LOGINสิ้นคำพูดของเธอ เขาไม่รอช้า จู่โจมด้วยการจูบบดขยี้ริมฝีปากอย่างกระหาย ดูดดึงราวกับต้องการสูบวิญญาณ ก่อนจะผละออกเลื่อนลงมาดูดฝากรอยรักสีแดงไว้ตรงเนินอกอย่างจงใจ
เขาเงยหน้าขึ้นมา สายตาวาวโรจน์เต็มไปด้วยความต้องการ "เต็มใจใช่ไหม ครั้งนี้ พี่จะไม่ฝืนใจ "
ลมหายใจของเธอโรยริน ใบหน้าแดงก่ำไปด้วยความเขินอายและอารมณ์
"คะ...อะไรคะ..."
เขาไม่พูดอะไร เพราะเธอไม่ได้ขัดขืน ลิ้นสากของเขาลากลงมาจากเนินอก ทิ้งร่องรอยชื้นแฉะของน้ำลายไปตามหน้าท้องแบนราบ กลิ่นหอมของร่างกายที่เริ่มร้อนรุ่มทำให้เมฆินทร์แทบคลั่ง
"อ้าาา~"
ลิ้นสากลากเลียลงมาถึงเนินสาว เขาจับสองขาของเธอยกขึ้น พร้อมกับพรมจูบอย่างอ้อยอิ่ง ราวกับกำลังลิ้มรสของหวานหายาก ก่อนจะค่อยๆ เลียไปตรงปลายกลีบชมพูอย่างชำนาญ ความอุ่นชื้นจากปลายลิ้นทำให้หญิงสาวตัวเกร็ง
"ซี๊ดดด~"
"พอ..พอก่อน... อ้าาา~ ..."
เสียงหวานของคนเธอที่ห้าม แต่กลับเหมือนบอกว่าให้เขาทำอีก อย่าหยุด มือเรียวกำไปที่เส้นผมหนาและกดหัวของเขาอย่างไม่รู้ตัว
เมฆินทร์เงยหน้าขึ้น สายตาเหลือบมองดูใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มพร้อมกับเม้มปากด้วยความเสียวซ่าน หยาดเหงื่อผุดพรายเต็มขมับและลำคอขาว
เขาหัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ และเร่งรัวกระดกลิ้นเร็วและบ้าคลั่ง
"อื้อ...อ้าาา~ ไม่ไหวแล้ว..."
"พี่...พี่เมฆ~ พอแล้ว...พอก่อน..."
เสียงหวานกับลมหายใจที่ถี่รัวจนหน้าท้องแบนราบกระเพื่อมตามลมหายใจถี่ พร้อมใบหน้าที่ส่ายไปมาจนผมสะยายไปทั่ว แสดงอาการว่าใกล้จะถึงขีดสุด
ภาพที่อยู่เบื้องหน้าทำให้เขาพอใจมาก ความอ่อนแอตรงหน้าปลุกสัญชาตญาณดิบของเขา คนพีี่ไม่รอช้า เขารีบถอดชุดโยนทิ้งออกไปพร้อมกับสวมเกาะป้องกันไว้เป็นอย่างดี
คนพี่เริ่มเลียอยู่รอบกลีบสวย และเริ่มใช้ลิ้นดันเข้าไปในรูแคบ รสชาติหวานหอมทำให้เขายิ่งหิวกระหาย ลิ้นของเขากระดกรัวและเร็ว เน้นย้ำที่จุดเสียวอย่างแม่นยำ จนคนน้องแทบหายใจไม่ทัน
"อ้า...อ้าาา.. อื้ออ..."
"พี่..พี่เมฆ~ จี๊ด...ไม่..."
เขาใช้ปากครอบลงไปพร้อมกับกระซิบเสียงแหบพร่าออกมาจากร่องขาของเธอ
"เรียกชื่อพี่อีก..."
"อ๊ะ..พี่..พี่เมฆ~"
ลิ้นสากของเขากระหน่ำซอยถี่อย่างบ้าคลั่ง สอดนิ้วแกร่งเข้าไปในร่องแคบพลางกระดกเลียเร่งเร้าจุดกระสันอย่างไม่ยั้ง ความเสียวซ่านรุนแรงราวกับผีเสื้อนับพันตัวกำลังโบยบินปั่นป่วนอยู่ในช่องท้องของคนเธอ
หน้าท้องแบนราบสั่นระริกตามจังหวะลมหายใจถี่หอบ และร่องแคบที่บีบรัดเกร็งตัวอย่างไม่อาจควบคุมได้ ทำให้เขาเร่งจังหวะลิ้นให้เร็วและหนักหน่วงขึ้นอีก จนในที่สุด คลื่นแห่งความวาบหวามที่ก่อตัวมานานก็พาเธอขึ้นสู่สวรรค์ ร่องรักกระตุกถี่จนน้ำรักเอ่อล้นไหลพุ่งออกมา
เขาเงยหน้าขึ้นจากร่องน้ำหวาน ดูดเลียหยาดน้ำฉ่ำอย่างตะกละ พร้อมกระซิบเสียงแหบพร่า
"พี่ขอทั้งคืนได้ไหม"
เขายันร่างแกร่งขึ้นมาสบตาที่ฉ่ำเยิ้มของเธอ ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยไฟที่แรงกล้า ก้มลงพรมจูบที่ริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยนก่อนจะเร่งเร้าความรุนแรงขึ้น
"พี่ชอบคนนี้ คนตรงหน้าพี่ ชอบมากเลย รู้ตัวไหม...หื้อ? "
คำพูดเขาทำเอาคนที่ฟังถึงกับใจสั่น
พูดจบเขาก้มลงดูดยอดอกสีชมพูที่กำลังชูชันอย่างหิวโหย เสียงดูดดึงดังระงม ปลุกเร้าความเสียวซ่านจนคนน้องตัวสั่นสะท้าน
"อื้ม... จ...จี๊ดเองก็...เหมือนกัน...จี๊ด... อ๊ะ! อ๊ายยย" เสียงหวานขาดห้วงเพราะความเสียวซ่านปะทุ "จี๊ด...! อ้า"
"พี่ใจจะขาดกับเสียงแบบนี้แล้วก็หน้ายั่วๆ แบบนี้...รู้ไหม ฮื้อ"
"อ้าาา"
"นักเรียนของพี่...เก่งรึยัง วิชาที่พี่สอน"
แทนคำตอบ เธอพลิกร่างบางของตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมสะโพกแกร่งได้อย่างรวดเร็ว มือเรียวเล็กจับแก่นกายใหญ่โตที่แข็งขืนจ่อเข้ากับร่องรักที่เปียกชื้น จากนั้นค่อย ๆ กดตัวลงไปอย่างช้า ๆ ทีละน้อย...
"กึก...!"
"อ้าาา!"
เสียงครางหวานเล็ดลอดออกมาเมื่อความคับแน่นรุนแรง
"ซี๊ด~ จี๊ด...! อ้าาา~"
เขาคำรามเสียงต่ำ ดวงตาคมเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและความเสียวซ่านที่พุ่งทะลุ "เริ่มเป็นงานแล้วนี่...อ้าา! อึ๊ก... แน่นมาก... ซี๊ดดด~"
"อึก!...พะ...พี่...เมฆ... มัน...มันใหญ่ อ่ะ!" ใบหน้าหวานแดงก่ำ ปิดตาแน่น เม้มปากด้วยความจุกเสียว
"เริ่มเก่งแล้วหนิ นักเรียนของพี่... ไหวเหรอ?" เขายิ้มกรุ้มกริ่ม แววตาเต็มไปด้วยไฟรักที่รอการปะทุ
"จี๊ด... อึก!... ทำได้!"
แก่นกายใหญ่โตที่ถูกร่องรักตอดรัดกระตุกเบา ๆ เธอเริ่มขยับสะโพกอยู่ข้างบนอย่างเชื่องช้า เนิบนาบ ราวกับตั้งใจยั่วเขาให้คลั่ง
ดวงตาคมกริบของเขาไล่มองเรือนร่างที่บอบบางแต่เย้ายวนของเธอ ตั้งแต่จุดเชื่อมร้อนรุ่ม ไล่ขึ้นมาที่หน้าท้องแบนราบที่กำลังกระเพื่อมตามจังหวะหายใจ จนถึงเนินอกอวบอิ่มที่สั่นไหวเด้งตามจังหวะ พร้อมใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้ม
"จี๊ด...อ้าา~" ฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นลูบวนอยู่บนก้อนกลมอวบอย่างแผ่วเบา ขณะที่ร่างเล็กเริ่มเร่งเร้าจังหวะหมุนควงสะโพก
มือเรียวลูบไล้เรือนร่างตั้งแต่หน้าท้องแบบราบไล่เลื่อนมาถึงอกอวบอิ่มด้วยความเสียวซ่าน ท่าทางของเธอมันยั่วยวนเร้าอารมณ์ รับกับใบหน้าสวยหวานที่กำลังเคลิ้มจนเขาไม่อาจละสายตาไปได้
"อ้าาา~"
มือเรียวลูบวนเรือนร่างตัวเองที่กำลังแอ่นกายหมุนควงด้วยท่วงท่าที่เย้ายวนและเซ็กซี่
"นักเรียนของพี่ เก่ง... เริ่มเก่ง...อ้าา"
เธอลืมตาขึ้น มองใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาของเขาอย่างเย้ายวน ก่อนจะก้มลงจูบอย่างดูดดื่ม ผละริมฝีปากบางออก พร้อมกับเสียงหวานที่เต็มไปด้วยความซุกซนถามขึ้น
"ชอบไหม อ่ะ "
"ซี๊ดดด... อื้อ~ อ้าาา~"
"ชอบ... พี่ชอบมาก"
ริมฝีปากหยักประกบจูบปากชมพูอย่างดุเดือดขณะที่เธอขยับตัว เสียงลามกของการบดเบียดและแลกลิ้นดังขึ้นตลอดเวลา ใบหน้าหวานแดงเถือก ดวงตาทั้งสองปิดสนิท มอบความสุขที่ลึกซึ้งและดุเดือดให้แก่กันและกัน
"เมื่อยไหม คนดี ยังเจ็บข้อเท้าอยู่ไหม ... ให้พี่ช่วยไหม...ฮื้อ!"
เธอไม่ตอบ แต่ใช้มือเรียวกดแผงอกแกร่งของคนที่อยู่ข้างล่างให้นอนราบลงไป แล้วเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นอีก ใบหน้าหวานเชิดขึ้น ทั้งร่างสะดุ้งผวาเมื่อจู่ ๆ สะโพกสอบก็กระแทกสวนส่งแท่งใหญ่ลึกเข้ามาอย่างหนักหน่วง จนเธอต้องโน้มตัวลงแนบชิดกับแผงอกแกร่ง
แขนแกร่งโอบรัดรอบเอวบาง กระแทกสวนขึ้นอย่างหนักหน่วง เพราะความเย้ายวนของเธอและใบหน้าที่สวยหวานที่กำลังเคลิ้ม
"อื้อ.... อ้าาา~"
เสียงครางหวานดังระงมไปทั่วห้อง ใบหน้าเปียกชื้นด้วยเหงื่อ ปากบางพรมจูบลงไปที่หน้าอกแกร่ง กวาดเลียไปมา จนร่างแกร่งที่กำลังพุ่งกระแทกถึงกับชะงักเกร็ง ส่งเสียงครางต่ำด้วยความเสียวซ่าน
"คนดี... อื้มมม... ซี๊ด~"
คนน้องเริ่มหมุนพวงสะโพกอย่างยั่วยวนรอบแก่นกายที่ฝังแน่น จนคนพี่ต้องเกร็งท้องหลายต่อหลายครั้ง
เสียงหวานหัวเราะในลำคอ เหมือนกับพอใจที่ทำให้เมฆินทร์กำลังคลั่งในตอนนี้
"ซี๊ดด~ "
"ผ่านไหมคะ วิชาที่พี่สอน...ซี๊ดด~"
"ครับ... อ้าาาา~... ผะ... ผ่าน..."
ยังไม่จบแค่นั้น เอวบางหมุนควงเร็วขึ้น พร้อมกับสลับกับการขย่มตัวขึ้นลงกับแท่งเอ็นที่เข้าสู่ช่องแคบจนสุดความยาว ทั้งร่างกระตุกสั่นไหว หายใจไม่ทั่วท้องจากความคับแน่นและความใหญ่โตของแก่นเนื้อ
คนน้องเริ่มชันเข่าขึ้น มือเรียววางบนหน้าอก จากนั้นเร่งจังหวะให้เร่าร้อนและเร็วขึ้น ใบหน้าหวานแอ่นเชิด ส่งเสียงครางหวานออกมาด้วยความเสียวซ่าน คนพี่ก็ดันสะโพกสอบกระแทกสวนแท่งเนื้อเข้าไปลึกสุดลำ
"ซี๊ดดด~... อ้าาา~"
ดวงตาหวานเยิ้มก้มมองคนพี่ที่อยู่ด้านล่าง
เสียงทุ้มครางต่ำ ฝ่ามือเขาลูบไล้ไปทั่วสะโพก ร่างบางโน้มตัวลงมาใกล้ ๆ ก่อนจะก้มลงจูบอย่างดุเดือด จังหวะที่ถี่เร็วค่อย ๆ ผ่อนลงช้า ๆ เปลี่ยนมาเป็นการบดเบียดริมฝีปากอย่างดูดดื่ม แต่คนพี่ที่อยู่ล่างที่ทนไม่ไหว รีบงัดกระแทกอย่างหนักหน่วงและเร่งความเร็ว
ขณะที่ริมฝีปากยังประกบแลกลิ้นตวัดอย่างดุดัน เสียงอู้อี้ในลำคอของคนน้องสั่นไหวรุนแรง จากสะโพกที่สวนกระแทกเข้ามาในร่องแคบ
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังระงมไปทั่วห้อง พร้อมกับไฟรักที่ปะทุเดือด จนคนน้องเริ่มจุก เพราะโดนคนพี่สอบกระแทกอย่างไม่ยั้ง ปากบางของเธอซุกซน พรมสูบไปทั่วแผงอกและซุกไซ้ไปที่คอแกร่งของเขา
"อ๊าง..."
"พี่...พี่เมฆ... อ้า~"
คนน้องหยัดตัวขึ้นวางมือบนหน้าท้องของตัวเอง เสียงครางดังระงมทั่วห้องราวกับใจจะขาดก่อนจะกระตุกถี่
"อ๊ะ อ๊า อ้างง~"
คนพี่ไม่ยอมแพ้ ดวงตาของเขามองจุดเชื่อมรักที่แช่ค้างอยู่ มือหนาโอบไปที่แผ่นหลัง ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นดันให้ร่างบางเป็นฝ่ายนอนราบลง ตอนนี้ เขาก้มมองลงไปที่จุดเชื่อมพลางโน้มตัวก้มลงจูบกลีบปากสวย
"ยั่วเก่งเหลือเกิน... หืม... ซี๊ด~"
"อึก!"
เขาค่อยๆ ดันแก่นกายเข้าไปอย่างเชื่องช้าและเนิบนาบ ภายในของเธอเอาแต่รัดแน่น มันรั้งดูดแก่นกายเขาเอาไว้แทบขยับไม่ได้ ลมหายใจเขาถึงกับสั่นพร่า
"ทำไมมันชอบดูดของพี่จัง... ฮื้ม~"
เอวสอบเริ่มขยับขึ้นอีกครั้งและกระแทกไปยังร่องแคบ ริมฝีปากหยักจูบลงหนัก ๆ ตรงเนินอกขาวก่อนจะเลื่อนขึ้นไปจูบซอกคอแล้วขึ้นขบปลายคางของเธอ
"อื้อ... อ้า~"
ร่างสูงหยัดตัวขึ้นจับขาเรียวข้างหนึ่งมาพาดเอาไว้บนบ่า เอวสอบค่อยๆ กระแทกแท่งเนื้อลึกเข้าจนไปสุดโคนแล้วดึงออกเกือบสุด ปลายความร้อนแผ่ซ่านจากทุกจังหวะเสียดสี กลีบสวยเริ่มบวมแดงขึ้นกว่าเดิม
"อ้า~... เมฆ... จี๊ด... ซี๊ด~"
เสียงครวญครางหวานแผ่วด้วยความเสียวซ่านและจุกแน่น มือเรียว ของคนน้องกำผ้าปูจนยับยู่ยี่ หายใจขาดห้วงไปทั่วท้องเพราะต้องทนกับแรงกระแทกที่หนักหน่วงและเร่าร้อน
"จะ...จี๊ด... รักพี่... รัก....รักพี่เมฆ... อ้าา~"
"จะยั่วพี่ไปถึงไหน.. ฮื้อ~"
ปริศนาชายชุดดำตัดภาพกลับมายังในรถขณะที่เมย์และเมฆินทร์ ภายในรถ เมย์ยังคงคาใจเรื่องเหตุการณ์ที่คอนโดของจารวี"พี่เมฆ... เรื่องชายชุดดำวันนั้น ตกลงพี่ว่ามันเป็นใครกันแน่" เมย์เริ่มถาม น้ำเสียงจริงจังขึ้นทันทีที่ไม่มีจารวีอยู่ด้วยเมฆินทร์ขมวดคิ้ว มือหนากำพวงมาลัยแน่น เขามองกระจกข้างด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ "พี่ก็ยังไม่แน่ใจนัก แต่มันมีบางอย่างที่พี่รู้สึก แปลก""แปลกยังไงคะ?""คำพูดของมันไง ที่พูดกับจี๊ดว่า 'จำฉันไม่ได้เหรอ' ถ้าเป็นสตอล์กเกอร์ที่คลั่งไคล้ผลงานการถ่ายแบบ มันควรจะพูดอะไรที่บ่งบอกถึงการชื่นชม หรือต้องการครอบครอง ไม่ใช่คำถามที่เหมือนเป็นการ ทวงความจำ แบบนั้น"เมย์พยายามคิดตาม "หรือว่าจะเป็นศัตรูของจี๊ดตอนสมัยเรียน? หรือตอนที่เธอเป็นนักกีฬา?""พี่ก็คิดอยู่ แต่นั่นมันเรื่องนานมาแล้ว แถมจี๊ดก็บอกว่าเธอไม่มีปัญหากับใครเลย" เมฆินทร์ถอนหายใจ "แต่ที่สำคัญคือ... ปฏิกิริยาของมันตอนที่เห็นพี่""ปฏิกิริยาอะไรคะ?""มันเหมือน ตกใจ มากกว่าที่จะกลัว หรือโกรธที่ขัดขวางการทำร้ายจี๊ด พอพี่ถีบมันออกไป มันพยายามจะดึงหมวกคลุมหน้ากลับมากกว่าจะคว้ามีด มันอยากจะปิดบังตัวตนมากจริง ๆ"เมย์ชั่งใจ
อากาศบนภูยามค่ำคืนช่างหนาวเหน็บเสียจนต้องขดตัว แต่ความหนาวนี้ก็มิอาจเทียบได้กับความเร่าร้อนที่กำลังปะทุขึ้นในเต็นท์...ในเต็นท์ที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว แสงไฟดวงน้อยส่องให้เห็นเงาตะคุ่มๆ ที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างเร่งเร้า ริสา ถูกรุกเร้าจนเสียงหอบหายใจขาดห้วง มือเล็กจิกลงบนแผ่นหลังกว้างของธนาอย่างลืมตัวเพื่อยึดเหนี่ยวตัวเองไว้กับความรู้สึกที่พุ่งทะยานธนาจูบเธอหนักหน่วงและดูดดื่มราวกับจะกลืนกินทุกอณูของร่างกาย เสียงกระซิบพร่าๆ คลอไปกับเสียงผ้าปูที่นอนเสียดสี... เป็นภาพที่ใครเห็นก็รู้ว่าคนข้างในกำลังใช้ความหนาวเป็นข้ออ้างในการมอบความอบอุ่นให้กันและกันอย่างไร้ขีดจำกัด!"ไอธนา มึงดับไฟด้วย!" เสียงตะโกนของเมฆินทร์ ดังข้ามมาพรึ่บ! ไฟในเต็นท์ก็ดับลง เหลือเพียงความมืดมิดที่ช่วยปกปิดความเร่าร้อนที่ดำเนินต่อไป...(...!...)เมฆินทร์ดึงจารวีเข้ามากอดไว้แน่นจนร่างบางแทบจะจมหาย ซบใบหน้าลงกับกลุ่มผมหอมๆ ของเธอ กลิ่นหอมหวานของเธอปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบให้ตื่นขึ้นทันที อ้อมกอดนี้ช่างอบอุ่นจนความหนาวที่มีอยู่มลายหายไปสิ้น"หนาวจัง... ขอกอดหน่อยนะ" เสียงทุ้มนุ่มกระซิบที่ข้างหู พร้อมกับลมหายใจร้อนผ่าว รดริน
เมย์กลับมาหาจารวีที่คอนโดในเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด เมย์ก็โวยวายด้วยความตกใจ"อะไรนะ! นี่ฉันทิ้งแกไว้คนเดียวแป๊บเดียว เกิดเรื่องเลยเหรอ! แบบนี้ที่แกรู้สึกว่าเหมือนมีคนตามแกมองแกอยู่ มันก็เรื่องจริงสิ! สต๊อกเกอร์ไหม? พวกที่ชื่นชมผลงานแกผ่านที่แกถ่ายแบบกับพี่จีน่าหรือเปล่า? ไม่สิ... ถ้าเป็นพวกคลั่งไคล้ ถึงขนาดต้องเอามีดจี้คอกันเลยเหรอ! แต่แกก็ไม่มีศัตรูที่ไหนนี่" เมย์รัวใส่ด้วยความสงสัย"ฉันคุ้นเสียงนะ เหมือนเคยได้ยินเสียงที่ไหนมาก่อนแต่นึกไม่ออก... มันพูดว่าจำฉันไม่ได้เหรอ ... ใคร? ฉันต้องจำใครได้?" จารวีพึมพำเมย์รีบสรุป "เท่ากับว่ามันตามแกอยู่ตลอด คิดดูสิ ไม่งั้นมันจะรู้ได้ยังไง ว่าแกอยู่คนเดียวได้ถูกจังหวะแบบนี้ เพราะปกติเราจะอยู่ด้วยกันตลอด""อือ... ก็จริงของแกนะเมย์""ดีนะที่ตอนนั้นพี่เมฆอยู่ด้วย" เมย์เผลอหลุดปาก"เดี๋ยวก่อนยัยเมย์! แกหมายความว่ายังไง นี่เป็นแผนของแกเหรอ""แฮ่ ๆ ๆ ... ขอโทษที ฉันอยากให้แกกับพี่เมฆได้เจอกัน ได้คุยกันบ้างอ่ะ""อย่าไปว่าเมย์เลยครับ พี่เป็นคนขอให้เมย์ช่วยเอง ก็พี่เป็นห่วงเรานี่" เมฆินทร์รีบสวนขึ้นจารวีสบตาเมฆินทร์อย่างอ่อนใจ แต่ในใ
บทสนทนาทางโทรศัพย์เมฆินทร์กับเมย์"ฮัลโหลเมย์ พี่มีเรื่องจะถามหน่อย" เสียงทุ้มกรอกลงไปในโทรศัพท์"พี่โทรมาพอดีเลย เมย์ก็มีเรื่องจะบอก" ปลายสายตอบกลับทันที "คือพี่จีน่ามาชวนจี๊ดไปถ่ายแบบ แต่พี่ไม่ต้องตกใจนะ ยังไม่ได้ออกจากงาน แค่ชวนให้ลองดูเฉยๆ""แล้วจี๊ดว่าไง? ตกลงไหม?" เขารีบถามด้วยความสนใจ"ดูเหมือนจะสนใจนะ" เธอตอบเสียงอ้อมแอ้ม "พี่จีน่าพูดถูก ถ้าจี๊ดยังอยู่กับความกลัวแบบนี้เมื่อไหร่จะกลับมาเป็นปกติ? ให้ลองดูก็ดีเหมือนกัน""พี่ไม่มีสิทธิ์ห้ามอะไรเขาอยู่แล้ว ฝากเมย์ดูแลด้วยนะ" เขาเน้นย้ำ"เมื่อกี้พี่กำลังจะถามอะไรเมย์นะ?" เธอถามย้อนขึ้น"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก ไว้เจอกันพี่ค่อยถามก็ได้ วันหยุดนี้พี่จะกลับกรุงเทพฯ เมย์ช่วยพี่หน่อยได้ไหม?ทำยังไงก็ได้ให้พี่ได้เจอจี๊ดสักครั้ง" เขาขอร้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง"จะโอเคเหรอพี่? เดี๋ยวแม่จะว่าไหม?" เมย์กังวล"แค่ครั้งเดียวนะเมย์ ช่วยพี่หน่อยเถอะ พี่มีเรื่องจะคุยกับจี๊ด และก็อยากเจอหน้า ขอแค่ครั้งเดียวจริงๆ""ก็ได้ค่ะ เมย์จะพยายาม" เธอยอมรับปากบทสนทนาของเมฆินทร์กับเพื่อนหลังวางสายจากเมย์ เมฆินทร์กดโทรศัพท์หาวายุทันที"วายุ ช่วงนี้มึงว่างไหม? ช่วยกูคิ
6 เดือนผ่านไปอย่างเชื่องช้าทรมาน สำหรับเมฆินทร์ที่ถูกย้ายไปเชียงใหม่ และจารวีที่ทำงานที่กรุงเทพฯ มันเป็นช่วงเวลาที่พวกเขาเหมือนขาดใจ เพราะเขาไม่มีโอกาสได้ดูแลเธอ ส่วนจารวี... แม้จะยังรัก... แต่ความหวาดกลัวก็ยังคงฝังลึกและเจ็บปวดจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นจารวีทำงานในบริษัทของครอบครัวเมฆินทร์ภายใต้การคุ้มครองอย่างเข้มงวดของ นภา รองประธานบริษัทผู้มีอำนาจล้นเหลือ ครอบครัวของเมฆินทร์ประกาศชัดเจนว่าห้ามใครมายุ่งหรือทำอันตรายเธอโดยเด็ดขาดนภาจัดการไล่พนักงานที่เคยซุบซิบนินทาว่าเธอเป็นเด็กเลี้ยงหรือพูดในทางไม่ดีออกไปทั้งหมด และกำชับห้ามใครคิดร้ายอีกต่อไปการปฏิบัติของทุกคนในบริษัทต่อจารวีเหมือนเป็นลูกสาวคนหนึ่งในครอบครัว ซึ่งตัวเธอเองก็รู้สึกอึดอัดใจกับสถานะที่ได้รับ แต่นภาต้องการชดใช้ความผิดที่ลูก ๆ ของเธอเคยทำพลาด ไม่ว่าจะในอดีตของเมย์ หรือในปัจจุบันของเมฆินทร์ การดูแลเธอในระดับนี้จึงยังน้อยไปด้วยซ้ำในความรู้สึกของผู้เป็นแม่วันเวลาที่ผ่านไปได้ช่วยเยียวยาจิตใจของจารวีให้ดีขึ้น แต่ก็ยังมีเงื่อนปมบางอย่างที่ยังค้างคาอยู่ในใจของเธอเสมอมา วันนี้ ความคับข้องใจนั้นกำลังจะถูกคลี่คลายลง เมื่อมีหญิงสา
ล็อบบี้และสติของเมย์เมฆินทร์อุ้มร่างที่ไร้สติของจารวีวิ่งออกมาจากลิฟต์ไปยังล็อบบี้อย่างบ้าคลั่ง สภาพเขาตอนนี้มีแต่ร่องรอยการต่อสู้ เหงื่อท่วมกาย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและตื่นตระหนก เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มทำอย่างไรต่อบนเกาะเล็ก ๆ แห่งนี้ใครก็ได้! เรียกรถ! เรียกรถพยาบาล!พนักงานที่เคาน์เตอร์ต่างตกใจจนทำอะไรไม่ถูกกับภาพชายคลั่งที่อุ้มหญิงสาวตัวซีดเซียวเมย์วิ่งตามมาติด ๆ คว้ากระเป๋าจี๊ดไว้แน่น เธอเห็นความตกตะลึงจนสติแตกของพี่ชาย จึงพุ่งเข้าใส่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทันทีเมย์เสียงเฉียบขาดและเร่งรีบ ตอนนี้ต้องการรถไปส่งที่ท่าเรือข้ามเกาะด่วนที่สุด! เร็วเข้า! ตอนนี้!เธอชี้ไปที่หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเมฆินทร์ พยายามใช้ไพ่ตายที่สร้างขึ้นมาผู้หญิงคนนี้... เธอได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง... ฉันกลัวว่าเธอจะ แท้งลูก! ให้รีบไปส่งที่ท่าเรือข้ามฝั่ง! ตอนนี้! เครื่องมือการแพทย์และสถานพยาบาลบนเกาะนี้มันไม่พอแน่ ๆ! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเด็ก... รีสอร์ทของคุณจะรับผิดชอบไม่ไหว!พนักงานรีบประสานงานกันอย่างตื่นตระหนกโดยทันที เมื่อได้ยินคำว่า 'แท้งลูก' และ 'รับผิดชอบไม่ไหว'เมฆินทร์หันไปมองน้องสาว ใบ







