ตอนที่ 44 เจอแล้ว

"อยู่นี่...นี่เอง"

เสียงทุ้มนุ่มที่เธอคุ้นเคยดังขึ้น ทำให้เธอสะดุ้งเฮือกและหันขวับไป

ร่างสูงโปร่งของเบียร์ ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ เขารีบเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบเหมือนกลัวเธอจะหายไป

"พี่เห็นว่าน้องหายไปนาน เลยออกมาตามหา" เบียร์กล่าวอย่างอ่อนโยน "ตรงนี้มันเย็นแล้วนะครับ กลับรีสอร์ทดีกว่าไหม พี่เป็นห่วง"

จี๊ดถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เสียงนั้นไม่ใช่คนที่เธอหวาดกลัว เธอพยายามฝืนยิ้ม

"ขอบคุณค่ะ... พี่เบียร์"

เบียร์นั่งลงบนโขดหินอีกก้อนหนึ่งที่อยู่ห่างออกไป เขาเห็นสร้อยคอแต่เลือกที่จะไม่สนใจ

"ไม่ต้องฝืนนะครับ ถ้าการคิดถึงมันเจ็บปวด ก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของทะเลและสายลมไปก่อนก็ได้... อะไรที่มันยังแก้ไขไม่ได้ ก็แค่พักมันไว้"

คำพูดที่ดูเหมือนสุภาพอ่อนโยนของเบียร์ทำให้เธอรู้สึกปลอดขึ้นมาบ้าง การให้เกียรติทำให้เธอรู้สึกนึกถึงพี่เมฆคนเดิมขึ้นมา แต่ภาพนั้นก็ถูกทับซ้อนด้วยใบหน้าเมฆินทร์คนใจร้ายขึ้นมาทันที

เธอหันกับมองไปยังสร้อยคอที่วางอยู่บนโขดหิน สายตาของเธอมองดูสร้อยด้วยความเจ็บช้ำและอาลัยอาวอนอย่างสุดใจ

(!)

"จี๊ด!"

เมฆินทร์มาถึงหาดลับ...แต่ก็ช้าไปก้าวนึง เขาวิ่งตรงมายังโขดหินและตะโกนเรียก แต่ก็ไร้วี่แวว สายตาเขาเหลือบไปแสงสะท้อนกับพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า

<สร้อย!>

"มาที่นี่จริง ๆ ด้วย"

เขาหยิบสร้อยขึ้นมาดูและกำไว้แน่น เพราะเธอได้ทิ้งของที่เขาให้ไว้ เขามองดูสร้อยด้วยความเจ็บปวด แต่ความเจ็บนี้ก็ยังไม่ถึงครึ่งของเธอที่เขาได้ทำไว้ แต่อย่างน้อยเขาก็รู้แล้วว่าเธอมาที่นี้

ณ รีสอร์ท

หลังจากนั้นไม่นาน เบียร์ก็พาหญิงสาวกลับมายังตัวรีสอร์ท เขาเสนอเครื่องดื่มอุ่น ๆ ให้เธอ

"ดื่มนี่หน่อยนะครับ จะช่วยให้ร่างกายอบอุ่นและผ่อนคลาย" เบียร์ยื่นแก้วชาสมุนไพรสีอ่อนให้

หญิงสาวรับแก้วมาด้วยความขอบคุณ เธอไม่ได้ลังเลเลยแม้แต่น้อยในความหวังดีของเขา "ขอบคุณค่ะพี่เบียร์"

เธอจิบชาอย่างช้า ๆ ก่อนจะรู้สึกว่าร่างกายที่อ่อนล้ากลับรู้สึกผ่อนคลาย... มากเกินไป... ราวกับมีม่านบาง ๆ มาบดบังการรับรู้ของเธอ มันไม่ใช่ความง่วง แต่มันคือ ความพร่ามัว

เธอรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อยเมื่อกำลังเดินตามเบียร์เข้าสู่ล็อบบี้ แต่เธอพยายามประคองตัวเองไว้...นี่คงเป็นเพราะความเหนื่อยล้า...

ณ ล็อบบี้

เมฆินทร์พุ่งตรงเข้าไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทันทีด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ดวงตาแดงก่ำ "ผมไม่สนกฎบ้า ๆ ของคุณ บอกมา ตอนนี้...!"

ทันใดนั้น...

คนที่เขาตามหาก็เดินมากับผู้ชายคนหนึ่ง ใบหน้าของเธอดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย แต่เมื่อเธอเห็น เมฆินทร์ ยืนอยู่ตรงนั้น ร่างกายของเธอถึงกับแข็งทื่อ ความหวาดกลัว ทำให้เธอสั่นไปทั้งตัวจนภาพทุกอย่างเริ่มบิดเบี้ยว

เบียร์ เห็นปฏิกิริยาของหญิงสาว เขาสบตากับเมฆินทร์ และมองไปยังสร้อยคอในมือของอีกฝ่าย ในห้วงความคิดของเบียร์ เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ในห้วงความคิดของเบียร์ : คุณเมฆินทร์... คุณนี่เองที่ทำให้เธออยู่ในสภาพนี้! บ้าที่สุดจะมาทำไมตอนนี้!

ดวงตาของจารวีล็อกอยู่กับเมฆินทร์... และสร้อยคอที่เปื้อนฝุ่นในมือเขา มันคือหลักฐานการทำลายความรักของเธอ

เมฆินทร์ทำลายความเงียบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

"จี๊ด... กลับกับพี่เถอะนะ..." เมฆินทร์เอื้อมมือออกไปหาเธออย่างช้า ๆ

<ฟึ่บ!>

เธอที่สติพร่ามัวและร่างกายเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เห็นมือของเขาเป็นเพียงกรงเล็บ ที่กำลังจะฉุดรั้งเธอไปสู่ความมืดมิด เธอรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย ผลักมือของเมฆินทร์ออกไปอย่างรุนแรง

"ไม่! ไม่เอา!" เสียงของเธอแหบพร่าด้วยความตื่นตระหนก

<ผลัก!>

เมฆินทร์ที่ถูกผลักออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว รู้สึกเหมือนถูกมีดนับร้อยเล่มกรีดลงบนหัวใจ นี่คือการปฏิเสธที่โหดร้ายที่สุด!

ในขณะเดียวกัน หญิงสาวก็เซถลาด้วยความวิงเวียนเพราะฤทธิ์ของชาและแรงที่ใช้ผลักเขา

<หมับ!>

เบียร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเพียงก้าวเดียว รับร่างของเธอไว้ในอ้อมแขนได้อย่างพอดิบพอดีและแน่นหนา

หญิงสาวก้มหน้าซ่อนตัวเข้ากับอกของเบียร์อย่างสั่นเทา เหมือนลูกนกที่กำลังหลบภัยจากพายุ

ภาพผู้หญิงที่เขารัก... หวาดกลัวเขาจนตัวสั่นเทา... ปฏิเสธการสัมผัสของเขา... และไปอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนอื่น! เมฆินทร์แทบใจสลายและทรุดลงกับพื้น เขาเหมือนหายใจไม่ออกในตอนนี้ หัวใจของเขาถูกบดขยี้อย่างรุนแรงที่สุดในชีวิต

ในจังหวะที่เบียร์โอบกอดจารวีแน่นเพื่อปลอบประโลม... เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับเมฆินทร์ ใบหน้าของเบียร์ปรากฏรอยยิ้มมุมปากเพียงเสี้ยววินาที... รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพอใจและชัยชนะอย่างลับ ๆ

เมฆินทร์รู้สึกถึงความหนาวเหน็บที่พุ่งตรงเข้าสู่แกนกลางหัวใจ ความหวาดหวั่น ว่าภายใต้หน้ากากผู้ชายแสนดีนั้น กำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้

เบียร์มองเมฆินทร์อย่างใจเย็น "น้องจี๊ด... ให้พี่จัดการตรงนี้เองนะครับ"

แล้วเขาก็หันกลับไปเผชิญหน้ากับเมฆินทร์โดยตรง สีหน้าของเขามีร่องรอยความไม่พอใจอย่างชัดเจน

"คุณเมฆินทร์ครับ... ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ต้องการไปกับคุณ... และผมขอแจ้งให้ทราบว่า ในฐานะผู้รับผิดชอบความปลอดภัยของ 'น้องจี๊ด'... ผมจะไม่ยอมให้คุณคุกคามเธออีกต่อไป"

ในขณะที่เมฆินทร์กำลังจะพุ่งเข้าใส่ด้วยความบ้าคลั่ง...

พนักงานต้อนรับคนเดิมก็รีบเดินตรงเข้ามาทันทีด้วยท่าทีที่ดูเหมือนเป็นมืออาชีพ แต่เป็นการ สกัดกั้นอย่างตั้งใจ

"ขออภัยด้วยค่ะคุณเมฆินทร์!" พนักงานพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล "เดี๋ยวก่อนค่ะ! คุณต้องเซ็นเอกสารยืนยันข้อมูลส่วนตัวและรับกุญแจห้องก่อนค่ะ ไม่เช่นนั้นการจองห้องพักจะไม่สมบูรณ์ และเราต้องขอความกรุณาให้ข้อมูลสำหรับบันทึกการเข้าพักด้วยค่ะ"

พนักงานยื่นเอกสารและปากกามาให้ตรงหน้าเมฆินทร์อย่างแนบเนียน ทำให้เมฆินทร์ถูกตรึงไว้กับพื้นที่เคาน์เตอร์ เขาต้องก้มลงเซ็นเอกสาร ในขณะที่...

เบียร์มองเมฆินทร์ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยชัยชนะอย่างเงียบ ๆ แล้วหันหลัง พาจี๊ดที่ยังคงซบอยู่ในอ้อมแขนของเขาเดินหายลับไปจากล็อบบี้อย่างช้า ๆ โดยไม่มีใครตามได้ทัน

เมฆินทร์เงยหน้าขึ้นมาเมื่อเซ็นเอกสารเสร็จ สิ่งที่เขาเห็นคือความว่างเปล่า หัวใจของเขาจมดิ่งสู่ความมืดมิด เขาถูกขัดขวาง... ถูกปฏิเสธ... และถูกแย่งชิงไปต่อหน้าต่อตา!

ขณะที่เมฆินทร์ถูกพนักงานรีสอร์ทตรึงอยู่กับเคาน์เตอร์ด้วยเอกสาร วายุและเมย์ก็เพิ่งจะก้าวเข้ามาในล็อบบี้

วายุเห็นเมฆินทร์ยืนหันหลัง กำสร้อยคอแน่น และมีสีหน้าเหมือนกำลังจะระเบิดอารมณ์ เขารีบก้าวเข้าไปหา แต่เท้าต้องชะงักเมื่อผ่านมุมเสาใกล้ห้องเก็บของ เขาได้ยินเสียงพนักงานชายสองคนกำลังซุบซิบกันอย่างออกรส

"มึงว่าคนนี้จะรอดไหมวะ..."

"กูว่าไม่รอดว่ะ ธรรมดาแหละ... ตอนนี้กลายเป็นลูกชายเจ้าของรีสอร์ทแล้วหนิ ไม่ต้องทำอะไรมาก มีคนมาประเคนให้ถึงที่" พนักงานอีกคนหัวเราะแห้ง ๆ

"พูดแล้วก็อิจฉาว่ะ ไม่น่าเลยเนาะ สวย ๆ แจ่ม ๆ ขนาดนี้ ดูคุ้นหน้านะ ใช่คนนั้นไหมว่ะ ที่เป็นนางแบบ อึ๋ม ๆ สวย ๆ อ่ะ"

"เออ กูก็ว่าใช่นะ ที่ถ่ายแบบชุดว่ายน้ำตอนนั้นน่ะ ได้ข่าวว่านางแบบตัวจริงมาไม่ได้ ก็เลยใช้ทีมงาน... ขนาดแค่ทีมงาน ยังสวยสัดขนาดนี้ เห็นแล้วอิจฉาคุณเบียร์เลยว่ะ"

"คุณเบียร์!"

ชื่อนี้ดังชัดเจนในโสตประสาทของวายุ เขาจำได้ติดหูทันที เพราะมันคือชื่อที่เขามักจะเรียกผิด ๆ ถูก ๆ แต่ครั้งนี้เขาได้ยินชัดเจนไม่มีพลาด วายุเบิกตากว้างด้วยความตกใจ!

เขาไม่รอช้า พุ่งตัวเข้าไปในล็อบบี้ทันที

"ไอ้เมฆ!" วายุตบไหล่เพื่อนเสียงดัง "เจอน้องจี๊ดหรือยัง! ไอ้คุณเบียร์นั่นมันไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นว่ะ! เมื่อกี้กูได้ยินพนักงานคุยกัน!"

เมฆินทร์หันมาหาเพื่อนอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขายังคงเคร่งเครียดและสับสน

"มึงเห็นจี๊ดใช่ไหม? อยู่ห้องไหน? มึงได้ยินอะไร? บอกมา!" เมฆินทร์พยายามจับใจความพร้อมกับหันไปมองพนักงานที่เพิ่งเซ็นเอกสารเสร็จ

เขาตรงไปหาเคาน์เตอร์อีกครั้ง "บอกผมมาว่าไอ้เบียร์พาคนของผมไปห้องไหน!"

พนักงานต้อนรับที่เพิ่งถูกวายุ กระชากความลับเบื้องหลังออกไปเริ่มมีสีหน้าลำบากใจ แต่ก็ยังคงยึดมั่นในหน้าที่

"ต้องขออภัยจริง ๆ ค่ะคุณลูกค้า เราไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลที่เป็นความลับของลูกค้าท่านอื่นได้ค่ะ"

เมฆินทร์กำหมัดไว้แน่นจนนิ้วซีดขาว เขากำลังจะระเบิดอารมณ์ออกมาด้วยความคลั่ง...

<หมับ!>

เมย์ที่ตามมาทัน คว้าแขนของพี่ชายไว้แน่น แล้วรีบลากเขาออกมาจากเคาน์เตอร์ทันที ก่อนที่เขาจะทำลายข้าวของ

"พี่เมฆ! พี่เมฆ! ฟังเมย์นะ... แล้วก็ตอบคำถามมาตามความจริง ห้ามปิดบัง! เชื่อใจเมย์นะ! ตั้งสติก่อน!" เมย์จับไหล่พี่ชายทั้งสองข้าง จ้องเข้าไปในดวงตาที่แดงก่ำของเขา "ตอบความจริงนะ..."

เมย์ลดเสียงลงต่ำแต่หนักแน่น

"พี่เมฆกับจี๊ด... มีอะไรกันแล้วใช่ไหม"

คำถามที่น้องสาวยิงมาตรง ๆ อย่างไม่คาดฝันทำให้เมฆินทร์อึ้งจนพูดไม่ออก ความอับอายและความผิดทำให้เขาหลบสายตา

"ตอบมาสิพี่!" เมย์เร่งเร้า

"ชะ... ใช่" เมฆินทร์ตอบเสียงเบาหวิว ราวกับยอมรับความผิดที่ไม่อาจแก้ไข

เมย์หายใจติดขัดเล็กน้อย ก่อนจะถามคำถามต่อไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือแต่เด็ดขาด

"แล้ว... เคยป้องกันไหม"

"ยัยเมย์!... ถามอะไร!" เมฆินทร์พยายามตำหนิเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

"ตอบเมย์มา! ความจริงเท่านั้น!"

เมฆินทร์หลับตาลงอย่างทรมาน ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว "บางครั้ง... ก็ไม่ได้ป้องกัน..."

"แม่ต้องฟังจากปากพี่...ยัยจี๊ดรู้ทีหลัง..

จะได้ไม่มาว่าเมย์ได้"