ตอนที่ 38 บทเพลงของ ขวานสีทองและเสียงกรีดร้อง

เสียงฝีเท้าของผู้คุมหยุดชะงักกะทันหัน ความเงียบปกคลุมทั่วทั้งพื้นที่เพียงชั่วพริบตา

แล้วร่างนั้นก็พุ่งผ่านเธอไป

รวดเร็วเกินกว่าสายตาจะมองทัน—ราวกับสายลมสีดำที่พัดผ่านไปเงียบงัน

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นก่อนเด็กสาวจะทันหันไปมอง ขวานสีทองตวัดฟาดลงอย่างไร้ความลังเล เสียงเนื้อฉีกสะท้อนก้องในอากาศ ลำคอของชายคนแรกถูกกรีดขาดสะบั้น เลือดพุ่งเป็นสายสาดกระเซ็นลงบนกำแพงหินเย็นเฉียบ ก่อนร่างนั้นจะทรุดลงราวกับหุ่นเชิดที่ขาดด้าย ร่างนั้นปรากฏตัวกลางวงศัตรู ราวกับปีศาจที่โผล่ออกมาจากความมืด

เหล่าผู้คุมที่เหลือแข็งค้าง—ลมหายใจขาดห้วงในอก พวกมันพึ่งเริ่มตระหนักถึงภัยที่กำลังกลืนกิน

แต่ไม่ทันแล้ว

ชายสองคนที่อยู่ใกล้สุดตั้งสติได้ก่อน เงื้อดาบหมายจะสังหาร ทว่าเสียงโลหะเฉือนเนื้อดังกึกก้องก่อนที่พวกมันจะฟันลง ขวานสีทองพุ่งเป็นแนวเฉียง ตัดทะลุร่างทั้งสอง รอยแผลฉีกลึกถึงกระดูก เลือดร้อนๆ กระเซ็นเปรอะเต็มพื้นหิน

เสียงร่ายมนตร์ดังขึ้นจากพวกด้านหลัง—แต่เขาเร็วกว่าพวกมัน

ขวานถูกเหวี่ยงออกไปด้วยพลังและความแม่นยำ ปักเข้ากลางอกของนักเวทย์คนหนึ่งเต็มแรง เสียงเนื้อฉีกกระชากดังก้องในอากาศ ร่างนั้นทรุดลง มือขาวซีดสั่นระริกก่อนจะหมดลมหายใจ ขณะเดียวกัน เขาหมุนตัวหลบคมดาบที่ฟันเข้ามา ก่อนที่จะฟาดขวานที่อยู่ๆก็โผล่มาจากอากาศ ทะลุคอของผู้คุมที่อยู่ใกล้ที่สุด เลือดกระฉูดออกเป็นเส้นสีแดงสด

พวกที่เหลือเริ่มตื่นตระหนก

บางคนพยายามยกดาบขึ้นแม้มือจะสั่น บางคนเร่งร่ายเวท เวทมนตร์บทหนึ่งถูกร่ายออกมาได้สำเร็จ บอลเพลิงขนาดใหญ่พุ่งใส่ร่างนั้น แต่เขาสไลด์ตัวต่ำ หลบลูกบอลเพลิงที่พุ่งเฉียดผิวหนังไปเพียงปลายนิ้ว ก่อนจะใช้แรงจากขาข้างหนึ่งถีบพื้นพุ่งไปอยู่ที่ด้านหน้าของศัตรู—ฟาดขวานลงเต็มแรง

ฉับ!

ใบมีดของมันฝังลึกลงกลางกะโหลก เสียงแตกหักของกระดูกดังสะท้อนทั่วบริเวณ พวกที่เหลือพากันหน้าซีดเผือด ศัตรูบางคนเริ่มถอยหนี—บางคนตัดสินใจวิ่ง แต่ไม่มีใครเร็วกว่าความตายที่ตามมา

ร่างนั้นไล่ตามไปติดๆ มือข้างหนึ่งคว้ากระชากคอเสื้อของชายที่วิ่งได้ช้าที่สุดก่อนจะกระชากกลับมา ขวานในมือฟาดลงกลางแผ่นหลังจนร่างนั้นแน่นิ่งไป พวกที่หนีไปได้ต่างลงไปด้านล่าง ไปรวมกลุ่มกับพวกที่ยังมาไม่ถึงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสัญญาเตือนภัยที่ดัง และ ถี่ขึ้นกว่าเดิม

เขาจะหยิบปืนพลุไฟจากเอว ก่อนเล็งไปด้านบน ลั่นไกทันที ปัง! เสียงระเบิดกึกก้อง แสงสว่างพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ลำแสงสีส้มเจิดจ้าสะท้อนให้เห็นภาพเบื้องล่าง—กลุ่มผู้คุมทาสที่เหลือกำลังมองขึ้นมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

แสงไฟเผยให้เห็นจำนวนศัตรูที่ยังเหลือ พวกมันเริ่มตั้งขบวนใหม่ พยายามกระชับอาวุธในมือขณะร่ายเวทมนตร์ เขาไม่รอให้พวกมันได้เปล่งเสียงร่าย มือของเขากวาดคว้าเข็มสีดำขนาดใหญ่ออกมาหลายแท่งก่อนจะปาออกไปอย่างแม่นยำ

เสียงโลหะเจาะทะลุเนื้อกระดูกดังก้อง พวกมันล้มลงราวกับหุ่นเชิดที่เชือกขาด ศัตรูบางคนยังดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น แต่เขาไม่เสียเวลามอง กลับพุ่งลงไปด้านล่าง เข้าไปหาพวกที่รวมกลุ่มกันที่ยังเหลือรอด ร่างของเขาเคลื่อนที่ราวกับนักล่าในเงามืด

นักเวทคนหนึ่งสะบัดมือ เตรียมปลดปล่อยเวทมนตร์สายฟ้า แต่สิ่งที่มันได้รับคือร่างของเพื่อนคนนึงที่ถูกเหวี่ยงเข้าใส่อย่างรุนแรง กระแสเวทปะทะเข้ากับร่างนั้นเต็มๆ แรงระเบิดเพลิงแผดเผาพวกเดียวกันใกล้ๆจนเกิดความโกลาหล เสียงกรีดร้องจากเปลวเพลิงดังสะท้อนทั่วพื้นที่

เขาใช้จังหวะนั้นพุ่งเข้าไป กวาดขวานออกด้านข้าง ตัดผ่านศัตรูที่ยังขวางทางเหมือนใบไม้ที่ถูกพายุซัด เสียง ฉัวะ! ของขวานผ่าเนื้อและเสียง กร๊อบ! ของกระดูกแตกดังขึ้นต่อเนื่อง ผู้คุมแต่ละคนร่วงลงกับพื้น เลือดไหลนองไปทั่วโพรงด้านล่าง

เด็กสาวยืนแข็งทื่อ ร่างกายราวกับถูกตรึงอยู่กับที่ ภาพเหตุการณ์ตรงหน้ารุนแรงและไร้ความปรานีเกินกว่าที่เธอจะรับไหว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไปจนสมองของเธอประมวลผลตามไม่ทัน

“นั่นมัน...” เธอพึมพำเสียงสั่น ดวงตายังจับจ้องไปที่ชายคนนั้น—นักล่าผู้ไร้ความลังเล

แต่ก่อนที่เธอจะได้คำตอบ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นด้านหลัง เธอสะดุ้งเฮือก หัวใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม

เธอหันขวับไปอย่างระแวดระวัง แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่รู้ว่าโผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่

เรือนผมยาวสลวยเป็นประกายสีฟ้า ราวกับถูกถักทอจากสายน้ำ ดวงตาของเธอส่องประกายอ่อนโยน แต่ในความอ่อนโยนนั้นก็มีบางสิ่งที่เด็กสาวอ่านไม่ออก

หญิงสาวจ้องลึกเข้ามาในดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสนหวาดกลัวของเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น

“เธอไม่เป็นไรนะ... พวกเรามาช่วยเธอ”

ไม่รู้ทำไม แต่ทันทีที่เสียงของหญิงสาวคนนั้นดังขึ้น ความตึงเครียดในร่างของเธอกลับคลายลง ความกลัวที่กุมหัวใจอยู่ค่อย ๆ จางหายไป เธอรู้สึกสงบขึ้น ทั้งที่เหตุการณ์รอบตัวควรจะทำให้เธอยิ่งตื่นตระหนกก็ตาม

ราวกับต้องมนต์ เธอเผลอลดความระวังอย่างไม่รู้ตัว เด็กสาวเพิ่งจะรู้สึกถึงความสงบที่แผ่ซ่านจากเสียงของหญิงสาวคนนั้น แต่ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรต่อ ความรู้สึกเย็นวูบที่สัญชาตญาณร้องเตือนก็แล่นขึ้นมาตามแนวกระดูกสันหลัง

มีบางอย่างผิดปกติ

เธอไม่ได้ยินเสียงฝีเท้า แต่เงาบางอย่างเคลื่อนผ่านจากด้านหลัง

เธอลอบมอง และหัวใจแทบหยุดเต้น—บางสิ่งเคลื่อนตัวเข้ามาจากด้านหลัง ก่อนจะพุ่งตรงไปหาหญิงสาวอย่างรวดเร็ว

“ระวัง—!” เด็กสาวอ้าปากจะร้องเตือน แต่ก่อนที่คำพูดจะหลุดออกไป

ปัง!

เสียงปืนแหวกอากาศดังขึ้น ก่อนที่สมองของเธอจะทันประมวลผล หญิงสาวผมสีฟ้าได้ชักปืนขึ้นมายิงไปที่เป้าหมายอย่างแม่นยำ

ร่างที่ซ่อนอยู่นั้นสะดุ้งเฮือก เลือดไหลลงมาจากรูที่ปรากฏบนร่างลวงนั้น ก่อนจะกระแทกพื้นด้วยเสียงที่หนักหน่วง

เด็กสาวเบิกตากว้าง ลมหายใจติดขัด นั่นมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป—เธอพึ่งจะพยายามส่งเสียงเตือนแท้ๆ

เธอหันขวับไปมองหญิงสาวคนนั้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง ขณะที่อีกฝ่ายลดปืนลงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งคำถาม ชายหนุ่มอีกคนก็ก้าวออกมาจากเงามืด เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดพอดี

“ขอโทษ ดูเหมือนว่าไอ้บ้านี่จะมีรีลิคที่ทำให้ตัวเองล่องหน มันคงหลุดจากการเฝ้าระวังมาได้”

เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อย หันไปมองชายหนุ่มที่เพิ่งก้าวออกมาจากเงามืด เขาดูไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์เมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย

จากนั้น เขาก็เหลือบมองเธอราวกับเพิ่งสังเกตเห็น เธอยังตัวสั่นเล็กน้อยจากแรงกระตุ้นของอะดรีนาลีน

“เธอคงตกใจสินะ” เขาพูดเสียงเรียบ ก่อนจะก้มตัวลง ยื่นบิสกิตกับน้ำให้ “เอานี่ กินซะ จะได้มีแรง”

เด็กสาวมองสิ่งที่ถูกยื่นให้ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆรับมา เขาวางบิสกิตลงบนมือเธอเบาๆ ราวกับกลัวว่าเธอจะแตกสลาย มือของเธอยังสั่นอยู่เล็กน้อย

ระหว่างที่เธอพยายามตั้งสติ ชายหนุ่มก็หันไปสนทนากับหญิงสาวผมสีฟ้าแทน

“ตอนนี้เก็บกวาดถึงไหนแล้ว?”

หญิงสาวมองลงไปข้างล่าง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“อีกไม่นานก็ใกล้เสร็จแล้ว”

ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังไม่ออกว่าเป็นคำชมหรือหยอกเย้า

“สมกับเป็นจอมเชือด… ยังน่ากลัวเหมือนเดิม”

หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ปรายตามองเขาอย่างไม่ใส่ใจนัก

ชายหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเสริมขึ้นมา “ก็ยังดีที่เรามีนักเวทย์ที่สามารถลบความทรงจำได้ ไม่งั้นเรื่องพวกนี้คงได้กลายเป็นฝันร้ายของเด็กหลายๆ คนแน่”

เด็กสาวกำบิสกิตแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว คำพูดนั้นทำให้เธอรู้สึกไม่ดีอย่างน่าประหลาด… หมายความว่าอะไร? พวกเขาจะลบความทรงจำพวกเรางั้นหรอ?