บทที่11 นางเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อใด

ยามรุ่งสาง โจวจื่อหมิงตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหงุดหงิดไม่สบายใจ ภาพของกัวรั่วชิงในศาลบรรพชนยังคงติดอยู่ในหัวของเขา การโต้ตอบที่แข็งกร้าวของนางเมื่อวานนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกท้าทายตลอดเวลา หลังจากจัดการธุระยามเช้าเสร็จ เขาก็เดินทอดน่องไปตามทางเดินอันเงียบสงบ มุ่งหน้าไปยังเรือนของกัวรั่วชิงอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเดินมาถึงเรือนของนาง โจวจื่อหมิงไม่ได้ก้าวเข้าไปด้านใน เขาเดินไปยังทางเดินเชื่อมที่ทอดยาวเลียบสวน และเลือกที่จะหลบอยู่หลังเสาต้นใหญ่ ที่สามารถมองเห็นสวนด้านในได้อย่างชัดเจน ในใจนึกว่าตนเองจะได้เห็นภาพฮูหยินกำลังร้องไห้หรือเศร้าซึมอย่างที่ควรจะเป็น

แต่ภาพที่โจวจื่อหมิงเห็นกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างรุนแรง กัวรั่วชิงในชุดสีชมพูอ่อนที่ดูสดใส กำลังนั่งจิบชาอยู่บนศาลา นางมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังออกมาอย่างร่าเริงขณะพูดคุยกับสาวใช้ โจวจื่อหมิงมองเห็นภาพที่นางยื่นมือไปเด็ดดอกไม้ที่บานสะพรั่งอยู่ในสวนมาดมด้วยความเพลิดเพลิน ใบหน้าที่เคยบูดบึ้งของนางในความทรงจำของเขาถูกแทนที่ด้วยความสดใส และแววตาที่เคยหม่นหมองก็เต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข

“ฮูหยินเจ้าคะ ดอกไม้พวกนี้กำลังบานเต็มที่เลยนะเจ้าคะ บ่าวคิดว่าเราน่าจะเก็บไปอบแห้งแล้วนำไปทำเครื่องหอมใส่ถุงผ้าเล็กๆ ไว้ในห้องนะเจ้าคะ” กัวลี่ลี่เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

กัวรั่วชิงยิ้มบางๆ อย่างพอใจ “เป็นความคิดที่ดีเลยลี่ลี่ เจ้าเอาตะกร้ามาให้ข้าหน่อยสิ ข้าจะเลือกดอกไม้สวยๆ ที่เจ้าชอบไว้ให้เป็นพิเศษเลย” นางพูดพร้อมกับใช้ปลายนิ้วเขี่ยกลีบดอกไม้เบาๆ

กัวลี่ลี่รับคำแล้วเดินออกไปไม่นาน สาวใช้อีกคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับถาดในมือซึ่งมีถ้วยชาและจานขนมวางอยู่

“ฮูหยินเจ้าคะ น้ำชาและขนมมาแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้วางถาดลงบนโต๊ะไม้หินอ่อน “นี่เป็นขนมที่ท่านฮูหยินผู้เฒ่าส่งมาให้เมื่อเช้าจากร้านขนมจิ่วซินเจ้าค่ะ ฮูหยินลองชิมดูนะเจ้าคะ”

กัวรั่วชิงหยิบขนมมาหนึ่งชิ้นแล้วส่งเข้าปาก ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสุข “อืม...อร่อยมากจริงๆ ด้วย”

โจวจื่อหมิงยืนมองภาพเหล่านั้นนิ่งราวกับถูกสาป ความสุขของกัวรั่วชิงคือสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะเห็นมาก่อน เขาคาดหวังเพียงแค่ความเย็นชาห่างเหินของตนเองจะทำให้สตรีไร้ยางอายผู้นั้นต้องอับอายและทนทุกข์ทรมานอย่างเงียบงัน ไม่ก็ต้องร้องห่มร้องไห้รู้สึกผิดที่วางแผนให้ได้แต่งงานกับเขา แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้ากลับเป็นการเย้ยเขาอย่างรุนแรง

'นางเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่... ตอนนี้นางเลิกสนใจข้าแล้วอย่างนั้นหรือ' ความคิดนี้ดังก้องอยู่ในหัวของเขา ทำให้โจวจื่อหมิงรู้สึกโกรธและสับสนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความรู้สึกนี้ไม่ใช่ความโกรธที่นางไม่เชื่อฟัง แต่เป็นความโกรธที่นางไม่ยอมเจ็บปวดเพราะเขา

สุดท้ายโจวจื่อหมิงก็เลือกที่จะหันหลังกลับ เขาจากไปอย่างเงียบๆ และทิ้งคำถามมากมายเอาไว้เบื้องหลัง ปล่อยให้กัวรั่วชิงใช้ชีวิตในแบบที่ควรจะเป็นต่อไป โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอยจับจ้องมองดูอยู่

พอตกกลางคืน โจวจื่อหมิงตรงไปยังเรือนของหลิวซิ่วเหยาด้วยความเคยชิน เรือนของนางอบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้หอมรัญจวน หลิวซิ่วเหยาในชุดนอนผ้าแพรสีชมพูอ่อนรีบเข้ามาต้อนรับเขาอย่างเอาอกเอาใจ

“นายท่านเจ้าขา... กว่าจะมาหาซิ่วเหยาได้” นางเอ่ยเสียงหวาน พร้อมกับเริ่มนวดแขนให้เขา “ซิ่วเหยาเป็นห่วงท่านจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยนะเจ้าคะ”

โจวจื่อหมันหลับตาลงรับสัมผัสจากนาง แต่ในใจของเขานั้นกลับไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าที่ยิ้มแย้มและเสียงหัวเราะของกัวรั่วชิงยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา

“ฮูหยินยั่วโมโหท่านอีกแล้วใช่ไหมเจ้าคะ ซิ่วเหยารู้ดีว่าท่านต้องปวดหัวกับนางเพียงใด” หลิวซิ่วเหยาเอ่ยพลางหาทางจุดประเด็นขึ้นมา

โจวจื่อหมิงไม่ตอบ เขาหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบแต่ก็ไม่ได้ลิ้มรสชาติของมันเลยแม้แต่น้อย เขารู้สึกรำคาญใจที่หลิวซิ่วเหยาเอาแต่พูดถึงกัวรั่วชิง หวังเพียงแค่จะทำให้ไม่พอใจนางเท่านั้น แทนที่จะพูดเรื่องอื่นให้เขาผ่อนคลายสบายใจ มันน่าหงุดหงิดสิ้นดี

“ชื่อจื่อ วันนี้ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ ทำไมถึงไม่สดชื่นเลย เช่นนั้น คืนนี้ซิ่วเหยาจะ...ช่วยให้ท่านได้ปลดปล่อยดีหรือไม่...” หลิวซิ่วเหยาค่อยๆ ลูบไล้ไปตามสาบเสื้อของโจวจื่อหมิง

โจวจื่อหมิงพลันลืมตาขึ้นแล้ววางถ้วยชาลงอย่างแรง “ข้าจะกลับเรือน คืนนี้ไม่ค้างที่นี่แล้ว” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แล้วลุกขึ้นยืนในทันที หลิวซิ่วเหยามีสีหน้าสลด แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของเขา นางได้แต่ลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตาและมองส่งเขาไปอย่างเงียบๆ

เมื่อออกมาจากเรือนของอนุหลิวได้ โจวจื่อหมิงกลับเดินไปอย่างไร้จุดหมายในตอนแรก แต่ไม่นานนักเขากลับพบว่าตัวเองกำลังเดินไปตามทางเดิมที่เขาเคยแอบดูนางเมื่อเช้า และเขาก็มาหยุดยืนอยู่หน้าเรือนของกัวรั่วชิงอีกครั้ง

ความมืดมิดและเงียบสงบปกคลุมเรือนของนางเอาไว้ ประตูถูกปิดลงอย่างสนิทและไม่มีแสงไฟเล็ดลอดออกมาจากในเรือนเลย แสดงให้เห็นว่านางคงนอนหลับพักผ่อนแล้ว ทว่าโจวจื่อหมิงก็ยังเดินไปหน้าประตูเรือนของนาง แล้วเดินกลับออกมา เขาเดินวนเวียนอยู่เช่นนี้หลายรอบ พลางลังเลว่าควรจะเข้าไป หรือไม่ควรจะเข้าไปดี แต่แล้วก็เกิดความขัดแย้งขึ้นในใจอีก เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงมาที่เรือนนี้ด้วยซ้ำ ทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่นึกจะย่างกลายเข้าใกล้ที่พำนักของสตรีร้อยเล่ห์มารยาอย่างกัวรั่วชิง หรือต่อให้มาก็มีแต่เรื่องทำให้ตัวเองควบคุมอารมณ์ไม่ได้ และสุดท้ายก็จะต้องทะเลาะกับนางอยู่ร่ำไป

“ทำไมข้าถึงต้องมาที่นี่ด้วย...!” เขาพึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกสับสนในหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สุดท้ายก็เลือกที่จะหันหลังกลับแล้วเดินกลับไปยังเรือนไปโดยไม่อาจหาคำตอบให้กับตนเองได้