ตอนที่ 39 ปรุงแต่ง(ความคิด)

ภาพที่เห็นคือความเสียใจที่ท่วมท้นของน้องสาวเขา และการดูแลเอาใจใส่ที่มากเกินกว่าคำว่า 'เพื่อน' มันทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกผลักให้เป็นคนนอกอย่างสมบูรณ์

ทำไมภาพนี้ถึงทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน ความหวงแหนและหึงหวงที่ซ่อนอยู่ภายในเริ่มบิดเบือนการรับรู้ของเขา

เขาเดินตามขึ้นไปส่งที่ห้อง และได้ยินบทสนทนา "ทำไมให้ฉันมานอนห้องนี้ล่ะ ฉันจะนอนกับแกยัยเมย์"

"ไม่เอา ฉันกลัวนอนดิ้นแล้วจะทับขาแก กลัวแกจะเจ็บ นอนห้องนี้แหละ แม่บอกว่าให้เตรียมห้องให้แกต่างหาก ฉันไลน์มาบอกป้ากับเด็กในบ้านไว้แล้ว เขาจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้ว" เมย์ตอบกลับด้วยความอ่อนโยน แต่คำพูดนี้กลับยิ่งตอกย้ำความสับสนให้เมฆินทร์

ขณะนั้นเองสายของริสาโทรเข้ามาบอกว่าลืมของสำคัญอยู่ที่คอนโดจารวี และฟังจากน้ำเสียงแล้วน่าจะเป็นเรื่องสำคัญมาก เมย์จึงอาสาจะไปเอาให้

"ยัยจี๊ด แกพักอยู่ที่นี่แหละ ฉันกลับไปเอาให้ยัยริสาเอง ไหนจะต้องย้อนกลับไปโรงพยาบาลอีก แกจะไปยังไง ยิ่งเจ็บข้อเท้าอยู่ พอดีเลยจะได้เอาเครื่องในมาให้แกด้วย" เมย์กระซิบเบา ๆ ตอนพูดถึงเครื่องในตามประสาสาว ๆ

เมฆินทร์ยืนมองโดยไม่รู้บทสนทนาทั้งหมด ภาพสุดท้ายที่เขาสลักไว้ในสมองคือ เมย์กระซิบข้างหู และใช้มือลูบไรผมของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อซึมในดวงตา

ความคิดที่มืดมัวและสิ้นหวังพุ่งเข้าในหัว

'ทำไมจี๊ดถึงไม่มีแฟน ทั้งที่เธอก็ดูสวย น่าหลงไหลขนาดนี้ หรือว่าคนที่อยู่ในใจจี๊ดที่เคยบอกตอนนั้นก็คือ... '

ภาพจากตอนอยู่เกาะล้านที่สองสาวหยอกล้อกันอย่างใกล้ชิดไหนจะตอนที่เมย์ร้องไห้ฟูมฟายเมื่อเห็นจารวีเจ็บข้อเท้าเมื่อครู่นี้ อีกทั้งความเฉยชาที่หญิงสาวมีต่อเขาในวันนี้ ... มันชัดเจนเกินไปสำหรับจิตใจของเขาตอนนี้

เขารับความจริงที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาเองในหัวไม่ได้ ความเจ็บปวดที่ถูกคนรักไม่สนใจและหันไปหาน้องสาวของเขามันรุนแรงเกินกว่าจะทน เขาล่าถอย เดินออกมาเงียบๆ และขับรถออกจากบ้านไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ด้านจารวีที่มองตามหลังไปรู้สึกน้อยใจจนใจสลาย คนที่บอกว่ารักกลับไม่สนใจ ไม่ถามไถ่แม้แต่นิดเดียว ว่าเธอเป็นอย่างไร เขาเลือกที่จะทิ้งเธอไปหาผู้หญิงคนนั้น...จีน่า...จากที่เธอร้องไห้ฟูมฟาย เมฆินทร์คงเป็นเธอมาก...

ขณะที่นอนอยู่ในห้อง เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ของวันนี้ของ เมฆินทร์และจีน่า และสิ่งที่เขาทำในตอนนี้ น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ในห้วงความคิด 'นี่เราเป็นแค่ตัวแทนของใครหรือเปล่า... กับคนนั้น ทำไมเขาห่วงใย อ่อนโยน ทีกับเรา เขาแทบไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ นอกจากเวลาที่เขาอยาก....หรือคำว่าเด็กเลี้ยง นั้นมันคือความจริง เราเป็นได้แค่นั้นจริงเหรอ?'

เธอร้องไห้ด้วยความเสียใจและรู้สึกไร้ค่า จนเผลอหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตาในที่สุด...

ไนท์คลับของวายุ

เมฆินทร์มาถึงไนท์คลับอย่างไม่คิดชีวิต ตรงไปหา วายุ "วันนี้ลมอะไรหอมมาวะ" วายุทัก

วินกับปกรณ์ที่นั่งอยู่มีสีหน้าสำนึกผิดต่อเหตุการณ์ที่เคยทำผิดกับเพื่อนก่อนหน้านี้

"นั่งก่อนเว้ย... มีอะไรหรือเปล่า ดูไม่ค่อยสบายใจปรึกษาพวกกูได้ พวกกูยินดีทำทุกอย่างเพื่อไถ่โทษกับสิ่งที่ทำผิดกับมึงกับน้องเขาไว้เว้ย" วินเอ่ยอย่างจริงใจ

เมื่อเห็นสีหน้าของเมฆินทร์ที่ย่ำแย่มาก วายุจึงถาม "มึงเป็นอะไรวะ น้องเขายังไม่หายโกรธเรื่องนั้นเหรอ!"

"เคลียร์กันแล้ว... แต่มันมีเรื่องที่หนักกว่านั้น" เมฆินทร์ตอบเสียงแหบ

"ทำไม... อย่าบอกนะว่ามีมือที่สาม คงไม่ใช่ไอ้คุณสิงห์....ลูกชายเจ้าของรีสอร์..." วายุถาม

"เบียร์!...ชื่อเบียร์" เมฆินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า

"เออ...จะเบียร์! จะช้าง! ห่าเหวช่างมันเถอะ... อะไรทำให้มึงหนักใจวะ!"

"ถ้าเกิดมันไม่ได้มีมือที่สามเข้ามา... แต่กูเป็นมือที่สามเองจะทำยังไงวะ"

วินวางแก้วเหล้าลงอย่างแรง "อะไรของมึงวะไอ้เมฆ มันจะเป็นไปได้ยังไงวะ ดูยังไงก็รู้ว่าน้องเขาชอบมึง"

เมฆินทร์นั่งเงียบ วายุจึงเร่งเร้า "มีอะไรก็รีบพูดดิวะ!"

"มึงเคยคิดสงสัยไหมว่า .... ทำไมน้องกูกับจี๊ดถึงไม่มีแฟน!"

"ก็มึงหวงน้องสาวมั้ง" วินสวน

"มันต้องมีคนเข้ามาจีบบ้างดิวะ!... กู...กูคิดว่าคู่แข่งของกูคือเมย์ว่ะวายุ!"

<แค่กๆ!!!>

วายุสำลักเหล้าจนไอค่อกแค่ก "นี่มึงพูดบ้าอะไรของมึง! น้องเมย์ น้องมึงเนี่ยนะ! เมขลาเนี่ยนะ! บ้าไปแล้ว...มึงคิดอะไรอยู่!"

"กูก็ไม่อยากจะคิด แตสิ่งที่กูเห็นและความรู้สึกในตอนนี้มันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยเว้ย จี๊ดเคยบอกกูว่าเขามีคนในหัวใจ... กูก็หลงดีใจ นึกว่าเป็นตัวเอง... แต่สภาพวันนี้ที่กูเห็นมันก็ชัดเจน"

ปกรณ์ที่เงียบมานานตัดสินใจพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิด "เออ พวกมึง... ฟังกูนะ... ไม่ใช่ว่าไอ้เมฆมันคิดไปเองหรอก วันนั้นที่ไปงานไอ้วิน กูเห็นน้องเมย์นั่งลงสวมรองเท้าให้น้องจี๊ด... เหมือนเจ้าชายกำลังสวมรองเท้าแก้วให้เจ้าหญิง กูแซวเล่นๆ ว่าเป็นสายวาย... ไม่คิดเลยว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องจริง"

คำพูดของปกรณ์เหมือนเป็นการตอกย้ำและทำให้ความเข้าใจผิดของเมฆินทร์กลายเป็น 'ความจริง' ในชั่วขณะ เขายกเหล้าดื่มซ้ำ ๆ ราวกับน้ำเปล่า ความเจ็บปวดที่เหมือนการถูกปฏิเสธ และการมีคู่แข่งเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเองทำให้เขาสิ้นหวัง เขาไม่สามารถสู้หรือยอมถอยได้ในสถานการณ์นี้

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรโว้ย! ทำไมมันต้องเกิดกับกูด้วย!" เขาตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด

วายุร่วมดื่มเป็นเพื่อน เมฆินทร์ดื่มเอาดื่มเอาจนเมาหนัก วินกับปกรณ์ทำได้แค่นั่งปลอบใจ

เมื่อเมฆินทร์เมาจนแทบจะเดินไม่ไหว เขาลุกขึ้นเซถลาไปทางโต๊ะ

"จะไปไหนเว้ยไอ้เมฆ นั่งก่อน!" วินถาม

"จะกลับบ้าน!"

"กลับได้ไงวะแกเมาขนาดนี้!"

"ขับไม่ไหว มึง.... มึง... ก็ไปส่งกูดิวะ พวกมึง!... มึง!...ไอ้ตัวต้นเรื่อง!"

"เออ ๆ พวกกูรู้เว้ยว่าพวกกูผิด ยอมรับผิด กูขอโทษเว้ย"

ก่อนที่พวกเขาจะออกไป เมฆินทร์เริ่มล้วงกระเป๋าเพื่อนทุกคน "ของพวกมึงไซส์ไหนวะ เอามาให้กูทั้งหมดเลย" เขาเมาจนขาดสติและฉกถุงยางอนามัยของเพื่อนทุกคนไปใส่ในกระเป๋ากางเกงตัวเองจนกระเป๋าตุง

การกระทำนี้แสดงถึงความตั้งใจที่มืดมัวและบ้าบิ่นที่ต้องการจะพิสูจน์หรือทำลายบางสิ่งบางอย่าง ปกรณ์จึงพยุงเขาออกจากไนท์คลับไปส่งที่บ้าน

"สรุปมึงจะกลับบ้านหรือกลับคอนโดวะ" ปกรณ์ถาม

"กูบอกว่าบ้าน! มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ!...ไอ้ตัวสร้างเรื่อง" เมฆินทร์เมาจนพูดไม่เป็นภาษา

"เออๆ...บ้านก็บ้าน"

ที่บ้านของเมฆินทร์

จารวีกำลังนอนหลับในความมืด เมฆินทร์เปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบเชียบและใช้ร่างที่เต็มไปด้วยฤทธิ์เหล้าและความแค้นกระโดดขึ้นคร่อมเธอ

"ว้ายย!!!"

จารวีสะดุ้งสุดตัวและผลักเขาออก เธอใช้เท้าข้างที่กำลังเจ็บข้อเท้าถีบเขาไปจนตกเตียงด้วยสัญชาตญาณ

<ตุบ!>

"โอ๊ยยย!"

ความเจ็บปวดแปลบแล่นไปที่ข้อเท้าทำให้เธอร้องออกมาด้วยความทรมาน เธอรีบเปิดไฟหัวเตียงก็พบว่าเป็นเมฆินทร์ที่นอนกองอยู่บนพื้น

"พี่เมฆ! พี่เข้ามาทำไม! แล้วมาทำอะไรแบบนี้!"

เมฆินทร์หัวเราะเยาะทั้งน้ำตา ดวงตาแดงก่ำด้วยความผิดหวังในตัวเองและทุกสิ่ง

"พี่ก็เข้ามาหาสุดที่รักของคนอื่นไง! ทำไมพี่เข้ามาไม่ได้เหรอ! กลัวใครเห็น... หรือว่ากลัวยัยเมย์เห็น!"

"ก็กลัวทุกคนนั่นแหละเห็น! นี่พี่จะทำอะไร!"

"จะทำอะไรล่ะ! คิดว่าพี่มานั่งสวดมนต์ขอพรกับเทพเทวดาเหรอ!"

"พี่เป็นอะไร! ทีตอนจี๊ดเจ็บพี่ไม่เห็นจะสนใจ! พี่ยังออกไปแบบหน้าตาเฉยไม่สนเลยว่าจี๊ดจะเป็นยังไง! นี่เหรอคนที่รักกัน!" จี๊ดระเบิดความเจ็บปวดจากเหตุการณ์เมื่อตอนค่ำหัวออกมา

"ใครจะไม่สน! ใครจะไม่ห่วงเมียตัวเอง!" เขาพูดออกมาอย่างเต็มปากด้วยความเจ็บปวดร้าวลึก "อ้อ!...พี่พูดผิดแล้ว! ต้องพูดว่าเมียคนอื่น!เอ๊ะหรือว่าผัวคนอื่น!"

"พี่อย่ามาหาเรื่อง! ถ้าพี่เมาพี่ก็กลับไปคอนโดพี่เลย จี๊ดจะพักผ่อน!"

"จะรีบไล่พี่ออกไปจากชีวิต... จะได้มีความสุขกับยัยเมย์ว่างั้น! พี่มาเอาคนรักของน้องทำเมีย พี่มันเลวพอไหม!" เขาเดินเข้ามาหาเธออย่างคุกคาม

<เพี๊ยะ!>

เธอตบเขาอย่างแรงจากคำพูดที่ดูถูกเธอและน้องสาวของเขา

"พี่พูดบ้าอะไร! พี่อย่ามาหยาบคายกับจี๊ดนะ! พี่ยังจะดูถูกน้องสาวตัวเองอีก! นี่พี่เป็นพี่ชายประสาอะไร!"

"ใช่! พี่เป็นพี่ชายประสาอะไร มาเอาผู้หญิงของน้องทำเมีย! พี่ยังไม่เข้าใจเลยว่าพี่เป็นพี่ชายประสาอะไร!"

"พี่คุยไม่รู้เรื่องแล้ว! ออกไปเลย! ออกไปหาจีน่าของพี่เลยไป! ไปหึง ไปหวง ไปซบกัน กอดกันไกล ๆ เลยไป!" จี๊ดจี้ไปที่บาดแผลของตัวเอง

"อย่ามานอกเรื่อง จารวี! พี่กำลังคุยเรื่องของเธอ! ไม่ต้องมาดึงจีน่าเข้ามาเกี่ยว!"

"แตะต้องไม่ได้เลยหรือไง ทะนุถนอมเขามาก รักเขามาก งั้นก็รีบไปหาเขาสิ ไปรักไปเทิดทูนกันไกล ๆ เลยไป!"

"นี่รีบไล่ผัวตัวเองออกไปจากชีวิต...จะได้รีบไปเป็นผัวหรือว่าเมีย...ยัยเมย์ล่ะ!"

"หยาบคาย!...พี่... พี่พูดไม่รู้เรื่องขนาดนั้นเลยเหรอ! ออกไปเลยนะ! ...ถ้าพี่ไม่ไป จี๊ดจะไปเอง!"

จารวีพยายามจะเขย่งเท้าออกจากห้อง แต่เขาคว้าเอวเธอ กระชากลากเหวี่ยงเข้าไปในห้องจนตัวลอยอย่างรุนแรงโดยไม่สนใจข้อเท้าที่บาดเจ็บ

"จะหนีไปไหน! ยัยเมย์ไม่อยู่หรอก! อยู่มันกับพี่นี่แหละ! เอากับพี่ก่อน... ค่อยไปเอากับน้องพี่ ตามคิว!"....