บทนำ

บทนำ

พระรามหวงรัก

ปัง ปัง!

“ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย! ฉันติดอยู่ในนี้มีใครได้ยินไหม” อลิสาพยายามร้องขอความช่วยเหลือจากคนด้านนอกแต่ก็ไม่มีใครผ่านมาแถวนี้เลยแม้แต่คนเดียว

มือบางพยายามหมุนลูกบิดแต่มันก็เปิดไม่ออก จนเธอหมดหนทางที่จะออกไปจากห้องนี้ ก่อนหน้านี้เธอทั้งทุบประตู ทั้งตะโกนขอความช่วยเหลือก็ไม่มีใครผ่านมาหรือได้ยินเลยสักคน

“พี่ฟิล์มคะ ช่วยน้องเฟรชด้วยน้องเฟรชกลัว” อลิสาพูดถึงบุคคลที่ตนคิดถึงอยู่ตอนนี้ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ร่างบางในชุดเอี้ยมกางเกงขาสั้นทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นห้องอย่างหมดแรง

ดวงตากลมโตมองไปรอบๆห้องด้วยความหวาดกลัว เมื่อมองไปทางไหนก็มีแต่ความมืด จะมองเห็นสิ่งของก็แค่เรือนลางเท่านั้น

อลิสาเขยิบถอยหลังมาเรื่อยๆจนแผ่นหลังบางสัมผัสกับความเย็นของกำแพงห้องสีขาวข้างประตู หญิงสาวเปลี่ยนท่านั่งพับเพียบมาเป็นนั่งกอดเข่าแทน

ใบหน้าหวานฟุบลงกับหัวเข่าตัวเองที่ตั้งชันขึ้นมา ส่วนแขนบางก็โอบกอดรอบขาตัวเองไว้อย่างน่าสงสาร ริมฝีปากจิ้มลิ้มก็ร่ำร้องหาคนที่คิดถึงมากที่สุดในตอนนี้ไปด้วยความหวาดกลัวไปสารพัด

“พี่ฟิล์มคะ พี่ฟิล์มอยู่ไหนมาช่วยน้องเฟรชทีน้องเฟรชกลัว ฮื่อๆ” เสียงหวานเอ่ยออกมาเสียงสั่นเครือจนในที่สุดหญิงสาวก็ทนความกลัวไม่ไหวจนต้องร้องไห้ออกมา

“ฮื่อๆ พี่ฟิล์มมาช่วยน้องเฟรชที ฮึก ฮื่อๆ”

ร่างบางนั่งร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว เนื้อตัวสั่นเทาไปหมด ในใจนึกภาวนาขอให้พี่ชายของเธอออกมาตามหาเธอโดยเร็วด้วยเถอะ หรือไม่ก็ขอให้เช้าเร็วๆเธอจะได้หาทางหนีออกไปจากที่นี้โดยเร็วจะได้ไม่ต้องมานั่งกลัวความมืดอยู่แบบนี้

ความมืด?

ใช่แล้วนี่เธอลืมไปได้อย่างไรว่าเธอพกโทรศัพท์ติดตัวมาด้วยนี่นา เมื่อคิดได้ดังนั้นอลิสาจึงรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะล่วงหาสิ่งที่ต้องการออกมาจากกระเป๋า

เครื่องมือสื่อสารขนาดเท่าฝ่ามือของเธอและเป็นแบบสัมผัสหน้าจอถูกนำออกมา มือบางกดปุ่มข้างหน้าจอจนเกิดแสงสว่าง

บนหน้าจอมีภาพพื้นหลังก่อนจะปลดล็อกเครื่องเข้าไปใช้งานเป็นภาพเธอกับพี่ชายที่ถ่ายคู่กันเมื่อไม่นานมานี้ แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลาสนใจภาพพวกนั้นมากนัก เธอต้องโทรหาพี่ชายเพื่อขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายให้มาช่วยเธอออกไปจากที่นี้ที ก่อนที่เขาคนนั้นจะตามมาเจอเธอที่นี้ซึ่งเธอไม่ปรารถนาให้เป็นแบบนั้นแน่นอน

มือบางสั่นเล็กน้อยเมื่อกดรหัสสี่หลักเพื่อปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์เมื่อปลดล็อกได้แล้วจึงสัมผัสไปที่เมนูที่มีชื่อว่า 'รายชื่อ' และเลื่อนหาเบอร์พี่ชายของตัวเองทันที แต่ด้วยความเร่งรีบนี้เองที่ทำให้อลิสาตาลายหารายชื่อพี่ชายไม่เจอสักทีบวกกับเห็นอะไรก็พร่าเบลอไปหมดเหตุเพราะหญิงสาวเพิ่งจะหยุดร้องให้เมื่อสักครู่นี้เอง

อลิสาตั้งสติและลองเลื่อนหาเบอร์พี่ชายดูใหม่อีกทีแบบช้าๆ จนในที่สุดอลิสาก็เจอเบอร์คนที่เธอต้องการ สาวน้อยไม่รอช้ารีบสัมผัสที่เบอร์นั้นและกดโทรออกทันที

รออยู่นานทีเดียวอีกฝ่ายก็ไม่มีทางรับสายเธอ จนเธอต้องโทรออกใหม่หลายครั้งติดต่อกันแต่อีกฝ่ายก็ไม่รับสายเธอเหมือนเดิม

กุกกัก กุกกัก!

มือบางที่กำลังจะกดโทรออกหาพี่ชายหยุดชะงักเมื่อได้ยินเหมือนมีคนทำอะไรสักอย่างที่หน้าประตู ด้วยความไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นใคร ร่างบางจึงรีบลุกจากที่นั่งและหาที่หลบโดยเร็ว โดยใช้แสงจากหน้าจอโทรศัพท์หาที่หลบ

และสาวน้อยก็หันไปเจอตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่ไปไกลจากเธอมากนัก ปรกอบกับคนข้างนอกกำลังจะเปิดประตูเข้ามาแล้ว อลิสาจึงไม่รอช้ารับเข้าไปหลบในนั้นทันทีและมันก็ช่างเฉียดฉิวกับอีกฝ่ายเหลือเกิน ดีที่เธอปิดประตูทันที่อีกฝ่ายจะเปิดประตูห้องเข้ามาไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายต้องเห็นเธอแน่ๆเลย

แต่อลิสาก็ไม่ได้ปิดประตูสนิทนักหรอกเพราะเธออยากเห็นหน้าตาคนที่ตามติดเธออย่างกับคนโรคจิต อยากรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่

มือบางกดปิดแสงโทรศัพท์เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธออยู่ในตู้เสื้อผ้านี้ไม่ได้ออกไปไหน

“ฉันรู้นะว่าเธอยังอยู่ในนี้ ออกมาเถอะฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก” เสียงทุ้มนุ่มลึกดังออกมาจากคนร่างหนาที่เธอเห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ค่อยชัด รู้แต่ว่าผู้ชายคนนั้นใส่ชุดทำงานเหมือนพวกนักธุรกิจระดับสูง มองดูแล้วไม่เหมือนพวกคลั่งดาราเลยสักนิด

แถมอีกฝ่ายดูเหมือนจะอายุมากกว่าเธอด้วยซ้ำ ที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้านี้ใช่คนที่คลั่งดาราอย่างเธอจริงๆหรอ บุคลิกของเขามันไม่ใช่เลยในความคิดเธอ จะมีคนโรคจิตที่ไหนมาแต่งชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยเสื้อสูทและใส่คู่กับกางเกงแสล็ค ที่แต่งตัวเนี้ยบทุกระเบียบนิ้วแบบนี้จะมีก็แต่เนกไทเนี้ยและที่อีกฝ่ายกำลังถอดออกแถมยังปลดกระดุมเสื้อลงมาอีกสองสามเม็ดอีกต่างหาก

และด้วยการแต่งตัวแบบนี้ทั้งท่าทางการเดินและขยับตัวนั้นอีกบวกกับน้ำเสียงที่คุ้นเคยเหมือนผู้ชายคนหนึ่งที่เธอรู้จัก แต่จะเป็นไปได้หรอในเมื่อเขาเป็นถึงนักธุรกิจชื่อดังจะมาสนใจทำไมดาราแบบเธอกัน

อลิสาสลัดความคิดนั้นออกไปทันทีเพราะมันคงเป็นไปไม่ได้หรอกที่คนดังระดับนั้นจะมาสนใจคนธรรมดาอย่างเธอ

นัยน์ตากลมโตจ้องมองคนด้านนอกผ่านทางช่องประตูเสื้อผ้า ดูว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่เพราะไม่มีคำถามอะไรหลุดมาจากผู้ชายที่อยู่ในห้องเลยนอกจากคำถามก่อนหน้านี้

แต่อลิสาก็ต้องหายใจแถบไม่ทันเมื่ออีกฝ่ายเดินผ่านหน้าตู้เสื้อผ้าที่เธอซ่อนตัวอยู่ แต่อีกฝ่ายก็ผ่านไปด้วยดีเหมือนไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ในนี้ด้วยซ้ำ ผ่านไปได้อึดใจเดียวห้องทั้งห้องก็สว่างสไวไปหมดสงสัยผู้ชายคนนั้นคงไปเปิดสวิตช์ไฟแน่เลยอลิสาคิดในใจ

ก่อนจะมองหาร่างหนาว่าไปอยู่ตรงมุมไหนของห้อง แล้วแบบนี้เธอไม่ต้องอยู่ในตู้เสื้อผ้านี้ตลอดไปหรอกหรือ

จะขยับเปลี่ยนท่านั้งก็ไม่ได้กลัวผู้ชายคนนั้นจะรู้ว่าเธอแอบเขาอยู่ในนี้ จนเวลาผ่านไปสักพักนั้นและร่างหนาของอีกฝ่ายถึงปรากฏแถวรัศมีที่เธอมองเห็นได้พอดี ดูเหมือนว่าเขาจะไปถอดเสื้อสูทมานะ เหลือแต่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงแสล็คเนื้อดี ยังดีนะที่อีกฝ่ายไม่ถอดออกไปหมดไม่อย่างนั้นเธอต้องเป็นตากุ้งยิงแน่เลย

ว่าแต่ทำไมผู้ชายคนนี้เวลาหันข้างแล้วทำไมมันถึงได้หน้าตาดีแบบนี้ล่ะ แต่หน้าอีกฝ่ายมันคุ้นๆยังไงอยู่นะ แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าเหมือนใครกันที่เธอรู้จัก คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะนึกออกว่าผู้ชายด้านนอกคนนี้หน้าตาเหมือนใคร เสียงโทรศัพท์เธอก็ดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน และอะไรก็ไม่โชคร้ายอีกแล้วเมื่อผู้ชายที่อยู่ในห้องหันมาทางตู้เสื้อผ้าที่เธอแอบอยู่นี่เอง

“ซวยแล้วไมละยัยเฟรช จะทำยังไงดีล่ะคราวนี้”