ตอนที่ 40 เล่นท่ายาก NC

"จะหนีไปไหน! ยัยเมย์ไม่อยู่หรอก! อยู่มันกับพี่นี่แหละ! เอากับพี่ก่อน... ค่อยไปเอากับน้องพี่ ตามคิว!"

<เพี๊ยะ!>

จี๊ดตบเขาซ้ำอีกครั้งด้วยความเกลียดชัง

"ว้าววว...มือหนักซะด้วย! เอาถึงเลือดตกยางออกเลยเหรอเมียจ๋า!... นักตบลูกยางทีมชาติหรือเปล่าเนี๊ยะ" เมฆินทร์ใช้ปลายนิ้วแตะเลือดที่มุมปาก

เขาจับข้อมือเธอกำแน่น แล้วบิดไขว้หลัง ผลักเธอลงบนที่นอนและใช้ร่างของเขาทับไว้

"ชอบแบบนี้เหรอ... ที่รัก ถ้าชอบความรุนแรง พี่จะเล่นให้ถึงใจเลย"

<แคร๊ก!>

เขาฉีกชุดนอนเธอขาดวิ่น "โอ๊ะ โอ... ชุดขาดซะแล้ว!" สงสัยต้องซื้อคืนยัยเมย์...

เขาใช้ริมฝีปากที่หยาบกระด้างและมีกลิ่นเหล้ากัดไปที่หัวไหล่เธออย่างรุนแรง "เจ็บ! ปล่อยนะ! จี๊ดไม่ใช่ของเล่นของพี่!"

เมฆินทร์ไม่สนใจคำร้องขอ เขาล้วงมือเข้าบีบคลึงเนินอกเธอจากด้านหลังอย่างบ้าคลั่ง

แต่ในจังหวะนั้น!.... จี๊ดใช้หัวโขกกลับหลังไปที่จมูกเขาจนเลือดกำเดาไหลอีกรอบ เขาเซถลาตกจากเตียง

จารวีพยายามจะเขย่งเท้าวิ่งหนี แต่เขาจับข้อเท้าที่เจ็บไว้ ทำให้เธอล้มลงกับพื้น เขาคลานไปกดทับเธอไว้ภายใต้ร่างแกร่งของเขา

"อย่าเพิ่งไปสิ! จะรีบไปไหน! มาเริ่มเรียนบทต่อไปก่อน พี่ยังสอนไม่ครบทุกบทเลย...!"

ร่างแกร่งของเขาคร่อมทับร่างของหญิงสาวไว้ เขาฉีกชุดนอนที่เหลือขาดออกจนหมด เหลือไว้แค่ร่างเปลือยเปล่า

เขาใช้มือใหญ่กำข้อมือของเธอไปไว้เหนือศีรษะแล้วจับกดไว้ด้วยมือเดียว มือหนาปลดเข็มขัดและตะขอกางรูดซิบลงอย่างเชื่องช้า แล้วงัดแท่งเนื้อที่แข็งขืนชักรูด แล้วดันตัวขึ้นมา จับเอาแท่งเนื้อมาฟาดที่แก้มของเธอ

"เมื่อกี้ตบหน้าพี่เหรอ!... งั้นพี่ตบด้วยไอ้นี่คืนได้ไหม" เขาใช้แท่งเนื้อฟาดไปที่ปากของเธอเบาๆ

หญิงสาวกัดฟันไว้แน่นด้วยความเจ็บช้ำและโกรธแค้นจนน้ำตาคลอ

"คนรักกันเขาทำแบบนี้เหรอ! พี่ไม่ทะนุถนอมจี๊ดเลยด้วยซ้ำ! ถึงว่าแหละ ใคร ๆ เขาก็บอกว่าจี๊ดเป็นเด็กเลี้ยง มันก็สมควรแล้วที่เขาพูดแบบนั้น!"

"ใครพูด! ไอ้หน้าไหนมันพูด!" เมฆินทร์คำราม

"จะใครก็ตาม ตอนนี้พี่ก็ทำเหมือนกับจี๊ดไม่มีค่าอะไรเลย มันก็ไม่ได้ต่างจากคนพวกนั้นที่เขาเอาจี๊ดไปพูดหรอก!"

"ทำไม! แล้วอยากเป็นเมียพี่! หรืออยากไปเป็นเมียหรือผัวคนอื่นล่ะ!"

"พี่เลิกพูดแบบนี้สักที! สมองส่วนไหนมันทำให้พี่คิดได้ทุเรศขนาดนี้!"

"ทุเรศเหรอ! ทุเรศเหรอ!" เขาใช้ท่อนเอ็นฟาดไปที่ปากของเธอซ้ำ "พูดอีกสิว่าทุเรศ!"

<งับ!>

เธอพยายามงับแท่งเนื้อของเขาด้วยความโมโห แต่เขารีบชักกลับมาทัน

"โห!...เล่นแรงไปไหม...เมียจ๋า...พลาดมาผัวพิการเลยนะ!"

"อย่าพูดคำนี้! จี๊ดขยะแขยง!"

"ขยะแขยงเหรอ!... ฮื้อ...ขยะแขยงเหรอ!" เขาใช้ท่อนเอ็นถูไถไปตามเรือนร่างของเธอ จนมาถึงเนินอก มือหนาจับเนินอกอวบบีบเข้าหากันด้วยมือเดียว แล้วสวนแท่งเนื้อเข้าไปในร่องที่แน่น โยกดันเข้าดึงออก

"พี่เมฆ... จี๊ดเจ็บ" เสียงสะอื้นพร้อมกับน้ำตาไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

"จี๊ดเจ็บ...อย่าทำกับจี๊ดแบบนี้" เธอเจ็บปวดจากแรงบีบเนินอก ข้อมือที่ถูกจับกดไว้แน่น ทั้งข้อเท้าที่ยังเจ็บ และความโหดร้ายที่กดทับเธออยู่

เขาไม่สนใจและไม่ใจอ่อนกับเสียงร้องขอ เขายังคงเร่งจังหวะถี่และเร็วขึ้น มือหนาเปลี่ยนจากจับข้อมือมาโอบสองเต้าของเธอ ดันเข้าชิดกัน แล้วสวนกระแทกดันขึ้นรูดลงอย่างบ้าคลั่ง สองมือเรียวกำหมัดทุบไปที่แขนของเขา แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านเลย

"ซี๊ด!...อึ๊ อึ๊ อ๊าา!"

จังหวะที่เร็วขึ้นเขาเริ่มกระแทกซ้ำ ๆ อย่างบ้าคลั่ง จนน้ำรักพุ่งกระฉูดขึ้นเต็มหน้าอก ราดไปที่คอจนถึงใบหน้าสวย เขาใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำรักที่เกือบเข้าตาเธอมาปาดลงที่ริมฝีปากเธอ

"ของผัว...อร่อยไหม มีอีกเยอะเลยนะ!"

เธอร้องไห้สะอื้นด้วยความเจ็บปวดไปทั้งตัว ความเจ็บปวดทางร่างกายผสมกับความบอบช้ำทางจิตใจจากการถูกทรยศและทำลายศักดิ์ศรี... ความรักของเธอถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดีในค่ำคืนที่โหดร้ายนี้

ขณะที่เธอสะอื้นร่ำไห้จนตัวสั่นเทา เมฆินทร์ไม่ได้มีท่าทีสงสาร เป็นเพราะฤทธิ์เหล้าและความเจ็บปวดจากความเข้าใจผิด ที่ยังครอบงำสติอย่างหนัก เขากลับหยิบถุงยางอนามัยที่ฉกมาจากเพื่อนออกมาจากกระเป๋าที่ตุงบวมนั้น

"จะเอากลิ่นไหนดีนะ? ชอบสตรอว์เบอร์รี่ไหม? พี่จะใช้ยังไงให้หมดดีวะ!" เขากล่าวด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวและน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันในโชคชะตาและความภาคภูมิใจที่บ้าบิ่น

จังหวะที่เขากำลังสาละวนอยู่กับการเลือกกลิ่นถุงยาง จารวีที่พอจะขยับตัวได้จึงค่อย ๆ ดันร่างที่บอบช้ำขึ้นมา เธอคว้าผ้าห่มมาปิดร่างกายเปลือยเปล่า และเขย่งเท้าที่เจ็บปวดเพื่อจะหลบหนีเข้าไปในห้องน้ำ การหนีครั้งนี้คือการปฏิเสธเขาอย่างสมบูรณ์

เขาไม่รอช้า พุ่งเข้าคว้าตัวเธอไว้ทันที

"อยากลองในห้องน้ำล่ะสิ? จะเอาไหมล่ะ? เดี๋ยวพี่ทำให้!"

"ไม่เอา!...ไม่เอา!...พี่เมฆ..จี๊ดเจ็บ!"

หญิงสาวร้องไห้ส่ายหน้าพร้อมกับทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดจากข้อเท้าที่ถูกกระชากและจิตใจที่แตกสลาย เธอพยายามเบี่ยงตัวหนีอย่างสิ้นหวัง เมฆินเขาช้อนร่างเธออุ้มกลับมาที่เตียงอย่างทุลักทุเล

"พี่เมฆ!...พี่เป็นอะไร! ...พี่ตั้งสติหน่อยได้ไหม! อย่าทำกับจี๊ดแบบนี้ จี๊ดกลัว!" เสียงสะอื่นเธอวิงวอนขอร้อง

"อย่ากลัวพี่เลย! จะหนีพี่ไปไหน! ไหนบอกว่ารักพี่! จะทิ้งพี่ไปไหน! พี่รักจี๊ดมากรู้ไหม! รักพี่ไม่ได้เหรอ ทำไมจี๊ดใจร้ายกับพี่ขนาดนี้!"

หญิงสาวมองเขาด้วยดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตา เธอไม่เข้าใจ... ไม่เข้าใจคำพูดใด ๆ ของเมฆินทร์เลยแม้แต่น้อย ความกลัวเข้าแทนที่ทุกสิ่ง พี่เมฆคนใจดีของเธอได้หายไปแล้ว

"พี่รักจี๊ดมากนะ... รักพี่ไม่ได้เหรอ?" เขาพยายามใช้ถ้อยคำที่อ้อนวอน แต่การกระทำของเขาในคืนนี้มันขัดแย้งกับคำพูดจนสิ้นเชิง

"จี๊ด... ไม่ได้รัก... คนใจร้ายแบบนี้...พี่เมฆคนเดิมไปไหน!" เธอตอบกลับด้วยเสียงสะอื้นที่แทบจะขาดใจ

"แบบนี้? แบบไหน? พี่มีให้ทุกอย่าง! ทำไม!...มือเย็น ๆ มันสู้เอ็นอุ่น ๆ ของพี่ไม่ได้หรอก! หรือว่าเป็นเพราะพี่ใส่ถุง... จี๊ดเลยไม่ได้รับสัมผัสนั้น!"

ความคิดที่เต็มไปด้วยความเข้าใจผิดและฤทธิ์เหล้าทำให้เขาหลุดคำพูดที่เลวร้ายที่สุดออกมา "ก็ได้! พี่ไม่ใส่ก็ได้! แบบนี้... แบบนี้ ดีไหม!"

พูดจบคำ เขายกร่างเธอขึ้นแล้วดันติดกับผนังห้องอย่างแรง

<ตุบ>

<แค่กๆ >

ความเจ็บปวดจากแผ่นหลังที่ปะทะกับผนังทำให้หญิงสาวแทบสำลัก เมฆินทร์งัดแท่งเอ็นของเขาเข้าสวนในช่องรับอย่างรวดเร็วและรุนแรง โดยไม่มีการเล้าโลมหรือเตรียมพร้อมใด ๆ ทั้งสิ้น

"พ...พี่เมฆ...จี๊ดจุก!!!"

หญิงสาวพยายามดันร่างเขาออกด้วยความเจ็บปวดทรมาน "พี่เมฆ! จี๊ดเจ็บ! อย่าทำกับจี๊ดแบบนี้!" เสียงสะอื้นร้องขออย่างน่าเวทนาของเธอ ไม่ได้ทำให้เขาหยุดการกระทำที่เลวร้ายนี้ได้เลย

"ไม่ชอบเหรอ? พี่ทำให้แล้วไง! จี๊ดอยากได้แบบไหน พี่ทำให้ได้หมดทุกอย่าง!" เขาตะคอกกลับอย่างบ้าคลั่ง

"พี่...พี่...เมามาก! พี่รู้ตัวไหม! ตั้งสติหน่อยได้ไหม!"

"อ้ายยย!"

"พี่เมฆ! จี๊ด... พี่... จี๊ดไม่ไหว... จี๊ดเจ็บ... จี๊ดจุก... หายใจไม่ออก..." เสียงของเธอแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ

เขาไม่สนใจคำพูดใด ๆ สวนกระแทกเข้าไปไม่ยั้งจนร่างของเธอลอย แผ่นหลังเสียดสีกับผนังจนเจ็บแสบไปหมด เขารัวกระแทกเน้น ๆ ย้ำ ๆ ด้วยความบ้าคลั่ง จังหวะเร็วขึ้น ถี่ขึ้น ก่อนที่ร่างกายของเขาจะเกร็งกระตุก และถึงจุดสุดยอดในทันที

ในขณะนั้น... ร่างของจารวีก็เงียบไป

"จี๊ด!..." เมฆินทร์เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ เขาโอบร่างเธอลงบนที่นอน ทั้งที่ยังมีจุดเชื่อมต่อ ก่อนจะค่อย ๆ ถอดแก่นกายออก

"จี๊ด!... เป็นอะไร!... จี๊ดได้ยินพี่ไหม! ...พี่ขอโทษ... อย่าเงียบแบบนี้สิ!"

ร่างกายของจารวี ทนกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรงและการถูกกระแทกอย่างไม่ปรานีไม่ได้อีกต่อไป เธอจุกจนหายใจไม่ทันและหมดสติไปในที่สุด

เมฆินทร์แทบจะสร่างเมาทันทีเมื่อเห็นสภาพของหญิงสาว เขาใช้ปลายนิ้วสัมผัสไปที่ปลายจมูกของเธอ เมื่อยังรับรู้ถึงลมหายใจแผ่วเบา เขาจึงโล่งใจ แต่ความตื่นตระหนกและความรู้สึกผิดก็ถาโถมเข้าใส่

'นี่เราทำบ้าอะไร! ทำไมเราถึงทำกับจี๊ดแบบนี้! พี่ขอโทษ!'

เขารีบโทรหาเพื่อนที่เป็นหมอทันทีเพื่อขอความช่วยเหลือแบบลับ ๆ เพราะสิ่งที่เขาทำมันน่าอับอายเกินกว่าจะพาเธอไปโรงพยาบาลได้ หลังวางสาย เขารีบจัดการตัวเอง เก็บถุงยางที่เกลื่อนกลาด ก่อนจะรีบวิ่งไปห้องเมย์เพื่อหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้เธอ

เมื่อเพื่อนหมอมาถึง ตรวจอาการเบื้องต้นแล้วพบว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงในเชิงวิกฤต แต่เมื่อหมอถามสาเหตุ เมฆินทร์กลับตอบตะกุกตะกักจนต้องพูดออกมาอย่างอับอายว่า "เล่นท่ายาก... ส่วนตัว... เลยเป็นแบบนี้..."

หมอใช้มือตบไหล่เขาเบา ๆ "ระวังหน่อยว่ะไอ้เมฆ ท่าไหนที่มันอันตรายก็อย่าไปทำ"

เขารู้สึกกระอักกระอ่วน ทั้งอายเพื่อน ทั้งเป็นห่วงหญิงสาว แต่เลือกที่จะยอมรับความอับอายเพื่อความปลอดภัยของเธอ

สรุปทางการแพทย์ ผู้ป่วยหมดสติจากปฏิกิริยาของระบบประสาทอัตโนมัติ ร่วมกับการบาดเจ็บของเนื้อเยื่ออ่อนบางส่วน ขณะนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ต้องให้พักผ่อนอย่างเต็มที่ และเฝ้าระวังอาการทางจิตใจอย่างใกล้ชิด

ทันทีที่เพื่อนหมอเปิดประตูออกไปพร้อมกับคำสั่งเสียกำกวม

"เราจัดยาให้แล้วนะ อย่าลืมให้น้องเขากินยาตรงตามเวลาด้วยล่ะ ไปล่ะ"

เมฆินทร์รีบหันไปพูดเสียงเครียดกับแผ่นหลังของเพื่อน

"ไอ้หมอ! นายอย่าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟังนะเว้ย!"

เพื่อนหมอหันกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง แต่แฝงไว้ด้วยความเอือมระอา

"วางใจเถอะน่า เราเป็นหมอนะเว้ย เรามีจรรยาบรรณ ไม่มีหมอคนไหนหรอกที่เอาเรื่องของคนไข้ไปพูดเลย นายเองก็ระวังด้วยล่ะ อย่าไปเล่นท่าพสดารอีก! เราไปละ"

เมื่อเสียงประตูปิดลง ความเงียบที่ทิ้งไว้กลับหนักอึ้งกว่าคำพูดใด ๆ เมฆินทร์หันกลับไปมองหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง ทั่วทั้งร่างกายของเธอถูกปกคลุมด้วยผ้าห่มผืนหนา แต่ร่องรอยของความรุนแรงยังคงชัดเจนในอากาศ

เขาทรุดตัวลงข้างเตียงอย่างหมดแรง มือสั่นเทาเอื้อมไปกุมมือของเธอไว้แน่น

"จี๊ด... พี่ขอโทษ" เสียงของเขาแหบพร่าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าแม้เขาจะอ้างความเมา แต่การกระทำนี้มันไม่ได้แตกต่างจากการทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขารู้สึกรังเกียจตัวเองอย่างที่สุดที่ไม่ให้เกียรติผู้หญิงที่รักด้วยความบ้าคลั่งของตัวเอง

แต่กระนั้น... เมื่อภาพความอ่อนโยนระหว่างจี๊ดกับเมย์แวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง ความเจ็บปวดก็ตีรวนขึ้นมาอีกรอบ เขาควรจะทำตัวอย่างไร? ยอมแพ้? หรือทำลายทุกอย่าง? ดวงตาของเขาแดงก่ำไปด้วยความสับสนและสิ้นหวัง

เขาค่อย ๆ ยกมือที่กุมไว้ขึ้นมาจูบแผ่วเบา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นรอยช้ำสีม่วงที่ข้อมือของเธอ ซึ่งเป็นร่องรอยจากการกระทำที่บ้าบิ่นของเขาเอง ความเจ็บปวดจากการสำนึกผิดถาโถมเข้าใส่จนน้ำตาคลอ

เมฆินทร์เปิดผ้าห่มดูอย่างระมัดระวัง ข้อเท้าของหญิงสาวบวมแดงอย่างเห็นได้ชัดจากการบาดเจ็บและถูกฉุดกระชาก... เธอร้องขอความเมตตา แต่เขากลับไม่หยุด เขาต้องทำอะไรให้มันเลวร้ายถึงขนาดไหนกัน?

กำปั้นของเขาแน่นขึ้นจนสั่นเทา ใบหน้าซบหน้าลงกับขอบเตียงข้าง ๆ ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดจากการกระทำอันน่ารังเกียจของตัวเอง

ในจังหวะนั้นเอง...

<แกร๊ก!>

เสียงลูกบิดประตูหมุน พร้อมกับการเปิดเข้ามาของใครบางคน

"เมฆ!" เสียงอุทานด้วยความตกใจดังขึ้น...