ตอนที่ 32 สามปีก่อน

เสียงครวญครางหวานแผ่วด้วยความเสียวซ่านและจุกแน่น มือเรียว ของคนน้องกำผ้าปูจนยับยู่ยี่ หายใจขาดห้วงไปทั่วท้องเพราะต้องทนกับแรงกระแทกที่หนักหน่วงและเร่าร้อน

"จะ...จี๊ด... รักพี่... รัก....รักพี่เมฆ... อ้าา~"

"จะยั่วพี่ไปถึงไหน.. ฮื้อ~"

เสียงหวานของเธอที่เปล่งคำว่ารักออกมาท่ามกลางห้วงอารมณ์นั้น ทำให้เมฆินทร์แทบคลั่ง สติสัมปชัญญะของเขาแตกกระเจิงไปหมดสิ้น ความดิบเถื่อนถูกปลุกให้ตื่น เขาไม่รอช้าอีกต่อไป

"พี่ก็รัก... รักที่สุด จี๊ด...อ้าา"

พูดจบ เอวสอบก็กระหน่ำซอยถี่อย่างบ้าคลั่ง แท่งเนื้อใหญ่โตพุ่งเข้าใส่ร่องรักที่ตอดรัดแน่นอยู่ราวกับจะดูดกลืน จังหวะกระแทกเร็วกว่าเดิม หนักหน่วงกว่าเดิม จนร่างบางแทบจะปลิวไปตามแรง

"อ๊ายยยย! อื้อออ! พ...พี่เมฆ! อ้าาาา~"

คนน้องร้องครางเสียงหลง ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความสุขสมปนเจ็บจุก หน้าท้องแบนราบกระเพื่อมไหวรุนแรง ทุกการกระแทกส่งผลให้เธอกระตุกสั่นไปทั้งตัว น้ำตาคลอเบ้าด้วยความซ่านเสียวที่ถาโถมไม่หยุดหย่อน

คนพี่ก้มลงมองใบหน้าหวานที่กำลังจะถึงขีดสุด เขาเห็นดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยไฟราคะ มือหนาบีบเคล้นสะโพกมนอย่างแรงเพื่อตรึงร่างบางไว้ไม่ให้หนีไปไหน เขาต้องการให้เธอรับเอาทุกอย่างจากเขา!

"อึ๊ก! อ้าาาา! จี๊ดไม่ไหวแล้ววว...พี่เมฆ! ...อ๊างงงงงงง!~"

พร้อมเสียงหวานที่กรีดร้องออกมาสุดเสียง ร่องรักของเธอก็ บีบรัดเกร็งตัว ตอดรัดแก่นกายของเขาไว้จนเมฆินทร์ต้องซี้ดปากอย่างทรมาน คลื่นสวรรค์ของเธอซัดสาด ทำให้น้ำรักเอ่อล้นไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

"อ่าาา... นักเรียนของพี่เก่งที่สุด!"

เมฆินทร์กระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหู ก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วและหนักหน่วงขึ้นอีกครั้ง ตามสัญชาตญาณที่สั่งให้เขาปล่อยความปรารถนาทั้งหมดลงไป

"อึ๊ก! ซี๊ดดดด! อ้าาาา!"

เขาคำรามออกมาอย่างไม่อาย แท่งเนื้อร้อนผ่าวฉีดพ่นน้ำอุ่นหนืด จนแทบจะล้นถุง...ออกมา ความสุขสมที่ปะทุขึ้นพร้อมกัน ทำให้ร่างแกร่งเกร็งค้างอยู่เหนือร่างบาง ดวงตาคมวาวโรจน์ด้วยความอิ่มเอม หัวใจเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก

ทั้งคู่ค้างอยู่ในท่าทางนั้นเนิ่นนาน ลมหายใจหอบถี่พ่นรดใส่กันและกัน ร่างกายเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อและน้ำรักที่ผสมปนเป

เมฆินทร์ทรุดตัวลงนอนข้าง ๆ ดึงร่างบางที่อ่อนปวกเปียกเข้ามากอดแน่น เธอซบใบหน้าลงกับแผงอกแกร่งเขาอย่างออดอ้อน

<...~...>

"รู้ไหมว่า เหตุการณ์ที่ผ่านมามันไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องความผิดพลาดหรือความบังเอิญหรอกที่ทำให้เราได้ใกล้ชิดกันแต่มันเป็นเพราะ...." เมฆินทร์เสียงนุ้มนวลแต่จิงจัง

เขาก้มมองใบหน้าหวานที่ระเรื่อไปด้วยสีแดงก่ำของเธอ มืออบอุ่นค่อย ๆ เชยคางมน ขึ้นมาอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มอ่อนโยนแต้มอยู่บนมุมปาก เมื่อเห็นแววตาอยากรู้ที่ฉายชัดอย่างน่ารักของเธอ

"พี่... อยากเห็นหน้าเราต่างหากล่ะ" เขาตอบอย่างชัดเจนด้วยน้ำเสียงที่นุ่มละมุน

จารวี อึ้งไปเล็กน้อย หัวใจเต้นระรัวในอก "อะไรนะคะ... อยากเห็นหน้าจี๊ดเนี่ยนะ?"

"ใช่สิครับ" เมฆินทร์กระซิบ "ไม่เคยคิดเลยเหรอว่าทำไมวันนั้น... วันที่พี่พาเราไปโรงพยาบาล แล้วพี่ถึงต้องขอเบอร์ ขอไลน์ไว้ตั้งแต่ตอนนั้น?"

"ก็พี่บอกว่าเผื่อฉุกเฉินไงคะ" เธอย้อนกลับอย่างไม่แน่ใจ แม้เสียงจะเบาลงอย่างน่ารัก เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกนิด ปล่อยให้ใบหน้าของเธอซบอยู่กับแผงอกอุ่น ๆ ของเขา

"มันก็จริง... แต่ความจริงคือ... ตอนนั้นพี่อยากคุยกับเราใจจะขาด ถ้าพี่ไม่ขอเบอร์ไว้ พี่จะได้คุยกับนางฟ้า คนนี้ไหมล่ะ ฮื้อ?"

"ก็แล้วพี่จะอยากคุยกับจี๊ดทำไม พี่ก็เพิ่งเจอจี๊ดวันงานเลี้ยงต้อนรับริสากับแม่เองไม่ใช่เหรอ?"

เมฆินทร์ ถอนหายใจยาว ก่อนจะก้มลงจูบที่เรือนผมหอมกรุ่น "ก็เพราะเราเพิ่งเจอกันไงครับ... พี่ถึงไม่อยากให้มันพลาดโอกาสไปอีก"

คำพูดนั้นทำให้เธอรีบขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างจริงจัง เธอจ้องหน้าเขาอย่างไม่ลดละ ดวงตาเป็นประกายวับวาว

"หมายความว่ายังไงคะ? พูดให้รู้เรื่องสิคะ!"

เมฆินทร์ เงียบไปครู่หนึ่ง เขายื่นมือไปจับมือเรียว ๆ ของเธออย่างอ่อนโยน สัมผัสที่อบอุ่นทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

"บอกพี่มาก่อน... เสื้อของพี่... ยังอยู่ไหม? ทิ้งไปหรือยัง?"

จารวีเบิกตากว้าง ความทรงจำที่เธอกดเอาไว้ลึกสุดใจพลันพุ่งเข้ามาในหัวอย่างรุนแรง

"เสื้อ... เสื้ออะไรคะ..." เธอถามเสียงสั่น

"สามปีก่อน... จำพี่ไม่ได้เหรอ... แล้วก็....เสื้อของพี่"

น้ำตาของเธอรื้นขึ้นมาในดวงตา เธอรีบก้มหน้าซ่อนใบหน้าที่แดงจัดจากความเขินอายและความรู้สึกที่อัดแน่น

"แสดงว่าเสื้อ... ของพี่ยังอยู่" เมฆินทร์ยิ้มอย่างมีความสุข เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีกครั้งราวกับจะไม่ยอมปล่อยเธอไปไหน

"พี่... รู้มาตลอดว่าเป็นจี๊ดเหรอคะ"

เมฆินทร์ จูบลงบนหน้าผากของเธอด้วยความเอ็นดู แล้วกระชับร่างบางไว้แน่นในอ้อมแขน เขารับรู้ได้ว่าการคลายปมความเข้าใจผิดครั้งนี้สำคัญกับเธอมาก

"ถามแบบนี้แสดงว่าจำพี่ได้มาตลอดเลยใช่ไหม"

เขาดึงเธอเข้าไปกอดแล้วพูดต่อ

"พี่ไม่ได้อยากจะรุกเข้าหาตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้จักกันอย่างเป็นทางการในงานเลี้ยงของริสา... มันไม่ใช่แค่เรื่องคืนนั้นที่ไนท์คลับ แต่เป็นเพราะพี่สนใจเรามานาน... นานเกินกว่าที่เราจะรู้ตัว"

เขาลูบผมเธอเบา ๆ พลางนึกย้อนไปถึงภาพในอดีต ภาพความทรงจำที่ติดอยู่ในใจเขาตลอดมา

สามปีก่อน

"วันที่พี่ไปส่งเมย์ที่มหาวิทยาลัย... พี่เห็นนักศึกษาสาวคนหนึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาดูอะไรบางอย่างอยู่ใต้ต้นไม้หน้าคณะ

ตอนที่กระโปรงเธอไปเกี่ยวกับลวดแล้วขาด... พี่นั่งอยู่ในรถแล้วเห็นเหตุการณ์พอดี เลยรีบคว้าเสื้อในรถวิ่งออกไปทันที พี่เอาเสื้อมาผูกให้เธอเพราะกลัวคนจะเห็น...แต่พี่เดินกลับมาที่รถโดยที่ไม่ทันได้ถามชื่อ พอหันกลับไปอีกที เธอก็หายไปซะแล้ว ตั้งแต่วันนั้น... พี่จำเธอได้ แม้จะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชื่ออะไร"

งานเลี้ยงบ้านธนา

"วันงานเลี้ยง... ทันทีที่พี่เห็นหน้าเรายืนอยู่กับเมย์ พี่จำได้ติดตาเลย ผู้หญิงที่พี่เคยช่วยไว้สามปีก่อน คือผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่ตอนนี้ ตอนที่เธอถูกเหวี่ยงเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนพี่ แถมเหยียบเท้าพี่อีก! หัวใจพี่เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา"

"ตอนนั้น พี่อยากจะเข้าไปถาม... ว่าจำพี่ได้ไหม? แต่พี่ไม่กล้า กลัวจะดูเหมือนนักล่า... กลัวจะดูรุกใส่เรามากเกินไป พี่เลยทำได้แค่เฝ้ามองห่าง ๆ"

คืนที่ไนท์คลับและโรงพยาบาล

"แล้วโชคชะตาก็ทำให้เราได้ใกล้ชิดกันเป็นครั้งแรก วันที่เธอปวดท้องหนักอยู่หน้าไนท์คลับ นั่นคือโอกาสที่ทำให้พี่ได้ช่องทางการติดต่อของเธอมา... พี่แค่ต้องการจะรู้ว่าเธอสบายดีไหม และอยากมีข้ออ้างได้คุยกับเธออีก"

เมฆินทร์ ก้มลงมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก "ส่วนเรื่องริสา... พี่แค่แกล้งแหย่ธนา เพราะอยากรู้อาการของมันว่าคิดยังไงกับริสา พี่ไม่คิดเลยว่าจะทำให้จี๊ดเข้าใจแบบนั้น"

เขาหยุดพูดและจ้องมองดวงตาเธออย่างสื่อความหมาย "แล้วคืนที่เราเข้าใจผิดว่าพี่ไปดื่มเหล้าจนเมา... พี่แค่... แค่อยากพาไปเที่ยวบ้าง ก็เห็นว่าวันนั้นต้องเข้าโรงพยาบาลและอดเที่ยวกับเพื่อน ๆ พี่แค่อยากเห็นเราสนุก... ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเลยเถิดไปถึงขั้น... ในคืนที่แสนวิเศษนั้น..."

เมฆินทร์ ประคองใบหน้าเธอขึ้นมา และสบตาอย่างลึกซึ้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจที่ทำให้โลกของเธอหยุดหมุน

"พี่ไม่ได้ผิดหวังจากใครแล้วมาบอกชอบเรานะ... พี่รู้สึกกับจี๊ดมานานแล้ว ตั้งแต่สามปีก่อน... ตั้งแต่ที่พี่เห็นเรานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ถึงมันจะยังไม่ใช่ความรักในตอนนั้น แต่ภาพของผู้หญิงคนนั้น... มันก็ติดตาพี่มาตลอด"

เขาลากจมูกไปตามแก้มของเธออย่างอ่อนโยน สัมผัสที่ทำให้หัวใจของเธอละลาย

"และเรื่องที่พี่โทรชวนไปเยี่ยมริสา... มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก... พี่แค่อยากเจอหน้าเราต่างหากล่ะ มันก็ต้องเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ ถึงจะมีโอกาสได้อยู่ใกล้ ไม่คิดบ้างเหรอ ว่าทำไมพี่ต้องโทรหาจี๊ด ถ้าพี่อยากจะไปเยี่ยมริสาจริง ๆ ทางไปบ้านธนาเพื่อนรักของพี่ พี่ก็รู้ รถพี่ก็ขับเป็น... ไม่คิดบ้างเหรอว่าทำไม"