ตอนที่44เรื่องน่ายินดี

วันเวลาผ่านไปเพียงไม่นาน ร้านอาหารเล็กๆ อย่าง "หอร้อยรส" ก็กลายเป็นที่รู้จักในย่านนั้นอย่างรวดเร็ว จากร้านอาหารที่เพิ่งเปิดใหม่ กลับกลายเป็นจุดหมายของผู้คนที่แวะเวียนกันมาแทบทุกวัน 

ใครจะเชื่อว่าอาคารหลังนี้ ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่รกร้างเก่าโทรม ไม่มีใครคิดจะหันกลับมามอง แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นร้านอาหารแสนอบอุ่นที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและความสุขของผู้คนที่แวะมาใช้บริการและอิ่มท้องในแต่ละวัน

ลูกค้าขาประจำบางคนถึงกับมาทุกเช้า บางคนแวะมาเย็น บางคนแค่เดินผ่านก็อดไม่ได้ที่จะชะโงกหน้าเข้ามาดูว่ามีเมนูอะไรบ้างที่น่าสนใจในวันนี้ ส่วนลูกค้าใหม่ก็ทยอยตามกันมาแบบปากต่อปากไม่ขาดสาย ส่วนใหญ่ล้วนได้ยินชื่อเสียงของร้านจากคำบอกเล่าของเพื่อนบ้าน เพื่อนร่วมงาน หรือแม้แต่คนแปลกหน้าที่เจอกันระหว่างต่อแถวซื้อของ ไม่มีวันไหนเลยที่ร้านจะเงียบเหงา ทุกๆ วันมีเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เสียงช้อนกระทบชาม กลายเป็นเสียงประจำร้านที่อบอวลไปด้วยชีวิตชีวา กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยมาตามลมเหมือนคำเชิญชวนที่ไม่มีใครต้านทานได้

ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดขึ้นจากความตั้งใจและแรงกายแรงใจของจื่ออิงกับหลี่เฉิน คู่สามีภรรยาที่ทุ่มเทในทุกขั้นตอน เนรมิตร้านนี้ขึ้นมาด้วยหัวใจ ตั้งแต่การคัดสรรวัตถุดิบ รสชาติอาหารที่ปรุงด้วยรสมือเฉพาะตัว ไปจนถึงรายละเอียดเล็กน้อยในร้าน ไม่ว่าจะเป็นการจัดโต๊ะ การเลือกดอกไม้ประดับแจกัน หรือแม้แต่ป้ายเมนูที่เขียนด้วยลายมือ ทุกอย่างในร้านล้วนเต็มไปด้วยรายละเอียดที่แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจ 

ลูกค้าที่เข้ามาไม่เพียงแค่ได้กินอาหารอร่อย แต่ยังได้สัมผัสถึงความอบอุ่นของบรรยากาศ เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และคำทักทายที่แสนอบอุ่นเป็นกันเองทุกครั้งที่เปิดประตูเข้ามา

จื่ออิงและหลี่เฉินเริ่มปรับตัวเข้ากับจังหวะใหม่ของชีวิตได้อย่างลงตัว หอร้อยรสของพวกเขาไม่ใช่เพียงแค่มั่นคงขึ้น แต่ยังเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ตามจำนวนลูกค้าที่เพิ่มขึ้นทุกวัน พนักงานเสิร์ฟในร้านจากที่เคยมีเพียงสองคน ตอนนี้ก็เพิ่มมาเป็นสี่คน และยังมีแม่ครัวฝีมือดีที่เพิ่งรับเข้ามาใหม่อีกหนึ่งคน เพื่อแบ่งเบาภาระในครัวที่เริ่มยุ่งวุ่นวายมากขึ้นทุกวัน 

จื่ออิงให้ความสำคัญกับรายละเอียดเล็กๆ เสมอ แม้กระทั่งเรื่องเครื่องแต่งกาย เธอจึงออกแบบชุดยูนิฟอร์มใหม่ให้กับพนักงาน เป็นเสื้อเชิ้ตสีครีมที่ดูสะอาดตา สวมคู่กับผ้ากันเปื้อนสีดำลายต้นไผ่สีเขียวที่ดูเรียบง่ายแต่มีเอกลักษณ์ ให้ความรู้สึกทั้งเรียบร้อย และสะท้อนกลิ่นอายของร้านได้อย่างลงตัว

พนักงานแต่ละคนทำงานอย่างคล่องแคล่ว ตั้งใจทำงานอย่างขยันขันแข็ง และมีรอยยิ้มให้ลูกค้าเสมอ เพราะพวกเขาไม่ใช่แค่มา "ทำงาน" เท่านั้น แต่รู้สึกว่าตัวเองคือส่วนหนึ่งของร้านนี้จริงๆ

ทุกคนคิดเหมือนกันว่า ที่นี่ไม่ได้เป็นแค่ที่ทำงาน แต่มันเป็นเหมือนบ้านหลังที่สอง พวกเขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีเป็นอย่างมากที่ได้รับเลือกให้มาทำงานที่นี่ มีเจ้านายที่ดีและใส่ใจในตัวพนักงานเช่นนี้

จื่ออิงและหลี่เฉินดูแลทุกคนอย่างอบอุ่น เป็นกันเอง ไม่เอารัดเอาเปรียบ ใครเหนื่อยก็ให้พัก ใครมีปัญหาก็รับฟังและช่วยเหลือ ทั้งยังมีเงินพิเศษให้อย่างเหมาะสมในวันที่ทำยอดดีหรือวันที่งานหนัก

ทุกคนจึงทำงานด้วยใจ ยิ้มด้วยความสุข และช่วยกันผลักดันให้ "หอร้อยรส" เติบโตต่อไป อย่างมั่นคงและมีความสุข

จื่ออิงมองเหล่าพนักงานที่กำลังช่วยกันเก็บร้านหลังจากที่เหนื่อยกันมาทั้งวันด้วยสายตานุ่มนวล เธอยกยิ้มน้อยๆ ครุ่นคิดทุกอย่างอยู่ในหัวตั้งแต่วันเปิดร้านจนมาถึงวันนี้

"โอ๊ะ!"

จู่ๆ จื่ออิงก็ร้องเบาๆ พลางยกมือขึ้นแตะหน้าผาก

ภาพตรงหน้าเริ่มหมุน เธอรู้สึกวิงเวียนขึ้นมาอีกแล้ว ร่างกายเหมือนจะอ่อนแรงจนต้องยืนพิงขอบเคาน์เตอร์อยู่ครู่หนึ่ง

ช่วงนี้เธอมักจะเวียนหัวบ่อยๆ มันเริ่มถี่ขึ้นกว่าก่อน คงเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะร้านเริ่มมีลูกค้ามากขึ้น งานก็เยอะขึ้น เธอกับหลี่เฉินก็แทบไม่ได้หยุดพักอย่างจริงจังมาหลายสัปดาห์แล้ว

เห็นทีพรุ่งนี้ต้องแวะไปหาหมอสักหน่อยแล้วล่ะ 

จื่ออิงคิดในใจ พลางสูดหายใจลึกๆ เพื่อให้รู้สึกดีขึ้น อย่างน้อยเธอก็ควรไปหายาบำรุงมากิน ร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็วขึ้น เงินก็สำคัญ แต่สุขภาพก็สำคัญมากเช่นกัน และบางทีเธอก็ควรพาหลี่เฉินไปด้วย

สามีของเธอก็ทำงานหนักไม่ต่างกันเลย เขาเองก็ต้องตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เตรียมของในครัว รับลูกค้า กลับบ้านดึกแทบทุกคืน แต่ก็ไม่เคยบ่นสักคำ

จื่ออิงมองไปยังหลี่เฉินที่กำลังช่วยลูกสาวเก็บหนังสือการบ้านอยู่ที่โต๊ะมุมร้าน เธอไม่ได้บอกสามีถึงอาการที่เกิดขึ้นกับเธอในระยะนี้ เพราะกลัวว่าจะทำให้เขาเป็นห่วงจนไม่ยอมให้เธอทำอะไร หากเป็นอย่างนั้นร้านคงได้วุ่นวายกว่านี้แน่

บางทีเธอก็ควรเริ่มหันมาใส่ใจสุขภาพของตัวเองและเขาให้มากขึ้นอีกนิด ก่อนที่ร่างกายจะแย่ไปกว่านี้

วันถัดมา อากาศสดใส แดดอ่อนๆ ส่องลอดผ่านกระจกหน้าร้าน ลูกค้าเริ่มแวะเวียนมาตั้งแต่เช้า บ้างมานั่งทาน บ้างมาสั่งกลับบ้าน บรรยากาศในร้านคึกคักกว่าทุกวัน

"ของโต๊ะสาม โต๊ะสี่ได้แล้วยังคะ"

เสียงพนักงานเอ่ยถามขึ้นขณะเดินถือถาดอาหารพุ่งผ่านหลังครัว

หลี่เฉินเช็ดเหงื่อจากหน้าผากก่อนตอบรับ เขาแทบไม่มีเวลาหยุดหายใจตั้งแต่ร้านเปิด หันไปทางจื่ออิงซึ่งกำลังเตรียมจะออกไปรับบุตรสาวด้วยสายตาหม่น เขาเอ่ยบอกภรรยาด้วยความรู้สึกผิด

"วันนี้ลูกค้าเยอะกว่าปกติมากเลยครับ คุณไปคนเดียวได้ไหมครับ"

จื่ออิงพยักหน้า เอ่ยบอกสามีด้วยรอยยิ้ม 

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปคนเดียวได้ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"

จริงๆ แล้ววันนี้จื่ออิงตั้งใจจะพาหลี่เฉินไปตรวจสุขภาพด้วยกัน เธออยากให้เขาได้พักบ้าง หลังจากที่ทุ่มเททำงานหนักมาตลอดหลายสัปดาห์ แต่เมื่อเห็นว่าร้านอาหารยุ่งวุ่นวายตั้งแต่เช้า เธอจึงตัดสินใจไปคนเดียวก่อน แล้วค่อยพาเขาไปในวันหลัง

หลังจากจัดการงานในส่วนของตัวเองเรียบร้อย จื่ออิงก็มุ่งหน้าไปยังสถานีอนามัยซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนของเหยียนเหยียน ที่นั่นบรรยากาศเรียบง่าย แต่สะอาดและดูอบอุ่น พยาบาลต้อนรับอย่างใจดี พร้อมซักประวัติและช่วยพาเธอเข้าไปตรวจเบื้องต้น

ไม่นานนัก จื่ออิงก็ได้มานั่งอยู่ตรงหน้าคุณหมอหญิงวัยกลางคน ใบหน้าสงบและแววตาอ่อนโยน

"จากผลตรวจเบื้องต้นนะคะ"

หมอเอ่ยพลางเหลือบดูเอกสารในมือ

"คุณหลินกำลังตั้งครรภ์ได้ประมาณ 6-7 สัปดาห์ค่ะ แต่ถ้าอยากทราบอายุครรภ์ที่แน่ชัดกว่านี้คงต้องไปตรวจดูที่โรงพยาบาลอีกทีนะคะ"

คำพูดนั้นเหมือนหยุดเวลาทั้งหมดไว้ในวินาทีนั้น

จื่ออิงเบิกตากว้าง มองหมอราวกับต้องการแน่ใจว่าไม่ได้ฟังผิด เธอก้มมองหน้าท้องของตัวเองที่ยังแบนราบ รู้สึกเหมือนบางอย่างเริ่มเปลี่ยนไป แม้ภายนอกจะยังเหมือนเดิม

หัวใจของเธอเต้นแรงจนได้ยินเสียงในหู ในขณะที่สมองก็พรั่งพรูไปด้วยคำถามมากมาย 

หลี่เฉินจะรู้สึกยังไงนะ

เราสองคนพร้อมแล้วหรือยัง ในวันที่ทุกอย่างเพิ่งจะเริ่มลงตัว

แล้วเหยียนเหยียนล่ะ เธอจะดีใจมั้ยที่กำลังจะมีน้อง

ท่ามกลางความอึ้งและคำถามมากมายที่แล่นวูบขึ้นในหัว จื่ออิงได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบจิตสงบใจ ก่อนจะยิ้มบางๆ ออกมา แล้วพยักหน้ารับเบาๆ

"ค่ะ ขอบคุณนะคะหมอ"

จื่ออิงเดินออกจากห้องตรวจด้วยหัวใจที่ยังเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกในอกทั้งอุ่นวาบและสับสนปนเปกันไปหมด ฝ่ามือยกขึ้นลูบท้องตัวเองเบาๆ พลางยิ้มจางๆ ให้กับใครบางคนที่เพิ่งเข้ามาในชีวิตอย่างไม่ทันตั้งตัว

"สวัสดี เจ้าตัวเล็ก"

เสียงกระซิบของเธอเบาราวสายลม

"แม่ดีใจนะ ที่มีหนู"

หลังจากออกจากสถานีอนามัย จื่ออิงก็ตรงไปยังโรงเรียนของเหยียนเหยียน เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน เด็กหญิงตัวน้อยก็วิ่งพรวดออกมาจากประตูโรงเรียน พร้อมกับรอยยิ้มสดใสเต็มใบหน้า

"แม่ขา หนูทำวิชาคำนวณได้คะแนนเต็มเลยนะวันนี้"

เหยียนเหยียนพูดด้วยเสียงสดใส ก่อนจะโผเข้าไปกอดคนเป็นแม่แน่นด้วยความดีใจ

จื่ออิงหัวเราะเบาๆ แล้วก้มลงกอดลูกกลับแน่นขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ราวกับอยากจะถ่ายทอดความรักทั้งหมดในใจผ่านอ้อมแขนนี้

"เก่งที่สุดเลยลูกสาวของแม่"

เธอมองใบหน้ากลมๆ ที่เปื้อนรอยยิ้มของลูก แล้วหัวใจก็อบอุ่นขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล

จู่ๆ ภาพในหัวของเธอก็ลอยไปถึงเจ้าตัวน้อยอีกคนที่กำลังเติบโตอย่างเงียบๆ อยู่ในท้อง อีกไม่นานเธอจะได้เห็นรอยยิ้มสดใสของใครอีกคนหนึ่ง ได้ยินเสียงเรียกว่า "แม่" จากอีกปากเล็กๆ และได้สัมผัสความสุขของคุณแม่ลูกสองที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนในชีวิต

จื่ออิงสูดลมหายใจลึก รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า

"ไปค่ะ กลับไปหาพ่อกัน"

เหยียนเหยียนพยักหน้าแรงๆ มือเล็กๆ ยื่นมาจับมือแม่ไว้แน่น ทั้งคู่เดินเคียงข้างกันออกจากโรงเรียน แสงแดดยามเย็นสาดทอเป็นประกายอ่อนๆ ทาบทับลงบนทางเดิน เสียงพูดคุยของสองแม่ลูกผสานกับเสียงหัวเราะเบาๆ ลอยแว่วไปกับสายลม

จื่ออิงมองลูกสาวที่เดินอยู่ข้างๆ แล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้าง ในหัวของเธอมีทั้งความตื่นเต้น ความสุข