ตอนที่ 37 ร่องรอยในอดีต

ในจังหวะนั้น ลูกสุดท้ายของเกม ทีมของจารวีชนะขาดลอย ลูกวอลเลย์หล่นลงพื้น ส่วนเธอเองก็ ทรุดตัวลงล้มไปกองอยู่กับพื้นพร้อมกับกุมข้อเท้าไว้แน่น!

เมฆินทร์ที่นั่งอยู่ถึงกับ หัวใจหลุดหายไป เมื่อเห็นหญิงสาวที่ตนรักล้มไปตรงหน้า เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ทันทีที่เธอล้มลง พนักงานหนุ่มกลุ่มที่เคยนั่งเชียร์อยู่ข้างสนาม ก็รีบวิ่งกรูเข้ามาหาเธอด้วยความตกใจ

"เฮ้ย! น้องนิเทศ!" หนุ่มคนหนึ่งรีบย่อตัวลง คว้าข้อเท้าขวาของเธอขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว ทันทีที่สัมผัส ข้อเท้าที่บวมและถูกผ้าก๊อซพันไว้ก็เผยให้เห็นรอยแดงช้ำอย่างชัดเจน!

"โอ้โห! ข้อเท้าแดงช้ำไปหมดแล้ว!" หนุ่มอีกคนอุทานด้วยความตกใจ

เขาทำท่าจะ ช้อนร่างเธอขึ้นอุ้ม เพื่อพาเธอออกจากสนาม แต่ในเสี้ยววินาทีนั้น เงาดำทะมึนของเมฆินทร์ก็พุ่งเข้ามาถึงตัว!

เมฆินทร์ไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาใช้มือขวาที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม กดลงบนไหล่ของพนักงานหนุ่มคนนั้นอย่างแรง จนหน้าเขาเหยเกและต้องปล่อยร่างเธอให้ทรุดลงเล็กน้อย

เขาตวัดสายตาที่เย็นชาและดุดันลงไปที่พนักงานหนุ่ม พร้อมแรงบีบที่ไหล่ที่รุนแรงกว่าเดิม เป็นการบอกกลายๆ ว่าให้ถอยออกไป "ปล่อย!" เสียงทุ้มต่ำที่กร้าวออกมาเต็มไปด้วยอำนาจและความไม่พอใจอย่างถึงที่สุด

หนุ่มพนักงานรีบผละมือออกจากเธอด้วยความตกใจและหวาดกลัวต่อสายตาของผู้อำนวยการหนุ่มที่แทบจะกินเลือดกินเนื้อเขาอยู่แล้ว พนักงานหนุ่มคนอื่นที่เข้ามารุมล้อมต่างก็ถอยกรูออกไปอย่างเงียบกริบ

เมย์ร้องไห้พร้อมกับก้มลงไป จับข้อเท้าเพื่อนด้วยความตกใจ เธอรู้ดีว่าตอนนี้เพื่อนต้องเจ็บมากๆ "พี่เมฆช่วยด้วย! ช่วยยัยจี๊ดด้วย!" เมย์ร้องไห้ไม่หยุด

เมฆินทร์รีบ ช้อนร่างหญิงสาวขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว โดยที่มือข้างหนึ่งประคองแผ่นหลังบอบบางของเธอไว้ และอีกข้างรองใต้ขาเรียวยาวของเธออย่างทะนุถนอม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและร้อนรน พนักงานและพี่ในทีมต่างพากันตกใจและงุกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เมื่อไปถึงรถ จารวีไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย แต่ใบหน้าของเธอบ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ขณะที่เมย์เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดพร้อมกับกุมมือเพื่อนไว้แนบแก้ม โดยที่ เมฆินทร์ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง ว่าเบื้องหลังความสามารถที่น่าทึ่งนั้น มีความลับและความเจ็บปวดซ่อนอยู่

โรงพยาบาล

เมฆินทร์ขับรถมาถึงโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็ว เขาก้าวลงจากรถพร้อมกับอุ้มหญิงสาวที่ใบหน้าซีดเผือดไปถึงห้องฉุกเฉิน โดยมีเมย์วิ่งตามมาติด ๆ

หลังจากพยาบาลนำเธอเข้าไปในห้องตรวจ เมย์ก็นั่งร้องไห้กุมมือตัวเองอย่างตื่นตระหนก ส่วนเมฆินทร์ยืนกอดอกนิ่งอยู่ข้าง ๆ แม้สีหน้าจะพยายามสงบ แต่แววตาเต็มไปด้วยความกังวลและความฉงนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ไม่นานนัก คุณหมอศัลยกรรมกระดูก วัยกลางคนก็เดินออกมาจากห้องตรวจ

"คุณหมอคะ! เพื่อนหนูเป็นอะไรมากไหมคะ? จะเดินได้ไหมคะ?" เมย์ รีบปรี่เข้าไปถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกจนแทบควบคุมไม่ได้

คุณหมอยิ้มบาง ๆ อย่างใจเย็น "ใจเย็นก่อนนะครับ อาการไม่ได้หนักถึงขั้นนั้นครับ คนไข้มีอาการ ข้อเท้าพลิกซ้ำ และมีอาการ อักเสบเฉียบพลัน บริเวณเอ็นยึดข้อเท้าด้านนอก ซึ่งเป็นตำแหน่งเดิมที่เคยบาดเจ็บมาก่อน"

เมย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก แต่ก็ยังกังวลอยู่ "แล้ว... แล้วมันจะหายเป็นปกติใช่ไหมคะ? เพื่อนหนูต้องใส่เฝือกหรือผ่าตัดไหมคะ?"

"ครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องผ่าตัดหรือใส่เฝือกแข็งครับ เราจะทำการ ประคบเย็นและพันผ้ายืด เพื่อลดอาการบวมอักเสบ จากนั้นก็พักการใช้งานเป็นหลัก ที่สำคัญที่สุดคือ การฟื้นฟูความแข็งแรงของกล้ามเนื้อรอบข้อเท้า และการฝึกการรับรู้ตำแหน่งของข้อต่อ เพื่อป้องกันการพลิกซ้ำในอนาคตครับ" คุณหมออธิบายอย่างละเอียด

เมฆินทร์ที่ยืนฟังอยู่ตลอดเวลาขมวดคิ้วแน่น เขาก้าวเข้ามาหาคุณหมอ "หมอครับ ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องสาวผมถึงถามแบบนั้น? ทำไมถึงมีการบาดเจ็บซ้ำอะไรนั่นด้วย"

คุณหมอหันไปมองเมย์และจารวีที่อยู่ในห้อง ก่อนจะหันกลับมาที่เมฆินทร์

"คืออย่างนี้ครับ คนไข้เคยบาดเจ็บข้อเท้ามา ก่อนหน้านี้ ใช่ไหมครับ? ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย ดูจากร่องรอยการอ่อนแรงของเส้นเอ็นและอาการบาดเจ็บเรื้อรังที่ข้อต่อแล้ว บ่งชี้ว่าคนไข้มีภาวะ ข้อเท้าไม่มั่นคง แล้วครับ"

เมย์ พยักหน้าตอบด้วยใบหน้าที่สลด "ใช่ค่ะ... เธอเคยมีปัญหาที่ข้อเท้า แล้วคุณหมอก็สั่งห้ามไปแล้ว ว่าไม่ให้เธอใช้แรงหรือออกกำลังกายหนัก ๆ ที่ต้องกระโดดหรือลงน้ำหนักซ้ำ ๆ "

คุณหมอส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยความปลงตก "งั้นก็แสดงว่าคนไข้รู้ตัวเองอยู่แล้ว ว่าไม่ควร แต่ก็ยังฝืนใช้งานหนัก โดยเฉพาะกีฬาที่ต้องใช้การกระโดดและการบิดข้อเท้าใช่ไหมครับ?"

เมย์พยักหน้ารับคำอย่างช้าๆ พร้อมกับใบหน้าที่รู้สึกผิดและเสียใจ

เมฆินทร์ ยืนนิ่งราวกับถูกสาป ดวงตาคมกริบมองสลับระหว่างเมย์กับประตูห้องตรวจ เขากำลังงุนงงอย่างถึงที่สุด กับอาการของจารวีที่เป็นอยู่

เธอรู้ตัวว่าข้อเท้าไม่มั่นคง... ถูกหมอสั่งห้าม... แต่ก็ยังลงสนาม... กระโดดตบอย่างบ้าคลั่ง... ภาพการกระโดดที่เย้ายวนและทรงพลังของจี๊ดย้อนกลับเข้ามาในหัวเขา

คำถามตัวโตผุดขึ้นมาในใจ... ทำไม?

"คุณหมอครับ..." เมฆินทร์เรียกด้วยเสียงเครียด "คุณบอกว่าเธอมีภาวะข้อเท้าไม่มั่นคง แล้วนั่น... มันมีผลกระทบอะไรต่ออนาคตของเธอไหม? เธอเล่นกีฬาหนักไม่ได้เลยตลอดชีวิตหรือเปล่า?"

คุณหมอมองเมฆินทร์อย่างพิจารณา "ในระยะยาว หากไม่ได้รับการดูแลที่เหมาะสม ข้อต่อจะเสื่อมเร็วกว่าคนปกติครับ และอาจต้องผ่าตัดรักษาในที่สุด

ที่น่าสงสัยคือ... คนที่มีอาการนี้ส่วนใหญ่มักจะเกิดจากการบาดเจ็บรุนแรงซ้ำ ๆ ที่ต้องใช้เวลานานในการรักษา แต่เธอเก่งมากนะครับที่ยังสามารถเล่นได้ในระดับนั้น แสดงว่าก่อนหน้านี้ เธอต้องเป็นนักกีฬาที่จริงจังมาก่อน จะเกิดอาการบาดเจ็บนี้...

ภาพในหัวผุดขึ้นมาทีละนิด ตั้งแต่ตอนที่เล่นพาราไกลดิ้งที่เกาะล้านหรือจะเป็นตอนนั้นที่เท้ากระแทกลงพื้น! หรือตอนงานเลี้ยงไอ้วิน แต่คุณหมอบอกว่าเหมือนเป็นอาการที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ มานาน เท่ากับว่าเธอมีอาการนี้มาตั้งแต่ก่อนหน้าหนี้อีกเหรอ...เธอเจออะไรมากันแน่...ทำไมพี่ถึงไม่รู้เรื่องราวของคนที่พี่รักเลยสักอย่าง...? เมฆินทร์คิดในใจและกำหมัดแน่น