ตอนที่ 30 คำสารภาพ

เมฆินทร์พยายามทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับตัวเองก่อนพาเธอขึ้นมาบนห้อง เขาจะไม่มีทางทำอะไรเธอถ้าเธอไม่ยินยอม เขาจัดแจงให้เธอเข้านอนในห้องนอนใหญ่ ส่วนตัวเขาเองก็ออกมาที่โซฟาห้องรับแขกเพื่อสงบสติอารมณ์

ในความมืดเขาพยายามข่มความต้องการที่พลุ่งพล่านเอาไว้อย่างถึงที่สุด แต่ภาพของเธอในชุดราตรี ความรู้สึกผิด และความห่วงใยตีวนอยู่ในอก ขอเพียงแค่รอให้ถึงเช้า เขาจะได้อธิบายทุกอย่าง และบอกความรู้สึกจริง ๆ ให้เธอรับรู้

ช่วงกลางดึก เมฆินทร์ที่กำลังหลับอย่างไม่มีความสุข ก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงแผ่วเบา เขาเห็นเธอที่กำลัง เขย่งเท้า เปิดประตูห้องนอนออกมาอย่างเงียบเชียบและพยายามจะออกจากห้องนี้

เมฆินทร์รีบดีดตัวลุกขึ้น คว้าเอาเอวบางของเธอมากอดไว้จากด้านหลัง แล้วดึงร่างเล็กเข้ามาแนบชิด

"จะไปไหน มันดึกแล้ว พี่ไม่ให้ไป" น้ำเสียงทุ้มต่ำติดดุเล็กน้อย

หญิงสาวพยายามดิ้นคลุกคลัก "จี๊ดอยากกลับห้อง"

"อยู่ที่นี่แหละ ค่อยกลับ มันดึกแล้ว ถ้าไม่อยากให้พี่ไปส่งก็รอให้เช้าก่อนได้ไหม ตอนนี้จะนั่งแท็กซี่กลับยังไง ดึกขนาดนี้ไม่กลัวเหรอ"

เธอหยุดนิ่งครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดที่มีเหตุผลของเขา

"จี๊ดแค่... แค่รู้สึกไม่สบายตัว" เธอตอบเสียงแผ่ว

"เป็นอะไร! ไม่สบายหรือเปล่า!" เมฆินทร์ตกใจ รีบผละออกเล็กน้อยเพื่อตรวจดูอาการ

"เปล่าค่ะ" เธอตอบพร้อมมองลงไปที่ชุดราตรีของตัวเองที่เลือนรางในความมืด เขาถึงรู้ได้ในทันที

"พี่ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย อยากเปลี่ยนชุดใช่ไหม" เขาถามพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก

"เออ... ค่ะ" เธอตอบอย่างกระอักกระอ่วน

"ใส่ชุดพี่ก่อนก็ได้"

"ไม่เอา... ไม่อยากใส่ อีกอย่างหนึ่ง เหนียวตัวด้วย จี๊ดไม่อยากอยู่ที่นี่" เธอพูดอย่างชัดเจนว่าเธออยากอาบน้ำและไม่พอใจที่ถูกพามา

เมฆินทร์ยิ้มอย่างรู้ทัน เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟ แล้วช้อนร่างหญิงสาวอุ้มกลับเข้ามาในห้องนอน แล้ววางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบเสื้อยืดสีเข้มตัวใหญ่มา 1 ตัว ซึ่งใหญ่จนสามารถคลุมเกือบถึงเข่าของเธอได้

"ใส่เสื้อตัวนี้น่าจะพอได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที แต่วันนี้ใส่ตัวนี้นอนไปก่อนได้ไหมครับ" น้ำเสียงเขาอ่อนโยนลงอย่างมาก

เธอที่ไม่มีทางเลือก รับเสื้อตัวนี้มา เมฆินทร์ยังยืนยิ้มรออยู่

"ออกไปค่ะ จี๊ดจะอาบน้ำ"

"ดุจัง...ลุกไหวไหม ให้พี่อุ้มไหม" เขายื่นมือออกไป

เธอมองข้อเท้าตัวเอง "ไม่ไหว จี๊ดคงไม่เดินไปถึงประตูหรอกค่ะ"

พูดจบ เธอก็พยายามผลักเมฆินทร์ออกไปจากห้อง และรีบล็อคห้องทันที

เธอพึมพำกับตัวเองขณะพิงประตู "อย่าหวังว่าจะเข้ามาได้ จี๊ดไม่พลาดอีกหรอก"

เธอถอดชุดราตรีที่เปื้อนคราบเหงื่อไคลออก แล้วเข้าไปชำระร่างกายอย่างรวดเร็ว

ขณะอาบน้ำเสร็จ เธอยืนนิ่งมองหาผ้าเช็ดตัวดันลืมหยิบเข้ามา เธอพึมพำกับตัวเอง

"ถ้าเป็นในละครก็คงต้องเรียกให้ผู้ชายที่อยู่ข้างนอกเก็บผ้าเช็ดตัวให้ล่ะสิ ไม่ได้แอ้มหรอก นั่นมันพล๊อตละครกับนิยายน้ำเน่าชัดๆ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะให้ผู้ชายหยิบผ้าเช็ดตัวให้..."

เธอพูดประโยคที่เพิ่งพึมพำจบ แล้วทำเสียงสูงล้อเลียน "พี่เมฆขาาาา หยิบผ้าเช็ดตัวให้จี๊ดหน่อยค่ะ แล้วผู้ชายก็ยื่นมาให้ สุดท้ายก็เสร็จเขา แบบนี้เหรอ? เพ้อเจ้อ!"

เธอพึมพำกับตัวเองจบ ก็เปิดประตูห้องน้ำ เดินออกมาโดยไม่มีผ้าเช็ดตัวหรืออะไรห่อหุ้มร่างกายเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ด้วยความมั่นใจว่าจะไม่มีใครอยู่

และภาพนั้น... ก็ถูกชายหนุ่มที่กำลังยืนถือผ้าเช็ดตัวอยู่ในมือที่หันหลังอยู่หันกลับมามอง... ภาพที่อยู่ตรงหน้า ทำเอาผ้าเช็ดตัวที่เขาถืออยู่หลุดมือไปด้วยความตะลึง

<กรี๊ดดดด!>

เสียงจารวีกรี๊ดลั่นห้อง

"เข้ามาทำไม! เข้ามาได้ยังไง!"

"ก็จี๊ด... จี๊ดบอกพี่ให้หยิบผ้าเช็ดตัวให้... พี่...พี่ก็เข้ามาหยิบให้ เมื่อกี้ได้ยินเสียง" เมฆินทร์ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าขณะพยายามตั้งสติ และก้มลงหยิบผ้าเช็ดตัว

จารวีที่กำลังโวยวาย ใช้มือเรียวเล็กพยายามจะปิดตรงหน้าอกอึ๋มและส่วนล่าง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เธอพยายามเขย่งเท้าถอยหลังกลับเข้าไปในห้องน้ำจนเกือบพลาดล้ม

เมฆินทร์ที่เห็นท่าไม่ดี จึงรีบก้าวเข้าไปหา เอาผ้าไปห่อตัวเธอไว้แล้วก็โอบกอดไว้แน่น

"ระวังหน่อยสิครับ... จะอายอะไรขนาดนั้น ทำอย่างกับพี่ไม่เคยเห็นมาก่อน" เมฆินทร์กระซิบเสียงแหบพร่าข้างหูของเธอ กลิ่นครีมอาบอ่อน ๆ จากตัวเธอทำเอาเขาแทบคลั่ง

"เงียบเลยนะคะ! พี่เข้ามาทำไม!" เธอพูดพลางหันไปมองประตูที่ตัวเองล็อคไว้ แล้วรู้สึกเสียหน้าอย่างรุนแรง

ความในใจของจารวี

"บ้าเอ้ย! จะล็อคทำไมไม่ดูว่าก่อนมันลงล็อคไหม... ล็อคแต่ประตูปิดไม่สนิท มันช่วยอะไรได้วะยัยจี๊ด!"

"เป็นอะไรครับ" เมฆินทร์กอดเธอแน่นขึ้นอย่างอ่อนโยน "พี่ก็อุตส่าห์ดีใจ นึกว่าหายงอนพี่แล้ว เรียกพี่มาหยิบผ้าเช็ดตัวให้"

เธอจึงรีบพูดแก้เก้อเขินไปอย่างตะกุกตะกัก "ไม่ได้เกี่ยวกับงอนไม่งอนค่ะ! จี๊ดแค่...แค่ไม่มีผ้าเช็ดตัว จะให้เดินออกมาแบบไม่มีผ้าเช็ดตัวได้ยังไง ถ้าไม่เรียกพี่หยิบให้!"

คำพูดที่ย้อนแย้งกับการกระทำของเธอเมื่อสักครู่ ทำให้เมฆินทร์ถึงกับอมยิ้ม

"อ้าว... แล้วเมื่อกี้ที่เดินออกมาคืออะไรครับ? พี่ยังไม่เข้าใจอยู่เลย อธิบายให้พี่ฟังหน่อย" เมฆินทร์ยิ้มกวน ๆ

เธอใช้สองมือผลักอกเขาออก แต่ผ้าก็ดันหลุดไปด้วย เธอจึงรีบคว้าผ้ามาปิดหน้าอกไว้ เมฆินทร์ส่ายหน้าด้วยความเอ็นดูสุดหัวใจ

เขาช้อนร่างหญิงสาวอุ้มไปวางไว้บนเตียง แล้วรีบใช้ผ้าเช็ดตัวพันรอบตัวเธอให้แน่นหนา จากนั้นก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมานั่งเช็ดผมให้เธอ

การกระทำที่อ่อนโยนของเขาทำให้เธอหวั่นไหว อารมณ์ขุ่นเคืองก่อนหน้าเริ่มถูกลบด้วยความใส่ใจของเขาในตอนนี้

เมฆินทร์ที่กำลังเช็ดผมให้เธออย่างตั้งใจ มือของเขาไปสัมผัสที่ซอกคอของเธอเบา ๆ ทำให้เธอรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทันที

ชายหนุ่มที่กลืนน้ำลายไปเฮือกใหญ่ เมื่อเห็นไหล่ขาวเนียนและได้กลิ่นกายหอม ๆ ที่ออกมาจากเรือนร่างที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาต้องคุมอารมณ์ดิบเถื่อนของตัวเองไว้อย่างทรมาน แต่ก็ยังอดใจไม่ไหว เผลอก้มลงไปสูดดมตรงซอกคอ พร้อมกระซิบแผ่วเบา...

"หอมจังเลยครับ... หอมจนพี่อยากจะ... กินให้หมดทั้งตัวเลย"

หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ยกมือขึ้นยันแผงอกเขาไว้ทันที ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจปนหวั่นไหว

"อย่านะคะพี่เมฆ... ไหนบอกว่าจะไม่ทำอะไร" เธอพูดเสียงสั่นพร่า

เมฆินทร์เงยหน้าขึ้น สบตากับเธออย่างลึกซึ้ง นัยน์ตาคมกริบฉายแววปรารถนาอย่างเปิดเผย เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดผิวแก้ม

"ที่บอกว่าพี่จะไม่ทำอะไร ถ้าน้องไม่ยินยอม... แล้วตอนนี้... ยอมพี่ได้ไหม... ฮื้อ~"

คำพูดของเมฆินทร์ที่เปลี่ยนมาเรียกเธอว่า 'น้อง' อย่างอ่อนโยน ทำให้หัวใจคนที่ได้ยินถึงกับ เต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง ความร้อนผ่าวแล่นไปทั่วใบหน้า

เขามองใบหน้าที่แดงก่ำของเธออย่างพึงพอใจ ก่อนจะประทับจูบแผ่วเบาที่กลีบปากนุ่ม แล้วผละออกอย่างรวดเร็วเพื่อดูปฏิกิริยา

คนน้องเคลิบเคลิ้มไปกับการสัมผัสที่อ่อนโยนและนุ่มนวลอย่างลืมตัว เธอไม่ขัดขืน แต่กลับเงยหน้ารับสัมผัสจากเขา จูบที่แผ่วเบากับลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาทำเอาเธอใจละลาย

คนพี่เห็นดังนั้นก็ยิ้มมุมปาก ก่อนจะเริ่มจูบอย่างจริงจังมากขึ้น มือหนาเลื่อนลงมาลูบที่ต้นขาที่ถูกพันด้วยผ้าเช็ดตัว ก่อนจะลูบไล้ลวงเข้าไปใต้ผ้าอย่างเชื่องช้า

เธอรีบดึงสติกลับมา จับมือเขาไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา

"พี่เมฆ...คือจี๊ด...."

เขาไม่สนว่าเธอกำลังจะพูดอะไร เขารีบประทับจูบไปที่ริมฝีบางบางอย่างล้ำลึกและเนิบนาบ ลิ้นสากของเขาเริ่มตวัดเกี่ยวแลกลิ้นอย่างดูดดื่ม มือหนากดแผ่นหลังดันเธอเข้ามาแนบชิด ส่วนอีกมือล่วงเข้าไปในร่องรักที่กำลังฉ่ำแฉะอย่างไม่รอช้า

ชายหนุ่มผละจูบออกช้า ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขาจ้องมองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยห้วงอารมณ์

"พี่ไม่ใช่แค่เสพติดน้องนะ...ตอนนี้..." เขาทิ้งท้ายไว้แค่นั้น...

แล้วดันตัวเธอเอนลงทับลงไป บนที่นอนอย่างนุ่มนวล พร้อมกับประทับจูบที่นุ่มนวลอีกครั้ง ก่อนผละริมฝีปากออกสบตาหญิงสาว มือหนาลูบวนไปที่ไรผมพร้อมกับสำรวจใบหน้าหวาน

"ในงานที่ไอ้กรณ์ มันพูดว่ารู้ว่า น้องคิดยังไงกับพี่..." น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นแผ่วเบา "บอกพี่หน่อยได้ไหมครับ พี่อยากรู้?" น้ำเสียงทุ้มนุ่มกับสรรพนามที่ใช้เรียก และลมหายใจอุ่น ๆ ทำเอาเธออ่อนระทวย

เธอพยายามเบือนหน้าหนี แต่เขาก็จับปลายคางไว้

"คิดอะไรคะ จี๊ดไม่เห็นรู้เรื่อง" เธอตอบเสียงอ้อมแอ้ม

"มองหน้าพี่ อย่าหลบตาพี่" เขาเชยปลายคางให้เธอหันมา " รู้สึกเหมือนกับพี่ใช่ไหม ฮื้อ~"

"รู้สึกอะไรคะ จี๊ดไม่รู้" เธอพยายามทำใจแข็ง

เขาก้มลงจูบอีกครั้งเป็นจูบที่ยาวนานแหละหวานล้ำมากกว่าเดิม

"ก็นุ่มดีนี่ ไม่เห็นแข็งเลย" เมฆินทร์เอ่ย พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"อะไรของพี่" เธอถามอย่างงง ๆ

"ก็ปากไง ไม่เห็นจะแข็งเลย"

เขาหัวเราะเบา ๆ

ตกลงรู้สึกเหมือนกันกับพี่ใช่ไหม"

"จี๊ดจะรู้ได้ยังไงว่าพี่รู้สึกยังไง" เธอถามกลับ

"ชอบ...พี่ชอบ ชอบคนที่อยู่ตรงหน้าพี่ ตรงนี้ คนนี้" เมฆินทร์ตอบอย่างหนักแน่นและจริงจัง

"พี่เมฆ!..." จารวีถึงกับหน้าแดงจัด

<ฟอด!>

"ทำไมหน้าแดงล่ะ ตอบพี่มาสิครับ" เมฆินทร์ถามพร้อมกับก้มลงหอมไปที่แก้มของเธออย่างรวดเร็ว

"พี่...เมฆ!" เธออุทานอย่างเขินอาย

"ตอบพี่ได้รึยังครับ" เขาเร่งเร้าด้วยสายตาอ่อนโยน

เธอค่อย ๆ เบือนหน้าหนี หลับตา เม้มปากด้วยความเขินอาย พร้อมกับพยักหน้าเบา ๆ

"อื้ม!"

"อะไรนะ พี่ไม่เข้าใจ" เมฆินทร์แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

"ค...ค่ะ!" เธอเพิ่มเสียงอีกนิด แต่ก็ยังแผ่วเบา

"ไม่เห็นได้ยิน" เขาโน้มตัวลงมาใกล้หู

จารวีรวบรวมความกล้า หายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดออกไปอย่างชัดเจน

"ค่ะ...จี๊ดชอบพี่ค่ะ"