บทที่ 1/1

บทที่ 1

“คู่นอน” กับ “คู่หมั้น”

“นี่แกไม่มีปัญญาหาแฟนหรือไงย่ะ ถึงต้องมาแย่งแฟนชาวบ้านเขาแบบนี้น่ะ” หญิงสาวในชุดเดรสกำมะหยี่สีแดงเอ่ยตวาดใส่ร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเสียงดัง นัยน์ตาคมมองจิกร่างบางเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

“ฉันไม่เคยคิดที่จะแย่งพี่วินไปจากเธอเลยนะ” หญิงสาวที่โดนตวาดใส่ก่อนหน้านี้บอกคนตรงหน้าด้วยใบหน้าเจ็บปวดอย่างน่าสงสาร

“ไม่เคยคิด หึ! ตอแหล! ปากบอกว่าไม่เคยคิดแต่ในใจแกคงอยากให้ฉันกับพี่วินเลิกกันเร็วๆใช่ไหมละ” เสียงแหลมตวาดใส่ร่างบางอย่างใส่อารมณ์ ริมฝีปากอวบอิ่มที่ทาด้วยลิปสติกสีแดงเหมือนชุดเหยียดยิ้มออกมาอย่างสมเพชและดูถูกอีกฝ่าย

“ฟ้าแกเป็นเพื่อนรักฉันนะ ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นกับแกเด็ดขาดแกก็รู้ ฮื่อๆ” หญิงสาวบอกเพื่อนรักด้วยน้ำตานองหน้าอย่างน่าสงสาร

“หึ! เพื่อนรัก? ใช่เมื่อก่อนฉันกับแกอาจจะเป็นเพื่อนรักกัน แต่นับตั้งแต่ที่ฉันรู้ว่าแกแย่งแฟนฉัน แกก็ไม่ใช่เพื่อนรักฉันอีกต่อไป” พูดจบหญิงสาวชุดแดงก็เดินกระแทกไหล่บางของคนที่เคยเป็นเพื่อนรักกันออกไปทันที

“ฟ้าไม่นะฟ้า แกฟังฉันก่อนสิฟ้า ฮื่อๆ” หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งอย่างไม่อายใครก่อนจะร้องให้ออกมาอย่างเจ็บปวด

“คัท! ดีมากครับน้องเฟรช น้องกรีน ใส่อารมณ์ได้ดีมาก เดี๋ยววันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันนะครับ” เสียงทุ้มของชายวัยร่างท้วมบอกกับหญิงสาวทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

เพราะนี่เป็นฉากสุดท้ายของวันนี้แล้วที่พวกเธอสองคนแสดงกันในเรื่อง 'เพลิงรักริษยา'

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวลายลูกไม้ไหว้บอกขอบคุณทีมงาน ผู้กำกับและเพื่อนนักแสดงทุกคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใส ไม่เหมือนที่รับบทก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย

'อลิสา สุทธิรักษ์' แต่ทุกคนต่างเรียกเรียกเธอในชื่อเล่นมากกว่าชื่อจริงเพื่อความสนิทสนมอย่าง 'เฟรช' ส่วนหนึ่งเพราะหญิงสาวเป็นคนน่ารัก และเฟลนลี่มากๆ ทุกคนต่างพากันต่างฉายาให้เธอว่านางเอกนอกจอและในจอใครได้ยินฉายานี้ก็จะรู้ได้ในทันทีเลยว่าหมายถึงดาราสาวหน้าหวานอลิสา

อลิสาเดินออกมาจากฉากละครที่พวกพี่ทีมงานจัดไว้ด้วยใบหน้าเหนื่อยล้านิดหน่อย แต่ถึงเธอจะเหนื่อยล้ายังไงนี่มันก็งานที่เธอชอบเธอจึงไม่คิดที่จะบ่นออกมาสักคำเพราะเธอเลือกแล้วที่จะทำงานนี้

ร่างบอบบางแต่ว่าสมส่วนทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ในห้องแต่งหน้าแต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ทำอะไรก็ได้ยินเสียงผู้จัดการส่วนตัวของเธอเรียกซะก่อนที่ตัวจะมาถึงเธอซะอีกจึงทำให้เธอต้องอมยิ้มขำๆกับความรับร้อนของผู้จัดการที่กลัวว่าจะไม่ได้พูดกับเธอ

“เป็นยังไงบ้างคะน้องเฟรช เหนื่อยหรือเปล่าเอ่ยนี่คะน้ำโกโก้เย็นๆที่น้องเฟรชชอบ” สาวประเภทสองที่แปลงโฉมมาแล้วเรียบร้อยบอกกับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความห่วงใยก่อนจะส่งเครื่องดื่มที่อีกฝ่ายชอบไปให้ “มาคะ เดี๋ยวพี่กุ๊กไก่เช็ดหน้าให้”

“ไม่เป็นไรคะพี่กุ๊กไก่เดี๋ยวเฟรชเช็ดเองดีกว่าคะ” อลิสาบอกกับผู้จัการของเธอหลังจากที่ดูดน้ำในแก้วที่อีกฝ่ายส่งมาให้เธออึกใหญ่ด้วยความหิวแต่ก็เกรงใจอีกฝ่ายอยู่ดีที่ต้องคอยดูแลเธอแบบนี้

“เฮ้อ~ น้องเฟรชคะทำไมถึงได้แสนดีแบบนี้พี่จะทำอะไรให้ทีไรเราก็ปฏิเสธพี่ทุกทีสิน่า แบบนี้ถ้านายฟิล์มรู้ ไม่ว่าพี่เอาหรือคะที่มาพาน้องเขาลำบากแบบนี้อะ” เสียงห้าวที่ดัดจนเป็นเสียงแหลมบอกกับคนตัวเล็กใบหน้าเซ็งเมื่อพูดถึงเพื่อนสมัยเรียนอย่าง อนุชา หรือพี่ฟิล์มของน้องเฟรชนั้นเอง

“ไม่หรอกค่ะพี่กุ๊กไก่ พี่ฟิล์มไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลสักหน่อยแล้วอีกอย่างนะคะพี่ฟิล์มเคยสอนน้องเฟรชว่าสิ่งไหนที่เราพอจะทำได้เราควรจะทำเองมากกว่าจะให้คนอื่นมาทำให้นะคะ มันเหมือนคนดูแลตัวเองไม่เป็นคะ และเราก็จะเคยตัวจนไม่อยากทำเอง” อลิสาบอกกับคนตรงหน้าด้วยใบหน้าใสซื่อก่อนจะยิ้มส่งท้ายไปให้คนตรงหน้าที่วางกระเป๋าเอาไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งและหย่อนสะโพกลงนั่งที่เก้าอี้ตรงหน้าเธอ

“ค่า~ พี่เข้าใจแล้วค่ะ” หญิงสาวไม่แท้บอกกับคนตรงหน้าเสียงอ่อนโยนก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ “เออ! เห็นหน้าน้องเฟรชหลายครั้งแล้วแต่ลืมถามทุกทีเลย”

“พี่กุ๊กไก่จะถามอะไรน้องเฟรชหรือคะ” อลิสาถามคนตรงหน้า มือบางก็ทำหน้าที่ขนน้ำโกโก้ในแก้วไปด้วยก่อนจะดูดน้ำเมื่อเห็นมันเริ่มมีน้ำเยอะขึ้นกว่าก่อนหน้านี้แล้ว

“ก็จะเรื่องอะไรซะอีกคะเรื่องเดิมนั้นแหละ แล้วนี่นายฟิล์มรู้หรือยังคะว่าน้องเฟรชโดนพวกโรคจิตามติดน่ะ” ผู้จัดการส่วนตัวหันมาถามคนตัวเล็กใบหน้าและน้ำเสียงจริงจังและเครียดอย่างเห็นได้ชัด

“ยังคะ น้องเฟรชไม่ได้บอกพี่ฟิล์มกลัวเขาจะเครียดแค่เรื่องธุรกิจเขาก็ยุ่งพอแล้วน้องเฟรชไม่อยากให้พี่ฟิล์มเป็นห่วง”

“โถ่! น้องเฟรชของพี่กุ๊กไก่ แล้วมันได้ส่งข้อความมาหาน้องเฟรชอีกหรือเปล่าคะ” สุภิชญาเอ่ยถามคนตัวเล็กน้ำเสียงเบาเหมือนกระซิบกลัวว่าจะมีใครมาได้ยินเข้าแล้วจะเป็นข่าว

“ไม่นะคะครั้งสุดท้ายก็...เมื่อเจ็ดเดือนที่แล้วคะ พี่กุ๊กไก่ถามทำไมหรอคะ” อลิสาขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนตอบผู้จัดการสาวไป

“ไม่มีอะไรหรอกคะ พี่แค่เป็นห่วงน้องเฟรชมากก็แค่นั้น แต่ยังก็ต้องระวังตัวให้มากๆนะคะ เพราะถ้าเกิดอะไรผิดพลาดมามันจะไม่คุ้มเอานะคะ อุ้ยตาย! นี่จะสามทุ่มแล้ว พี่กุ๊กไก่ว่าน้องเฟรชรีบไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ เดี๋ยววันนี้พี่จะพาไปหาอะไรกินแถวเซเว่นเห็นน้องเฟรชบ่นมาหลายวันแล้วว่าอยากทานไม่ใช่หรอคะ” สุภิชญาพูดกับคนตัวเล็กยิ้มๆ

“ค่ะ” อลิสาพูดได้แค่นั้นก่อนจะลุกจากที่นั่งและเดินหายไปในห้องแต่งตัว

นัยน์ตาคมเข้มมองตามร่างบางไปจนอีกฝ่ายหายเข้าไปในห้องแต่งตัว ในใจก็คิดว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับอีกฝ่ายหรือเปล่านะ เพราะเธอรู้สึกใจคอไม่ดีเลยสงสัยต้องพาอลิสาไปทำบุญทำทานที่วัดสักหน่อยแล้วสาวประเภทสองคิดในใจก่อนจะส่ายศีรษะไปมาเมื่อนึกถึงคนตัวเล็ก