ตอนที่45เจียงซินหยามาเยือน

ในเวลาเดียวกันภายในหอร้อยรส ช่วงบ่ายคล้อยแสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านกระจกหน้าร้าน ลำแสงสีทองแตะต้องขอบหน้าต่างและโต๊ะไม้ในร้านอย่างแผ่วเบา ภายในร้านยังคงคึกคักไม่ขาดสาย เสียงจานช้อนกระทบกันเบาๆ ผสานกับกลิ่นหอมของอาหารที่ยังอบอวลอยู่ในอากาศ 

หลี่เฉินกำลังยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ คิดเงินค่าอาหารส่งให้พนักงานอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะหันไปหยิบน้ำชาให้ลูกค้าประจำโต๊ะหนึ่ง ท่าทางของเขาขะมักเขม้น เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและใส่ใจในทุกรายละเอียด

จนกระทั่งเสียงกระดิ่งเหนือประตูหน้าร้านดังขึ้นเบาๆ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ พร้อมเอ่ยประโยคต้อนรับอย่างเคย

"สวัสดีครับ หอร้อยรสยินดีต้อน..."

แต่ประโยคนั้นกลับหยุดลงกลางคันเมื่อเขาเห็นว่าใครกำลังยืนอยู่หน้าประตู รอยยิ้มอ่อนโยนประจำตัวชะงักไปในทันที

หญิงสาวรูปร่างโปร่งบางในชุดกระโปรงสีครีมยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าขาวสะอาดตา ผมยาวถูกรวบเอาไว้อย่างเรียบร้อย แววตาคู่นั้นกำลังจ้องมองมาที่เขา

เจียงซินหยา

หลี่เฉินยืนนิ่งไปชั่วครู่ รอยยิ้มจางๆ ประจำตัวค้างอยู่บนใบหน้า ในฐานะเจ้าของร้านเขาไม่แน่ใจว่าควรจะรักษามันไว้หรือปล่อยมันหายไป

ความเงียบแผ่วบางพาดผ่านระหว่างสายตาของทั้งสองคน ก่อนที่เจียงซินหยาจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน

"สวัสดีค่ะพี่เฉิน พี่พอจะมีเวลาคุยกับฉันสักครู่ไหมคะ"

น้ำเสียงของเจียงซินหยาอ่อนโยน นุ่มนวลเช่นเคย แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเกรงอกเกรงใจ

หลี่เฉินไม่ตอบในทันที เขาเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ พร้อมเอ่ยเสียงเรียบ

"เชิญนั่งก่อนสิ"

เจียงซินหยาเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะมุมใกล้หน้าต่าง โต๊ะที่เงียบและห่างจากลูกค้าคนอื่นพอสมควร เธอมองไปรอบร้านครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้เขา

"ร้านดูดีมากเลยนะคะ อบอุ่นกว่าที่คิดไว้มาก"

เธอกล่าวชม

หลี่เฉินยิ้มบางๆ รับคำชม แต่ไม่ได้ตอบอะไร เขานั่งลงตรงข้ามเธออย่างมีมารยาท สายตายังคงจับจ้องการเคลื่อนไหวในร้านอย่างห่วงๆ

หลังจากความเงียบผ่านไปไม่กี่อึดใจ เจียงซินหยาเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาอย่างตรงไปตรงมา

"พี่...ยังอยากสอบเกาเข่าอยู่ไหมคะ"

คำถามนั้นไม่เพียงแต่เปลี่ยนบรรยากาศของโต๊ะ มันยังสั่นสะเทือนเข้าไปในใจของหลี่เฉินทันที ดวงตาเหมือนถูกดึงย้อนกลับไปในความทรงจำ ภาพวันเก่าที่เขาเคยนั่งทบทวนบทเรียน เทียบกับวันที่เขาวางปากกาและความหวังความฝันลง เพราะต้องเลือกอีกเส้นทางหนึ่ง

เขานิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยอย่างช้าๆ

"เรื่องนั้น...มันผ่านไปนานแล้ว"

"แต่มันก็ยังอยู่ในใจพี่…ใช่ไหมคะ"

หลี่เฉินไม่ตอบ แต่ดวงตาของเขาหลุบต่ำ คำถามของอีกฝ่ายแทงเข้าไปยังจุดที่เขาซ่อนไว้ลึกที่สุด

ซินหยาเอื้อมมือวางซองเอกสารสีน้ำตาลลงบนโต๊ะ

"นี่คือใบสมัครสอบเกาเข่าปีนี้ค่ะ ฉันเตรียมไว้ให้พี่แล้ว ตาของฉันจะเป็นคนลงนามรับรองให้พี่เอง พี่แค่...เซ็นชื่อกับยื่นเอกสารเท่านั้น"

หลี่เฉินหรี่ตามองอีกฝ่าย ไม่เข้าใจว่าเจียงซินหยาต้องการอะไรกันแน่ เขาตอบกลับเรียบๆ

"ตอนนี้ฉันมีร้าน มีครอบครัวที่ต้องดูแล และยังต้องรับผิดชอบหลายอย่าง คงไม่มีเวลาคิดเรื่องนั้น"

ซินหยายิ้มจางๆ ดวงตาของเธอยังคงจับจ้องใบหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างมั่นคง

"แต่โอกาสไม่ได้มาบ่อยๆ หรอกนะคะ"

เธอพูดเสียงเบา แต่ชัดถ้อยชัดคำ

"บางที พี่อาจไม่อยากปล่อยมันไปอีกแล้วก็ได้"

คำพูดของเจียงซินหยาราวกับแทรกซึมเข้าไปในความคิดของหลี่เฉิน โดยไม่ต้องเร่งเร้าอะไรเพิ่มเติม

หลี่เฉินเม้มปากแน่น เขาเงียบ เพราะรู้ว่ามันยังอยู่ แค่ถูกเก็บไว้อย่างเงียบๆ ในมุมหนึ่งของหัวใจ

ชายหนุ่มหลุบตาลง ความคิดพันกันยุ่งอยู่ในใจ เขารู้ว่าหากปล่อยเวลาให้เนิ่นนานไปโอกาสก็จะยิ่งลดน้อยลง และคำพูดของเจียงซินหยาก็เหมือนประกายไฟที่จุดอะไรบางอย่างในใจให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เสียงในครัวดังขึ้นเบาๆ ดึงเขาจากห้วงความคิด พนักงานเดินผ่านไปมา ท่ามกลางความวุ่นวายของร้านที่ยังไม่หยุดนิ่ง

หลี่เฉินเงยหน้าขึ้น ดวงตาสั่นไหวแต่แน่วแน่กว่าเดิมเล็กน้อย

"ฉันจะคิดดู"

ซินหยายิ้มอย่างพอใจ แล้วเอ่ยขึ้น

"ฉันรบกวนเวลาพี่มามากแล้ว คงต้องขอตัวกลับก่อน"

เจียงซินหยาถอยออกมาหนึ่งก้าว ยิ้มให้เขาอีกครั้ง

"ฉันไม่หวังอะไรจากพี่หรอกค่ะ แค่ไม่อยากเห็นพี่ทิ้งสิ่งที่ตัวเองเคยต้องการที่สุด เพราะมันเป็นฝันของพี่"

เธอพูดจบแล้วก็โค้งให้เบาๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงเอกสารแผ่นนั้นที่ยังคงวางอยู่บนโต๊ะ และชายหนุ่มที่ยังนั่งนิ่งอยู่ท่ามกลางแสงแดดอุ่นที่ทาบเข้ามาช้าๆ

เจียงซินหยาก้าวเดินช้าๆ ไปตามถนนสายเล็ก สายตาเหม่อมองออกไปไกล ทั้งที่ท้องฟ้ายามเย็นกำลังไล้สีทองอย่างงดงาม แต่ในใจเธอกลับวุ่นวายจนไม่อาจมองเห็นความงามเหล่านั้นได้เลย

ไม่มีใครรู้ว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอต้องอดทนและลำบากมากแค่ไหน ต้องกล้ำกลืนความรู้สึกมากเพียงใด เพื่อแลกกับโอกาสที่จะได้กลับมาใช้ชีวิตเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเจียงอีกครั้ง

เธอตัดสินใจกลับบ้านตระกูลเจียง บ้านที่ไม่เคยอบอุ่น บ้านที่มีพ่อผู้โง่เขลา และแม่เลี้ยงที่จ้องแต่จะกดหัวเธอเอาไว้ ยอมกลับไปใช้ชีวิตในบ้านที่ไม่มีคำว่าความรัก ก้มหน้ารับแรงกดขี่จากครอบครัวตัวเอง เธอยอมอดทนกับคำพูดเหยียดหยาม ยอมฟังคำเสียดสี คำประชดประชันที่เจ็บลึกทุกครั้งที่ได้ยิน ไม่ตอบโต้ ไม่แม้แต่จะสบตา เพราะเธอมีเป้าหมายเดียวในใจ คือกลับไปเรียนหนังสือให้ได้

และใช้โอกาสนี้ให้ได้กลับไปใกล้ชิดกับหลี่เฉินอีกครั้ง

เธอรู้ดีว่าหลี่เฉินยังไม่ลืมความฝันนั้น เธอรู้ รู้มาตลอดว่าเขายังอยากสอบ รู้ว่าลึกๆ เขายังอยากเรียนต่อ แววตาของเขาจะเปล่งประกายทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องเรียน ยังมีความฝันที่เคยต้องพับเก็บไว้ รู้ว่า เขายังไม่ได้ "ลืม" ความฝันนั้นไปจริงๆ

เธอจำสิ่งเหล่านั้นได้ทุกอย่าง และนั่นคือเหตุผลที่เธอพยายาม เพราะถ้าเธอช่วยให้เขาได้กลับไปสู่ความฝันนั้น ช่วยให้เขากลับไปยืนในจุดที่เขาควรอยู่

บางที...บางทีเรื่องนี้อาจช่วยให้เธอได้รับความสนใจจากเขา เขาอาจมองเห็นเธออีกครั้ง ความใกล้ชิด ความผูกพันระหว่างเขาและเธออาจกลับมา และเธอจะได้กลับไปอยู่ในชีวิตของเขาอีกครั้ง 

และครั้งนี้...เธอจะไม่ยอมแพ้

เจียงซินหยากำมือแน่น เงยหน้ามองท้องฟ้าสีทองที่เริ่มจางแสงลง เธอรู้ว่าหนทางข้างหน้ายังอีกไกล แต่อย่างน้อย... เธอก็ยังได้เดินอยู่บนเส้นทางที่มีเขาอยู่ในปลายทาง