บทที่ 853

หนิงซวงถึงกับตาแดง “คุณหนู ทำไมผอมลงขนาดนี้?”

ครึ่งเดือนกว่าๆ มานี้ เฉียวเนี่ยนยุ่งจนเท้าแทบไม่ติดพื้น กินดื่มก็เพียงพอประทังไปตามเรื่อง ย่อมผอมลงไม่น้อย

เห็นหนิงซวงมีท่าทางเป็นห่วง เฉียวเนี่ยนก็ยื่นมือไปบีบจมูกเล็กๆ ของหนิงซวงเบาๆ “แค่เหนื่อยนิดหน่อย ไม่เป็นไร”

หนิงซวงพยักหน้ารัว “เข่นนั้นพอกลับถึงจวนแล้ว บ่าวจะดูแลคุณหนูให้ดี จะต้องขุนคุณหนูให้อวบอิ่มขาวผ่องแน่นอนเจ้าค่ะ!”

“เช่นนั้นข้าจะไม่กลายเป็นหมูหรือไง?”

“คุณหนูเป็นหมูก็ยังสวยเจ้าค่ะ!”

เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว “ข้าไม่อยากเป็นหมูหรอกนะ!”

ฟังบทหยอกล้อของนายบ่าวทั้งสอง ลุงเกิ่งก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เขาเปิดม่านรถม้า แล้วหันไปพูดกับเฉียวเนี่ยนว่า “คุณหนู เชิญขอรับ”

เฉียวเนี่ยนพยักหน้าเล็กน้อย แล้วจึงขึ้นรถม้าด้วยความช่วยเหลือของหนิงซวง

เมื่อรถม้าแล่นห่างออกไป เซียวเหอจึงค่อยเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ “จะหลบอยู่อีกนานแค่ไหน?”

สิ้นเสียง ก็มีร่างหนึ่งเดินอ้อมมาจากหลังแนวกำแพงวังด้านไม่ไกลนัก คนผู้นั้นคือหลินเย่ว์

เขามองเซียวเหอหนึ่งครั้ง ก่อนจะเดินเข้ามาอย่างช้าๆ สายตามองไปยังรถม้าที่แล่นจากไปแล้ว จึงเอ่ยว่า “วันนี้นับว่าโชคดีที่ไม่เกิดเรื่อ