ตอนที่ 43 จุดเริ่มต้นในอดีต2

"ตอนนั้นเมย์วิ่งมาขอให้พี่เมฆช่วยนะ พี่จำไม่ได้เลยเหรอ!"

(...?...)

ภาพในอดีตย้อนกลับมาในหัวของเมฆินทร์และเมย์ชัดเจน

"พี่เมฆช่วยไปเก็บผ้าพันคอให้เมย์หน่อย มันติดอยู่บนกิ่งไม้"

"เมย์อย่ามากวน ไปเล่นที่อื่นเลย พี่กำลังจะเก็บของ"

"เมย์ไม่ได้กวน!... แต่พี่ตัวสูง น่าจะเอื้อมถึงช่วยหน่อยไม่ได้เหรอ"

"โตแล้วหัดมีความรับผิดชอบซะบ้างเมย์ ไม่ใช่เอะอะ ๆ มาตะโกนบอกเอะอะโวยวายให้คนช่วย"

<เมย์กระทืบเท้าเดินหนีไปด้วยความงอน!>

ภาพตัดไปที่จารวีกับเมย์ในห้วงความคิดเมย์เล่าให้เมฆินทร์ฟัง

"ไม่มีใครช่วยเลย ทำไงเราจะเอาลงมาได้ มีไม้ไหมเอามาสอย"

ทั้งคู่มองซ้ายมองขวาหาแต่ก็ไม่มี

"งั้นปีนเลยไหม!"

"จะดีเหรอเมย์ ... มันอันตราย!"

"แกเขย่งถึงไหมแกตัวสูงยัยจี๊ด"

"ลองแล้วไม่ถึง"

"งั้น...ช่วยไม่ได้ ปีนเลยดีกว่า"

พูดจบ เมย์รีบปีนขึ้นไปบนกิ่งไม้ ในจังหวะนั้นมีกิ่งไม้กิ่งหนึ่งที่เมย์เผลอไปเหยียบทำให้กิ่งไม้หักลง... ร่างของเมย์ร่วงลงมาบนร่างของเพื่อนที่พยายามจะรับเธอไว้ ไม่ให้หัวของเมย์ไปกระแทกกับก้อนหิน และที่แย่ยิ่งกว่านั้น กิ่งไม้ที่หักมากลับพลาดไปกดทับข้อเท้าของเธอไว้กับหินที่อยู่ด้านล่าง... นั่นคือจุดเริ่มต้นของข้อเท้าเธอที่มีปัญหา

ตัดภาพมาปัจจุบัน

"ทำไมพี่ถึงไม่รู้เรื่องนี้... ถ้าเกิดวันนั้นพี่อยู่ที่นั่น พี่ก็น่ารู้สิ"

"พี่จะรู้ได้ยังไง ในเมื่อพี่ไม่สนใจ! วันนั้นที่เกิดเหตุ เจ้าหน้าที่อุทยานรีบเข้ามาช่วยแล้วพายัยจี๊ดไปปฐมพยาบาลเบื้องต้น หลังจากนั้นกลุ่มเพื่อน ๆ ที่ไปเที่ยวของเมย์ก็แยกย้ายกันกลับ ก็ไม่แปลกที่พี่จะไม่รู้..."

เมฆินทร์รู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด! เขานิ่งงันไปกับความจริงอันขมขื่น

"เมย์... ทำไมพี่รู้สึกว่าการละเลยครั้งนั้นของพี่... มันย้อนกลับมาทำร้ายตัวพี่เอง ถ้าตอนนั้นพี่สนใจเมย์สักนิด จี๊ดอาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้..."

เมย์ส่ายหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง

"มันไม่เกี่ยวหรอกพี่เมฆ มันไม่ใช่ความผิดของพี่ในตอนนั้นมันเป็นความผิดของเมย์! แต่ความผิดของพี่... คือปัจจุบันนี้ต่างหากที่ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่พี่ทำ! ขนาดเมย์เป็นน้องพี่ เมย์ยังไม่อยากจะให้อภัยพี่ชายตัวเองด้วยซ้ำ..."

"แล้วนับประสาอะไรกับยัยจี๊ด... คนที่ถูกกระทำ ให้เจ็บปวดแบบนั้น... เมย์ไม่รู้หรอก ว่าพี่ไปทำอะไรให้ยัยจี๊ดต้องเสียใจขนาดนั้น... แต่สิ่งที่เมย์รู้ก็คือ

ปกติยัยจี๊ดเป็นคนที่เข้มแข็งและมีความอดทนสูงมาก! ถ้าไม่ถึงที่สุดนางคงไม่เป็นแบบนี้! แล้วการที่จี๊ดเป็นแบบนี้... เมย์ไม่รู้ว่าพี่จะสามารถแก้ไขตัวเองได้หรือเปล่า"

สิ่งที่เมย์พูดทำให้เมฆินทร์ตระหนักบางอย่าง มันคือเรื่องจริงที่บอกว่าจารวีมีความอดทนสูงมาก ก่อนหน้านี้เขาย่ำยีเธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เธอไม่เคยปริปากบอกใคร ได้แต่เก็บความรู้สึกไว้... จนวันที่เขาสารภาพความรู้สึกกับเธอ เพียงไม่กี่วัน เขากลับทำร้ายเธออีก...

เมฆินทร์รู้สึกคิดหนัก และเป็นกังวลใจมากยิ่งขึ้น

ตอนนี้เขามีหนี้บุญคุณที่ต้องชดใช้ในอดีต... และมีหนี้บาปที่ต้องไถ่ถอนในปัจจุบัน...

ไนท์คลับวายุ

ไนท์คลับที่ปิดทำการยามกลางวันเต็มไปด้วยความตึงเครียด เมฆินทร์นั่งอย่างหมดอาลัย หัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและโกรธตัวเอง เมย์วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะด้วยใบหน้าซีดเผือด

"ไม่แปลกหรอกค่ะที่จี๊ดเลือกที่จะไม่ให้ใครรู้" เมย์เริ่มพูดอย่างเย็นชา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความผิดหวัง

"เมย์ว่าถ้าคนที่รู้คนแรกไม่ใช่เมย์กับริสา ก็คงไม่มีใครรู้อีกแล้ว เพราะพวกเราแทบจะไม่มีความลับต่อกัน... ก็มีแค่เรื่องของพี่เมฆนี่แหละค่ะที่ทำให้จี๊ดต้องเงียบไปแบบนี้! ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะพี่นั่นแหละค่ะ พี่เมฆ!"

เมย์ลุกขึ้นยืนด้วยความคับแค้นใจ "ตอนนี้ยัยริสาก็แย่ เมย์คงไปรบกวนมากไม่ได้ พี่เมฆคงต้องพึ่งตัวเองแล้ว เมย์ไม่รู้จะช่วยยังไงต่อ เพราะเพื่อนที่เมย์รู้จักทุกคน เมย์ก็ถามหมดแล้ว"

"แล้วถ้าจี๊ดคิดว่าคนที่เมย์รู้จักทั้งหมด... มึงจะตามไปถูกล่ะวะ?" วายุที่นั่งเงียบจับประเด็นขึ้นมา ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิดเหมือนกับเป็นนักสืบ

"งั้นน้องจี๊ดก็ต้องไปหาคนที่แก หรือเมย์ หรือคนรอบข้างไม่รู้จักเลย ต้องเป็นแบบนั้นสิ!"

"มันก็เป็นไปได้ค่ะพี่วายุ" เมย์พึมพำอย่างสิ้นหวัง "แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ เราก็ไม่มีทางรู้เลยว่าจี๊ดอยู่ที่ไหน จะแจ้งความก็ไม่ได้เพราะเขาไม่ได้หายตัวไป แต่เขาจงใจไม่ให้เรารู้"

ทันใดนั้น วินกับปกรณ์ ผู้ที่สร้างแต่ปัญหาเดินเข้ามาท่ามกลางความตึงเครียด

"เป็นยังไงบ้างวะไอ้เมฆ มันแย่หนักกว่าเดิมอีกเหรอ" ปกรณ์ถามอย่างไม่สบายใจ

เมฆินทร์เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนด้วยแววตาเกรี้ยวกราด "มันแย่เพราะมึงนั่นแหละไอ้กรณ์! มึงเอาความคิดโง่ ๆ อะไรมาใส่หัวกูวะ! กูไม่น่ามาคบกับพวกมึงเลย เทียวสร้างแต่ปัญหาให้กูอยู่ตลอด!"

"กูขอโทษ... ก็ภาพตอนนั้นมันชัดเจนนี่หว่า" ปกรณ์พยายามแก้ตัว

"ชัดเจนยังไงคะพี่กรณ์!" เมย์จ้องกลับอย่างไม่เกรงใจ "คิดว่าเมย์กับยัยจี๊ดแอบคบกันเนี่ยนะ? พี่เอาสมองส่วนไหนคิดคะ หรือว่าพี่สองคนเป็นแบบนั้นเลยคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนกันเหรอคะที่ชอบเพื่อนตัวเอง!"

วินกับปกรณ์มองหน้ากันเลิกลั่กทันที วินรีบแก้สถานการณ์ "บ้า! น้องเมย์พูดอะไรอย่างนั้น! อย่าออกนอกเรื่องสิครับ พี่เป็นห่วงไอ้เมฆจริง ๆ นะ"

วายุแอบกลั้นขำกับบทสนทนาที่เผ็ดร้อนและท่าทางเลิ่กลั่กของเพื่อนตัวเอง

"หยุดเลยไอ้ยุ!" วินตะคอก

"อย่าให้ถึงคราวกูนะ กูจะเผาแม่งไม่ให้เหลือซากเลย มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ ว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่กับ...!"

"มึงหุบปากไปเลยไอ้วิน....!" วายุสวนกลับ

"เงียบก่อนได้ไหม! คนกำลังใช้ความคิดอยู่!" เมฆินทร์ยกมือขึ้นกุมขมับด้วยความเหนื่อยล้า

"งั้นเมย์ขอตัวก่อนนะคะ ไม่อยากนั่งอยู่กับผู้ชายใจร้ายทั้งหลาย" เมย์กล่าวอย่างเย็นชาและเดินออกไป "ได้เรื่องยังไงโทรบอกเมย์ด้วยนะพี่เมฆ"

"โอเค... ขอบใจเมย์"

ปกรณ์ยื่นแก้วให้ "เอาสักหน่อยไหมเพื่อน จะได้หายเครียด"

"เอะอะ ๆ ก็ให้กูแดกเหล้า! ก็เพราะไอ้เหล้านี่แหละชีวิตกูถึงได้พังแบบนี้! เลิกแดกมันซะดีไหมจะได้จบ ๆ!" เมฆินทร์แทบจะทุบโต๊ะด้วยความหงุดหงิด

"ก็ดีนะ..." วินพึมพำ "เลิกแดกเหล้าแล้วหันไปแดก... เบียร์ น่าจะโอเคกว่า"

เบียร์!

<...!...>

คำเดียวนี้ดังสนั่นในหัวของเมฆินทร์และวายุ ทั้งคู่สะดุ้งเฮือก หันมามองหน้ากันเหมือนถูกจุดประกายในความมืดมิด

"ใช่! เบียร์!... ไอ้ลูกชายเจ้าของรีสอร์ทที่เคยร่วมงานกับบริษัทแก! ไอ้คุณเบียร์!" วายุเรียกชื่อได้ถูกอย่างไม่น่าเชื่อ

"ต้องใช่! ต้องใช่แน่ ๆ!"

เมฆินทร์ไม่รอช้า คว้ากุญแจรถพร้อมกับพุ่งออกจากไนท์คลับราวกับถูกไฟคลอก

"จะไปตอนนี้เลยเหรอวะไอ้เมฆ!" ปกรณ์ตะโกนตามหลัง

"จะอยู่รอทำห่าอะไรล่ะ!"

"ไอ้ยุ! มึงโทรบอกเมย์ด้วยนะ เดี๋ยวกูไปก่อน!"

"เดี๋ยวกูไปพร้อมมึงเลย!" วายุเสนอ

"ไม่ต้อง! มึงไปรับเมย์ให้ก่อน... เผื่อกูไม่รอด อย่างน้อยก็ให้น้องกูไปด้วย ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนกัน"

วายุพยักหน้าเข้าใจ "โอเค ๆ"

เมฆินทร์พุ่งรถออกไปทันที หัวใจเต้นรัวด้วยความหวังอันริบหรี่และรู้สึกผิด

ความร้อนรนในใจทำให้เมฆินทร์ไม่รอรอบเรือโดยสารสาธารณะ ด้วยอำนาจเงินและความเร่งด่วน เขาเช่า สปีดโบ๊ท ส่วนตัวเพื่อทำเวลาให้ถึงเกาะเป้าหมายอย่างรวดเร็วที่สุด

เกาะล้าน

เมื่อมาถึงท่าเรือบนเกาะ เขาตรงไปยังรีสอร์ทของเบียร์ทันทีโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

"สวัสดีครับ" เมฆินทร์เดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ด้วยท่าทีเร่งรัด "คุณเบียร์อยู่ไหมครับ ผมเมฆินทร์ ที่มาทำ Project ก่อนหน้านี้"

"อ๋อ... ค่ะ จำได้ค่ะ" พนักงานต้อนรับกล่าว "ผู้จัดการออกไปทำธุระค่ะ"

"แล้วจะกลับเข้ามาตอนไหนครับ"

"ไม่แน่ใจค่ะ"

เมฆินทร์เริ่มกระสับกระส่าย "คุณจำผู้หญิงคนที่ถ่ายแบบให้กับทางรีสอร์ทได้ไหม... ผมอยากรู้ว่าทีมงานของผมที่มาร่วมทำโปรเจกต์ครั้งที่แล้ว ตอนนี้เธอได้มาที่นี่ไหมครับ"

"อ๋อ... ไม่แน่ใจเลยค่ะ"

"ช่วยเช็คให้หน่อยได้ไหมครับ" เมฆินทร์กดเสียงต่ำลงเล็กน้อย

"ต้องขออภัยด้วยนะคะ... ข้อมูลส่วนตัวของลูกค้าเราไม่สามารถเปิดเผยได้ค่ะ" พนักงานตอบอย่างสุภาพแต่หนักแน่น

เมฆินทร์กำหมัดไว้แน่น เขารู้สึกเหมือนเจอทางตัน

"ตอนนี้ที่รีสอร์ทมีห้องว่างไหมครับ"

"เหลือแต่ห้อง Exclusive ค่ะ"

"ห้องอะไรก็เอาครับ"

"ราคาไหนก็เอาครับ!"

หลังการจองที่พักสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว เขาคว้ากุญแจห้องมาไว้ในมือ

"รถนั่นผมใช้ได้ไหมครับ? ผมจองห้องแล้ว"

"อ๋อ ได้ค่ะ คุณลูกค้าจะให้พนักงานช่วยเอาของไปเก็บที่ห้องเลยไหมคะ..."

"ไม่เป็นไรครับ" เขาโยนกุญแจห้องทิ้งไว้บนเคาน์เตอร์แล้วรีบขับรถที่เพิ่งได้มาออกไปทันที

เขาขับไปที่จุดชมวิว... ไม่มี!

(...!...)

เขานึกถึงสถานที่เดียวที่เคยมีความลับระหว่างเขากับเธอ... หาดลับ

ตัดภาพมาที่จารวี

จารวีนั่งอยู่บนโขดหินริมหาดลับ ดวงตาเหม่อมองไปยังพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ความเจ็บปวดที่เธอได้รับมันหนักหนาเกินกว่าที่เธอจะให้อภัยเมฆินทร์ได้ แม้จะยอมรับว่าเธอรักเขามากเพียงใดก็ตาม

ความทรงจำมากมายหวนกลับมา... รักแรกของเธอเมื่อสามปีก่อนกับเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนที่เธอเลือกที่จะไม่จำ... ตอนนี้เธอต้องยอมรับความจริงทั้งหมด

"ขอให้จบลงตรงนี้นะคะ..." จี๊ดกระซิบแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว "พี่เมฆคนใจดี... ที่ไม่มีอีกแล้วของจี๊ด..."

เธอถอดสร้อยคอเงินที่เขาซื้อให้ วางมันทิ้งไว้บนโขดหินอย่างช้า ๆ เหมือนเป็นการยุติความสัมพันธ์ทั้งหมดลงอย่างเป็นทางการ

เธอหลับตาลงเพื่อกลั้นความเจ็บปวดครั้งสุดท้าย...

"อยู่นี่ นี่เอง..."

เสียงทุ้มนุ่มที่เธอคุ้นเคยดังขึ้น ทำให้เธอสะดุ้งเฮือกและหันขวับไป...!!!