6.เราคบกันจริงๆ (1)

‘ตาถูกชะตาคุณจังเลย อยากลองคบคุณ ได้ไหมคะ’

สาวร่างอิ่มขยับขึ้นไปพูดใกล้ๆ ร่างสูงใหญ่โดยการเกาะไหล่เขาทั้งสองข้าง แล้วเขย่งตัวขึ้น

นี่คือภาพที่มาลินีแอบตามเพื่อนที่ดึงปัฐวิกรออกมาแล้วเห็นเข้า เธอบอกอธิปว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ส่วนชายหนุ่มมีสายโทรศัพท์เข้ามาพอดีเขาจึงออกไปคุยด้านหน้า เพราะข้างในค่อนข้างเสียงดัง

แต่ถึงจะดังยังไง พรชิตาก็ไม่เห็นต้องขยับไปพูดใกล้ๆ ชายหนุ่มขนาดนั้น เพราะเธอยืนอยู่ตรงนี้ยังได้ยินเลย หญิงสาวค่อนขอดเพื่อนตัวเองในใจ

‘เราเพิ่งเจอกันเองนะครับ’

ปัฐวิกรแย้ง แต่ก็ไม่ได้ผลักพรชิตาออก คิดว่าเขาคงไม่อยากเสียมารยาท เพราะแขนกำยำแนบข้างลำตัว ไม่โอบหรือกอดอีกฝ่ายแต่อย่างใด

‘นั่นสิคะ ตาถึงได้บอกว่าถูกชะตา’

พรชิตาถอยออกมาเงยหน้ามองชายหนุ่มไม่ห่างนัก ตาคู่สวยพราวหยาดเยิ้ม

‘ผม...’

‘อย่าบอกนะคะ ว่าคุณไม่ถูกใจตา ของแบบนี้ต้องลองก่อนสิคะ ถึงจะรู้’

สาวสวยยิ้มอย่างขี้เล่นขณะพูด

คนแอบฟังอย่างมาลินีได้ยินคำนี้ของเพื่อนยังถึงกับอึ้ง เธอไม่ค่อยแปลกใจหรอก เพราะรู้จักนิสัยกันดีอยู่ แต่พรชิตาเพิ่งเจอปัฐวิกรวันนี้เอง อ่อยหนักขนาดนี้หมายความว่าอยากให้เขากลับไปด้วยคืนนี้แน่ๆ

คิดมาถึงตรงนี้มาลินีก็กัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ เธอรู้จักก่อนยังไม่เคยแม้แต่จะพูดว่าสนใจเขาเลย เพื่อนเธอมาทีหลังก็ชวนเขานอนเสียแล้ว รู้สึกตัวเองช้าเป็นเต่าคลานยังไงไม่รู้

‘ว่าไงคะ คืนนี้เรา...’

‘ผมมีคนของผมอยู่แล้ว’

พรชิตายังพูดไม่ทันจบปัฐวิกรก็สวนขึ้นมา

‘คะ?’

คำพูดของเขาดูกำกวมจนเธอต้องย้ำ

‘ขอโทษนะครับ’

ชายหนุ่มไม่อธิบาย แต่เขาถอยออกห่างพรชิตา แล้วเดินมาทางเธอ มาลินีจึงรีบหลบผลุบไปทางห้องน้ำหญิง รอให้ทั้งสองคนเดินไปก่อนแล้วจึงตามไปอีกที

สถานการณ์ที่ได้เห็นเพื่อนอ่อยปัฐวิกรทำให้มาลินีวางเฉยใจเย็นเรื่องที่ชายหนุ่มบอกว่าคบกับน้องสาวของตน คิดว่าเธอควรจะขอบคุณเขาสักหน่อยเรื่องที่ช่วยมาธาวี เพราะยังไม่ได้พูดเลย หากไม่เอ่ยอะไรก็ไม่ได้ทำคะแนน

“คุณปัฐยังอยู่เชียงใหม่ต่อหรือกลับพรุ่งนี้เลยคะ”

มาลินีถามขึ้นขณะที่ชายหนุ่มกำลังขับรถไปส่งตนกับน้องสาวที่บ้าน

“อยู่ดูงานแทนนายกลางสักสามสี่วันน่ะครับ”

“อ๋อ งั้นดีเลยค่ะ หนึ่งอยากเลี้ยงข้าวขอบคุณที่คุณช่วยยายสอง”

“ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมก็ต้องช่วยอยู่แล้ว”

“แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณค่ะ”

มาลินียืนยัน ขณะคนที่ได้รับความช่วยเหลือนั่งเงียบ ไม่เสนอตัวหรือพูดขอบคุณชายหนุ่มแม้แต่คำเดียว

“เอาอย่างนี้ไหมคะ ยังไงคุณแม่ก็ชวนคุณปัฐเอาไว้แล้ว คุณปัฐไปทานข้าวเย็นที่บ้านสักมื้อนะคะ”

เธอนึกขึ้นมาได้พอดี นับว่าเป็นความคิดที่ดีไม่น้อย เพราะจะช่วยให้ชายหนุ่มได้ทำความรู้จักกับครอบครัวของเธอมากขึ้นและเธอเองก็จะมีโอกาสใกล้ชิดกับเขาด้วย

“ใช่ไหมยายสอง”

หญิงสาวหันไปหาตัวช่วยเพราะอย่างน้อยมาธาวีก็ควรขอบคุณเขาเช่นกัน

“เอ่อ...”

“เธอต้องขอบคุณคุณปัฐนะ ถ้าคุณพ่อคุณแม่รู้ก็ต้องอยากตอบแทนที่เขาช่วยเธอ”

มาลินีเอาพ่อกับแม่มาอ้างทำให้มาธาวีชักหน้าเสีย

“เรื่องนี้สองว่าอย่าให้คุณพ่อคุณแม่รู้ดีกว่านะคะ”

มาธาวีไม่อยากให้พวกท่านไม่สบายใจกับเรื่องเล็กน้อยของเธอ

“เธอจะปล่อยให้เรื่องเงียบไปเฉยๆ หรือไง ศักดิ์ชายน่าจะโดนตักเตือนบ้าง ถ้าคุณพ่อรู้ต้องคุยกับท่านผู้ว่าแน่”

“สองไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่ แล้วคุณพ่อคุณแม่ก็จะไม่สบายใจเปล่าๆ”

คนเป็นพี่กำลังจะโต้กลับแต่ชายหนุ่มพูดขึ้นมาเสียก่อน เพราะรู้สึกได้ว่าทั้งสองพี่น้องคงไม่มีใครยอมกัน

“เอาเป็นว่าผมจะไปทานข้าวที่บ้านตามที่แม่เลี้ยงกับคุณหนึ่งเชิญก็แล้วกันนะครับ ส่วนเรื่องสองผมว่าอย่าให้พวกท่านรู้เลยครับ เพราะอาจจะเป็นห่วงยิ่งขึ้นมากกว่า”

เมื่อเขาตัดสินใจ โดยทำตามความต้องการของทั้งคู่มาลินีจึงยิ้มหวาน ขอแค่ปัฐวิกรไปที่บ้านตามคำชวนเธอก็ไม่มีปัญหาอะไร

มาธาวีถอนหายใจโล่งอกที่เรื่องจะไม่ถึงหูพ่อกับแม่ของตน แม้จะสะดุดใจกับคำเรียกเธอของชายหนุ่มแต่ก็ปล่อยผ่านไป

รถเลื่อนมาจอดหน้าเรือนไม้สไตล์เหนือหลังใหญ่ที่มีพื้นที่ภายในค่อนข้างกว้าง เพราะเขาขับรถเข้ามาค่อนข้างไกลหลังผ่านประตูมากว่าจะถึงตัวบ้าน

ทั้งสองสาวกล่าวขอบคุณเขาก่อนจะลงจากรถ ซึ่งชายหนุ่มก็ตามลงมาด้วยเพราะไม่อยากขับออกไปโดยไม่ลงจากรถ ด้วยค่อนข้างเสียมารยาท

“คุณปัฐจำทางกลับได้ใช่ไหมคะ”

มาลินีถามขึ้นหลังจากสองสาวเดินมายังฝั่งที่เขายืนอยู่เพราะเป็นส่วนหน้าบ้าน

“ครับ”

“ขับรถดีๆ นะคะ”

คนเป็นพี่สาวบอกเขาพร้อมยิ้มหวานให้ ทว่าน้องสาวกลับมองเฉยๆ ปัฐวิกรจ้องเจ้าของร่างอรชรด้วยความขัดใจที่อีกฝ่ายดูไม่ใส่ใจเขาเท่าไรทั้งที่เขาช่วยเธอ คำขอบคุณมาธาวีก็ยังเอ่ยไม่สักคำ

“สองจะไม่พูดอะไรเลยเหรอ”

ชายหนุ่มถามขึ้นทำเอามาธาวีมีสีหน้างุนงง ขณะที่มาลินีมองเขาอย่างแปลกใจ

“อะไรล่ะคะ?”

มาธาวีถามกลับเพราะไม่เข้าใจคำถามของเขา

“มานี่สิ”

คนถูกเรียกยังยืนนิ่งไม่ขยับ พร้อมกับเริ่มมองชายหนุ่มด้วยสายตาระมัดระวัง มาลินีเห็นน้องสาวทำท่าทางเหมือนไม่ไว้ใจปัฐวิกรก็หงุดหงิดจึงพูดออกมา

“นี่ยายสอง ดูมองคุณปัฐเข้าสิเด็กคนนี้ เธอต้องขอบคุณเขานะ ไม่ใช่มามองเขาแบบนี้”

หลังจากดุน้องสาวด้วยท่าทางของคนที่โตและมีวุฒิภาวะกว่าแล้วมาลินีก็หันไปยิ้มให้ปัฐวิกรและออกตัวแทน อยากให้ชายหนุ่มเห็นถึงความเป็นผู้ใหญ่ของตัวเอง

“ยังไงหนึ่งต้องขอบคุณคุณปัฐแทนยายสองด้วยนะคะ ที่ช่วยยายสอง ถึงกับบอกว่าเป็นคู่หมั้นแน่ะ”

ท้ายประโยคพูดออกมาขำๆ เห็นว่าเป็นเรื่องตลก เพราะแค่อ้างว่าเป็นแฟนก็น่าจะพอแล้ว

ปัฐวิกรหันมาทางคนพูด ใบหน้าขาวคมเรียบสนิท แววตาคมล้ำลึกฉายแววบางอย่างที่คนมองรู้สึกหวั่นใจแปลกๆ หากก็ยังยิ้มสู้

“อายุอย่างผมพูดว่าคู่หมั้นน่าเชื่อถือกว่าครับ”

ชายหนุ่มยังอ้างเหมือนเดิม นั่นทำให้มาธาวีแอบเบะปาก

“ถึงจะแค่เป็นแฟนกันก็เถอะ”

คนที่เบะปากชะงัก ฉุกคิดตามที่ชายหนุ่มพูดแล้วหันไปมองเขาพร้อมกับคิดว่าเธอฟังหรือตีความผิดไปหรือเปล่า

ขณะที่มาลินีค่อยๆ หุบยิ้มลง คิ้วเรียวสวยขมวดฉับ แล้วเอ่ยถามออกไปตามตรงเพราะเธอเป็นคนไม่ชอบปล่อยให้อะไรค้างคาใจ

“คุณปัฐพูดว่ายังไงนะคะ”

“พูดว่า...ผมกับสองเป็นแฟนกันครับ”

ชายหนุ่มย้ำชัดถ้อยชัดคำ

“พูดอะไรของคุณ”

มาธาวีโพล่งออกมา ทว่าพอตาคมตวัดมาทางเธอและจ้องนิ่งหญิงสาวกลับพูดไม่ออก แม้ใบหน้าขาวคมเรียบเฉยแต่แววตาเขาสั่งให้เธอเงียบ

=====