บทที่ 13

บทที่ 13 รักษาสัญญา

การพูดเริ่มต้นบทสนทนาเป็นสิ่งที่ดี คำพูดเมื่อเราพูดออกมาแล้ว เราจะไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีก ก็เหมือนกับสายน้ำที่ไหลลงสู่พื้นดิน สายน้ำพวกนั้นจะไม่สามารถไหลย้อนคืนขึ้นมาได้ ไม่มีวัน...

ก็เหมือนกับคำพูดที่ให้คำมั่นสัญญา จะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงคำพูดนั้นได้ สัญญาก็คือคำพูดที่เราจะต้องรักษามันเท่าชีวิต และเมื่อเราผิดสัญญา ก็เท่ากับว่าเราทำผิดกับคนที่เราเคยสัญญากับเขาไว้ และเมื่อเราผิดก็มีแค่สองทางเลือกที่จะเกิดขึ้น

คือหนึ่งคำสัญญา ‘ไม่มีค่า’ คนที่เราสัญญาไม่ถือสาและจบกันด้วยดี หรือสองคำสัญญา ‘มีค่า’ เมื่อเราผิดสัญญาที่ให้ไว้กับใคร คนนั้นก็จะตัดเราออกจากชีวิต และมองแปลกไปจากเดิม ซึ่งมีทั้งร้ายแรง และร้ายแต่ไม่แรง แล้วแต่ตามสถานการณ์กับ ความเกี่ยวข้องนั้นๆ

และตอนนี้อลิสาก็คือผู้ที่เกือบจะทำผิดสัญญานั้นแล้ว ไปมากกว่าครึ่ง ถามว่าเธอรู้สึกดีหรือไม่ เธอไม่เคยรู้สึกดีเลยสักครั้งเวลาที่เธอกำลังผิดสัญญา ที่ให้ไว้กับพี่สาวของเธอ เธอมีแต่ความทุกข์ใจอยู่เต็มไปหมด แต่เธอก็ต้องแส้รงทำเป็นร่าเริง ใสซื่อและทำดีกับผู้คนรอบกายที่ดีกับเธอ เพราะไม่อยากให้ตัวเองทำผิดไปมากกว่านี้ อย่างตอนนี้ก