บทที่ 3 สหายของเจ้าช่างน่าเอ็นดู (3/5)

            “แล้วเจ้ารู้หรือไม่ ว่าตัวเจ้ามีเจ้าของจับจองแล้ว” กล่าวจบใบหน้าคมคายของสหายพี่ชายก็ยื่นเข้ามาใกล้

            “ข้าจำได้ว่าตนเองยังไม่มีคู่หมายนะเจ้าคะ” นางผุดลุกยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถอยออกห่างด้วยหัวใจที่เต้นระรัวยิ่งกว่ายามสหายเข้าใกล้อีก

            “ที่ยังไม่มีคู่หมายเพราะเมื่อถึงเวลาก็จะได้กลายเป็นฮูหยินเลยต่างหาก” กล่าวจบเผยหลี่จุนก็เดินจากไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยติดเย็นชาต่างจากท่าทางขี้เล่นชอบหยอกเย้านางเช่นทุกครั้ง

            “พี่หลี่จุน ท่านบอกข้าก่อนสิเจ้าคะ ว่าบุรุษผู้นั้นเป็นใคร กลับมาบอกข้าก่อนเจ้าค่ะ” คุณหนูเจียงส่งเสียงร้องเรียกตามหลังบุรุษที่เดินหายลับไปจากสายตาแล้ว

            ‘พี่หลี่จุนหมายความถึงใคร พี่รองทราบเรื่องนี้หรือไม่ หากทราบเหตุใดถึงไม่บอกกล่าวน้องสาวเช่นนาง’ เจียงเซียวเล่อคิดก่อนจะทรุดตัวนั่งลงตามเดิมพร้อมกับพยายามปัดความสงสัยทิ้งไปทั้งที่ในใจร้อนรน

           

            ด้านเหอซือซือที่ถูกสั่งให้ไปเอาขนมที่โรงครัว ได้แต่เดินชมเรือนแต่ละหลังของจวนตระกูลเจียง เพราะทราบดีว่าขนมอะไรนั่นเป็นแค่ข้ออ้างในการไล่นางเพื่อจะได้สนทนากันตามลำพังต่างหาก

            ‘คุณชายเผยผู้นั้นคงมิใช่กำลังเล็งน้องสาวสหายอยู่กระมัง’ นางคิดพลางยิ้มกรุ้มกริ่มคล้ายสตรีเจ้าเล่ห์

            “เจ้าคงเป็นคุณหนูเหอสินะ” เสียงทุ้มของบุรุษที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้นางชะงักฝีเท้า ในใจพลันเต้นระรัวเพราะความหวาดกลัว ก่อนหน้านี้เคยได้ยินสือหลิวสอนว่าสตรีบุรุษมิควรอยู่ด้วยกันตามลำพัง หากเกิดเรื่องไม่ดีงามก็สามารถถูกบังคับให้แต่งงานกับคนผู้นั้นโดยที่ไม่จำเป็นต้องมีใจก็ได้ เพราะการแต่งกับใครสักคนยังต้องเป็นไปตามความเห็นชอบบิดามารดา บุตรสาวไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจ ซึ่งนางจะไม่มีวันถูกฝืนใจเช่นนั้นเป็นแน่

            ‘สตรีบุรุษมิอาจสนทนากันตามลำพังในที่ลับตาคน’ วาจาของสือหลิวทำให้นางไม่หยุดฝีเท้า พร้อมกับรีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้น

            พรึ่บ! บุรุษผู้นั้นเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะโผล่มาอยู่ด้านหน้านางอย่างกะทันหันทำให้นางที่รีบร้อนก้าวเดินไม่ทันตั้งตัวชนเข้ากับอีกฝ่ายเข้าเต็มแรง โชคดีที่เขาช่วยรั้งตัวนางไว้ไม่ให้หงายหลังล้มลง

            “ขออภัยที่ทำให้ตกใจ แต่เป็นเจ้าเองที่ไม่ยอมหยุดตอนข้าเรียก” เสียงทุ้มที่ดังข้างหูทำให้นางตกใจอีกครั้งก่อนจะรีบผละออกจากอ้อมกอดเขาแล้วถอยห่างออกมาทันที

            “ขออภัยเจ้าค่ะ เป็นข้าที่ซุ่มซ่ามเอง” นางกล่าวขอโทษอีกฝ่าย นัยน์ตาเมล็ดซิ่งหลุบลงเล็กน้อย

            “ข้าเป็นผู้ใหญ่พอจะไม่ถือสาเจ้า” เขากล่าวก่อนจะมองสตรีที่ยืนก้มหน้าอยู่

            ‘คนผู้นี้ช่างไม่ละอายเสียจริง เป็นเขามิใช่หรือที่โผล่มาตัดหน้าทำให้ข้าตกใจ’ เหอซือซือต่อว่าบุรุษตรงหน้าในใจ

            “ทำสิ่งใดตกที่พื้นหรือ ให้ข้าช่วยหาหรือไม่” เขาที่ยืนอยู่ตรงหน้าห่างจากนางเพียงหนึ่งก้าว กล่าวก่อนจะย่อตัวคุกเข่าลงโดยที่เข่าอีกข้างหนึ่งตั้งชันอยู่ แล้วยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับเงยมองหน้าสตรีที่เอาแต่ยืนก้มหน้าอยู่

            “ท่าน!” นางไม่คิดเลยว่าจะได้สบตาบุรุษในท่าทางเช่นนี้ ด้วยความตกใจนางจึงรีบเงยหน้าขึ้นแล้วถอยออกห่าง แต่คนที่คิดจะกลั่นแกล้งนางมีหรือจะปล่อยไป เขารั้งข้อมือกลมกลึงเอาไว้ทั้งสองข้างเพื่อตรึงให้นางยืนอยู่ที่เดิม

            “เสี่ยวหลงเปาวันนั้นถูกปากดีหรือไม่” วาจาของบุรุษที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้านางทำให้นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิม

            “ท่าน! เอ่อ...พี่ชายช่างบังเอิญเสียจริงนะเจ้าคะที่ได้เจอกันอีกครั้ง” คนผู้นี้คงไม่ได้โกรธแค้นนางเรื่องเสี่ยวหลงเปาจนตามมาอาฆาตหรอกนะ

            “บังเอิญหรือ? หึหึ ข้าก็ไม่คิดว่าแผ่นดินแคว้นฉินต้าหวงจะคับแคบเช่นนี้”

            “พี่ชายท่านปล่อยข้าก่อนดีหรือไม่ ข้าเป็นสตรีหากสนทนากับท่านในท่าทางเช่นนี้ แล้วมีใครมาเห็นคงไม่เหมาะสมนัก” ใกล้ชิดกับบุรุษย่อมเสียหายมากกว่าใกล้ชิดกับสตรี เพราะหากเป็นสตรีนางไม่มีทางที่จะถูกจับแต่งงานด้วยได้

            “ก็ได้!” เขาลุกยืนขึ้นแต่สองมือยังคงจับข้อมือกลมกลึงของนางอยู่

            “พี่ชายท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ วันนี้บังเอิญได้พบกัน ข้าต้องขอโทษเรื่องที่แย่งเสี่ยวหลงเปาจากท่านจริง ๆ” นางเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายอย่างจริงใจ รูปก็งามหน้าตาก็หล่อเหลาไม่คิดเลยว่าใจคอจะคับแคบเช่นนี้