได้อีก ทำให้บ่าวผู้นั้นยั้งมือไม่ทัน ฟาดไปที่แผ่นหลังของลู่ผิงถิง

“คุณหนูบ่าวไม่ได้ตั้งใจ ยกโทษให้บ่าวด้วยเจ้าค่ะ”

ร่างบางของลู่ผิงถิงสะดุ้งโหยง ยามหวายกระทบแผ่นหลัง แสบร้อนมาก เพียงครั้งเดียวยังเจ็บเพียงนี้ แล้วพี่เสี่ยวซีโดยไปตั้งหลายครั้งจะทนได้อย่างไร สายตามาดร้ายจับจ้องใบหน้าบ่าวที่ลงมือ พอดีกับที่สตรีร่างเล็กในอ้อมกอดขยับ ลู่ผิงถิงจึงเลิกสนใจบ่าวคนนั้น ได้แต่เก็บไฟโทสะทั้งหมดไว้ในใจ และก้มมองเสี่ยวซีที่อยู่ในอ้อมกอด

เสี่ยวซีลืมตาขึ้นเล็กน้อยพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไร้เสียง นางเจ็บมากเจ็บจนน้ำตาเม็ดเล็กเกลี้ยงเกลาไหลออกมา อยากปลอบใจคุณหนูที่แววตาแดงก่ำ แต่นางไม่มีแรงแม้แต่จะพูด ภาพรอยยิ้มเปื้อนน้ำตาของคุณหนูค่อย ๆ พร่ามัวลง

ส่งรอยยิ้มเจ็บปวดให้เสี่ยวซีทั้งน้ำตา คนในอ้อมกอดสลบไปแล้ว ใจของลู่ผิงถิงสั่นสะท้าน พี่เสี่ยวซีหายใจแผ่วเบาเกินไป เบาเสียจนนางรู้สึกกลัว

วางร่างพี่เสี่ยวซีไปบนพื้นอย่างนุ่มนวล แล้วส่งสัญญาณให้อาหลี่ไปตามหมอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาทิ้ง ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับลู่ไป๋อิง

“นางทำสิ่งใดผิด?” ลู่ผิงถิงกัดฟันถามลู่ไป๋อิงที่เป็นคนควบคุมการเฆี่ยนในครั้งนี้

“นางขโมยสร้อยมุกของข้า ข้าแค่ลงโทษตามกฎเท่านั้นผิดหรือ”

ลู่ผิงถิงจ้องลู่ไป๋อิงเขม็ง ครั้งนี้นางโกรธน้องสาวมาก ยิ่งอีกฝ่ายลอยหน้าลอยตา ลู่ผิงถิงยิ่งอยากฟาดฝ่ามือบนแก้มนวลนั้น มือเล็กกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ เพื่อสงบจิตสงบใจไม่ให้ตนยื่นมือออกไปตบหน้าลู่ไป๋อิง

เมื่ออีกฝ่ายมีหลักฐานมัดตัว การลงโทษบ่าวตามกฎตระกูลก็เป็นเรื่องปกติ ลู่ผิงถิงยอมรับเรื่องนี้นางเถียงไม่ได้

ยิ่งถ้านางลงไม้ลงมือกับน้องสาว ก็จะทำให้นางกลายเป็นคนไม่รู้ความปกป้องคนผิด

ทว่า ลู่ผิงถิงรู้จักพี่เสี่ยวซีดีว่าไม่ได้มีนิสัยลักเล็กขโมยน้อย อีกอย่างพี่เสี่ยวซีอยู่เรือนท้ายจวนจะเข้าไปขโมยของในเรือนใหญ่ได้อย่างไร เรื่องราวพวกนี้แค่มองก็รู้ว่าถูกใส่ร้าย

“คุยกับข้าที่เป็นถึงพระชายาเจ้าใช้ท่าทีแบบนี้หรือ อิงเอ๋อร์น้องสาวข้า เจ้ารู้หรือไม่โทษหมิ่นเบื้องสูง ข้าสามารถจับเจ้าโบยได้ทันทีเช่นกัน” ลู่ผิงถิงพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

ลู่ไป๋อิงเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย นางไม่อยากคารวะคนอย่างลู่ผิงถิง ทว่าพี่สาวตัวดีใช้ฐานะพระชายาจอมปลอมมาข่มขู่นาง และตอนนี้ฐานะของนางยังเทียบฐานะพระชายาของพี่สาวไม่ได้ จึงยอบกายคารวะอย่างขอไปที

จิตใจของลู่ไป๋อิงจดจำความอับอายครั้งนี้ไว้แล้ว รอให้นางได้ขึ้นเป็นฮองเฮา เป็นพี่สะใภ้ของพี่สาวตัวดีก่อนเถิด ถึงวันนั้นนางอยากกดขี่ข่มเหงพี่สาวอย่างไรก็ย่อมได้

ถ้าแผนการที่นางวางไว้ให้ฮ่องเต้สำเร็จ พี่สาวตัวดีของนางจะยังวางท่าหยิ่งยโสเพียงนี้อยู่ได้อีกหรือ เฝ้ารอเหลือเกิน เฝ้ารอวันที่พี่สาวไม่มีหน้าไปมองผู้อื่น “พวกเราเป็นพี่น้องกัน ไม่จำเป็นต้องมากพิธีการ พี่สาวท่านว่าหรือไม่”

“ใช่ ข้าเพียงล้อเจ้าเล่นเท่านั้น ไม่คิดว่าเจ้าจะคารวะข้าจริง” ลู่ผิงถิงยิ้มเล็กน้อย ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับไปไม่ถึงดวงตา “สร้อยของเจ้าก็ได้คืนแล้วบ่าวคนนี้ก็ถูกลงโทษแล้ว เช่นนั้นข้าจะพานางไปรักษา”

“ก็ไปสิ ใครจะกล้าขวางพระชายาที่สูงส่งเล่าเพคะ” ลู่ไป๋อิงจีบปากจีบคอพูด ถึงแม้ไม่สบอารมณ์แต่นางยังรู้จักอดกลั้น

คนอย่างลู่ไป๋อิงหากไม่ชอบหน้าใคร ก็เล่นลูกไม้เล็กน้อย ให้อีกฝ่ายผิดแล้วจับมาลงโทษ เสี่ยวซีก็เช่นกัน ในเมื่อนางไม่ชอบหน้าอยากกำจัดทิ้งใครจะขวางนางได้

ถ้าวันนี้ลู่ผิงถิงไม่กลับจวน จะไม่มีทางยอมให้เสี่ยวซีเหลือลมหายใจสุดท้ายแบบนี้เด็ดขาด แต่ก็ช่างเถิด ได้ระบายอารมณ์จนสมใจแล้ว ไม่แน่เสี่ยวซีอาจจะไม่รอดคืนนี้ด้วยซ้ำ

ดังนั้นออกไปท่องเที่ยวกับบิดามารดา และพี่ชายรองที่เพิ่งกลับมาจากการไปดูแลการค้าต่างเมืองอย่างมีความสุขดีกว่า

ลู่ผิงถิงกำลังใช้กรรไกรตัดเลาะเอาเสื้อออกจากแผ่นหลังของพี่เสี่ยวซี นางทำอย่างเบามือที่สุดแล้ว ยังไม่วายที่จะได้ยินเสียงครางแสนเจ็บปวด มือสั่นเทาซับเลือดที่เปื้อนบริเวณบาดแผล ไม่คาดคิดว่ารอยแส้จะฉกรรจ์ถึงเพียงนี้ แผ่นหลังขาวนวลของพี่เสี่ยวซี แตกเหวอะหวะจนดูแทบไม่ได้ ลู่ผิงถิงปิดหน้าร้องไห้อย่างทนไม่ไหว

“พระชายาหมอมาแล้วเพคะ”

อาหลี่พาหมอชาวบ้านมาอย่างเร่งรีบ ลู่ผิงถิงถอยออกมาให้หมอดูอาการ เมื่อหมอใส่ยาและพันแผลเรียบร้อยแล้ว ก็หันมาส่ายหน้าให้ลู่ผิงถิง “อาการแม่นางคนนี้หนักมาก ข้าน้อยคิดว่าแม่นางคนนี้ อาจทนพิษบาดแผลไม่ไหวขอรับ ส่วนนี่เทียบยา หมดหน้าที่ข้าน้อยแล้ว ขอตัวก่อนนะขอรับ”

........................

หนักแค่ช่วงแรกค่ะชีวิตนางเอก อีกเดี๋ยวจะหวานแหวว โรแมนติก ใครอ่านแล้ว เมนต์เติมกำลังใจหน่อยนะ