ตอนที่ 2 คืนวันเสาร์

ตัดภาพมาที่ค่ำคืนวันเสาร์ ไนท์คลับของวายุ เปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่ แสงสีเสียงตระการตา ทว่า...ท่ามกลางความหรูหรานั้น จารวี ในชุดเดรสสวยงามกลับกำลังเดินออกมาจากไนท์คลับอย่างทุรักทุเร พยายามทรงตัวไม่ให้ทรุด...

หนีตายจากห้องน้ำ!

ไม่นะ! ไม่เอา! จะมาแตกตรงนี้ไม่ได้! ชุดสวย ๆ ของเรา! องค์แม่! ช่วยลูกด้วย! จากที่ตั้งใจมาโชว์สวย ๆ ฟาด ๆ ตอนนี้...กลายเป็นขี้แตก! ทำไมชีวิตนางเอกมันเศร้าขนาดนี้...เข้มแข็งไว้นะ...จารวี!

ในจังหวะที่เธอกำลังจะปล่อยโฮเพราะความสิ้นหวัง รถเบนซ์สีดำเงาวับคันหรู ก็แล่นมาจอดเทียบหน้าไนท์คลับอย่างช้า ๆ เมฆินทร์ ในชุดสูทสีเข้มเพิ่งมาถึง เขาเพิ่งเลิกประชุมด่วนและกำลังจะมาสมทบกับเพื่อน ๆ

เขาลดกระจกลงเพื่อจะมองหาเพื่อน แต่สายตาก็ปะทะเข้ากับร่างของหญิงสาวที่ดูคุ้นตา กำลังยืนก้มตัวกุมท้อง สภาพเหมือนจะพังทลายอยู่ข้างเสาไฟ...

"อ้าว... น้องจี๊ด ใช่ไหมครับ?"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ ใบหน้าซีดเผือดราวกับศพ มองเห็นผู้ชายที่เพิ่งจะทำให้ใจเธอเต้นแรงเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา... เมฆินทร์!

"พะ...พี่เมฆ..."

"น้องเป็นอะไรไปครับเนี่ย? ทำไมหน้าซีดขนาดนี้? ไม่สบายเหรอ?"

"มะ...ไม่รู้ค่ะ! ท้องเสียหนักมาก! ตั้งแต่มาถึงก็วิ่งเข้าออกห้องน้ำไม่หยุดเลย... ตอนนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ!"

เมฆินทร์รีบเปิดประตูรถออกมาทันทีด้วยความเป็นห่วง เขามองสภาพหญิงสาวที่ดูเหมือนจะทรุดลงได้ทุกเมื่อ

"ไม่ไหวแล้วแบบนี้จะกลับบ้านเองได้ยังไง! ไม่ใช่แค่ท้องเสียธรรมดาแล้วมั้งครับ ไปโรงพยาบาลเถอะ! ขึ้นรถพี่! เร็วเข้า!"

เธออยากจะปฏิเสธใจจะขาด! จะให้เขาเห็นสภาพพัง ๆ นี้ไม่ได้! แต่สภาพร่างกายที่กำลังร้องไห้ประท้วงทำให้เธอจำต้องยอมแพ้ เธอทรุดตัวเข้าไปในเบาะหนังสุดหรูของรถเมฆินทร์อย่างทุลักทุเล ขณะที่เขารีบขับออกตัวไปอย่างรวดเร็ว

ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

หญิงสาวถูกพยาบาลพาไปจัดการอาการเบื้องต้นแล้วออกมานอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียงคนไข้รอผลตรวจ เมฆินทร์ยืนอยู่ข้างเตียงอย่างเป็นห่วง ในมือถือแก้วน้ำอุ่นและผ้าห่มสำรอง

"ดีขึ้นไหมครับ? หมอว่าไงบ้าง? เป็นอาหารเป็นพิษใช่ไหม?"

เธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงมาถามด้วยความเป็นห่วง แล้วความรู้สึกทุกอย่างก็ถาโถมเข้าใส่... ความปลื้มใจ ความรัก และความอับอายขั้นสุด!

นี่แหละคือพระเอกในฝัน! แต่พระเอกมาเห็นฉากนางเอกสภาพนี้ไม่ได้! เมื่อไม่กี่วันเพิ่งเต้นรำหวาน ๆ ... วันนี้มาเห็นฉากขี้แตก! ต้องเก็บอาการ! ต้องนิ่ง!...ฮึ๊บ!"

เธอพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด แม้จะยังซีด"อาการดีขึ้นมากแล้วค่ะพี่เมฆ ขอบคุณพี่มากจริง ๆ นะคะ ถ้าไม่ได้พี่ช่วยไว้ จี๊ดคงได้นอนกองอยู่หน้าไนท์คลับแล้ว..."

เขานั่งลงข้างๆ เตียง "ไม่เป็นไรครับ ถือว่าพี่โชคดีที่มาถึงพอดี พักผ่อนเยอะ ๆ นะครับ โทรบอกที่บ้านกับเพื่อน ๆ ด้วยนะครับ "

หญิงสาวน้ำตาคลอเบ้าเพราะความอับอายที่ต้องมาเจอคนที่แอบชอบในสภาพนี้ มือเธอกำผ้าห่มไว้แน่นเพื่อเก็บอาการ "คือ...จี๊ดขอโทษที่ทำให้พี่เมฆต้องเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้นะคะ"

เมฆินทร์ยิ้มอย่างอ่อนโยน "ไม่มีคำว่าเรื่องไม่เป็นเรื่องสำหรับคนที่กำลังลำบากหรอกครับ น้องจี๊ด... อาการป่วยมันเป็นเรื่องธรรมชาติครับ ใคร ๆ ก็เป็นได้"

เธอรีบเบือนหน้าไปทางอื่นเล็กน้อยเพื่อซ่อนแก้มที่กำลังร้อนผ่าว คำพูดของเขาช่างดีงามและอบอุ่นเหลือเกิน!

โอ๊ย! ทำไมถึงใจดีขนาดนี้! นี่ไม่ใช่แค่หล่อแล้ว! นี่คือสุภาพบุรุษที่สมบูรณ์แบบ! ต้องทำใจนิ่งไว้! ห้ามหลุดเด็ดขาด...!

"นี่ครับ... พี่ขอไลน์น้องจี๊ดไว้หน่อยได้ไหมครับ เผื่อมีอะไรจะได้ติดต่อได้สะดวก" เมฆินทร์ยื่นโทรศัพท์ให้จารวีคืน

ดวงตาเธอเป็นประกายทันที ความป่วยหายไปครึ่งหนึ่ง "ได้ค่ะ!" เธอรีบรับโทรศัพท์มาพิมพ์ไลน์ไอดีตัวเองอย่างรวดเร็ว แม้จะยังมือสั่น ๆ ก็ตาม

หลังจากแลกช่องทางติดต่อกันเรียบร้อย เธอก็ได้รับยาและหมอแนะนำให้พักผ่อน เขายังคงนั่งอยู่ข้างเตียง ก้มอ่านอะไรในมือถืออย่างเงียบ ๆ

"พี่เมฆ... กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว"

"ไม่เป็นไรครับ พี่เป็นคนพามา... ถ้ายังไม่เห็นน้องหลับพี่ก็ไม่สบายใจ ให้พี่นั่งอยู่เป็นเพื่อนตรงนี้สักพักนะครับ"

น้ำเสียงทุ้มนุ่มและท่าทีที่หนักแน่นของเขาทำให้หญิงสาวอบอุ่นใจอย่างประหลาด ความกังวลและความอับอายเมื่อครู่ค่อย ๆ หายไป เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อมีเขาอยู่ข้าง ๆ

ในห้วงความคิดจารวี : เขายอมนั่งเฝ้าเราจนหลับด้วยเหรอ! อิจฉาคนเป็นแฟนพี่เมฆจริง ๆ! ถ้าเป็นเราจะใจดีขนาดนี้ไหมนะ!

ความเหนื่อยล้าจากอาการป่วยและความรู้สึกอุ่นใจทำให้เปลือกตาของจารวีหนักอึ้งขึ้นเรื่อย ๆ เธอทนต่อต้านความง่วงไม่ไหวและค่อย ๆ เข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างช้า ๆ

เมฆินทร์มองจารวีที่หลับไปแล้วอย่างเงียบ ๆ เขาจัดผ้าห่มให้เธออย่างเบามือ ก่อนจะลุกขึ้นยืนมองใบหน้ายามหลับของหญิงสาวครู่หนึ่ง รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของสุภาพบุรุษหนุ่ม จากนั้นจึงเดินออกจากห้องพักฟื้นไปอย่างเงียบเชียบ โดยทิ้งไว้เพียงความประทับใจและความอบอุ่นในใจของจารวีที่เพิ่งเริ่มต้น...

ในขณะที่เธอกำลังเคลิ้มหลับ มือถือที่วางอยู่ข้างเตียงก็สั่น 'ครืด่ ขึ้นมา จารวีสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง มองเห็นสายเรียกเข้าจากเมย์ เพื่อนสนิท

"ฮัลโหล... ยัยเมย์..."

"จี๊ด! แกอยู่ไหน! โธ่เอ๊ย ทำไมแกไม่โทรหาฉันเลย! เป็นยังไงบ้าง? อาการหนักไหม?"

"... เพิ่งได้ให้น้ำเกลือ อาการดีขึ้นแล้ว... ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก..."

"บ้าเหรอ! ไม่ให้ห่วงได้ไง! นี่ฉันก็อยู่โรงพยาบาลนี้เหมือนกัน!"

จารวีตกใจจนลืมความเหนื่อย "ห้ะ! แกเป็นอะไร! เกิดอะไรขึ้น?"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไร... แต่ริสา! ยัยริสาหัวแตก!"

จารวีถึงกับเบิกตากว้าง "ริสา! หัวแตก? เกิดอะไรขึ้นเนี่ย! งานเลี้ยงอะไรกันมันพาคนเข้าโรงพยาบาลวุ่นวายไปหมด!"

"เรื่องมันยาวน่ะแก... เดี๋ยวฉันขึ้นไปหาแกนะ! แล้วเราค่อยไปหายัยริสาต่อ! ห้องแกอยู่ชั้นสองใช่มั้ย? โอเค! รอแป๊บ!"

ไม่นานนัก เมย์ก็ปรากฏตัวในห้องพักฟื้นของจารวี ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

"โธ่เอ๊ย! ยัยจี๊ด! หน้าแกยังซีดอยู่เลย! นี่พี่เมฆเป็นคนพามาใช่ไหม?"

"อือ... ถ้าไม่ได้พี่เมฆช่วย ฉันคงแย่แล้ว"

"ดีแค่ไหนที่แกไม่เป็นอะไรมาก! ทีนี้รีบไปดูยัยริสากันเถอะ! นางโดนหามมาตั้งนานแล้ว!"

ทั้งคู่รีบขึ้นไปยังห้องของริสา จารวีเข้าไปเยี่ยมเพื่อนรักด้วยสภาพที่ยังอิดโรย แต่เมื่อเห็น ริสา นอนอยู่บนเตียง โดยมีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะ ก็อดตกใจไม่ได้

จารวีที่น้ำเสียงอ่อนแรง "ยัยริสา! แกเป็นอะไรเนี่ย! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้!"

ริสาฝืนยิ้มเจื่อน ๆ "ก็... ซวยไงแก! เต้น ๆ อยู่ก็ลื่นล้มหัวฟาดพื้น! โชคดีแค่แตกนิดหน่อย ไม่ได้กระทบกระเทือนอะไรมาก"

หลังจากนั้นไม่นาน คุณหมอก็อนุญาตให้จารวีกลับบ้านได้ พร้อมยาบำรุงและคำแนะนำให้พักผ่อนอย่างเต็มที่ เมย์อาสามาส่งจารวีที่คอนโด

"ไหวไหมแก? เดินช้า ๆ นะ" เมย์พูดด้วยความเป็นห่วง

จารวีพยักหน้าอย่างอ่อนล้า "ไหว... ขอบคุณแกมากนะยัยเมย์"

ทันทีที่รถของเมย์เคลื่อนตัวออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน ความเหนื่อยล้าก็ถาโถมเข้าใส่จารวี ตลอดทางที่รถเคลื่อนไปบนถนนในยามดึก เธอก็หลับใหลไปอย่างรวดเร็ว ซบกับเบาะรถอย่างอ่อนแรง ใบหน้าของเธอยังคงซีดเซียว แต่ในห้วงนิทรานั้น... เธอยังคงจำรอยยิ้มอ่อนโยนและอ้อมแขนที่มั่นคงของเมฆินทร์ได้

เมย์หันมามองเพื่อนรักที่หลับสนิท ก่อนจะถอนหายใจและขับรถต่อไปอย่างเงียบ ๆ